
mathilde
16-04-2010 om 17:03
Testen zoontje
Ik weet niet precies hoe ik moet beginnen, dus ik zal hieronder een lijstje weergeven met een aantal punten die ik eind volgende week ook voor zal leggen aan mijn huisarts. Wij willen onze zoon nl. laten testen.
-juf heeft aangegeven zoontje vreemd te vinden
-Juf geeft aan dat zoontje een buitengewoon concentratievermogen heeft
-Volgens juf springt zoon soms plotseling in de kring en gaat keihard staan gillen met zijn handen in de lucht....
-zoontje is ontzettend druk
-zoontje praat vaak tegen mij als een "volwassen man"
-zoontje is overgevoelig
-zoontje is erg perfectionistich en kan ontzettend agressief worden als iets niet direct lukt
-zoontje isoleert zichzelf soms van de rest (ziet bewust andere kindjes niet staan als ze hem gedag zeggen bijvoorbeeld)
-zoontje maakt bewust fouten
-zoontje ligt vaak in de clinch met autoritaire juf
-zoontje neemt nooit iets direct aan, maar na uitgebreide uitleg wel.
zo zijn er nog een paar dingen die ik de huisarts wil voorleggen. Punt is dat ik steeds meer mijn geduld begin te verliezen en steeds vaker ontzettend agressief naar hem uitval. Dit gaat op een dag verkeerd aflopen en ik wil er nu iets aan doen. Ik ben zo bang voor iets als autisme.
Dat er iets aan de hand is, dat voel ik als moeder.
Hij verzint ook steeds vaker 'uitvluchten' om maar niet naar school te hoeven. Hij zegt dat hij MOET werken (werkjes doen) en dat hij dat maar stom vindt. Rekenen vindt hij leuk, maar als 4-jarige leggen ze daar natuurlijk nog niet te veel de nadruk op. Wat ze wel veel doen is knippen en plakken en daar heeft hij ronduit een hekel aan. Ik heb het gevoel dat hij niet voldoende geprikkeld wordt en dat hij daardoor ontzettend druk wordt. Thuis is hij vaak boos.
Hij wordt onhandelbaar en ik wordt als moeder steeds vermoeider en agressiever want ik heb naast hem nog een babietje.

Moek
16-04-2010 om 18:04
Hulp
Kan iemand je af en toe ontlasten, zoals opa en oma? Want ik denk dat je nu hulp nodig hebt, afgezien van wat het "circuit" je te bieden heeft.
En inderdaad, je zoon verandert er niet van als er een etiketje op hem geplakt wordt...maar het blijft moeilijk (voor mij ook nog bij vlagen). Maar in ieder geval hebt je dan handvaten en dat brengt enorm veel rust. Vaak simpele dingetjes waar je met je normale opvoed-methodes niet op komt.

Annet
16-04-2010 om 19:33
Ben je ook bang voor hoogbegaafdheid?
Want gezien jouw beschrijving zou het dat ook kunnen zijn.
Het is makkelijk gezegd, maar ik zou stoppen met bang zijn. Laat hem testen en kijk dan verder. Jij en zoon hebben er niets aan om je van tevoren druk te maken. Jullie hebben wel veel aan een goed onderzoek en een juiste conclusie. Wat die conclusie ook wordt, het gaat jullie helpen om te weten hoe je verder moet.

Nikus
16-04-2010 om 19:47
Mathilde
Wat herkenbaar dat je bang bent voor een stoornis. Immers het is natuurlijk heel bepalend voor de toekomst. Toch heeft Beemer gelijk en weet ik ook uit ervaring dat je kind niet veranderd. Op zich win je er veel mee als je zekerheid hebt.
Sterkte!

Elisa Gemani
16-04-2010 om 20:28
Testen
Als moeder wil je natuurlijk niet dat je kind ongelukkig is. De enige manier om erachter te komen of en wat er met je kind aan de hand is, is laten testen. Wat er ook uitkomt, het zal de mogelijkheid bieden om gericht hulp te krijgen en extra aandacht/begeleiding voor je kind en jouzelf zodat ook jij als moeder uiteindelijk de vruchten ervan plukt. Het heeft geen zin om bang te zijn; angst is voor het onbekende en zodra iets een naam heeft kan je de handvaten krijgen om ergens mee om te gaan. Mijn zoontje leek erg op de jouwe en is uiteindelijk gediagnosticeerd als hebbende ADHD. Daarnaast is hij zeer hoogbegaafd en hoogsensitief. Ik ben heel blij dat duidelijk is wat er aan de hand was. Het gaat nu namelijk ontzettend goed met hem, zowel thuis als op school en ook bij mij is de druk van de ketel terwijl ik eerst tegen overspannenheid aanzat en serieus overwoog om hem in een pleeggezin te laten plaatsen. Ik kan weer genieten van mijn ventje! Een diagnose en/of medicatie verandert niets aan een kind; het enige dat ten positieve kan veranderen is het gedrag van een kind en de benadering van de ouder(s), school en de omgeving zodat het kind uiteindelijk weer lekker in zijn/haar eigen vel zit. En daar gaat het uiteindelijk om! Laat hem testen en doe rustig stapje voor stapje aan. Uiteindelijk is het in het belang van je kind alsook in jouw belang! Succes!

Guinevere
16-04-2010 om 20:58
School
Ik ben het helemaal eens met de voorgaande posters. Wat ik me nog afvraag: wat doet de school hierin? Je zegt in feite dat hij zich verveelt. Heb je de juf al gevraagd of hij wat andere werkjes kan krijgen? Wellicht dat hij zich dan wat prettiger voelt op school, en dat kan voor jou ook weer wat druk van de ketel halen. Ik denk dat je niet op de uitslag van toekomstige onderzoeken moet gaan zitten wachten, want dat duurt veel te lang. Ga hem gewoon nú behandelen als een kind dat veel meer uitdaging nodig heeft (eens met Annet, maar ik ben geen expert).
Hoe was het eigenlijk voordat hij naar school ging?

mathilde
19-04-2010 om 20:46
Bedankt
Bedankt voor jullie opbouwende reacties. Hier kan ik zeker wat mee en het stelt me echt gerust in die zin dat jullie het dus niet afkeuren of gek vinden dat ik mijn zoon wil laten testen.
Mijn ouders en dan met name mijn vader vindt het allemaal pure onzin en de modegril van deze tijd. Er is volgens mijn vader "niets aan de hand met mijn zoon, we moeten hem alleen hader aanpakken???".....
Hij wijt de houding/gedrag van onze zoon aan gebrek aan opvoedkundige kwaliteiten van ons (geen duidelijke grenzen stellen).
Maar mijn vader is er eentje van die zgn. "oude stempel" en begrijpt ook totaal niet waarom ik mijn zoontje niet gewoon een mep geef. Nou dat is iets wat ik pertinent afkeur. Ik ben zelf vroeger veel geslagen om nog veel minder......het beschadigd je gewoon.
Vandaag weer zoiets treffends meegemaakt. Zoon had stiekem voor het eten wat snoepjes uit de kast gehaald zonder het mij te vragen. Ik kom beneden en hij zegt het metteen. Maar, zei hij (nog voordat ik hem op zijn vingers tik...) "laten we het nu even over iets anders hebben....". Verbijsterd keek ik hem aan en begon weer over het gestolen snoep. "Nee mama, daar wil ik het nu niet over hebben, maar laten we even praten over "X". etc....Ik moest echt mijn best doen om niet in lachen uit te barsten....

parasolletje
23-04-2010 om 22:21
Mathilde
Wat is jou verhaal herkenbaar zeg !Ook mijn oudste zoon ging vanaf zijn 4e naar school en vond school stom en huilde elke ochtend en middag als ik hem naar school bracht...en dat bijna 2 jaar lang ! knippen ..plakken..schilderen vond hij vreselijk ! hij was altijd alleen op het schoolplein in de pauze..zwemlessen met zijn 5e was een ramp, hij vond het zoo druk om hem heen , hij irriteerde zich mateloos an die herrie. Ook kon en kan hij vreselijk krijssen of gillen als hem iets (kleins)overkomt..kan niks hebben van zijn zus. Nu is hij 7,5 en zitten we in een traject met testen...op school in groep 3 gaat het nog slechter..mijn man riep heel vaak : geef hem uitdaging..Mijn zoon blijkt zeer waarschijnlijk begaafd te zijn..waardoor hij zich dus al een paar jaar stierlijk verveeld..hij zit qua leernivo in groep 5 ! maar zit nog in groep 3...daarbij heeft hij mogelijk gekoppeld een angststoornis EN is hij hoogsensitief.Ik ga je vertellen dat het zeker niet aan je opvoeding ligt ! ook ik liep hier 2 jaar mee...ik dacht dat het echt aan mij lag...maar bij een autist komen dingen gewoonweg niet binnen of aan. Wij werken sindskort met een schema/dagindeling..wat gaat er gebeuren ..wanneer hoe laat...elke dag dezelfde dingen die terugkomen ..op school vergt dat ook wel wat maar school werk er prima aan mee...ik wens je succes en laat hem zeker testen hoor, want inderdaad is je moedergevoel vaak de juiste !
groet parasol...

mathilde
24-04-2010 om 16:00
Bij huisarts geweest
We zijn afgelopen vrijdag bij de huisarts geweest. Hij heeft een hoop vragen gesteld en goed naar ons verhaal geluisterd. Hij zegt dat onze zoon zeker verder onderzocht moet worden omdat hij toch een aantal punten hoorde waarvan hij het idee heeft dat het niets met opvoeding te maken heeft, maar met zoon zelf. Dus inderdaad geen "opvoedprobleem".
Hij gaf voorzichtig aan een mogelijke combinatie te zien tussen hoogbegaafdheid en enige autistische trekjes; die combinatie zie je ook vaak volgens hem.
Maandag krijg ik alle gegevens door van de HA van een orthopedagoog/kinderpsycholoog en hij gaat ook de dingen uitzoeken voor de verzekering.
Zoon is nu 4 en ik ben blij dat we de eerste stap gezet hebben. De huisarts gaf aan het erg goed te vinden dat we direct naar hem toe gegaan zijn en niet eerst nog een paar maanden of langer de boel aankijken.

parasolletje
24-04-2010 om 21:35
Fijn..
dat je huisarts je serieus neemt ! en ja..wat je huisarts zegt over autisme en begaafdheid dat is dus bij mijn zoon ook geconstateerd...niet vreemd dus dat ik jou verhaal direct herkende.! het is inderdaad super dat je al zo vroeg aan de bel trekt, nu kan er nog een hoop geboden worden aan het mannetje..succes met alles !
groet parasol

mathilde
26-04-2010 om 11:03
Parasolletje
Had jij ook steeds het gevoel van...wel laten testen en dan weer niet? Ik bedoel 1001 excuses bedenken om het maar te bagatelliseren? Zal wel met zijn, zal wel aan mijn aanpak liggen etc...etc....Dat de juf aangeeft hem "vreemd" te vinden...."ach dat mens spoort niet".
Komt bij mij nog bij dat mijn man er absoluut niets van wilde weten. Hij ziet al die testen als een modeverschijnsel en hij zei dat kinderen kennelijk geen kind meer mogen zijn en als er ook maar iets niet "klopt" dat ze dan getest moeten worden en een stempel krijgen. Hele discussies heb ik gehad met hem. Eer ik hem mee kreeg naar de huisarts zeg....
Hij heeft het er nog wel moeilijk mee, maar vindt het achteraf wel een goed idee.
Gek is dat he dat je als moeder bepaalde trekjes ziet/gedragingen waarvan je denkt..."He, dit is niet echt normaal". Mijn zoontje kan ook erg ouwelijk overkomen. Dan heb je het gevoel dat je met een volwassene in gesprek bent. Het valt ons op dat we bij familie steeds zeggen :"hij is nog maar 4". Op bepaalde vlakken is hij zelfs bijdehanter dan zijn neef die dit jaar 8 wordt.
De verschillen met zijn nicht van ook 4 zijn groot (maar dan kan ook deels aan haar liggen uiteraard).
Mensen hebben ook de neiging om hem als een ouder kind te benaderen. Dat had ik al toen hij net 2 was. Ik was toen met hem op de muziekschool op een cursus : muziek met kleintjes. Dan dansen en zingen ze op muziek, Mijn zoontje was toen net 2 jaar en een van de jongsten. Op een gegeven moment merkte ik dat de juf zich irriteerde aan het feit dat mijn zoontje orders niet direct opvolgde???!!. Ze zei steeds: "X is er weer eens met zijn hoofd niet bij". Er waren zelfs veel oudere kinderen bij die gewoon hun eigen gang gingen, maar van wie het gewoon geaccepteerd werd. Ik kreeg echt de indruk dat ze zich ergerde aan mijn zoon. Achteraf ben ik op haar afgestapt en heb ik gevraagd wat ze dan verwacht van een kind van net 2 jaar! Ze keek me verbaasd aan. Oh, is hij pas net 2?! Vreemd, want op het aanmeldingsformulier staat zijn geboortedatum. Ik had op dat moment echt het idee dat ze gewoon een hekel aan mijn zoontje had. Maar misschien dacht ze inderdaad dat hij veel ouder was?