Tja, wat nu ? (zorgen om dochter)
Hoi allemaal,
Even een hart onder de riem nodig en wellicht wat herkenning/advies...
Gaat om m'n jongste dochter (ze is 16) en in tegenstelling tot haar oudere broer en zus echt een kind waarvan ik onderhand niet meer weet hoe er mee om te gaan.
Met oudere broer en zus zijn ook wel eens puberaanvaringen, maar in principe zijn ze goed te corrigeren, houden zich aan afspraken etc...
Dochter van 16 heeft diagnose ADHD op haar 12e gekregen nadat ze helemaal vastliep in de 1e van de middelbare school. Ze was altijd al vreselijk druk, chaotisch en impulsief. Anderen moesten daar altijd erg om lachen, wij, als ouders, een stuk minder..
Op het VWO liep ze vast, afgestroomd naar Havo, daarna afgestroomd naar VMBO-TL. Gezakt voor haar examen en inmiddels doet ze het examenjaar voor de 2e keer. Ze maakt er een enorm potje van. Chaos tot en met...
Stelselmatig spijbelt ze, komt te laat op school (verslapen), gaat ook vaak te vroeg van school omdat ze dan op tijd bij haar bijbaantje wil zijn. De lijst van absentie is enorm, dus er volgt volgende maand een gesprek met de leerplichtambtenaar.
nu is ze zo dom geweest om een officiële toets te laten schieten voor haar bijbaantje. Hing een verhaal op dat ze naar het ziekenhuis moest, dit lekte uit als smoes en is inmiddels gemeld bij de examencommissie. Wat de gevolgen hiervan zullen zijn is nog onduidelijk, haar mentor zei me dat het zeker niet zonder gevolgen zal zijn.
Er is vreselijk veel ruzie en strijd, ze ziet zelf de gevolgen van haar gedrag totaal niet in. Boos worden lijkt haar niet te raken, berouw toont ze niet en als ze het ál toont is het maar van hele korte duur. De gezelligheid in huis is ver te zoeken, ben zo klaar met haar domme gedrag. Snap heel goed dat ook de adhd hier debet aan is plus uiteraard de puberteit. Heerlijke combinatie..
We hebben nu hulp gevraagd en die krijgen we naar alle waarschijnlijkheid ook, maar we staan nu op een wachtlijst. Maar hoe dringen we tot haar door ? Hoe krijgen we het thuis weer gezellig ? Hoe krijgen we het voor elkaar dat ze de gevolgen inziet van haar stomme acties ???
Vooral bij ex-man thuis (co-ouderschap) gaat het heel moeizaam, hij heeft haar al een keer het huis uitgezet. Voor dingen helemaal gaan escaleren, wie heeft wat tips, herkenning, opbeurende woorden ??? Ik kan ze goed gebruiken !!!!
Alleen school?
Verprutst ze alleen school?
Dit vraag ik omdat ze wel op tijd op haar bijbaan wil zijn, vindt ze werken leuker?
Waarom heeft ze een bijbaan? Is geld belangrijk voor haar?
En waarom heeft je ex haar een keer het huis uitgezet?
Andere problemen of wederom school strubbels?
Zou hij dit ook gedaan hebben als hij niet geweten zou hebben dat ze waarschijnlijk naar jou toe zou gaan?
Of kwam ze dan op straat terecht?
De deur wijzen is een enorme maatregel. Dan speelt er meer dan een verprutste opleiding lijkt mij?
Poeh
Wat een opeenstapeling van ellende. Kan me goed voorstellen dat het je helemaal boven het hoofd groeit, goed dat je hulp hebt ingeschakeld. Ik hoop dat dat gaat helpen.
Ik heb weinig concreets dat helpt, de tip die mij zelf destijds gered heeft toen ik er doorheen zat met oudste: zorg dat je (ook) de leuke kanten van dit kind blijft zien. Ga, afhankelijk van je budget, met zijn tweetjes uit eten/een nachtje weg/naar een tentoonstelling of iets anders wat ze leuk vindt. Even helemaal los van alles wat misloopt.
Ze is stom bezig, maar dat is vermoedelijk grotendeels onmacht en geen onwil. Ook al ziet het er vaak niet zo uit.
Sterkte!
Sluit me aan bij Vogel
Het onmacht, geen onwil. Hou dat voor ogen. Dit gedrag is een roep om hulp. Het lukt haar blijkbaar niet om voor school te doen wat ze moet doen. Op haar werk lukt het wel, blijkbaar is dat/daar iets dat haar voldoende kan motiveren om de concentratie en het doorzettingsvermogen op te roepen dat ze nodig heeft.
Zo jammer dat ze nog gewoon leerplichtig is, het zou voor haar wellicht goed zijn een jaartje te kunnen gaan werken.
Weet ze al wat voor vervolgopleiding ze wil gaan doen? Dat zou motiverend kunnen werken.
Hopelijk krijgt ze nu passende hulp. Want alleen redt ze het nie. Dat is duidelijk. En door haar ouders wil se sich niet laten helpen. Dat is natuurlijk des pubers, maar misschien is ze ook wel (nog) boos op jullie.
Overigens hoop ik daf je ex haar niet plompverloren op straat heeft gezet, maar dat met jou heeft besproken. Ik denk dat het goed is als je ex en je dochter daar nog eens over spreken. Dat het van zijn kant ook onmacht was, maar dat hij natuurlijk wel van haar houdt.
Nog even een hart onder de riem: mijn broer was precies zoals jouw dochter. Voor mijn ouders geen land mee te bezeilen. Is op zijn 20e per ongleuk terecht gekomen op de open dag van een opleiding, en dat sprak hem zo aan dat hij toelatingsexamen heeft gedaan en nu al 25 jaar dat vak met veel plezier uitoefent, en hij wordt zeeeeer gewaardeerd. Waarmee ik maar wil zeggen dat het gedrag van nu niet blijvend is, en dat ze vast uiteindelijk op haar pootjes terecht komt. Alleen moet je 'even' door deze periode heen. En dat is zwaar. Maar het komt goed!
Bijbaantje
Herkenbaar wel hoor van die bijbaantjes. Dochter hier had een tijdje hetzelfde. Ging dan ook een uur eerder van school om op tijd op het werk te zijn. Dat kwam en komt dan vooral omdat ze bij die bijbaantjes bij supermarkten gewoon niet kunnen plannen volgens mij. Dochter wordt nu nog steeds ingeroosterd op dagen waarop ze niet kan (en dit heeft ze dan echt doorgegeven). Is echt een kwestie van leren ook, dat school in dit geval toch voor gaat. Blijven herhalen en ervoor gaan zitten met elkaar hielp uiteindelijk wel. Ook hier is dochter heel vaak te laat op school. Het lukt haar dan op een of andere manier niet om op tijd te komen, maar op haar werk is ze wel (meestal) op tijd. Want ja, anders word je ontslagen en dat wil ze niet want het geld kan ze niet missen.
Wat ik zou doen is zelf rustig blijven. Regelmatig met haar gaan zitten en afspraken doorspreken. En haar helpen. Ik maak nog regelmatig voor dochter haar brood klaar voor mee naar school, omdat ze daar echt geen tijd voor heeft als ze het eerste uur op school moet zijn. Ik klop op haar deur om haar op tijd wakker te maken etc. Vraag aan jouw dochter ook hoe je haar kan helpen.
En ik zou zeker ook met je ex hierover spreken. De aanpak zoveel mogelijk gelijk houden in beide huizen. Het is zo al lastig genoeg voor haar. Lukt dat niet dan is het misschien beter dat ze wat vaker bij jou is. Met hulp dan natuurlijk.
Hulp
WAt ik me afvraag: krijgt ze nu dan helemaal geen begeleiding? Weten dat je ADHD hebt is iets anders als ermee weten om te gaan.
Krijg ze medicatie? Of psychologische ondersteuning? En hoe zit het op school? Als je ADHD hebt zou je mogen verwachten dat ze ondersteuning krijgt (via PassendOnderwijs recht op) en minimaal begrip voor haar adhd. Hoe staan jullie hierin?
Ik heb ook een zoon die een wonderlijke route heeft afgelegd (havo, vwo, toch mavo en later weer havo, en nu hbo). Tijdens deze schoolperiode heeft hij behoorlijk veel smoezen en ziekmeldingen gehad, en ik heb hem daarbij altijd hand boven het hoofd gehouden omdat het ook bij hem onmacht was, en ook gewoon niet passen in het schoolsysteem. Uiteindelijk heeft school zich daar ook bij neergelegd, en heeft hij twee prachtige examens gedaan. Zoon had juist een mentor die hem steunde, en niet eentje die dreigde ('blijft niet zonder gevolgen' enz. enz.). Het is heus niet zo dat wij alles maar pikten, wij praatten juist heel veel, maar ik had al redelijk vroeg gemeld dat dreigen en ruziemaken totaal niet helpt. Je raakt er alleen je kind maar door kwijt.
Weet je trouwens dat het mogelijk is om een examen in bv. twee jaar te doen, als dat beter past. Ik ken meerdere leerlingen bij wie dat is gebeurd, 1 met ADD, ander met ADHD. Minder druk op de ketel, meer tijd.
Wat is er gebeurd na de diagnose: hebben jullie als ouders überhaupt ondersteuning gekregen? Psycho-educatie oid? Helpen jullie je dochter? bv. met het opstellen van de planning? Of is er daarvoor al teveel wrijving?
Jouw dochter en school gaat blijkbaar gewoon niet samen. Wellicht gaat het op het mbo beter...
gevolgen zien
Een puber met adhd, schijnbaar zonder begeleiding of medicatie, gescheiden ouders en ' hoe laten we haar de gevolgen inzien?'.
Niet met duwen. Dat is net zoiets als tegen een strompelend kind met een aandoening aan het been zeggen dat ze eindelijk eens moet zien wat de gevolgen van haar gestrompel zijn. Het duwen maakt het allemaal maar erger.
Probeer met haar te kijken hoe je haar kunt helpen met structureren en kies eerst alleen de belangrijkste punten.
