Stempel 2

Aha

Aha, nu begrijp ik je vraag wat beter. Lijkt me beter om hier verder te gaan en niet in de draad hierboven.
Er is wel een hausse gaande op stempelgebied. Veel professionals op scholen hebben bijscholing gehad over het herkennen van problemen. Sommige daarvan kunnen het onderscheid misschien niet maken tussen het aankaarten van een bepaald gedrag en het zetten van een stempel. Heel jammer. Die IB-er van je oudste zoon is buiten zijn boekje gegaan.
Het lijkt me het beste om bij je oudste vooral in te zoomen op de praktische problemen die hij ervaart. Kan hij niet structureren? Wat kan school hierin betekenen? Wat is jullie rol hierbij, en zijn eigen rol. Goede afspraken tussen deze 3 partijen zijn hierin de sleutel.
Je jongste klinkt wat complexer. Zo'n onderzoek zou ik niet samen met school laten uitvoeren, maar op eigen houtje. Er komen veel privézaken boven die je niet met school wilt delen! Ga naar de huisarts en geef aan wat de problemen zijn en dat jullie nader onderzoek willen. Hij kan dan naar een psycholoog, psychiater of naar een kinderarts verwijzen.

Reactie

Wat betreft de jongste en het onderzoek. De school heeft ook een ib er en die heeft obeservatie gedaan maar kon niet tot een oordeel komen. Daarom is er verder onderzoek nodig en dat zou zij in gang zetten. Neem aan dat er niks beslist word zonder onze toestemming. Of doe ik hier toch niet goed aan en moet ik het op eigen houtje doen?

Nog een keer over onderzoeken

Onze berichten hebben elkaar gekruist. Ik neem aan dat de ib-er nu de schoolbegeleidingsdienst gaat vragen om naar je zoon te kijken. Daar moet je inderdaad toestemming voor geven. Bij ons op school wilde ze ons een leeg formulier laten tekenen. De juf zou achteraf wel invullen wat de onderzoeksvraag nu eigenlijk was. Wees daar alert op.
In principe is er niets mis mee om de schoolbegeleidingsdienst naar je kind te laten kijken, maar je hoeft geen toestemming te geven, dat het onderzoeksverslag bij school terecht komt. Bij ons stonden er hier prive zaken in, die ons drie jaar later (toen het pas echt slecht ging) om de oren werden gesmeten. Toen had ik zo'n spijt dat ik toestemming had gegeven voor de opname van het verslag in het dossier van onze zoon! (inmiddels is het verslag wel uit zijn dossier verwijderd) Elk onderzoeksverslag heeft een conclusie. Het is vaak voldoende voor de school om die te weten. Dit kun je met de onderzoeker van de schoolbegeleidingsdienst bespreken.
Wat een belangrijke vraag is: Hoe gaat het thuis? Hebben jullie problemen met je zoon, heeft hij moeite met het volgen van zijn dagritme, heeft hij moeite met zijn gedrag, hoe gaat het als er iets gebeurd wat hij niet wil?

Jaahaa, alle kinderen een etiketje

Het lijkt er soms wel op, maar alles bij elkaar valt dat reuze mee hoor. Dat er in iedere klas wel 2 of 3 kinderen met een diagnose lijken te zitten, tja, dat was vroeger ook al zo, al wisten ze toen niet of het adhd, add of ass was, en waren het gewoon "kindjes die niet zo goed kunnen leren", soms verdwenen ze gewoon naar de lomm school.
Zelf heb ik twee kinderen met een vorm van autisme, dus jou verzuchting heb ik ook wel eens geslaakt "moet nou werkelijk ieder kind iets hebben?" tot ik tot de ontdekking kwam dat autisme simpelweg erfelijk is, en onze familie lijkt idd nogal erfelijk belast, dus lopen wij er meer tegenaan. Net als er in sommige families veel kanker voorkomt, dan roept ook niet iedereen "moet jij nou ook al borstkanker hebben?"
Of in jou gezin zoiets speelt weet ik niet, zo te horen sta je nog helemaal aan het begin van de onderzoeken of er iets aan de hand is met je kinderen. Dus ik zou het even stapje voor stapje nemen. Hoeveel problemen zie je zelf? autisme uit zich overal, niet alleen op school maar ook in de thuissituatie, en bij sport of clubjes. Als je een onderzoek nodig vind zou ik dat idd via de huisarts doen en nooit via school! school heeft hier ook maar een beperkt budget voor, en zelf ben je (neem ik aan) goed verzekerd, dan kun je altijd meer. School kijkt ook vooral naar "storende zaken" in de klas, terwijl je zelf veel meer op je kind gericht bent natuurlijk.
groetjes, Tess

Onderzoek vanuit school

Mijn eigen ervaring is dat onderzoeken vanuit de school niet erg zinvol zijn. Meestal is de observator niet meer objectief, want die is al ingelicht door de IB-er of de leerkracht. En wie met een gekleurde blik kijkt, ziet niet meer goed. Bovendien krijg je dan een verslag waar je verder niet zoveel mee kunt. Ja, naar een externe hulpverlener stappen, die alles weer opnieuw gaat uitvoeren. Dat verslag lag bij onze zoon direct zónder onze toestemming in het postvak van de IB-er. Bovendien stonden er dus zaken in waar wij ons niet in konden vinden. Wees voorzichtig, neem niet aan dat school niets doet zonder jouw instemming.
En natuurlijk kan de IB-er van je jongste niet tot een oordeel komen. Die is daar helemaal niet voor opgeleid. En bepaalde gedragingen kunnen lijken op bv. ASS, maar een uiting zijn van iets heel anders. Bij wijze van spreken van een slechte nachtrust of een jeukende teen. Daar heb je dus experts voor nodig. Het is niet altijd wat het lijkt.
Onderzoeken door school en SBD vind ik niet per definitie slecht, zolang ze bij hun eigen vakgebied blijven. Dus zich beperken tot het cognitieve deel en een klein beetje sociaal gedrag.

School en diagnose

Hier ging pas een lichtje branden door een juf die expliciet autisme noemde als mogelijkheid. Op haar vraag of we wilden dat een collega van haar met expertise in de klas kon komen observeren heb ik ja gezegd. Na positieve bevestiging van de mogelijkheid dat het autisme zou kunnen zijn hebben we een verwijzing via de huisarts gekregen gericht op deze diagnose.
Achteraf was ik zelf ook teveel gericht op het halen van die diagnose. School en jijzelf kunnen veel beter puzzelen wat je nou kunt doen aan de problemen die kind blijkbaar heeft. En daarnaast een traject doen.
En overleg met de huisarts wat je opties zijn. Zelf zou ik op zoek gaan naar een vrijgevestigde diagnosticus.
En denk erom, het gaat hier niet om jou dus houdt privezaken voor je. Niet om je achterdochtig te maken maar bij onenigheid kun je de zwarte piet krijgen in de vorm van een zorgmelding en dan ligt het ineens weer aan de ouders.
Je bent gewoon kwetsbaar. Daarom zou ik inderdaad de school maar beperkt inlichten.

School en etiketjes

Vanmorgen hebben zowel mijn man als ik afzonderlijk een mail gestuurd naar de rec3 begeleidster waarin we haar een fikse tik over de vingers gaven.

Ik sluit mij geheel aan bij AnneJ. Niet te open zijn. Voor je het weten gebruiken ze jouw kwetsbaarheid om het eigen disfunctioneren te vertroebelen.

Eigen houtje

Ik heb contact gehad met de ib er en gezegd dat ik via de kinderarts hulp ga zoeken. Anders zouden hun via het GGZ mijn zoon laten onderzoeken ofzo. Ik krijg wel een verslag mee van school maar verder regel ik het nu op eigen houtje hoop ik. Vind het allemaal best moeilijk maar hoop dat het uiteindelijk allemaal voor een goed doel is.

Kijk even bij draadje hierboven

Lees ook het draadje hierboven, opgestart door Horsie, over 'wel of niet diagnosticeren'. Daar heb je denk ik ook wel wat aan.