Pdd nos en nu?
Hallo,
Ik ben een moeder van 41 jaar met een dochtertje van 7. Sinds kort weten we dat ze ppd nos heeft en is er een vermoeden dat mijn man asperger heeft, alleen daar wil hij zelf nog niet aan.
Nu heb ik altijd geweten dat mijn dochtertje anders denkt, maar toch komt dit wel een beetje als een verrassing, zeker omdat ze een heel open meisje is. Bovendien houd ik niet zo van etiketjes want mijn meisje is toch nog steeds dezelfde?
Ik heb het er momenteel zelf wat moeilijk mee, omdat alles wat we hier in huis veranderen op mijn schouders rust. Mijn man doet zijn best hoor, maar hij volgt en denkt niet echt mee. Hij gaat bijvoorbeeld ook niet meer mee naar het institituut waar ze verder bekijken hoe we precies met mijn dochtertje moeten omgaan. Nu is het voordeel dat hij niet meegaat dat ik ook mijn zorgen daar goed kan delen zonder te moeten opletten op zijn reactie.
Nu vindt de psycholoog het voor nu ook geen probleem omdat zij zegt dat de relatie tussen een pdd nos-dochter en de moeder heel erg belangrijk is. En omdat ik nu wat in de war ben (ik functioneer nog prima hoor, maar dit alles raakt me wel) wil ze me een paar keer alleen zien. Ik vraag me af of dat dit een normale gang van zaken is? Of dat er hier emde-moeders zijn tegen wie dat ook zo gezegd is? Ik krijg het gevoel dat ik ook door de mangel word gehaald terwijl we er toch komen voor mijn dochtertje? Is er iemand die dit ook zo heeft meegemaakt en me hier wat meer over wil vertellen? Het traject waarin we zijn terechtgekomen is zo onbekend, dat ik soms het gevoel heb op drijfzand te lopen.
Zou heel fijn zijn als iemand me hier iets over zou willen vertellen.
Hartelijke groet,
Gonzo
Ook alleen
Bij de gesprekken voor de diagnose en het gesprek over de diagnose van onze dochter (Asperger) zijn we met z'n tweeen gegaan. Maar het gesprek erna heb ik zelf gedaan, zonder man. En ik moet zeggen dat dat wel prettig was. Ik kon opener praten, makkelijker, zonder man (ik vermoed ook... Asperger).
Mijn vervolgstap nu is aanvraag van een rugzak en tegelijkertijd een soort van aanvraag voor hulp vanuit de GGZ. Ook dat doe ik alleen, meer vanuit praktisch oogpunt (ik was vrij die dag, man werkt).
Ik lees me in, en vertel belangrijke dingen aan mijn man;
Hij verdiept zich er eigenlijk niet in en laat dat aan mij over.
Karin
Eenzaam...
Dubbel is dat hé, aan de ene kant makkelijker om te praten, aan de andere kant eenzaam, tenminste zo voel ik het. Hij volgt mij dan wel in de lijnen die ik uitzet maar hij heeft moeite met het accepteren van de diagnose. Want ja, als ons dochtertje het heeft, heeft hij het ook, want het is toch genetisch...
Welke hulp ga jij krijgen vanuit de GGZ?
Groetjes,
Gonzo
Gonzo
"Want ja, als ons dochtertje het heeft, heeft hij het ook, want het is toch genetisch... "
dat hoeft niet. Het komt wel meer voor in bepaalde families, maar het is niet altijd zo dat als een kind het heeft dat dan een van de ouders (of beide
)het dan ook heeft.
In mijn familie zitten 3 kinderen met een (verschillende) autistische diagnose, en geen van de ouders is autistisch.
Wij hebben hulp via stichting MEE gehad, die kunnen je in verschillende richtingen helpen, met ouderbegeleiding, aanvragen indicaties, indien nodig, kennis van de sociale kaart in de omgeving ed.
Wij hebben geen gesprekken met een psycholoog gehad, wel heb ik de psycholoog gesproken die mijn zoon een 'ik ben speciaal' cursus heeft gegeven, en daar is wel ter spraken gekomen hoe het met mij ging, maar het ging meer over de begeleiding en herkenbaarheid van dingen bij mijn zoon.
Mijn partner
Ik vind het prima om dat soort dingen alleen te doen. Heel stiekem vind ik de kinderen toch primair mijn verantwoordelijkheid (Ssssst - héél politiek incorrect!). Gelukkig gaat mijn man wel mee in wat ik beslis, dat heb je natuurlijk wel nodig.
Of hij al dan niet zelf Asperger heeft, interesseert mij niet zo. Ik ben met HEM getrouwd, ik hou van hem, en dat blijft gewoon zo. Dat hij niet "gemiddeld" is wist ik wel, daarom vond ik hem interessant genoeg om 15 jaar geleden mee te trouwen. En dat vind ik nog steeds.
Dat snap ik moek
Ik ben al bijna 20 jaar met hem samen en hij is anders en dat maakt hem leuk. Maar ik voel me hierin wel eenzaam en heb daar nu last van. Dat zal ook weer anders worden. Het zal tijd nodig hebben.
Moet ook wennen aan vooruit kijken. Zoals vandaag op school. Gaan ze met de hele school voetbal kijken. Dat kan mijn dochtertje niet aan en heb hemel en aarde moeten bewegen dat 1 juf niet zou kijken en in een klaslokaal zou gaan zitten waar mijn dochtertje kon tekenen. Achteraf bleken heel wat meer kinderen liever te tekenen. Daar moet ik wel aan wennen. Om die 'lastige' moeder te zijn en om zo vooruit te kijken. Dat kan ik moeilijk met hem delen en dat voelt nu even alleen. Ach, ik zal mijn weg vast vinden. Dank je wel voor de reacties! Dat helpt.
Groetjes, Gonzo
