Toch add onderzoeken?

Wat levert het op

Ik heb geen ervaringen met ADD en medicijnen maar wel ervaringen met het verkrijgen van diagnoses. Het levert mij veel op zoals:

- met een diagnose is het veel makkelijker specifieke hulp te krijgen en ik vind dat mijn kind daar recht op heeft.
- ik hoef niet meer te twijfelen aan mezelf: mijn gevoel dat er iets aan de hand was klopte. Ik kan nu mijn energie stoppen in opbouwende dingen voor mijn kind ipv het getwijfel.
- ik hou van mijn kind ook met de bijzondere dingen. Het is ook bespreekbaar in mijn gezin en daarmee volledige erkenning vind ik naar mijn kind toe. De bijzonderheid is normaal en onderdeel van ons gezin. Wat niet echt betekent dat we het er altijd maar over hebben.

Ik proef bij jou een beetje angst voor een etiket. Maar waarom is het zo erg om een etiket te hebben? Wat kan school daarmee verkeerd doen?

Ervaring

Onze zoon van net 9 heeft sinds ongeveer een jaar een ADD diagnose. Dit heeft in zoverre geholpen dat de leerkrachten op school niet langer denken dat hij ongemotiveerd en lui is, en merken dat het hem gewoon niet lukt om zich te concentreren en on-task te blijven.
We hebben afgelopen voorjaar een paar maanden medicatie geprobeerd (methylfenidaat, in verschillende vormen en sterktes) maar merkten dat het niet zoveel hielp en dat onze zoon er depressief van werd, dus daar zijn we maar weer mee gestopt.
Onze zoon weet zelf niet dat hij een diagnose heeft, maar weet wel dat hij ernstige concentratieproblemen heeft en daar hulp voor krijgt.
Overigens vertoon ik ook aan bijna alle kenmerken van het ADD lijstje. Mijn werk vergt soms erg veel zelfdiscipline, en dat lukt lang niet altijd even goed. Ook veel herkenning dus.
Hebben jouw zonen ook problemen op het sociale vlak? (zie draadje van vraagtekentjes hierboven).
groeten,
Mamadd

Yin

We zaten gelijktijdig te typen. Mooi gezegd, bij mijn zoon waren de lichtjes in zijn ogen inderdaad compleet verdwenen met de medicatie. Ik heb zelf ook wel eens gedacht aan medicatie, maar ik ben zo geschrokken van wat het met onze zoon deed dat ik het idee maar weer aan de kant heb geschoven. Maar een week als de afgelopen week (op mijn werk geen fluit uit mijn handen gekomen, tot mijn grote frustratie) komt het idee wel weer boven. Goed te horen dat het voor jou wel goed werkt.
groeten,
Mamadd

Mirell - angst voor een etiket

Mirell, dank je wel voor je reactie. Een paar dingen die je noemt heeft de mogelijkheid van ADD ons al opgeleverd: inzicht in wát ze hebben en hoe we daarmee om kunnen gaan. Acceptatie in het gezin is er ook, gelukkig; sinds we weten wat het waarschijnlijk is, verzetten we ons veel minder tegen hun 'symptomen'. Ik snap ze ook 'van binnen' vrij goed, hun vader heeft dat minder (die heeft dan ook vrijwel géén trekken van ADD ). Specifieke hulp, tsja, misschien dat daar nog iets in te winnen is.

Je schrijft: "Ik proef bij jou een beetje angst voor een etiket. Maar waarom is het zo erg om een etiket te hebben? Wat kan school daarmee verkeerd doen?"
Het risico lijkt me dat al het gedrag van een kind in het licht van zijn 'stoornis' gezien wordt. Dat de verwachtingen worden bijgesteld, kortom, dat er steeds minder oog is voor de persoon van het kind maar in plaats daarvan een stoornis wordt gezien.
Ik hoop mijn kinderen mee te kunnen geven dat ze hun eigen kwaliteiten hebben en daarmee waardevol zijn. Focus op een tekortkoming, stoornis, probleem of hoe je het ook wilt noemen is focus op iets negatiefs. Liever wil ik dat de energie gericht kan worden op de positieve kanten die ze hebben.
Wat ik bij juffen en meesters tot nog toe zie is naar mijn gevoel te veel focus op problemen en te weinig op de unieke kwaliteiten...

Yin

Yin, merk jij ook bijwerkingen van de medicatie? Dat is namelijk iets waar ik tegenop zou zien - minder eetlust, slechter slapen (ai), maagproblemen, maar ook het afvlakken van emoties lijkt me niet fijn.
Wel fijn dat je ervaringen zo positief zijn! Soms denk ik dat het al uit zou maken als ík medicatie zou hebben en daar baat bij had. Dan zou ik voor de kinderen meer structuur kunnen aanbrengen en hun chaos beter kunnen sturen .

Je laatste zin slaat wel in als een bom: een oplossing 'die langer dan 1, 2 of 3 dagen standhoudt', haha! Je kent het, da's duidelijk!

Problemen op sociaal vlak - mamadd

Hebben mijn kinderen problemen op het sociale vlak? Tsja, dat was aanleiding voor de hulp voor m'n oudste destijds. Hij voelde zich steeds meer buiten de groep staan. Maar in hoeverre dat aan zijn (veronderstelde) ADD lag? Bij de jongste heb ik het idee dat hij nu, in groep 5, de aansluiting een beetje kwijtraakt. Maar hij zit in een andere klas, met veel meer sociaal ingestelde jongetjes dan oudste destijds. Dat maakt het makkelijker. Hij is helaas wel erg a-sportief, dat helpt niet in zo'n klas. Dat heeft oudste niet, die is sowieso bewegelijker (en hoe!).

Bij beiden zie ik dezelfde soort sociale problemen: andere interesses en humor dan veel klasgenoten. Absoluut niet stoer zijn, eerder kinderlijker dan de rest. Moeilijk hun draai kunnen vinden in een groep, de kat uit de boom kijken. Hechten aan het vertrouwde, wegdromen of vluchten in het bekende (of in hun gedachten, dat doet vooral jongste heel sterk), nieuwe dingen als bedreigend zien.
Ik weet niet of dat het soort sociale problemen is dat je bedoelt? Tot nog toe vind ik het soms wat ongemakkelijk voor hen, vooral voor de oudste, maar niet zorgwekkend.

Angst voor een etiket

Ja, nu snap ik je beter. Ik kan me je angst nu ook voorstellen. Maar is dit wat jij van de buitenkant ziet? Is het werkelijk zo. Je zou eens kunnen gaan praten met één van de ouders die een kind hebben met een etiket. Misschien ervaren zij het heel anders. Ik zou het echt een tekortkoming vinden van school als ze er op zo'n manier mee omgaan.

Toen wij van een van onze kinderen jaren geleden een diagnose kregen waren wij hier ook bang voor. Gelukkig heb ik nooit gemerkt dat de negatieve kant zo zeer belicht wordt. Nee, eigenlijk iedereen maakt er een uitdaging van mijn kind dezelfde kansen te geven die ieder ander kind krijgt. En ik vind dat het zo overal zou moeten zijn.

Positieve ervaring met medicatie

En ik weet dat dat meestal het geval is. Hier een kind met ADHD en inmiddels bijna 3 jaar medicatie. Het gaat heel goed met hem, de lichtjes zijn nog steeds in zijn ogen, hij is niet neerslachtig en hij eet als een dijker....Geen van de zogenaamde bijwerkingen dus....

Verder kan ik alleen maar de rest onderschrijven. Welk voordeel denk je te behalen met een diagnose? Dan moet je het onderzoeken. Gaat het niks opleveren naar jouw idee, dan niet doen...

Lichtjes

Ik heb niets toe te voegen aan de opmerkingen en adviezen hier. Wil alleen maar vertellen dat de lichtjes in de ogen bij onze zoon eerder groter zijn geworden dan zijn verdwenen, dankzij medicatie. Dus dat kan ook.

Zebra

Je schreef: 'andere interesses en humor dan veel klasgenoten. Absoluut niet stoer zijn, eerder kinderlijker dan de rest. Moeilijk hun draai kunnen vinden in een groep, de kat uit de boom kijken. Hechten aan het vertrouwde, wegdromen of vluchten in het bekende (of in hun gedachten, dat doet vooral jongste heel sterk), nieuwe dingen als bedreigend zien. '
Veel van wat je schrijft klinkt behoorlijk bekend, alleen het laatste niet, onze zoon houdt wel van nieuw en anders. Wijzelf vinden dat allemaal niet zozeer een probleem, maar op school zien ze dat anders (daar gaat het draadje hierboven van Vraagtekentjes ook over). Het valt mij wel op dat er blijkbaar een flinke groep (vooral) jongens is die vergelijkbaar gedrag vertonen (dromen en fantaseren) dat anders is dan gemiddeld. Erg leuke, enthousiaste leergierige kinderen in mijn ervaring, maar stuk voor stuk hebben ze het wat moeilijk op school. Toch jammer dat er niet een soort handboek is voor leerkrachten en ouders, hoe met deze kinderen om te gaan en hun sterke kanten te ontwikkelen. Het zou zoveel frustratie schelen, en zou veel negatieve feedback onnodig maken. Die krijgt onze zoon ondanks zijn diagnose nog steeds regelmatig op school en dat is niet bepaald goed voor zijn gevoel van eigenwaarde.
groeten,
Mamadd

Yin

ik ontken toch ook niet dat dat gebeurt? Ik wilde alleen ook een andere kant belichten, omdat tot nu toe de berichten alleen over het verdwijnen van lichtjes en somberheid gingen, en dat dat niet klopt als dat gebeurt met methylfenidaat, ben ik ook helemaal met je eens, dat is niet wat er moet gebeuren, kinderen moeten veel meer zichzelf worden door medicatie. Maar het is een bijwerking en niet meer dan dat, alleen 1 die ernstig genoeg is om de medicatie te stoppen, dat zou het voor mij ook geweest zijn....Gelukkig was dat dus hier niet het geval....

Anti-onno

Ik wil me graag bij Yin aansluiten, ik heb helemaal niet met Onno eens, en zie wel degelijk het nut van medicatie. Sterker nog, ik had zo gehoopt dat het zou werken! Maar het negatieve effect van Ritalin (en Equasym) was hier ook niet te ontkennen. Hier een enthousiast en vrolijk kind dat in een huilend op de bank liggend hoopje veranderde.
Succes met je strijd. Ik heb geen Hyve, anders deed ik mee!
Mamadd

Mamadd

dat is natuurlijk absoluut niet de bedoeling en dat begrijp ik ook maar al te goed, en ik wil zeker niet die negatieve dingen ontkennen, want die zijn er ook. Ik wilde slechts aangeven dat er dus ook positieve ervaringen zijn en dat je dat dus van te voren eigenlijk niet echt kan weten of het voor jouw kind goed is of niet.....maar wel belangrijk is, wat denkt Zebra ermee te bereiken als ze wel of geen diagnose heeft?

Verkeerde woordkeuze dan in dit geval

of misschien had ik een spatie moeten zetten, de zo genaamde of genoemde bijwerkingen....slip off the fingers en niet meer dan dat, en wie mij kent weet echt wel dat ik mijn ogen niet sluit voor eventuele bijwerkingen....wel weet ik dat in het begin deze bijwerkingen erger zijn en langzaam aan verminderen. In den beginne was zoon ook wel wat rustig en at wat slechter, of viel de rust ons gewoon meer op? Ik weet het niet, wel weet ik dat na een paar weken duidelijk was het een gewenning voor zijn lichaam was, en zoals gezegd, hij eet nu als een dijker!

Anna

"wel weet ik dat in het begin deze bijwerkingen erger zijn en langzaam aan verminderen."

Anna, dat telt voor jou zoon, dat de bijwerkingen verminderden. Er zijn ook vele gevallen waarbij dat niet zo is. Yin heeft de medicijnen minstens 2 jaar gegeven, en de bijwerkingen werden steeds erger. En daarin is haar zoon zeker niet de enige...soms zijn de bijwerkingen van de medicijnen erger dan de stoornis.

Zucht...

neem mij niet kwalijk, ik heb een lange en drukke dag gehad....nogmaals, ik wil niemands ervaringen bagataliseren, maar in veel gevallen is in het begin inderdaad even sprake van de bijwerkingen die dan verminderen, nogmaals, in het geval van Yin snap ik heel goed dat het niet werkte zoals je zou hopen en verwachten, en dan snap ik heel goed dat je stopt...maar bij de meeste kinderen zijn de bijwerkingen van tijdelijke aard....is het zo beter en duidelijker?

Sorry, nog even

Het is misschien wel een beetje flauw om zo woorden af te vangen, maar ik vraag me wel af hoe je er zo stellig over kunt zijn dat de bijwerkingen bij de meeste kinderen over gaan.
De kinderarts van onze zoon zei heel duidelijk dat als er aanwijzingen zijn dat het kind depressief wordt van methylfenidaat er beslist gestopt moet worden. Wij waren eventueel nog wel bereid om het nog even langer te proberen (we waren al 4 maanden bezig) in de hoop dat de bijwerkingen zouden verdwijnen omdat de problemen op school vrij ernstig zijn, maar dat mocht beslist niet van haar.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat medicatie bij heel veel kinderen wel goed werkt zonder vervelende bijwerkingen, maar het is wel belangrijk de discussie zuiver te houden en te erkennen er een groep kinderen is met AD(H)D waarbij medicatie niet een oplossing is (zonder te suggereren dat die waarschijnlijk wel over waren gegaan).
Jammergenoeg weet ik ook niet wat wel helpt, want onze zoon gaat al naar een goede school, en duidelijke regels en routine hanteren we al, en we gaan ook heel vaak wandelen
Mamadd

Depressie en methylfenidaat

Onze zoon leek in eerste instantie ook depressief te worden van methylfenidaat. Ik schrijf 'leek te worden', omdat hij allang depressief was, voor hij met de medicijnen begon. Alleen je kent adhd, hij besteedde er zelf gewoon geen aandacht. Hij drukte zijn sombere gevoelens elke keer weg met hyperactief gedrag en deed net alsof er niet aan de hand was. Hij werd wel steeds negatiever in communicatie en hij was behoorlijk agressief.
Toen begon hij met medicijnen en kon hij deze sombere gevoelens niet meer wegstoppen. In alle hevigheid kreeg hij ze over zich heen en hij moest ze wel verwerken. Dat was heel moeilijk voor hem, het was hartverscheurend om aan te zien. Maar ik weet zeker dat het goed is geweest.
Na een jaar met heel veel empathie, liefhebbende leiding en positieve aandacht, sprankelen zijn ogen weer. En hij gebruikt nog steeds medicatie.
Ik schrijf dit niet om jouw verhaal te ontkrachtigen, mamadd. Voor jouw zoon werkte het niet. Maar ik wil niet dat er hier staat dat je bij een depressie moet stoppen met methylfenidaat. Soms werkt het wel, soms is het juist ergens goed voor, zo'n grmblf depressie. Dan zitten die gevoelens er allang en kun je ze maar beter onder ogen zien.

Sluit me aan

bij laatste posting Pippin, ieder doet wij voor zijn of haar kind het beste is, en als dat stoppen met medicatie is, dan is dat het beste....inderdaad kan ik me heel goed indenken dat juist in het begin bepaalde gevoelens veel duidelijker worden voor onze kinderen, wat ze daarvoor wegstopten.

Hier een gediagnosticeerde add-er met medicatie

Onze zoon van nu 9, groep 6, hebben we met 6 jaar (op aanraden van school omdat hij letterlijk niets op papier kreeg) laten testen. Hij bleek inderdaad ADD te hebben, en een IQ van 123. Daardoor heeft hij tot nu toe wel altijd goed gescoord op zijn toetsen (als hij ze afkrijgt tenminste...). Die diagnose heeft ons opgeleverd dat we zelf meer geduld met hem hebben (hij kan het echt niet helpen). Veel meer niet. School was toch al erg met hem begaan. Wel zijn we in het onderzoekstraject aangeland bij een neuropsychologe die ons heel veel kon vertellen over ADD en die ook goed kon helpen met praktische wenken voor zowel ons als school.
Na verloop van tijd zijn wij ook gestart met medicatie, Ritalin in ons geval. Hij krijgt 's ochtends en ' s middags 10 mg. We zagen in het begin veel effect, maar dat is wat afgezwakt. Misschien toch een beetje placebo-werking. We zijn een tijdje gestopt met de medicatie, en toen zagen we wel een duidelijke verslechtering op school. Hij heeft verder geen last van bijwerkingen.
Naast de medicatie doet school ook heel veel. We hebben net een nieuw handelingsplan opgesteld, ik zal het even kort voor je samenvatten. Misschien hebben anderen er ook wat aan .
Om te beginnen krijgt hij 'korting', hij hoeft dus niet zoveel te doen als zijn klasgenoten.
Wij krijgen de antwoordenboeken mee naar huis, zodat we thuis de juiste stof met hem kunnen oefenen voor proefwerken. Het is namelijk helemaal niet zeker dat zijn werkboek alle / de goede antwoorden bevat...
Agenda wordt samen met juf ingevuld, anders mist hij de helft.
Hij krijgt een tutor uit groep 7 of 8, die hem gaat helpen bij het maken van toetsen. Niet voorzeggen natuurlijk, maar hem 'bij de les houden' en wellicht ook de mondeling gegeven antwoorden opschrijven (die combi is vaak te moeilijk voor zoon).
Hij zit nu op typeles in de hoop dat hij straks meer werk op de computer kan maken, hij kan zich dan en beter concentreren en hoeft het niet meer op te schrijven.
Dagelijks een kwartier achter de computer om (een deel van) zijn rekenwerk te maken.
Preteaching staat nog op ons lijstje als deze maatregelen niet voldoende blijken en zijn niveau zou dalen.
Stressballetje voor in de klas.

Juf wil nu graag dat hij een spreekbeurt houdt over ADD, zodat zijn klasgenoten begrijpen waarom hij maar de helft maakt en de juf het dan ook nog eens niet erg vindt als hij het niet af heeft. En ook waarom hij tussen de middag een pilletje moet innemen. Na de herfstvakantie mag hij meedoen met het Eurekagroepje, voor kinderen die wat voorlopen. Daar hebben we al jaren om gevraagd, maar ja, 'hij krijgt zijn gewone werk al niet af...'. Maar hij mist daardoor wel veel uitdaging, die hem wellicht ook beter gefocust houdt de rest van de tijd op school. Dus daar zijn we heel blij mee. Hij is namelijk net zoals jullie kinderen heel breed geinteresseerd en heeft een enorme kennishonger. Spreekbeurten vindt hij dan ook geweldig!
Wij en school gaan zeker uit van zijn positieve kanten, hij weet zoveel, heeft zo'n bijzonder (talig) gevoel voor humor en is zo creatief! Maar hij is en blijft een kind met op zijn minst een schoolprobleem. Hoe hij zich later zal ontwikkelen wat betreft zelfstandigheid is ook nog maar zeer de vraag. Ik merk wel dat ik hem daar erg bij moet 'duwen', hij doet weinig uit zichzelf zelfstandig. Maar wil nu gelukkig wel zelf naar school en zo af en toe zelf een boodschapje doen. En dat blijkt tot zijn eigen verrassing eigenlijk heel goed te gaan. Dus steeds een stapje verder. Sinds kort doucht hij ook zelf, al is dat nog steeds onder protest .
En dan tot slot: bij vader een zeer sterk vermoeden van ADD, maar niet gediagnosticeerd en ook geen medicatie. En ik herken ook wel veel van mijzelf in zoon. Liever uitstellen tot morgen dan het vandaag meteen doen, dingen afmaken is niet mijn sterkste kant, overzicht houden ook niet. Maar ik denk niet dat ik echt ADD heb. Misschien is hij gewoon een optelsom van zijn ouders???
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn zeer uitgebreide antwoord...
Engeltje