Sportclub
Ik twijfel enorm. Mijn dochter (9 jaar, mcdd) wil graag op atletiek. Een individuele sport, leuk afwisselend en ze kan het echt wel. We zijn nu een paar keer naar een probeertraining gegaan. Ze heeft natuurlijk enorm veel moeite om dan aan te sluiten. Ze staat er wat half bij, doet niets totdat er een duidelijk oefening is waarbij ze een beurt heeft. Ik vind dat zelf altijd erg moeilijk om te zien.
Aan de andere kant denk ik ook wel een beetje zo van hup... gaan gewoon. Geen getut. Want als ze moet, een beurt heeft doet ze het. Het best kan ik zo ver mogelijk weg staan zodat ze niet naar mij toe komt. Voor mij is het in ieder geval niet genieten om te kijken. Ik zie alleen maar mijn angstige meisje. Maar goed, het gaat natuurlijk ook niet om mij.
Ze heeft al vaker op clubjes gezeten en het kwam er dan op neer dat ze gewoon niet meekwam. Dit lijkt me dan een nieuwe kans.
Wat mij zo onzeker maakt is eigenlijk dat ik vreselijk bang ben dat ze ook echt genegeerd wordt, gepest wordt, dat ze zich enorm eenzaam voelt tussen die meisjes. Dat ze geen plezier heeft. Dat ze haar raar vinden (want ze staat er ook echt opvallend bij). Dat de trainer het (weer) opgeeft, er niet mee om kan gaan. Ik heb nu maar even gezegd dat ze heel verlegen is.
Nou ga ik hier weer nachten van wakker liggen 
Ik ben toch benieuwd hoe jullie daarin staan. Je 'andere' kind op een 'gewone' sportclub. Hoe zijn de reacties enzo? Ik schaam me haast om mijn vraag. Alsof mijn kind niet op een club mag. Maar ik heb het dus echt al meegemaakt dat er gezegd werd dat ze niet wisten er mee om te gaan. Ik heb ook tussen kijkende moeders gestaan en gehoord dat ze haar 'raar vinden'. Natuurlijk moet ik me daar niets van aantrekken. Maar dat doe ik wel. Ik wil niet dat ze het weer mee gaat maken. En ik wil dat zelf ook niet. Stel ik me aan.
Sorry voor een wat warrig verhaal, zo zit het ook in mijn hoofd grrr.
Ervaringen, meningen, ideetjes?
Atletiek
Ik zou in jou geval toch een teamsport adviseren. Met atletiek is niks mis maar helaas bestaat de helft van de training uit wachten, in de rij... wachten tot je de bal mag gooien, wachten tot je ver/hoog mag springen enz.
Mijn middelste heeft bijna 2 jaar atletiek gedaan, en gaat nu op een teamsport, hij is een jongen die prima in de groep ligt maar door het vele wachten ging hij zich vervelen. Hij wil gewoon rennen.. en bij atletiek is het vooral veel wachten. Op wedstrijden is het nog erger. In totaal ben je werkelijk misschien maar 20 minuten aan het sporten, en de rest van de dag ben je aan het wachten.
Anders zoon zit op een teamsport, die is een hele traingin bezig, rennen, balgooien, wedstrijdje doen. Geen kans om er maar bij te hangen of te staan nee AKTIE! Bovendien is het gewoon echt bruto meer bewegen en meer sporten.
Maar als je dochter echt heel graag wil, tja dan kan ze het toch altijd een half jaar proberen?
Ook
Hier ervaringen met ADHD en atletiek. Zoon is er vorig jaar mee gestart, samen met zijn boezemvriend. Die trekken zich enorm aan elkaar op, de een is erg verlegen en de ander heeft ADHD dus ze kunnen elkaar goed gebruiken.
Ik heb er niets over gezegd op de club trouwens, zoon doet gewoon met alles mee. Hij kan alleen érg slecht tegen de knal van het startpistool, dat kost hem een halve seconde bij de start omdat hij zijn handen eerst van zijn oren moet halen. Verder weet ik niet of de trainer iets aan hem is opgevallen eigenlijk, niets over gehoord.
Maar mijn tip zou dus zijn: kijk of een goede bekende tegelijk met haar op atletiek wil gaan. Hier kan je trouwens per kwartaal betalen, dus als het niet gaat kun je bij ons je kind er snel weer afhalen! En het lijkt me dat sport een goede uitlaatklep voor je dochter kan zijn, vooral het hardlopen.
Hier ook
Ik heb voor beide kinderen lang gezocht naar een geschikte sport. Hier in de gemeente is 2 keer per jaar de kans om verschillende sporten 5 keer uit te proberen. Echt een uitkomst. Zoon heeft ook atletiek geprobeerd, ik dacht dat het echt wat voor hem was. Maar ik herken jou gevoelens wel. Ik zat er ook wat gespannen bij te kijken. Hij viel duidelijk op, vooral het wachten was een probleem. Dus toch maar niet verder gegaan. Hij zit nu op turnen, gaat ook niet vlekkeloos maar veel beter. Wat voor beide kinderen nu erg geslaagd is is skeeler training. Zelfs mijn motorisch onhandige dochter heeft eindelijk iets gevonden waar ze goed in is. Is in een groep, maar toch redelijk individueel. Aan het eind van de training is er vaak een tik of bal spel (uiteraard op skeelers). Dus het stukje teamsport komt ook aan bod.
Ik ben het verder niet met Polly eens over een teamsport. Vooral met kinderen met autisme is dat vragen om problemen. Want je moet rekening kunnen houden met je teamgenoten. Die van mij kunnen dat niet, ze trekken hun eigen plan.
gr. Mari
Wachten/teamzaken
Veel onderdelen van de training zijn in spelvorm. Je staat dus niet de hele tijd in een rijtje op je beurt te wachten. En er zijn ook onderdelen die wél in een soort teamvorm zijn. Wat te denken van estafette en wedstrijden waarbij de score van het hele team telt?
En hier... martial arts!
teamsporten is voor asperger zoon een drama - al helemaal als er met een bal gespeeld moet worden 
terug in nederland vanaf zijn 4e judo gedaan, maar helaas hier geen judo in het dorp (ja, op twee uur rijden afstand wel - huh, 3 x per week trainen? dacht het niet he!)
maar een paar maanden geleden is er een aikido groep gestart en hij vindt het heerlijk, actief, veel lichaamscontact, en bovenal zeer gestructureerd! inmiddels helpt hij ook een uur per week mee met de kleintjes (als hulp leraar) en ook dat loopt perfect...
asperger/autisms - iets in martial arts! maar kijk dan wel naar welke sportschool je ze stuurt - die in nederland breidde heel hard uit en werd volkomen chaotisch en dus stopte zoon er maar mee...
Verder
Heel veel dank voor jullie reacties. Het heeft veel gebracht.
Teamsport zie ik helemaal niet zitten voor haar. Besef dat ze heel angstig is voor mensen en als een plank staat. Dat gaat niet werken. Bij de proeftraining atletiek deed ze dat ook maar ze rende gewoon zodra het haar beurt was etc. Heel goed dus juist. Het wachten is voor haar misschien juist nuttig. Het geeft rust, structuur duidelijkheid. Zo had ik het nog niet bekeken. En inderdaad is het ook heel fijn voor haar om een stukje bijdrage te kunnen doen in teamverband, in structuur. Bijvoorbeeld met estafette. Ja, dit is echt een sport voor mijn dochter dus.
Ik ga eens informeren of we een bekende kunnen vinden met wie ze samen zou kunnen. Ze heeft niet echt veel vriendinnen. Die ze heeft, zitten al op een sport. Even rondkijken dus
Ze wil dinsdag nog eens meedoen met een proeftraining. Voor ons allebei dus een moment om te kijken hoe het voor haar is.
Over het uitleggen. Als ze eenmaal op de sport gaat, ga ik het wel uitleggen aan de trainer. Het kan niet anders want ze geeft geen reactie op wat er gezegd wordt. Alleen in het doen dan. Uitleggen is echt noodzakelijk. Bij ADHD (zoon) doe ik dat ook niet op de sportclub. Daarvan zie ik niet de noodzaak.
En terwijl ze dan die proeftraining doet en we besluiten kan ik natuurlijk ook eens bij de club informeren of er pgb groepjes zijn. Het klinkt wel stom, maar ik krijg sterk het gevoel dat ze behoefte heeft aan meedoen-met-de-gewone-kinderen-van-haar-eigen-leeftijd. Ze geeft dat zelf zo aan. Daarom eerst maar het reguliere eens bekijken. Bij pgb moet er weer iets van begeleiding, sova etc aan hangen.
En ik ga leren om te kijken en het zorggevoel los te laten aan de kant .
Pippie
Tennis
zoon van 7 met ass is weg van tennis: dat is in kleine groep (4 tot 6 kinderen), en eigenlijk toch individueel. Ik heb trouwens ooit gelezen dat tennis voor kinderen met autisme een goede sport is omdat het een technische sport is, en steeds opgebouwd volgens hetzelfde patroon.
Ooit heeft hij eens een proefweek judo gedaan: was echt niks voor hem, hij liet zich op de grond duwen en bleef daar dan lekker liggen.
Hij heeft ook 2 jaar skeeleren gedaan, alhoewel nogal chaotisch vond hij dat toen best leuk.
Ook half jaar atletiek gedaan: eigenlijk vindt hij dat leuk maar inderdaad, de helft van de tijd sta je daar maar te wachten, en bv. de opwarmspelletjes is toch vaak soort van tikkertje, doekje bij elkaar wegtrekken).
Maar: hier dus tennis
Oh en
Ik weet niet of je echt sport wil, maar er zijn toch ook nog andere vrijetijdsbestedingen: cursus woord (moo. meer zelfvertrouwen, ik heb mij laten vertellen dat daar echt niet alleen extraverte kinderen zitten; integendeel zelfs) - beeldende kunst (knutselaterliers) of iets met muziek?
Sas
Dat is ook goed om in gedachte te houden. Dochter is gek van badminton. Dat doen we regelmatig met haar.
Het gaat niet zo zeer om dat ik iets zoek voor haar. Broertje wilde op atletiek met vriendje. Toen werd zij ook enthousiast. Het komt dus echt van haar, de vraag om op atletiek te gaan. Het is dus juist niet therapeutisch of anders doelmatig bedoeld. Het is helemaal wat ze zelf vraagt. Ze zit ook op knutselles (dat is ook met tekenen etc). Dat omdat dat haar liefste bezigheid is. En muziekles is dan aan therapie gekoppeld (wow, dat is goed joh). Sport was wat nog ontbrak eigenlijk ha.
Morgen nog 1 probeer les. Ik denk dat we er wel voor gaan. Heb mijn plannen alweer gemaakt. Dankzij reacties hier kan ik er weer even anders in staan.
Pippie
Pippie
je schrijft: "En muziekles is dan aan therapie gekoppeld (wow, dat is goed joh)." Mag ik vragen wat voor muziekles / therapie dat is?
Wat altletiek betreft: als ze graag wil en gemotiveerd is, dan kan je dat gewoon een kans geven natuurlijk.
Muziektherapie
Hoi Sas
Ze krijgt muziektherapie. Ze leert daarbij wel echt piano. Daarbij zorgt de juf extra voor samenspel, op elkaar afstemmen. De nadruk ligt daar wel op iig. Mijn dochter praat niet bij haar en eigenlijk is geluid maken ook al te veel. Hier is het aanraken van de toetsen al heel veel dus.
Ik moet wel zeggen dat ik het moeilijk vind om uit te leggen hoe die therapie dan gaat.
Pippie
