Toch iets anders?

Tja

Jouw berichtje zou het mijne kunnen zijn. Bij ons is ook ADHD de hoofdmoot; verder hebben ODD, NLD, PDD en nu ook MCDD de revue gepasseerd. En we weten het nog steeds niet. Je moet op een bepaald moment gewoon concentreren op welke benadering het beste werkt. En hoe het dan heet... what the hell!
Je kuntr je afvragen of een diagnose nou zoveel meerwaarde heeft. Het geeft wel aanwijzingen voor de manier waarop je met iemand omgaat maar daar ziitten toch zoveel dezelfde menieren in. Structuur, duidelijkheid, positief blijven, belonen, veel uitleg geven over sociale dingen, niet te veel prikkels...
Het helpt allemaal een beetje. En met hun eigen specifieke dingetjes zoek je toch iedere keer weer nieuwe manier van omgaan. Want ook al zou het wel een van de 'keurmerken' krijgen: zelfs voor iedere PDD-erof NLDer of ODDer is het weer een beetje anders.
Uniek zijn ze..... (net mensen)

Diagnose's

Ben niet met je eens een diagnose heeft wel een meerwaarde! Helaas.......
- indicatie voor bepaalde hulpverlening
- indicatie voor begeleiding op school
- indicatie om begeleid te wonen

Als je het voor jezelf bedoeld kwa struktuur ed dat snap ik, maar waar je vaak tegen aan kunt lopen zonder een duidelijk diagnose..... NAO?? kom je dan al gauw in de problemen

Het maakt wel uit

Soms krijg ik een beetje het idee dat het daarom gaat. Als er maar een naampje op zit dan komt het wel goed. Wat maakt het uit welke. Volgens mij denkt de psychiater van mijn dochter net zo. Hoe klinkt dat? 'herkent u haar niet in de diagnose? ik wil er wel iets ander voor plaatsen hoor, zeg het maar, dan pas ik het aan'. Dat kan toch niet. Psychiaters hoeve niet meer te bestaan hoor. Mensen kunnen dat zelf ook wel bepalen. Gooi alles maar op 1 hoop, nee twee: 'gewoon' en 'anders' of 'normaal' en 'stoornis'.

Een goede diagnose is wel belangrijk. Daarmee krijg je inzicht in de kunnens en niet-kunnens van het kind. Ik voel een hevige teleurstelling in hoe er nu mee omgegaan wordt. Des temeer omdat ik mijn eigen kind alleen maar slechter en slechter zie worden na haar diagnose.

Waarschijnlijk zat de psychiater fout. Aan de hand van de diagnose zijn alle mensen om mijn dochter heen ingezet. Maar misschien wel helemaal fout. Iedereen (inclusief wij zijn aan het klooien, de psych noemt dat 'experimenteren') Als het echt zo is dat er zo mee om wordt gegaan is het tijd om die instelling te veranderen. Ik wil graag dat mijn kind serieus wordt genomen. Het zou zomaar kunnen zijn dat zij nu denk bepaalde dingen niet te kunnen.

Dus Petra, ga voor de juiste diagnose. Laat 'm stellen door iemand die je kind serieus neemt. Dan kom je volgens mij veel verder.

Pippie (misschien wat emo, maar nu even alle reden toe)

Vraagje petra

Wat me opvalt in je bericht zijn de volgende dingen: "iets" en "mijn lijn".
Wat bedoel je hiermee? Twijfel je zelf aan de gestelde diagnose? En wat wil je ermee bereiken als er toch iets anders gaande is? Slaat de huidige behandeling niet voldoende aan?
En over "iets": met mijn zoon was ook "iets" vanaf dag 1, maar dat is toch "gewoon" ADHD. Dus "iets" hoeft niet automatisch te wijzen op PDD-NOS. Tenminste, dat hoop ik, ik vind alleen ADHD wel genoeg voor mijn zoon.

Guineverre

Toen onze dochter werd geboren voelde ik dat ze anders was. Het was de manier waarop ze keek, glazig alsof ze dwars door me heen kon kijken.
In de loop van de ontwikkeling waren er opvallende dingen. Rigide gedrag, veel rituelen, vasthouden aan patronen, moeite met verbanden leggen.overgevoelig. Maar ook compleet in haar eigen wereld kunnen zijn als ze ergens mee bezig was en is. Ze werd altijd heel rustig van muziek en zo zijn er wel meer dingen die ik niet kan plaatsen in het noemertje ADHD, vandaar...

OK, ik begrijp het nu beter. Heb je het idee dat de huidige aanpak kan verbeteren, als die op een andere diagnose is gebaseerd? Ik heb even niet meer voor de geest wat jullie aanpak is.

Ik vraag me nu wel eens af of we haar niet overvragen, dat sommige dingen onmacht zijn. De grote roep om veiligheid, het soms gewoon niet kunnen begrijpen.

Ze heeft 9 maanden in dagbehandeling gezeten en nu hebben we elke week thuis begeleiding. Ik wil het beste voor mijn meisje en ben zoekende...

Nikus

Wij hebben nu thuisbegeleiding van iemand die ook bij de dagbehandeling werkt. Zij ziet nu een heel ander meisje, die zich blijkbaar in een veilige omgeving wel durft te laten gaan, b.v. hele ernstige driftbuien.

Zij is ook degene die, na zo'n woede uitbarsting, kwam met de vraag of er niet meer aan de hand is. Hierop heb ik haar mijn gevoel verteld en zo kwamen we bij de vraag of we toch een second opinon moeten vragen.

Ook geen deskundige

maar ik vind in je verhaal wel degelijk ass kenmerken naar voren komen. Niet dat dat nu alles zegt...dus misschien heb je inhoudelijk niets aan dit bericht. Het verbaasde me iig een beetje, en ik snap jouw twijfels heel goed.
Heel veel sterkte iig, het valt niet mee!

Beslissing voor nu

Hier hebben we de beslissing genomen om alles even met rust te laten, wij weten als ouders nu welke gebruiksaanwijzing het beste werkt bij ons meisje en zullen er alles aan doen om haar zo goed mogelijk te begeleiden. Maar voor nu even geen testen en ondezoeken. Het zou voor ons een bevestiging zijn maar te belastend voor haar.

Hoe oud

is je dochter Petra?
Ik herken nml zoveel in je verhaal.