Slaapwandelen/pesten
Van de week was ik op school op een ouderenavond i.v.m. het schoolkamp wat over een paar maanden is. Tijdens die avond heb ik gezegd dat mijn zoon slaapwandelt en geinformeerd of dat in die situatie gevaarlijk kan zijn.
De volgende dag maar liefst, werd mijn zoon op school uitgelachen omdat een van de kinderen erover begon dat hij slaapwandelt. Dat betekent dus dat die moeder dat doorgeklept.
Ligt dat nou aan mij, of denken jullie ook 'zoiets doe je toch niet?'
Zal ik die moeder er naar vragen, zeggen dat ik dit vervelend vind?
Of laat ik het gaan? Ik weet nog niet in hoeverre het echt een item word dat kinderen hem ermee gaan pesten... Misschien valkt dat mee. Maar toch niet leuk. Hij schaamt zich ervoor en wordt angstig als hij ermee geconfronteerd wordt. Thuis praten wij er ook niet meer over,als het gebeurd is, hij wordt er alleen maar angstig van. Geen leuk gevoel als je geen controle had over jezelf.
Wel iets aan doen
Hier kan ik echt heel boos om worden! Je zoon moet zich kunnen verheugen op het schoolkamp! Ik zou het zeker aankaarten. Ik ben wel eens meegeweest als leiding op kamp en van te voren bespraken we met de kinderen hun slaaprituelen. Uitlachen was uit den boze en niets was gek. Zelfs het grote kind wat niet zonder fles kon slapen ging met een gerust hart mee op kamp. In dit geval kan de leerkracht hier een grote positieve rol in vervullen. Of je bij de moeder terecht kan weet ik niet. Zou wel moeten kunnen, maar de ervaring leert ook wel eens anders. Succes!
Misschien
Heeft de moeder het gewoon zonder vervelende bijbedoelingen besproken waar toevallig haar kind bij was en is ze er niet van uit gegaan dat haar kind zou gaan pesten. Ik zou als ik wist wie de moeder was het in ieder geval aankaarten, ervan uitgaande dat er geen kwade opzet achter steekt. Misschien vindt de moeder het dan ook wel helemaal niet leuk dat haar kind dit zo heeft opgepikt en wil ze het graag even met haar kind bespreken.
En omdat het nu toch bekend is, kan misschien de leerkracht dit aanpakken om het in de klas erover te hebben dat wanneer je op kamp bent en met zijn allen in een zaal slaapt je ook op de hoogte komt van elkaars slaaprituelen. De één slaapwandelt. de ander snurkt etc. Ik hoop dat je zoon een geweldig kamp gaat krijgen 
Ja voorlichting
Ik denk dat het inderdaad goed is om het even aan te kaarten bij die moeder. Maar zoals Clo zegt ook goed als de leerkracht dit bespreekt. Dat maakt het veilig. Er zullen wel meer speciale dingen zijn bij de kinderen. Bedplassen, snurken, bang zijn etc. Openheid maakt het in dit geval waarschijnlijk stukken veiliger voor je zoon. En wie weet voor nog meer kinderen. Wel grappig eigenlijk. Mijn dochter heeft een paar keer geslaapwandeld en loopt daar heel graag over te vertellen aan haar vriendinnetjes hihi.
Kamp is altijd iets spannends. Fijn als hij het kamp ook zonder zorg kan beleven he. Is het de eerste keer dat hij op kamp gaat?
Pippie
Maar waarom 'angstig'?
In de eerste plaats vindt ik het ook niet 'kies' dat die moeder dat doorverteld, je kan het bij de moeder aankaarten, maar w.s. weet ondertussen de hele klas het...dus de leerkracht lijkt me een betere optie (die kan er ook 'iets' mee...).
Maar het feit dat hij zo angstig is voor dat slaapwandelen en zich er naderhand schijnbaar voor schaamt daar zou je wel wat mee kunnen doen. Dat hij zich ervoor schaamt is de reden dat zijn pesters er wat mee kunnen, anders zou hij schouderophalend zijn doorgelopen toch?
Ik denk dat je er wel over moet praten de volgende dag. Gewoon 'gewoon', aan tafel ofzo in beperkte (vertrouwde) kring. Wij slaapwandelden vroeger ook, en behoorlijk ook. Zo heeft mijn moeder mij al eens van de vensterbank geplukt, alwaar ik het balkon wou opkruipen schijnbaar (gelukkig was er nog een balkon, hahaha) en ik heb ook wel eens in de badkamer onder het badkamerkleedje verder geslapen en werd helemaal koud en beurs wakker. Dat soort dingen en mijn broertje heeft wel eens in de woonkamer staan plassen 's avonds heel laat. Ach, wij waren tenminste nog 's wakker 's nachts als iedereen sliep! Dat moesten we positief zien leerden wij. Wij 'beleefden' tenminste de nodige avonturen! En al die anderen waren eigenlijk angsthazen die gewoon liever in hun eigen bed bleven...Volgens mijn moeder was het slaapwandelen een uiting van onze 'avontuurlijke en intelligente aanleg' (minstens!). En nee, eerst vonden we het meestal niet leuk om te horen dat we weer eens....maar doordat we wisten wat we gedaan hadden (meestal herinnerden we ons niets) werden we ook wel enigzins nieuwsgierig...en wilden we het hélémáál weten. Alle details, en doordat het 'leuk' werd gebracht konden we er blijkbaar 'vrede' mee hebben. De angst was meestal aanwezig voor we gingen slapen, maar erover praten maakte het niet erger, juist minder. Het liep tenslotte toch altijd goed af, niet?
Ook als wij gingen logeren werd altijd iedereen ingelicht. Mijn oom en tante hebben op de logeerkamer zelfs een haakje laten zetten, zodat ze zeker wisten dat we niet in een onbekend huis de trap af zouden stuiteren midden in de nacht. Volgens mij heb ik me er nooit écht voor geschaamd....ja, ik deed wel 's belachelijke dingen, maar alleen als het 's morgens verteld werd schrok ik even. Als ik het hele verhaal dan wist en de details (we liepen soms routes zelfs na) kon ik er toch beter mee omgaan. Ik was ook altijd verbaasd dat ik schijnbaar al slapende toch deuren open deed enzo. Dat droeg bij aan het gevoel dat dingen heus wel goed zouden aflopen. Een bepaald vertrouwen in mijn eigen slapende ikke die dus toch niet helemaal gek was geworden. Zoiets.
Volgens mij moet je zoon doodsangsten uitstaan als hij in bed ligt. Slaapt hij wel goed verder? Als hij zo angstig is voor dat slaapwandelen durft hij dan nog wel te slapen? Ergens vlak voor ik in slaap viel, wist ik altijd nog dát het goed zou komen...óok als ik die nacht aan de wandel zou gaan.
Dat lijkt me best belangrijk voor een kind.
groeten albana
