Persisterende zeurkous

Haha muis

Waar ik een beetje om lachen moet, is dat dit wel heel normaal pubergedrag is. Een uurlang oeverloos zaniken voor het douchen, en vervolgens het heerlijk vinden en er niet meer onderuit komen. Ofwel: je zoon is er wat vroeg bij.
Waar ik met zoon (11 jaar autisme) vooral tegenaan blijf lopen, is dat zijn natuurlijke neiging is om altijd stapjes terug te zetten in de ontwikkeling. Wat vandaag goed gaat, (en ik blij mee ben), kan morgen gewoon niet meer lukken. Altijd maar achteruit. En ik maar moeite doen om hem vóóruit te helpen. Ik zeg weleens: autisme betekent vooral níet automatisch. Dat vind ik nogal eens vermoeiend.

Puber-gedrag

Ik kom toevallig een keer in deze rubriek en kan het niet laten om te reageren. Mijn jongens hebben (gelukkig) geen stoornis maar dit gedrag herken ik helemaal. Douchen is een drama. Hele discussie gaan er aan vooraf ("ik heb al door de regen gefietst", "ik heb niet gezweet", "iedereen in de klas ruikt zo" etc...). En als ze er dan na een halve minuut stinkend onderuit komen en terug moeten dan is "moeders" helemaal niet goed wijs. Oh, en als ik dan de volgende keer na 15 minuten zeg dat het genoeg is, of dat je niet per douchebeurt een fles axe kunt gebruiken....
Poeh, mannen....

Waar zijn de pubers?

Nou die lossen echt niet op in het luchtledige hoor! Juist niet! Hier onderhand 2 (3) ASS pubers en een 8 jarige. Ik heb hier wel eens wat problemen neergeschreven (vorige week nog een) maar die draadjes lopen idd minder omdat er blijkbaar toch meer ouders van jongere ASS-ers in deze rubriek komen. Dus meestal laat ik het dan ook maar. Maar ook hier idd veel herkenning.

Ook hier

Wij hebben de diagnose van onze 12-jarige nu net een jaar. En pas sinds kort post ik er wel eens over.

Ik vind het vaak moeilijk om de keuze te maken tussen loslaten en begeleiden. Aan de ene kant wil ik niet overdreven beschermend zijn, maar helaas weet ik wat de effecten kunnen zijn als ik loslaat. Ik heb mensen in de omgeving verteld dat hij Asperger heeft en wat dit betekent. Toch merk ik elke keer weer dat de scheidslijn tussen normaal pubergedrag en Aspergertrekken moeilijk te maken is.

Om een voorbeeld te geven: ik stuurde hem een tijdje terug naar de supermarkt om boodschappen te doen. Dat wilde hij zelf ook graag. Geld mee, mobieltje mee, fietstassen op de fiets. Na een half uur belde hij omdat hij een bepaald product niet kon vinden. Ik wilde het uitleggen, maar zijn batterij bleek leeg en de verbinding viel weg.
Ik zat vanaf dat moment in mijn rats. Het was een afwijkende situatie met een lege mobiel (ongepland). Bij uitstek het soort situatie waarbij hij door het lint kan gaan. Maar ja, als ik nu direct naar de supermarkt vlieg, dan geef ik hem misschien wel het beeld dat ik geen vertrouwen in hem heb. Twijfel, twijfel. Mijn man zei dat ik er maar snel heen moest, aangezien IK gek werd van de stress.
Bij de supermarkt aangekomen, was hij relaxed de boodschappen in de fietstassen aan het stoppen. Hij had toen de verbinding wegviel, besloten het te vragen aan een medewerker. Probleem opgelost.
Ik was blij en opgelucht.

Eergisteren was hij zijn drinken vergeten op school. Hij probeerde mij te bellen om te vragen of ik wist waar zijn drinken was. Hij kreeg me niet te pakken. Raakte geërgerd. Kreeg naar zijn mening vreemde blikken van bovenbouwers, die moesten lachen om die brugger met problemen. Werd toen helemaal witheet. En is naar de mentor gerend om stoom af te blazen. Heeft vervolgens het volgende uur doorgebracht in de kamer van de mentor om te kalmeren.
En dat vertelde hij me allemaal pas de volgende dag omdat hij zich schaamde dat hij door het lint gegaan was.

Die onvoorspelbaarheid inderdaad. Ik zou hem het liefst in een doosje doen omdat ik weet hoe ik zijn driftaanvallen kan voorkomen of bijsturen. Maar dat kan niet. Ik vind het eigenlijk wel het moeilijkste dat ik niet zeker weet of het gaat lukken om hem genoeg basis te geven om het te redden in de gewone wereld. Hij heeft heel veel kwaliteiten die hem goede kansen geven. Maar het blijft Asperger.
Op goede momenten heb ik al dat vertrouwen. Op slechte momenten maakt het me heel bang en verdrietig.

Add-er

hier een add-er (mogelijk pdd-nos is toen van tafel gegaan maar ik heb nog wel eens mijn twijfels) die ook niet graag gaat douchen. Gelukkig 3 keer in de week geen discussie ivm voetballen/trainen. Maar die krijgt het dus ook voor elkaar om eerst een kwartier te mopperen en er vervolgens niet meer onderuit te willen en dan als hij weer aangekleed is de modderspetters nog in zijn gezicht te hebben. Hij staat daar als ik niets zeg dus alleen maar nat te worden en is niet gewassen. Hij is ondertussen ruim 12,5 jaar en soms dreig ik ook de moed te verliezen en vraag ik mezelf ook wel eens af hoe vaak ik het nog moet herhalen allemaal.

Haha over dat douchen

Hier dus een ruim 15-jarige die ik ook altijd met heel heel veel moeite onder de douche kreeg. Raad eens wat! Hij gaat nu sinds een half jaar ofzo, helemaal uit zichzelf élke dag om exact dezelfde tijd douchen. Ik hoef hem nooit meer aan te sporen. En owee owee als er eens iets in de weg staat om te douchen (een van zijn zussen heeft dat plan ook net rond die tijd opgevat bijv.)....
Maar goed, ik wil dus aangeven: houd vol! het komt hopelijk ook met die van jullie wel goed. Op een gegeven moment valt het kwartje vanzelf.

Roos vicee (lol)

nou ja het kwartje valt op een gegeven moment wel een keer, maar om dat nu na 15 jaar nog "vanzelf" te noemen!!

Kwartje

Ook bij mijn nu bijna 18-jarige ADD-zoon is het kwartje nog steeds niet gevallen. Ik probeer er het beste van te maken en hem een goede opvoeding als basis te geven. Hoe het zal gaan als hij straks op zichzelf woont; daar wil ik liever niet aan denken. Ik ben vastbesloten mezelf niet gek te laten maken door hem; dat is nooit gebeurd en gaat ook niet gebeuren. Gaat hij één keer douchen in de week? Als hij gaat stinken is het zijn probleem, niet het mijne.

Misschien lijkt alles wat ik zeg hard, maar hier spreekt een moeder die ondanks alles het beste met haar kind voorheeft, met hem in gesprek blijft en hoopt dat bij hem op een goede dag "de knop om gaat".

Waarom iedere dag?

Onze dochter heeft er ook een bloedhekel aan (bijna 13-jarige PDDNOS met ADHD). Iedere keer opnieuw gezeik, gezeur, geruzie en noem maar op.
Alleen bij ons is de regel dat ze op dinsdag, donderdag en zondag doucht.
Nog steeds een regelmaat, staat op de weekkalender, hartstikke duidelijk en in een ritme en ik heb maar 3x pw gezeik ipv 7x.
En ze is gewoon schoon hoor !
Jakiro

Ja natuurlijk!

Ja natuurlijk is dat voldoende. Het staat er niet bij in mijn vorige reactie maar van mij hoefde mijn zoon ook niet elke dag te douchen. Wel om de dag en dat gaf altijd een hoop gezeur en gedoe. Nu is dat over, sterker nog, hij gaat nu uit zichzelf zelfs élke dag. In de zomer zelfs ook vaak twee keer per dag, als hij gezwommen had bijv. Kijk, en daar hadden we dan (eerst) wel weer gezeur over want dat vond ik dan weer niet nodig. Als hij 's middags nadat hij gezwommen had, was wezen douchen hoefde dat toch niet ook nog een keer als hij naar bed ging? Maar dat was praten tegen dovemansoren; voor hem is het gewoonte geworden om elke dag op die tijd te douchen dus dan moest dat ook gebeuren. Ook al had hij 4 of 5 uur eerder ook al onder die douche gestaan. Ik heb die strijd maar opgegeven met de gedachte dat het na de zomer wel over zou zijn. En dat is ook zo. Nu gaat hij nog maar een keer per dag. En ik vind dat prima, beter dan elke week minstens 3x gezeur en gedoe erom.

Douchen geen probleem, maar discussies!

volop! tureluurs word ik er van!
hoort natuurlijk bij puberen - je eigen mening die vooral afwijkend moet zijn van die van je ouders haha - maar die vasthoudendheid aaarh... om dol van te worden.
toch weet ik me er nog altijd uit te redden door als we echt vastlopen te zeggen dat dat vanaf heden dan de regel is! is ie weer helemaal blij, nieuwe regel, duidelijkheid, jippie! (zit wel een lastige kant aan: kan altijd tegen me gebruikt worden! )

Hier

geen kinderen met stoornissen maar wel zelfde problemen rondom douchen...daarom dacht ik laat ik maar reageren bepaalde gedragingen horen gewoon ook bij kinderen of ze nu een stoornis hebben of niet...jouw zoon is 10 jaar, een mooie leeftijd om tegen je ouders in te gaan vooral betreft douchen heel normaal hoor maar inderdaad erg vermoeiend

Nisile

Dit soort opmerkingen komen op mij altijd erg vervelend over. Alsof je ermee zeggen wilt dat wij, ouders van kinderen met ASS, niet moeten zeuren. Alle kinderen hebben daar last van dus het is heel normaal hoor.
Nou neem van mij aan dat het bij een kind met ASS over het algemeen zeker 3 keer zo vermoeiender en lastiger is dan bij een 'gewoon' kind van die leeftijd. Alleen al de vasthoudendheid aan bepaalde rituelen, en de angst en paniek als iets net iets anders gaat dan dat ze gewend zijn. Wedden dat jouw zoon of dochter daar veel laconieker op reageert en mee omgaat?!
Bah ik vind dat altijd zo'n dooddoener. Typisch weer een opmerking van iemand die totaal niet weet waar hij het over heeft.
Misschien bedoel je het wel helemaal niet zo hoor, maar zo komt het wel over.

Roos vicee

He, Roosvicee, ik ben het niet helemaal met je eens hoor. Ik raak soms wel een beetje de weg kwijt met mijn zoon. Dan heeft hij problemen ergens mee, vindt hij iets moeilijk, en dan kan het toch wel verhelderend zijn dat dit ook bij kinderen zonder stoornis voorkomt. Geen reden tot paniek, rustig blijven ademhalen en samen zoeken naar een oplossing.
Ik heb dat eigenlijk heel erg vaak. Bijvoorbeeld met huiswerk. Hij vindt dat heel erg lastig en doet het met grote tegenzin. Ik raakte een soort van in paniek. O jee als we nu al zoveel ruzie hebben hierover, hoe moet dat zo meteen op de middelbare school? Het hielp toen voor mij heel erg goed om te bedenken dat mijn oudste ook in groep 7 grote weerstand tegen huiswerk had. Dan verdwijnt de paniek weer een beetje en kan ik na gaan denken over manieren om hem te helpen.
Bij hem is het altijd: bespreken, afspraken maken, hem aan de afspraak herinneren, hem helpen bij de activiteit, en belonen als hij het heeft gedaan.
Het is elke keer dezelfde riedel, maar toch vergeet ik het soms.
En on-topic over douchen: Ik ken iemand met ass die niet wilde douchen, omdat hij de druppels van de doucheslang zo vervelend vindt. Toen de douchekop een keer kapot was, vond hij het opeens wel prettig. Dat was een eye-opener en nu 'doucht' hij dus met een slangetje.
En het is inderdaad bij een kind met een stoornis allemaal veel vermoeiender en zwaarder dan bij een kind zonder stoornis. Daar heb je helemaal gelijk in.

Zelf laten regelen

Ik laat het mijn puberasperger (12) zelf uitzoeken, als hij dan stinkend de deur uit wil doet ie het maar. Er zal vanzelf iemand tegen hem zeggen dat ie wel eens mag douchen
Net als met regenkleding aan doen, dat wil hij ook niet totdat hij laatst dus de hele dag met natte kleren op school had gezeten. En nu trekt hij gewoon zijn regenkleding (nou ja, broek liever niet) aan als het nodig is.
Een jas is ook zoiets hier, die wil ie ook niet aan terwijl het 's ochtends toch behoorlijk fris is inmiddels en hij moet 10 km fietsen naar school. Nee hoor, meneer gaat gewoon in z'n sweatvestje..
Ik heb het allemaal losgelaten na veel ergernis erover, en weet inmiddels dat hij het zelf moet ervaren. En daar leer je ook het meest van.

Leren van ervaren?

Bij mijn oudste zoon (bijna 16) duurde het echt heel lang. Het doet hem helaas niet veel van van wat anderen over hem zeggen. Hij heeft jaren een broekpoeppprobleem gehad. Dat heeft heel wat toestanden, stress e.d. opgeleverd hier. Maar ik heb het ook losgelaten op een gegeven moment. Soms liep hij dagen achtereen rond met een onderbroek waarin opgedroogde poepresten zaten (ja sorry, het is geen lekker verhaal, maar zo was het echt. En ik vond het vréselijk! maar kon de strijd erover niet meer aan dus liet het maar zo in de hoop dat hij er idd van zou leren). Hij stonk een uur in de wind en ging er gewoon mee naar school. Het kon hem niets schelen wat anderen van hem vonden. Gelukkig ligt die periode al een aardig tijdje achter ons nu. Hij is trouwens pas uit zichzelf dagelijks gaan douchen toen het poepprobleem al over was. Dus echt van die periode geleerd heeft hij volgens mij niet. Maar goed, het is goed gekomen. Maar ooow wat duurde dat lang!
Regenkleding draagt hij nog steeds niet. Hij loopt rustig de hele dag in natte kleding rond het doet hem niets. Kou voelt hij ook amper (lijkt wel).

Pippin

Tja, daar zit ook wel wat in natuurlijk, maar zo komen die opmerkingen op mij in elk geval wel over. Als ze het zo niet bedoelt, waarom zeg of schrijft ze het dan wel zo? En ik weet ook wel dat die opmerkingen vaak met de beste bedoelingen gemaakt worden, maar toch... Ik heb zelf naast 3 ASS-ers (waarvan er onderhand 2 in de puberteit) ook eentje die dan wel kenmerken heeft maar nooit gediagnostiseerd is, dus als 'gewoon' kind door het leven gaat. Ik zie de verschillen zelf juist heel duidelijk. Dingen waar we bij dochter 1 tegenaan liepen in de puberteit zijn bij dochter 2 3 keer zo erg. En bij zoon 1 soms nog een tikkeltje erger. En tuurlijk weet ik ook wel dat er tussen de ene en de andere puber normaal gesproken ook al veel verschillen kunnen zitten, maar toch... Maar goed, ik ga uit van de beste intentie maar toch komen zulke opmerkingen nogal eens ergerlijk over. Maar dat is mijn gevoel en mijn mening hoor. Daar mag je het rustig niet mee eens zijn

Roosvicee

Vervelend voor je dat je je zo aangevallen voelt. Ik heb nergens gezegd dat je een zeur bent hoor. Mijn bericht is juist bedoeld om een beetje te kunnen relativeren. Om aan te geven dat kinderen zonder stoornis ( en met name pubers) ook heel lastig kunnen zijn en het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen. Dat kinderen groot brengen sowieso zwaar is en een kind met een beperking/stoornis megazwaar. Ik krijg een beetje het idee dat jij de illusie hebt dat kinderen zonder stoornis makkelijk zijn om op te voeden zonder problemen. Als ik er naast zit, zeg je het maar. En ik weet inderdaad waar ik over praat, ik heb zelf een paar kinderen en werk al jarenlang met kinderen en pubers met asperger, autisme, adhd van alles wat. Mijn ervaring is dan ook dat ouders het juist wel prettig vinden om eens een ander geluid te horen dan: o wat erg voor je, vreselijk, wat zwaar met zo'n kind. Als ze horen dat bepaalde (niet wenselijke) gedragingen van hun kind bij hun ontwikkeling hoort en gezonde kinderen dat ook doormaken en zo heftig kunnen laten zien is er juist opluchting en even tijd om te relativeren. Daarmee bagatalliseer ik absoluut niet de zwaarte van de verzorging en opvoeding van hun kind, maar tevens dus ook niet van 'gezonde' kinderen. Tegelijkertijd is het voor mij zelf ook vaak prettig als ik kinderen op mijn werk zie met dezelfde dingetjes als mijn eigen kinderen waar ik dan thuis tegenaan loop, voor mij relativeert het dus soms ook! En ik leer er veel van.

Even een voorbeeld zoals hierboven al werd genoemd: elk kind heeft behoefte aan structuur en voorspelbaarheid, het ene kind meer dan het andere kind. Met het ene kind kan je dus meer 'sjoemelen'dan met het andere kind, ik heb het dus over gezonde kinderen en kinderen met asperger , autisme, wat dan ook. Heb ik een dagplanning gemaakt wat ik wil veranderen in de loop van de dag, zal mijn dochter druk worden en mijn zoontje boeit het niets en doet gewoon mee zonder problemen. Dit zelfde geld op mijn werk, ik kan dit bij bepaalde kinderen absoluut niet doen, maar andere kinderen ( met asperger en autisme!) kan het wel.
Ik hoop dat ik mijn reactie wat verduidelijkt heb.

Roos vicee

Jouw reactie naar Nesile trek ik me ook een beetje aan. Ik had namelijk in het begin van dit draadje een soortgelijke reactie geplaatst en direct nadat ik hem verzonden had vroeg ik me af of hij wel goed zou vallen.
Mijn kinderen hebben gelukkig geen stoornis. Ik zeg daar "gelukkig" bij omdat van ik zeer dichtbij kinderen ken die wel een diagnose hebben. Mijn zus heeft twee zoons waarvan er één asperger en een pdd-nos heeft. Ik zie hoe serieus en zwaar dat is. Soms pas ik op en ik moet toegeven dat dat slopend is (al zal ik dat nooit letterlijk zo tegen mijn zus zeggen). Ik zie hoeveel energie het kost en hoeveel verdriet het veroorzaakt bij mijn zus en haar man.
Toch is het niet zo, en dat omschrijft Nesile zelf ook al heel duidelijk, dat je met doorsnee-kinderen nooit problemen hebt. Het lijkt mij fijn om dat af en toe te horen. Mijn zus vindt dat in ieder geval wel. Zelf zegt ze dat ze soms zo verstrikt raakt in de onderzoeken, handelingsplannen en indicaties (?) dat ze de realiteit een beetje uit het oog verliest. Sommige vervelende dingen van haar kinderen horen misschien helemaal niet bij de stoornis. Dan nog blijft het zo dat zij er anders op moet reageren omdat gewoon boos worden, zoals ik dat bij mijn kinderen doe, bij haar zoons heel averechts werkt. In die zin is ze er dus niet mee geholpen. Maar toch heb ik het idee dat ze het soms fijn vind om dit soort dingen te horen.
En als het dan om zo'n typisch puber-jongens gedrag gaat dan durf ik dat hier ook wel te schrijven. Niet om te klagen of om jouw probleem te bagatelliseren, maar juist als hart onder de riem. Ik hoop dat dat niet verkeerd valt.

Normaal pubergedrag

Ik ben wel blij met die reacties, Gallifrey en Nesile.
Elke keer als er weer iets gebeurt, dan maak ik me daar heel veel zorgen over. Voor mij komt het al snel op de berg problemen die we op moeten lossen.

Onze zoon zit nu net op regulier middelbaar met een berg zorg erbij. Het gaat redelijk goed (veel dankzij al de extra zorg), maar de eerste week was het een ramp. De ene aanvaring na de andere. Ik ben dan blij om te horen dat ook normale kinderen sommige dingen meemaken.
Niet omdat ik denk dat het met normale kinderen probleemloos gaat. We hebben namelijk ook een dochter zonder stoornis en die creëert ook haar eigen probleempjes.

Als ik hoor dat elke puber drama's kan maken van douchen, dan ben ik blij. Gelukkig. Dit is dus normaal
Van mij mag je dus zeker die toevoeging doen.

Ik vind het trouwens in het algemeen wel lastig. Onze zoon heeft Asperger, maar veel gedrag dat standaard toegeschreven wordt aan Asperger heeft hij hemelzijdank niet. Ik merk dat het vertellen van de diagnose aan de ene kant hulp en begrip betekent, maar aan de andere kant ook een soort moedeloosheid. Alsof het nooit meer wat kan worden.

Gelukkig

zijn er ook ouders die het positief opvatten, wat uiteindelijk ook mijn bedoeling was.

Wat zeker heel erg moeilijk is juist bij kinderen met een beperking/stoornis is om te kunnen bepalen wat hoort nu bij de stoornis, wat hoort nu bij zijn/haar ontwikkelingsfase. Wat hierboven al gezegd werd is dat het voor de uitkomst in principe niet uitmaakt, bij beide gevallen moet je weer iets bedenken om daar mee om te gaan.

En ook bij gezonde kinderen denk je eindelijk een bepaalde fase achter de rug te hebben, dat onder controle te hebben, dan dient het volgende zich alweer aan Ik kan dus alleen maar beamen dat het loeizwaar moet zijn een kind met een beperking/stoornis groot te brengen aangezien ik van mijn eigen (gezonde) kinderen al vaak genoeg met mijn hoofd tegen de muur aanloop.