Toegeven of niet?
Dochterlief (9 jaar) heeft sinds een tijd steeds meer angst voor eigen lichaam. Dat uit zich bij biologie op school, daar wil ze niets te maken hebben/horen over het menselijk lichaam. Nu begint het thuis ook een beetje te spelen. Ze heeft bijv bedacht dat ze geen kippenpootjes wil eten omdat er botjes in zitten. Precies kan en wil ze het niet uitleggen, maar het heeft te maken met dat ze 'daar' (alles wat met lichaam te maken heeft) niet van houdt.
Vanavond aten we dus weer eens kippenpootjes en ze raakte een beetje in paniek. Dat wil ik niet eten, dat heb ik je toch gezegd (inderdaad ze had er een tijdje geleden over gehad). Omdat ze een beetje blokkeert valt er ook niet over te praten. Ze wil het ook niet uitleggen aan tafel (met de anderen erbij). Uiteindelijk hoefde ze van mij toch geen kip te eten. Maar ik vraag me wel af, als ik deze stap zet, ga ik dan niet steeds meer toegeven en wordt het probleem daardoor niet groter? En hoe kan ik haar helpen om er anders tegen aan te kijken?
Herkent iemand dit trouwens?
Karin
Alleen het eten
herken ik bij mijn dochter van 9. Jarenlang een echte vleeseter tot ze doorhad waar het vandaan kwam. Kip met botjes was nooit haar favoriet maar sinds ze weet dat vlees van levende wezens komt.... is ze vegetarisch. Ze gruwelt bij het zien van rode jus uit vlees. Ik heb me er maar bij neergelegd en koop van die vegaburgers voor haar (wij eten nu ook veel minder vlees, dus dat is een voordeel) Ik moet wel zeggen dat ze verder geen afkeer heeft van haar eigen lichaam, kijkt ook operaties op televisie enz. Maar het eten van vlees...dat is voorlopig voorbij. En ik heb besloten me daarbij neer te leggen. Strijd met eten is lastig te winnen.
Dilap
Ja, van mijzelf
Ik heb ook een regelrechte afkeer van het eten van vlees. Iets waar warm bloed door heeft gestroomd (bij vis heb ik het minder) brrr. Ik ben dan ook al 30 jaar vegetariër, soms heb ik het nog wel eens geprobeerd maar het voelde altijd als een soort kannibalisme. Anderen zijn vegetarier omdat ze het zielig vinden voor de dieren. Hoewel ik het mooi meegenomen vind dat ik minder dieren leed veroorzaakt, doe ik het daar niet in de eerste plaats om, het staat me gewoon tegen. Maar ik vind dat eigenlijk helemaal geen afwijking maar juist wel ... tja hoe zal ik het zeggen... juist iets goeds. Ook van jouw dochter dus.
TT
Nou.......
de mate waarin deze dochter het heeft vind ik wel degelijk afwijkend. Kijk, als een kind geen vlees wil eten oke, dat moet kunnen. Maar een dusdanige afkeer van allesd wat met je lichaam te maken heeft kan tot problemen gaan leiden vrees ik. (problemen met ontlasting en plassen misschien)
Wil ze het vlees ook niet als jij het voor haar van het bot afhaalt? Ik kan me wel voorstellen dat botjes confronterend zijn. Mijn eigen zoon en man hebben ook een soort afkeer om van botjes te eten. Ik denk dat je wel paal en perk moet stellen, voor het uit de hand gaat lopen.
Niet vegetarisch
Het heeft in dochter d'r geval niet echt iets met vegetarisch willen zijn te maken. Ze zegt wel een worstje te willen o.i.d. Ook als ik haar vertel dat het van hetzelfde vlees gemaakt wordt. Als ze bewust vegetarier zou willen worden mag ze dat van mij best. Wij neigen zelf ook daartoe. Alleen zie ik haar voorlopig naast vegaburgers of zo, nog geen andere heerlijke vegetarische gerechten eten zoals linzen, noten e.d. Die wil ze ook niet eten, bijna niet proeven en vindt ze niet lekker.
Nee het is dus meer angst ervoor. En dat begon dus met filmpjes op school zien van nieuws uit de natuur (over het oor, nu de spijsvertering); en nu dan opeens geen vlees met botten willen eten.
Ik dacht, misschien hebben anderen nog tips voor ons om mee om te gaan; Ik zal het aan de psycholoog voorleggen, daar gaat ze binnenkort toch mee praten (en misschien past dit helemaal wel in het plaatje waar naar gekeken gaat worden)....
Karin
Karin
Vlees met botten, ik begrijp er ook NIETS van dat mensen dat durven te eten, brrrr. Ik zou maar toegeven.
Fobie in wording
Ik denk dat je dochter bezig is met het ontwikkelen van een fobie. Geen idee hoe deze specifieke fobie heet. Zéker aangeven bij de psycholoog en gezamenlijk een plan bedenken. Er zijn ongetwijfeld psychen die gespecialiseerd zijn in dergelijke zaken. Dit vereist een zorgvuldige aanpak, en daar heb je hulp bij nodig!
Los maar in de gaten
Ik zou niets forceren, houdt het een beetje los, maar wel in de gaten, zodat het niet uit de hand loopt. Het zijn een soort van dwanggedachten die inderdaad kunnen uitlopen in een fobie. Hier eentje met zo ongeveer emetofobie. Het woord 'overgeven' maakt haar al bang. Een hele periode heeft ze gehad waarin ze een nerveus kuchje met kokhalsreflex had. Ik heb haar een emmertje gegeven (wilde ze) en dat sleepte ze overal heen, ze viel er zelfs mee in slaap. En ineens was ze afgeleid door iets anders en het emmertje kon in de kast (ben overigens wel naar de huisarts geweest om andere zaken uit te sluiten).
Hoe meer je probeert haar op andere gedachten te brengen, hoe meer ze eraan probeert vast te houden, Daarom: houdt het los, maar ook een beetje vast: begint ze er zelf over, beantwoord haar vragen op een nonchalante en zo mogelijk positieve manier. En inderdaad, een psycholoog kan heel handig zijn in deze.
Succes!
