Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Boter

Boter

09-12-2010 om 12:24

Psychodiagnostisch onderzoek voor zoon

Ik post dit even onder een andere nick, en ik zal proberen het zo goed mogelijk te omschrijven, daar heb ik nog wel eens moeite mee, ik doe mijn best.
Mijn zoon is 6,5 jaar en heeft altijd al problemen met zijn concentratie gehad, hij heeft wat moeite met stil zitten en is regelmatig storend in de klas. Daar tegenover kan hij al vanaf zijn 4de lezen en ligt nu ver voor, hij is goed in rekenen en heeft moeite met grove en fijne motoriek.
Om oa die redenen heeft de school het advies gegeven om een verwijsbrief te halen bij de huisarts voor een psycho diagnostisch onderzoek.
Op school hebben ze het één en ander uitgelegd, maar misschien zijn hier mede forumleden die dit met hun kinderen hebben meegemaakt en mij er wat over kunnen vertellen.
Ik ben best bang voor wat eruit kan komen, misschien suf en onterecht, maar ik wil het beste voor hem, en als er wat uitkomt, hoe zal het hem op langer termijn vergaan (ik ben namelijk flink gepest op school en wil dat voor hem natuurlijk niet)
Alvast bedankt!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Even slikken

Ik begrijp je zorg(en) en je voorlopige weerstand *maar* als er niets aan de hand is, zal er niets uitkomen. Ook dat is een antwoord. Als er wel wat is, kan hij de hulp krijgen die hij nodig heeft. Daarvan neemt over het algemeen je zelfvertrouwen en zekerheid toe en die kinderen worden nu net weinig gepest. Het ligt er ook aan hoe je (je kind) er tegen aan kijkt (laat kijken). Als je heel geheimzinnig doet of ondergronds laat blijken dat 'er iets mis is' krijgt dat een andere lading dan wanneer je ondergronds laat voelen dat hij goed is, goed z'n best doet maar dat hij misschien net dat ene extra kan gebruiken om helemaal tot bloei te komen. Dat werkt echt alleen als jullie dat ook voelen zo. Ik kan mij voorstellen dat je dat nu even nog niet kan.

Daarbij, zullen jullie als ouders de informatie krijgen en het is aan jullie welke iformatie en aan wie jullie dat geven. Denk daar goed over na. School heeft geen recht op het hele rapport, jij bepaalt wat wel en wat niet. Tenzij je je ongerust maakt over de vertrouwensrelatie en de rol van school daarin.

Guinevere

Guinevere

09-12-2010 om 13:19

Boter

Natuurlijk voel je je nu onzeker. En bovendien, het gaat over je eigen kind, niet leuk om van anderen de suggestie te krijgen dat er "iets" is.
Als de problematiek al zo lang aanwezig is, lijkt het me een goed idee om eens te kijken wat er de oorzaak van is. Juist dan kun je hem nog gerichter helpen dan iedereen nu doet!
Je gaat de glazen van je zoon niet ingooien als je boven water krijgt wat de oorzaak is. En je bent vrij om alleen díe dingen aan school te vertellen die jij vindt dat ze moeten weten. De rest vertel je gewoon niet (en je geeft ze het testrapport ook niet).
Hoe het je zoon op lange termijn zal vergaan weet ik natuurlijk niet. Maar ik lees in je bericht dat hij slim is en zich maar mooi tot zijn 6,5e jaar heeft weten te redden in de klas, ondanks misschien enig afwijkend gedrag. Waarom zou hij het dan in de toekomst niet redden? En met gerichte hulp gaat dat hem vast lukken! Verlies je vertrouwen in je kind niet! En heb je een aanleiding om bang te zijn dat je zoon ook gepest gaat worden? Pesten is volgens mij behoorlijk willekeurig, ik weet niet of je iets dergelijks altijd kunt vermijden.
Hier een 8-jarige ongeconcentreerde wiebelkont met matige prestaties en "opvallend" gedrag in de klas. Maar hij wordt niet gepest en ik weet zéker dat hij er komt in zijn leven. Hij heeft zoveel moois in zich, alleen heeft hij wat meer hulp nodig om het tot uiting te laten komen.

Inge M

Inge M

09-12-2010 om 13:47

Ook iq-test?

Helemaal eens dat je zelf gaat over het onderzoek en wat er gebeurt met de resultaten. Je kunt ook om een samenvatting vragen voor school als dat zinvol is.
Zit er eigenlijk een iq-test bij? Dat lijkt mij wel verstandig.

Boter

Boter

09-12-2010 om 13:53

Ook iq test inge

Ja die zit erbij.
Ik ben heel blij met jullie reacties en die geven mij hoop. Ik zie het denk veels te donker in en voel ook een rare behoefte om het zo geheim mogelijk te houden. En Judith heeft wel gelijk dat het dan een grotere (negatieve) lading krijgt.
Bedankt voor de tip over de uitslag, ik had er nog niet bij stil gestaan dat ik (man natuurlijk ook) bepaal wat school krijgt te horen.
Bedankt Guinevere, vooral je laatste zin ga ik goed onthouden (mooie voor tegeltjes wijsheid )

Te donker

Boter schreef;
'Ik ben heel blij met jullie reacties en die geven mij hoop. Ik zie het denk veels te donker in en voel ook een rare behoefte om het zo geheim mogelijk te houden.'

Je moet het nog verwerken. Het is echt pittig om onzeker te zijn mbt je kind. Wacht tot het goed gezakt is en denk er dan over hoe je het hem gaat brengen (klopt het ook met hoe jij er tegen aan kijkt want anders krijgt hij twee boodschappen en dat maakt een kind onzeker). Je hebt recht op alle beren op de weg, terechte beren en onterechte. Voorlopig dan .

Mooi anders

Ik heb mijn aspergerdochtertje van 7 altijd gezegd dat haar hoofd anders werkt. Niet beter, niet slechter, maar anders. Net als dat ze links is, dat is ook niet iedereen. En ik heb een gedicht opgehangen in de hal:

Je bent zo mooi anders

Je bent zo
mooi
anders
dan ik,

natuurlijk
niet meer of
minder
maar

zo mooi
anders,

ik zou je
nooit

anders dan
anders willen.

En soms is anders zijn niet makkelijk, maar oooo wat ben ik blij met mijn meisje.
Sterkt met het traject. Vond ik loodzwaar, hopelijk valt het jou mee!
Groetjes,
Gonzo

Boter

Boter

09-12-2010 om 20:14

Mooi gonzo

Dat is een mooie omschrijving, die ga ik onthouden.
Ik had tegen een aantal mensen in mijn omgeving uitgelegd over dit onderzoek en kreeg nogal rottige reacties, over dat een kind kind zou moeten zijn en dat het allemaal onzin is. Dus ik was ook best geschrokken en bekroop mij het idee dat ik een fout ging maken.

Wen er maar aan boter

Tja Boter, beetje cru maar als er echt iets uit gaat komen, dan wen er maar aan, aan die rotte reacties. Ik denk dat velen hier die krijgen. In mijn geval doet aspergerdochter het buiten de deur heel goed, maar thuis ontlaadt ze. Dus de buitenwereld ziet alleen een leuk, vrolijk meisje en denkt hoezo is er iets anders? Thuis hoeft ze niet meer op haar tenen te lopen en komen de woedeaanvallen, rare angsten, nachtmerries... Maar liever zo dan andersom. En krijg je dat soort reacties. En tja, de atikelen in media helpen ook niet mee. Probeer het los te laten en te doen wat jij denkt dat nodig is. Succes!
Groetjes,
Gonzo

billie

billie

09-12-2010 om 22:58

Anders

Mijn tips zijn anders, maar mijn ervaringen in hulpverlenersland zijn dan ook niet zo positief. Maar misschien kun je hier ook iets mee.
Het is niet waar dat het zo is dat als er niks is, er niks uitkomt. Er zijn wel degelijk misdiagnoses. Zeker bij (heel) slimme kinderen is het moeilijk te achterhalen wat er precies speelt. Laat staan wat er precies nodig is. Wat ik zou doen is zorgen voor een onderzoek bij iemand die iig veel verstand heeft van mb, hb. Wat nodig is, is dat je kind eerst goed op niveau wordt aangesproken. Allelei 'probleemgedrag' zou dan zomaar kunnen verdwijnen. Zijn iq is eigenlijk niet van belang want je zoon heeft nu een voorsprong en daar zou nu op ingespeeld moeten worden. Pas als dat adequaat wordt gedaan kun je kijken naar ev 'restverschijnselen'. De reguliere hv weet hier doorgaans bitter weinig vanaf.
Of zijn er al voldoende aanpassingen op school?

Geheim houden

Waarom zou geheim houden een negatieve lading hebben? Je zoon is pas 6,5 jaar en er is nog geen uitslag of diagnose bekend.
Ik ben altijd zeer terughoudend geweest met het geven van informatie aan buitenstaanders. Mijn zoon had ook recht op zijn privacy en alleen ik als ouder kon die voor hem bewaren. Als je het traject hebt doorlopen en je hebt duidelijkheid kan je altijd nog gedoseerd info verstrekken aan mensen waarbij dat in het voordeel is van je kind.
Om je zorgen,onrust en vragen kwijt te kunnen is er o.a. een annoniem forum....Of die ene begripvolle, dierbare persoon in je omgeving die je goed in vertrouwen kunt nemen.Maar niet de moeders op het schoolplein.

Boter

Boter

10-12-2010 om 09:18

Billie

Hoi Billie, ik kan zeker wat met jouw post, een goede om te bespreken voor als het onderzoek er gaat komen, bedankt.
Op school proberen ze zo goed mogelijk in te spelen op zijn voorsprong, tenminste voor zover ik kan bepalen dan. Ze geven hem extra stof, alleen het probleem is dat zijn schrijfwerk niet echt meewerkt. Hij krijgt extra hulp, voor zowel fijne als grove motoriek.

Boter

Boter

10-12-2010 om 09:26

Wil40

Je omschrijft precies waarom ik de behoefte voel om niets te zeggen. Het is nogal een roddelderoddel hier op school en ik wil niet dat mijn zoon het onderwerp wordt. Helaas heb ik in mijn omgeving nog niemand gevonden bij wie ik echt terecht kan, of een rottige reactie of die ene vriendin die al jaren overtuigd is dat mijn zoon een autist is. Maar ik ken een goed forum )) Bedankt mensen!

Handig zo`n vriendin....

Heerlijk dat je een vriendin hebt die psychiater is. Ze weet al jaren dat je zoon een "autist" is? Tjonge, als je vriendin al dergelijke uitspraken durft te doen, wat zegt dan een vage kennis wel niet....

Boter

Boter

10-12-2010 om 11:52

Ja die vriendin

Meende gelijk te hebben want ze werkt met autistische jongeren die niet thuis kunnen wonen, en ze zag overeenkomsten. En ze had gemist dat haar nichtje autistisch is dus vond ze dat ze mij moest waarschuwen.
Gisteren is er een observatie geweest op school door Auris (misschien ook bekend bij jullie?) en als het goed is krijgen we maandag een verslag. Dit hebben ze tot nu toe ieder jaar gedaan en dan zal ik daarna een besluit nemen, wil ook niet te lang twijfelen, en als ik jullie zo hoor, is gezonde twijfel en onzekerheid niet erg.

Polly Shearman

Polly Shearman

10-12-2010 om 12:52

De toon

Ik heb een vriendin en ze heeft een dochter met pddnos. Ik "zag" al vanaf dat het kindje 1 jaar was, dat ze "anders" was, en omdat ik er mee bekent ben, dacht ik al vrij vroeg aan autisme. Ik heb een aantal keren mijn vriendin proberen te vertellen wat ik dacht. Ze liep met haar dochter tegen allerlei problemen aan, en ik heb haar geadviseert haar te laten testen. Pas toen het meisje bijna 9 was is ze dat uiteindelijk gaan doen (nadat school begon aan te dringen) en bleek het kind idd autistisch.
Toen werd ze boos: waarom nog nooit iemand haar daar op had gewezen!!!! euh.. lieve schat dat heb ik wel gedaan, en met mij waarschijnlijk ook nog andere maar op dat moment stond jij daar niet voor open.

Dus jullie kunnen wel vallen over de vriendin van boter. Maar soms is het voor buitenstaanders duidelijker "te zien" dan voor ouders, want die willen/ en kunnen het soms gewoon niet zien.

Maar het is natuurlijk de toon die de muziek maakt, dat ben ik met jullie eens.

Groet, Polly

Boter (en knurf ot)

Intuïtie is een groot goed. Alleen als jijzelf denkt dat het nodig is er en er wat mis is moet je een onderzoek willen. Onze zoon was nog maar een baby toen ik riep dat er wat aan de hand was. Heb jij niet een "niet pluis" gevoel dan ook gewoon niets ondernemen. Ik heb niet de indruk dat je in een ontkenning schiet. Dus vertrouw op je gevoel.

Overigens is er bij onze puber niemand in de klas die weet dat hij autistisch is, overigens weten ze ook niet dat hij een broertje heeft gehad. Wel weten ze dat hij een sw ziekte heeft maar niet wat het inhoudt.

Ik heb vorige week het Rec gebeld met een klacht over een ambulant begeleider die mij veel te veel de nadruk op het ziek zijn legde. Bedenk goed dat jij degene bent die de teugels in handen heeft en niemand anders!

Knurf *zwaai*

Polly

Mijn vriendin wees mij op autisme toen zoon 8 maand was. Ik was opgelucht dat ik en mijn moeder niet de enige waren die zagen dat zoon anders was. Zelfs mijn schoonmoeder zei al toen zoon baby was dat hij anders was.

Ik heb het als bevestiging ervaren. Zie je wel, ik ben niet gek! Er is wat met mijn kind!

Boter

Boter

10-12-2010 om 14:06

Ik weet het

Ik weet dat hij anders reageert en zich soms anders gedraagt dan anderen, ik herken het ook vanuit mijzelf. Ik vind hem ook minder anders dan een buitenstaander zou vinden, want ik zie het vaak ook op zijn manier.
Ik heb vroeger ook vaak met die vriendin erover gepraat, en toen reageerde ze er niet op. Een paar jaar later kwam ze dat ze mij wilde waarschuwen en dat ik niet moest schrikken wanneer blijkt dat hij autistisch is. Ach ze zal het niet rot bedoeld hebben, ze had het in al die gesprekken ook rustig kunnen melden, maar ze legde zo'n stempel erop, hij is autistisch en klaar.
Dus ik weet het, maar ik ben/was bang voor hoe het verder zou gaan. Hoeveel nadruk wordt er dan daarna op gelegd na een diagnose en in hoeverre kijken ze alleen daar naar en niet naar mijn zoon zelf.

Boter

Boter

10-12-2010 om 14:10

Ohja

Ik heb trouwens vanaf dat hij naar de peuterschool ging al aan de bel getrokken, want hij had toen een spraak achterstand en voor zijn prikkelbaarheid en concentratie, vanaf die tijd zijn de observaties begonnen en hebben we goed contact met school. Alleen ik hoopte eigenlijk dat het zo genoeg zou zijn, met wat tips en aanpassingen.

Polly

Polly schreef:
'Ik heb het als bevestiging ervaren. Zie je wel, ik ben niet gek! Er is wat met mijn kind!'

Dat is heel bijzonder en knap. Maar volgens mij ook uitzonderlijk. Helaas.

Polly Shearman

Polly Shearman

10-12-2010 om 16:40

Niet polly maar nikus zei dat

Maar ook ik heb zorgenkinderen en ook ik vond het heel fijn dat er na een tijd ook mensen waren die net als wij van mening waren dat er IETS was met mijn kinderen.
Ik heb regelmatig balletjes opgegooid in mijn omgeving, maar dat werd door iedereen altijd gebagitaliseerd: ach het zijn jongens, ach ja, je hebt ook een jongens gezin, ach het zal de tijd van het jaar wel zijn, Bij mij zijn ze juist heel netjes rustig en lief hoor. enz enz.
Groet polly

ijsvogeltje

ijsvogeltje

10-12-2010 om 16:41

Boter

"maar ik ben/was bang voor hoe het verder zou gaan. Hoeveel nadruk wordt er dan daarna op gelegd na een diagnose en in hoeverre kijken ze alleen daar naar en niet naar mijn zoon zelf."
Daar ben je zelf heel bepalend in. En daarom is het ook zo belangrijk om de regie in eigen hand te houden. Alleen jijzelf bepaalt wie welke informatie krijgt en wanneer. Wij hebben ook van diverse onderzoeken een dubbele print meegekregen: 'voor school'. Nou, die liggen gewoon nog steeds bij ons thuis. Ik zie werkelijk niet in waarom een compleet psychologisch rapport in een school-dossier moet komen. Althans: in het geval van onze zoon heeft het geen toegevoegde waarde.
Dat betekent overigens niet dat wij school niets vertellen. We hebben geregeld een gesprek met de leerkracht. Dat gaat dan echt over HEM, en niet over een etiket. Waar loopt hij tegenaan, wat heeft hij van school nodig?
Het risico van teveel info over diagnoses kan inderdaad zijn dat een leerkracht vooral de diagnose ziet, en niet meer het kind zelf. 'Ik ga dit wel/niet doen, want ja, zijn ADHD hè...'. Het hoeft niet hoor, maar het gebeurt, dat lees je hier op het forum (helaas) vaak genoeg.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.