Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

Tips gevraagd [meisje met mogelijk autisme wil niet meer naar (middelbare) school]

Ik heb gelukkig niet zoveel ervaring met autisme, ik stel de vraag voor een vriendin. Wie heeft tips? Ze heeft een dochter die sinds kort nauwelijks nog naar school gaat (tweede klas middelbare school). Enige tijd geleden is de term 'autisme' gevallen bij GGNet, maar er is geen rapport of iets dergelijks. Het advies van alle deskundigen: vraag het vriendelijk en als ze niet wil, dan niet. Zelfs: dan blijf jij ook thuis. Dat laatste doet ze nu niet meer, want het levert alleen maar conflicten thuis en problemen op haar werk op.

Maar is er nu niets anders dan 'vraag het vriendelijk'? Want dat helpt natuurlijk niets.

Wat je merkt is dat het meisje soms helemaal vast kan zitten in een bepaalde obsessie, het kan dan alleen maar over dat ene onderwerp gaan. Wat betreft school is er eigenlijk verder geen probleem, ze kan goed leren, heeft vriendinnen, geen problemen op school, alleen als ze 's morgens in haar hoofd haalt dat ze niet gaat gaat ze niet.

Heeft iemand tips hoe je een kind dat zo vast kan zitten in een bepaalde gedachte of obsessie daaruit kunt halen?

Tsjor

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Moeilijk hoor

Je kunt natuurlijk aannemen dat het rigiditeit is vanuit een stoornis in het autisme spectrum, maar je kunt ook vragen waarom ze niet naar school wil. Met deze kinderen kun je vaak een goed gesprek voeren. Ze zijn zelf heel deskundig! Geen oplossingen aandragen maar zelf laten bedenken met een beetje begeleiding.
Tip"Ik heb ook wat te vertellen!" van Martine Delfos

Pippin

Pippin

12-10-2010 om 08:45

Misschien (lang)

Misschien heeft je vriendin iets aan de methode collaborative problem solving. Het is bedacht voor 'challenging childeren' (ik kan nog geen goede vertaling voor die term bedenken). De diagnose van het kind doet er niet zoveel toe.
Het idee is om alle situaties waarin het kind vastloopt, niet te zien al gedragsproblematiek, of dwars gedrag oid, maar als een onopgelost probleem. En dat ga je dan samen met het kind oplossen. Hier werkt het!
Meer informatie kun je vinden op www.livesinthebalance.org of in het boek 'Het explosieve kind'.
In de situatie van je vriendin zou ik dus, op een goed, rustig moment, met haar gaan bespreken:
Ik merk dat je soms niet naar school wilt/gaat. Wat is er aan de hand? En dan vraag je net zolang door tot je weet, wat maakt dat het kind op die dag niet wil/gaat/kan. Want op andere dagen gaat ze wel, begrijp ik. En dan kun je met haar doorpraten over de redenen waarom ze niet gaat, net zolang tot je denkt: 'aha, nu snap ik wat er aan de hand is.' Vervolgens vertel je dat je het nu begrijpt, maar dat jij als ouder daar je zorgen over hebt. En dan vertel je aan je kind wat jouw probleem is. Soms moet je daar even voor op je achterhoofd krabben. Met 'Gewoon, omdat het moet.' neem je je kind niet serieus, dat werkt dus niet. De volgende stap is dan, dat je samen oplossingen voor de problemen gaat bedenken, waar je allebei mee kunt leven en tevreden over bent. Dat kan van alles zijn, als allebei de zorgen (die van ouder en van kind) maar tegemoet gekomen zijn. Als het probleem terug komt, waren de oplossingen niet goed genoeg. Het is de truuk om dat dan niet erg te vinden, maar gewoon opnieuw te gaan zoeken naar andere oplossingen.
Nu ja, lekker lange post he? Ik vind het zelf een hele prettige manier van omgaan met je kind. Het is namelijk respectvol en het voorkomt hier in huis heel veel ellende en woede buien.

Obsessie

Bij mijn zoon is zo'n obsessie een duidelijk teken van angst, soms voor iets wat ogenschijnlijk niets met de betreffende obsessie te maken heeft. De obsessie is zijn 'veilige haven' als er ergens een probleem is waar hij niet uit komt. Heel hardnekkig en het gaat níet weg als de achterliggende probleem/angst niet wordt aangepakt.

Het kan best zijn dat school geen problemen ziet, terwijl die er wel degelijk zijn voor het meisje zelf.

Raakt ze bijvoorbeeld overweldigd door alle prikkels op school? Dat kan heel hard binnenkomen bij mensen met autisme. Als dat het probleem is, dan kan er misschien een rustig plekje voor haar aangewezen worden waar ze even kan schuilen, of ze kan toestemming krijgen iets later in een les te verschijnen zodat ze niet in overbevolkte gangen hoeft te zijn. Het kan ook zijn dat het voor haar te moeilijk wordt zich sociaal te bewegen in haar klas. Op deze leeftijd is het sociale zo belangrijk op school, terwijl dat van autisten enorm veel inspanning vraagt. Ook dan is het belangrijk dat ze zich even terug kan trekken.

Ik denk dat ik een afspraak zou proberen te maken om bijvoorbeeld eerst korter naar school te gaan, al is het maar een uur, en tegelijk tegemoet komen aan de problemen die ze blijkbaar toch heeft. Het is heel belangrijk dat je je (altijd!) houdt aan een afspraak, zodat dat haar houvast geeft.

Is je vriendin het eens met de diagnose 'autisme'? Want ik begrijp dat er geen formele diagnose ligt.

tsjor

tsjor

12-10-2010 om 16:04 Topicstarter

Diagnose

De diagnose is inderdaad alleen mondeling gesteld en mijn vriendin vroeg zich af of het wel klopte, waarom de problemen nu pas in de puberteit zo heftig zijn etc. Er zijn wel een aantal bijzonderheden altijd al geweest bij het meisje, maar mijn vriendin kan eigenlijk heel erg goed omgaan met mensen met bijzonderheden, het is haar vak, dus ik denk dat ze in de loop van de opvoedingstijd vanzelfsprekend een bepaald patroon ontwikkeld heeft waardoor bepaalde kenmerken geen probleemgedrag werden.

Eén van die kenmerken is dat het meisje niet praat op een heel enkele uitzondering na. Kan ze wel, maar doet ze niet. Dus ook niet over school, ook niet bij de hulpverlener etc. Behalve als er iets is.

Met obsessies moet je denken aan iets als: ik wil een siamees (soort kat). Als ze dat eenmaal in haar hoofd heeft praat ze nergens anders over (dan praat ze dus wel), van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, droomt ze over een siamees, heeft ze nachtmerries over een siamees, struint ze het internet af naar plaatjes van een siamees etc. Het kost dan heel veel moeite om dat te laten zakken, maar zodra er een aanleiding is (hulpverlener vraagt: houd jij van katten) dan begint het weer vanaf het begin.
Iets soortgelijks lijkt zich met school voor te doen: ik wil niet naar school. Alleen lijkt het erop dat ze soms onder bepaalde omstandigheden wel naar school wil, maar dan heeft het te maken met iemand die op een bepaalde tijd meefietst. Terwijl ze geen vriendin is met diegene en verder ook helemaal niet naar haar omkijkt.
Met echte vriendinnen kan ze afwisselend zeer intensief kontakt hebben en dan plotseling als een blad aan de boom omdraaien, negeren en zelfs zwart maken. om vervolgens weer even plotseling om te draaien en vriendinnen te zijn. Ze heeft altijd wel veel vriendinnen om zich heen gehad, iedereen accepteert dat een beetje als iets wat bij haar hoort.

Ik zal de leestips wel eens doorgeven, in elk geval bedankt hiervoor.

Herkennen de ervaringsdeskundigen hier nu iets van autisme in?

Tsjor

Ze heeft inmiddels inderdaad medicijnen tegen teveel prikkels van buitenaf, maar het lijkt alsof ze meer last heeft van de prikkels van binnenuit, die in haar eigen hoofd naar voren komen.

Puzzel

Dit doet me denken aan een blog van Lisette X over NLD. Haar zoon heeft soms ook zaken in de ochtend die eerst ontward moeten worden voor hij zijn dagelijkse routine kan hernemen.
Ik zou me eerst proberen te verdiepen in haar manier van denken. Ook zou ik, denk ik, vragen of ze wel weet wat de consequenties zijn? het kost je meer moeite om te lesstof te volgen, te weten wat het huiswerkt is of een toets te leren. Als je gewoon aanwezig bent en de lessen aandachtig volgt en je huiswerk maakt kost het weinig moeite om je diploma te halen. Kinderen horen op school. Thuisblijven hoort niet. Mogelijk heeft ze een reden dat ze ineens verzuimt die samen met haar oplosbaar is.
Afhankelijk van haar zelf, mijn kinderen zitten ook in de onderbouw en daar denk ik dan maar aan, zou ik de verantwoordelijkheid bij haar leggen en moeite doen om haar interne motivatie - je leert voor jezelf, dan kun je een beroep leren dat bij je past en naar jou keuze, te versterken. Waar mogelijk zou ik proberen haar routine aan te passen richting school. S'avonds alles klaarleggen, huiswerk op vaste tijden samen doen, vertrek 's morgens zonodig ook samen doen, loop het hele spoor na of er soms iets verandert is dat opnieuw aandacht behoeft. Eraan denken dat goed voorbeeld goed doet volgen. Ben je soms zelf een aantal keren niet naar het werk geweest? Heeft ze iets gezien of gehoord van anderen dat dit gedrag aanzet.
Het vereist soms heel veel focus en geduld en creatieve inverventies om een kind weer op het juiste spoor te krijgen. En altijd vriendelijk. Maar eerst vragen en dan concreet gaan sturen en zorgen dat ze zichzelf gaat sturen.

tsjor

tsjor

13-10-2010 om 16:36 Topicstarter

Vraag

Kun je me zeggen wat je hiermee bedoelt en waar ik dt kan vinden? Ik volg tot nu toe geen webblog's, ben dus analfabeet op dat gebied.

Tsjor

tsjor

tsjor

13-10-2010 om 16:36 Topicstarter

Vergeten

Ik bedoelde dit: 'een blog van Lisette X over NLD'

Tsjor

Vkblog

http://www.vkblog.nl/bericht/319422/Opvoedtips_van_een_vroeger_probleemkind

LisetteschrijftoverNLD

Het deed me denken aan een ouder blog over haar zoon, mischien in 2008 of 2009

mirreke

mirreke

16-10-2010 om 03:03

Tsjor, even snel, wel herkenning hier

1 van onze kinderen (zoon, 9 jaar) heeft pdd-nos.
Zeer groot punt van herkenning: niet praten. Hij praat wel over gewone dingen, dat hij honger heeft, of met een vriend gaat afspreken, of dat hij een nieuw spel wil. Hij praat met de andere kinderen uitgebreid als ze aan het spelen zijn. Maar hij praat niet over zijn zieleroerselen, of hooguit zelden en dan zeer kort en kernachtig, in stellingen. Heeeeel soms wil hij wat meer uitweiden, maar dan alleen op eigen initiatief, beslist niet op het mijne, hoe subtiel ik het ook probeer. Alhoewel dat de laatste tijd wel telkens beter en gemakklijker gaat.
Ten tweede: hij heeft ineens een obsessie. Vanavond bijvoorbeeld: hij had van mij wat achterstallig zakgeld en rapportgeld gekregen. Enkele briefjes en vijf losse euro's. Ineens zet hij in zijn hoofd dat hij niet van munten houdt, hij wil ze niet, hij wil ze persé omruilen voor een vijfje. In eerste instantie wilde ik dat niet. In het begin lijkt dan nog een gesprek mogelijk, maar al snel zit het volkomen vast in zijn hoofd dat ik hem een vijfje moet geven. Te pas en te onpas begint hij erover, hij wil me het onderhand afdwingen. Inmiddels, als ik begrijp dat het een obsessie is geef ik toe, omdat ik nu weet dat het niets met verwend of zo te maken heeft. Hij heeft het tot zijn eigen werkelijkheid gemaakt, en zolang zijn eigen werkelijkheid niet spoort met de echte werkelijkheid heeft hij een soort van paniekgevoel, een drang om dat recht te zetten. Zo'n obsessie begint meestal met een gedachte of idee dat hij zelf in zijn hoofd zet. Bv: hij zou het wel leuk vinden naar de bios te gaan. Mama, kunnen we naar de bios? Mama ik wil naar de bios. Mama we gaan naar de bios. Mama welke film gaan we zien. En dat wordt dan weer een obsessie, willen weten welke film, terwijl we bijv. helemaal niet gaan. Hij heeft dat zo bedacht, en dus ís het ineens zo voor hem. DAt te doorbreken zonder flipreactie bij hem vind ik erg lastig.
Ik lees hierboven vooral tips om het meisje zelf te laten praten, met ideeën te laten komen, zelf inzicht te geven/krijgen. Vaak werkt dit bij onze zoon juist helemaal averechts, dat geeft hem veel te veel ruimte in zijn hoofd, waardoor hij juist weer paniekgevoelens krijgt (die zich uiten als agressie of woede, of boos praten of zo). Een autist ziet juist de grote, voor ons vanzelfsprekende verbanden niet, ziet alleen de losse onderdeeltjes maar begrijpt de samenhang niet die voor ons zo duidelijk is. Die samenhang moet je dan als omgeving bieden, als ouders. Als wij hem teveel ruimte geven, te weinig samenhang, voelt hij zich veel onrustiger omdat het overzichtelijke kader daarmee wegvalt.
Waar ik mee zou beginnen bij hetmeisje is een kader scheppen. Aangeven dat ze op weekdagen gewoon naar school moet, omdat dat gewoon zo is. Het is een regel. Desnoods met planbord ook visualiseren voor haar. Dit zijn de schooldagen. School moet, dat doe je gewoon.Zodat ze geen ruimte krijgt om buiten dat kader te denken. Vervolgens zou je wel de vraag kunnen stellen. Hoe ga je dan naar school. Met de bus, de fiets, of zal ik je brengen (als dat binnen de mogelijkheden ligt). Dat is namelijk een ingekaderde vraag. Xtel dat ze idd. niet naar school wil (nu) omdat een bepaald kind niet meefietst, zou je kunnen overwegen om haar op die dagen met de bus te laten gaan. Zo van: fietsen doe je met die en die erbij, en anders ga je bussen. Of je kunt proberen een ander persoon binnen dat kader te krijgen, een ander kind van school dat ook die route fietst.
Ik zou zelf eerlijk gezegd totaal niet gediend zijn van hulpverleners die haar de keuzemogelijkheid laten om niet naar school te gaan.
Vreemd trouwens dat de diagnose alleen mondeling is gesteld. Je vriendin (?) kan wat inlezen, een goed boek is Geef me de vijf van Colette de Bruin. "WAT is mijn taak, HOE voer ik hem ui, WAAR vindt het plaats, WANNEER moet ik het doen en WIE is erbij betrokken?"
Wat mij wel duidelijk is geworden is dat de paniek toeslaat wanneer iets, een situatie, een vraag, een verwachting voor het kind onduidelijk is. Jij als ouder moet duidelijk zijn, alles duidelijk omschrijven, duidelijk aangeven wat je verwacht, wat de routine is, noem maar op.Jij moet het kader bieden wat bij een kind zonder autisme vanzelf volgt. Onze zoon heeft er bijv. heel erg lang over gedaan voordat hij de telefoon ging opnemen als die ging. Hij bleef gewoon zitten, stak zijn hand niet uit zelfs al lag het ding naast hem. Vorig jaar is het kwartje gevallen, en doet hij het keurig. Als het er eenmaal in gesleten zit komt het er niet gemakkelijk meer uit.

tsjor

tsjor

16-10-2010 om 13:16 Topicstarter

Zoiets is het inderdaad

Mirreke, je beschrijft de overgang van een eenvoudige vraag naar een obsessie heel erg herkenbaar. Ook de reacties van jou als ouder zijn herkenbaar. Ik noem dat maar even 'de fuik' waar het kind in komt te zitten, zichzelf vastdraait en er met geen mogelijkheid meer uit lijkt te komen. Hoe harder je als ouder trekt, des te meer draait het kind erin vast. Maar het advies om het kind dan maar te laten (wil ze niet naar school, dan hoeft ze niet naar school), dat is wel heel erg eenvoudig.

Heb inmiddels ook wel de blog gelezen, alleen weet ik nog niet goed hoe dat te vertalen is naar deze situatie. Algemene oproepen tot respect en liefde zijn mooi, maar ik geloof niet dat daar het probleem ligt.

Wel denk ik dat de tip om een kader te scheppen, door bijvoorbeeld 's avonds al alles klaar te zetten voor de volgende schooldag bruikbaar kan zijn. Ik ga dat zeker doorgeven.

Ondertussen krijgt het meisje medicijnen, heeft ze hulp van een Jekker en gaat die uitzoeken of het mogelijk is dat iemand haar elke dag naar school begeleidt. De afstand is te kort voor de bus, maar bespreken wat ze anders kan doen als dat ene meisje (waar ze verder geen band mee heeft) niet maar school fietst is wel een goede tip.

Ik ga ermee verder. Bedankt voor alle tips!

Tsjor

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.