Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

Toepassing criteria asperger

Onze zoon is recent getest, uitkomst asperger. Ik had eigenlijk van alles verwacht maar niet dit (eerder NLD of ADD). Ik (wij) twijfel ergens ook wel,alhoewel ik ook wel kenmerken zie. En als ik de criteria lees (DSM)dan vind ik ook niet dat het gedrag van onze zoon zo stellig binnen die criteria past. Zo wordt gesproken over "niet komen tot een passende relatie met leeftijdsgenoten". Dat staat er vrij stellig en absoluut en dat vind ik niet voor onze zoon. Op school kost het hem moeite, thuis en op vakanties vind ik dat het niet zo is. Hij heeft vriendjes in de straat, maak in speeltuinen nieuwe vriendjes en ook op de camping gaat dat goed. Ik vraag me dan ook af hoe letterlijk ik deze criteria moet opvatten, is er variatie mogelijk? Met het onderzoeksburo kom ik er niet uit.

Hebben jullie daar ideeen over of ervaringen mee?

Mar1

PS1: Ik zie heel goed dat er reden zijn tot zorg voor onze zoon, en ik wil dat helemaal niet ontkennen.
PS2: het psych onderzoek is door een extern buro gedaan, maar de schoolbegeleidingsdienst heeft een IQtest afgenomen, waarin ook sociale testen en heeft hem een hele ochtend gezien (klas, buitenspelen etc) en deelt niet de mening van een ass. Staat ook in haar rapportage. Wie gelijk heeft kan ik niet beoordelen, maar het geeft wel aan dat in ieder geval voor onze zoon) het niet zo vast ligt.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Juanna

Juanna

28-05-2009 om 12:26

Mee eens

Ik vind je twijfels wel terecht. Want alle kinderen met asperger die ik ken hebben echt wel moeite met het leggen en onderhouden van contacten met leeftijdsgenoten. Ze hebben ook vaak heel andere interesses van andere kinderen van hun leeftijd en vinden daardoor geen aansluiting. Als jouw zoontje wel vriendjes heeft en maakt dan zou ik toch nog om opheldering vragen over dit punt. En desnoods een second opinion vragen.

Variatie kan zeker

Het toekennen van een diagnose uit de DSM is zeker enigszins subjectief. Bedenk dat bijvoorbeeld Asperger een syndroom is, geen ziekte. Dat betekent dat er geen duidelijke oorzaak is die tot verklaarbare symptomen leidt. Althans, die oorzaak weten we niet. Het enige wat we wel weten is dat bepaalde afwijkende gedragingen vaak samen voorkomen bij dezelfde kinderen. Wat vaak samen voorkomt heeft een naam gekregen. In de DSM staan die combinaties van afwijkend gedrag bij elkaar en als jouw kind ergens aan voldoet, dan krijgt hij de bijbehorende diagnose. Maar vanwege dit proces zijn er genoeg kinderen die niet precies aan de criteria voldoen maar waar wel 'iets' mee is, en kinderen die dezelfde diagnose krijgen, kunnen heel verschillende problemen hebben. En er zijn dus ook geen tests waar glashelder een uitslag uit komt, zoals bij een bloedonderzoek. Een diagnose wordt op een indirecte manier bepaald, door observatie en vragenlijsten. Dat kan heel moeilijk zijn en er is zeker een mate van subjectiviteit in. Een kind dat bij de ene psychiater de diagnose Asperger krijgt, zou bij een ander bijvoorbeeld PDD-NOS kunnen krijgen. En zeker NLD zou ik me ook goed kunnen voorstellen.
Jammer dat je er met het onderzoeksburo niet uitkomt. Hoe komt dat? Willen ze niet met je in gesprek, of houden ze vast aan hun eigen mening?

Mar1

Mar1

28-05-2009 om 16:19 Topicstarter

Toelichting

Dank jullie wel alvast voor de reacties. Wat betreft het buro, ik heb nog niet zo direct gezegd dat ik twijfel, ik heb wel een toelichtnig gevraagd. Ik vond nl de conclusie erg kort door de bocht: zij beschreef daarin kort haar bevindingen en als laatste zin stond: ...heeft last van asperger.
In het hele rapport was dit begrip nog niet eerder teruggekomen. Ik onderschrijf de bevindingen wel, ik vond alleen niet duidelijk hoe haar bevindingen tot die conclusie leiden en in welke mate. Kort gezegd komt het er op neer dat ze zijn gaan vinken. Ik heb wel als toelichting gekregen de criteria met daarin vetgedrukt degene mijn zoon aan voldoet. Vind ik nog steeds erg mager, maar dit is vooralsnog het beleid om te rapporteren. Ik kan hier niets mee, ik kan het mijn zoon niet uitleggen zo. Dus dat wat betreft het buro.

Groetjes
Mar1

Astrid

Astrid

28-05-2009 om 20:29

Zoon voldoet hier niet aan veel kenmerken. toch asperger

Mijn zoon heeft sinds z'n 4e de diagnose autisme en van af z'n 8e is dat Asperger. Hij is nu 11.

Zoon schijnt volgens de GGZ een Asperger uit een boekje te zijn, nou dat vind ik helemaal niet.

Aspergers schijnen taal letterlijk te nemen, nou dat doet zoon totaal niet. Hij heeft juist heel veel gevoel voor taal en vindt spreekwoorden juist grappig omdat ze raar zijn. Hij zal ze nooit letterlijk nemen. Vindt het zelfs stom als je dat wel doet. Zelf maakt hij juist taalgrapjes.
Een ander punt is dat Aspergers geen humor schijnen te hebben. Nou als er 1 veel humor heeft, dan is het mijn zoon wel.
Verder schijnen Aspergers niet van verandering te houden. Zoon vindt het juist saai als we elke keer het zelfde doen. Zoon houdt juist van spontane uitjes.
Ook is zoon zeer knuffelig en zeer zorgzaam voor z'n zusjes.

De enige kenmerken die zoon heeft zijn dat hij omgang met leeftijdsgenoten lastig vindt. Zeer lastig. Hij heeft wel vriendjes, dat zijn dan geen autisten, maar ook wat specialere kinderen.Verder kijkt hij mensen niet aan, fladdert hij de hele dag en praktische opdrachten daar raakt hij totaal van in de war.

Ondanks dat hij maar weinig kenmerken heeft heeft hij Asperger. Overigens had hij vroeger veel meer kenmerken. Op het dwangmatige af. Met elk jaar dat hij ouder wordt verdwijnen er kenmerken. Lijkt wel of z'n autisme steeds milder wordt.

Mar1

Mar1

30-05-2009 om 10:53 Topicstarter

Astrid

Dank voor de reactie,ik herken eigenlijk wel veel van wat je schrijft. Ik vraag me dan af, wat is er dan nog zo klassiek aan hem? En is het dan nog wel asperger? Of "slechts" zijn persoonlijkheid en sociale onhandigheid? Wat overigens voor de aandacht en zorg geen verschil maakt.
Waar mijn zoon heel veel last van heeft is prikkels: hij heeft er heel snel te veel en wordt dan heel boos. Dus met name op school, en reageert het thuis af. Hij probeert zelf wel zijn rust en ruimte zoeken (vind ik al heel knap van hem), maar ja, zijn broertje van nog geen 2 respecteert dat natuurlijk nog niet. En dan is hij nog meer geprikkeld etc.
Wel fijn voor je dat kenmerken lijken te verdwijnen/minder te worden.

GRoetjes

Mar1

billie

billie

30-05-2009 om 15:12

Twijfel

Hier blijft de twijfel. Al geruime tijd een diagnose en nog steeds niet -voldoende- herkenning. Heb me suf gelezen maar de herkenning blijft uit.
Misschien snap ik ook wel in heel algemene zin de diagnose niet zo. DE persoon met ass bestaat iid niet, maar wat hebben ze dan toch gemeen? Het blijft voor mijn gevoel toch maar die vergaarbak, en eigenlijk ben ik daar helemaal niet zo blij mee, als het mij persoonlijk treft. (het gaat hier ook over zoon) Begrijp een beetje dat diagnostisch vooral naar gedrag gekeken wordt, terwijl onderzoek zich ook richt naar hoe mensen met ass de wereld ervaren en denken. En dan raak ik het volledig kwijt, wat ons kind betreft. Hij denkt niet in details of gefragmenteerd, juist helemaal niet. Hij heeft altijd heel snel overzicht en zoekt naar gehelen. Zijn voorstellingsvermogen is eerder te groot (voor hem om te verwerken) dan te gering. Maar hij staat prima in de realiteit. Zijn tom vermogens zijn juist heel sterk naar mijn idee. Verder kan hij heel goed plannen, problemen oplossen etc.
Maar ook op gedragsnivo zie ik (te) weinig. Hier ook altijd vriendschappen gehad, ook hechte. Kan prima contacten aangaan en onderhouden. Op school zijn er geen problemen. Maar hij is hoogbegaafd en daar wordt veel van het goed-gaan aan geweten. Terwijl ik het gevoel heb dat wat betreft de dingen-die-niet-goed gaan hb nooit meegenomen wordt.(door hv) Want hij is een tikkie anders, maar voor mij KAN hb veel verklaren.
Wel heeft hij veel moeite soms met vreemde volwassenen. En hij heeft wel degelijk bij tijd en wijle problemen.
Maar vooral vind ik hem zelf, maar dat is natuurlijk uitermate subjectief, veeel te sociaal. Klinkt wel maf eigenlijk. Ik vind het een erg sociaal kind. Contact met hem ervaar ik ook als zeer wederkerig. (humor heeft hij sowieso heel veel, gebruikt zelf veel figuurlijk taalgebruik, is overal voor in, haat herhaling en teveel structuur, heeft geen lichamelijke achterstanden, houdt vooral van spelen en verhalen)
Ook hier dreigen we er niet zo goed uit te komen. Op mijn twijfel wordt nauwelijks gereageerd. (ze nemen hem ook niet weg dus) Hij zal nu wel verder onderzocht gaan worden maar eigenlijk blijven ze bij voorbaat overtuigd van ass. En eigenlijk vinden ze ook dat het niet uit maakt. Of mij niet uit zou moeten maken. Hij zit zo in die grijze zone en echt ass of niet, tsja? Het maakt me vreselijk veel uit. Nu kijk ik nonstop met een soort van autisme-bril naar hem, lijkt me niet gezond voor een ´gezond´ kind. Ik wacht het verdere onderzoek af en anders ga ik toch voor een second opinion. Hier duurt het inmiddels al heel erg lang allemaal en ik word er erg moe van, het heeft allemaal nauwelijks iets opgeleverd.

mopke

mopke

31-05-2009 om 10:03

Hier ook een second opinion

Hele herkenbare vragen, ook hier.
Mijn zoon is drie jaar geleden onderzocht (op aanraden van school, in groep 3). Hij was toen al ver vooruit met de leerstof maar emotioneel leek hij veel jonger. Er is toen gekeken naar hoogbegaafdheid en uit de test kwam een disharmonisch profiel van verbaal en performaal. Op grond hiervan zijn ze verder gaan zoeken en kreeg hij een voorlopige diagnose 'kenmerken van Asperger'. Naar aanleiding hiervan is hij bij een andere instantie verder onderzocht en kreeg de diagnose Asperger.
Maar in de loop der jaren is mijn zoon ook zo ontzettend gegroeid in zijn ontwikkeling dat ik meer en meer begon te twijfelen. Zelf heb ik altijd gedacht aan een slimme, erg gevoelige en door ervaringen (zijn vader stief toen hij 3,5 was)gevormde persoonlijkheid. De twijfels werden steeds groter en ik heb dan ook heel veel gelezen over het onderwerp.
Mijn zoon krijgt geen hulp in de vorm van een rugzak (dat hoefde voor mij ook niet, school leek het een goed idee tot bleek dat hij daar 'te goed' voor was). Er is een tijdje iemand hier thuis gekomen om wat tips te geven - ook omdat ik er alleen voor sta en soms mijn twijfels heb of ik het allemaal goed aanpakte. Deze hulp is ook gestopt omdat het zo goed gaat thuis dat hulp helemaal niet nodig is.
Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat ik steeds meer het gevoel begon te krijgen dat er met mijn zoon niet zo heel veel aan de hand is dan dat ze op school in eerste instantie hebben vermoed... Echter, het zou ook kunnen dat hij met zijn intelligentie zoveel gecompenseerd heeft en dat ik thuis ongemerkt toch heel veel aangepast heb (is ook eenvoudiger met maar één kind)dat zijn autisme niet meer zo opvalt.
Om deze twijfels bij mezelf weg te nemen, heb ik hem aangemeld voor een nieuw onderzoek. Dit loopt nu nog maar zodra er iets uitgekomen is, zal ik hier nog eens posten.
Groetjes, Mopke

Mar1

Mar1

31-05-2009 om 14:56 Topicstarter

Hier ook

geen herkenning, en ook wij lezen ons suf. Ik zie wel dat het niet altijd lekker gaat, maar ik zie er gewoon geen asperger in. En dan kijk ik naar leeftijdgenoten en dan zie ik niet zoveel verschil. Wij kiezen om geen extra onderzoeken meer te doen, we laten het hierbij. Ook omdat hij al door 2 psychologen is gezien (zie mijn eerste posting).

billie

billie

31-05-2009 om 16:15

Fladderbeestje

We zijn de hv ingegaan vooral vanwege een aantal angsten van zoon. Nu speelt dat niet meer zo. Hoewel het een gevoelig kind blijft, maar volgens mij is het nu niet meer buitenproportioneel.
Hv drong aan op testen, en ik, overtuigd als ik was van geen ass-diagnose, stemde toe om iig ass uit te sluiten. Maar er kwam dus wel een ass diagnose uit. NU vind ik dat niet meer zo vreemd, nu ik meer weet. (over ass maar ook over het hele hvcircuit en de molen) Zoon kan iid een erg autistische indruk maken als hij zich niet veilig voelt bij volwassenen. (heeft dat nooit bij kinderen) Maar toen was ik stomverbaasd.
Maar jammer genoeg kan ik dat dus niet bespreken met de psychiater die de diagnose heeft gesteld, we hebben het al een aantal malen geprobeerd maar eigenlijk komt er niks uit. (dus ook geen goed gesprek voor mijn gevoel)
Behalve nu dan dat het onderzoek verder gaat, misschien kan IK wel overtuigd worden als ze me aan kunnen tonen waar het precies mis gaat bij hem, wat zijn tekorten zijn, waar loopt hij tegen aan enz. Want ik kan nu helemaal niets ontdekken nl, ondanks dat ik hem enorm observeer. Ik kan ook niets met de diagnose moet ik zeggen, heb niet het gevoel dat ik er handvaten mee heb. Juist omdat ik zo weinig herken en niet het gevoel heb dat geijkte adviezen passen bij hem.
Of er verder sprake is van een stoornis bij hem, dat weet ik niet helemaal zeker. Maar voor mijn gevoel iig geen ass.

billie

billie

31-05-2009 om 16:27

Mopke

Ja, zou fijn zijn als je zou posten! Ik ben erg benieuwd naar hoe het ook bij jullie verder gaat!
Hier niet eens een vraag van school om te testen. Eigenlijk heb ik dan ook spijt dat we eraan begonnen zijn. Al dat gedoe en nu die diagnose en verder geen hulp, want die lijkt ook niet meer nodig. Hoewel ik soms wel twijfel, kan ik niet meer voor zoon betekenen. Maar zou hij ass hebben, dan gaat het denk ik erg goed met hem. Is er echter geen sprake van ass, dan is er misschien toch wel meer te behalen. Het gaat niet slecht met zoon, is ook zeker niet ongelukkig maar er zijn toch dingetjes die we misschien zouden kunnen aanpakken, zoals toch een stuk sociale angst. (nog voor de diagnose er was werd me gezegd, nou, als er sprake van ass is heeft het geen zin die angst aan te pakken want dan kan hij toch niet generaliseren) Maar vooralsnog lijkt zoon er zelf weinig last van te hebben, maar dat weet ik dan ook niet zeker.
De hv hier zegt dat ik ook niets verder hoef met een diagnose, als het goed gaat gaat het goed. Maar dat voelt voor mij niet goed. Ik vind het toch een zware diagnose, om daar dan niets mee te doen en te laten voor wat het is??
Ik vraag me echt af, of dat kan dat autisme helemaal niet meer opvalt. Ja, opvallen, maar te merken moet het toch zijn? Bij autisme gaat het toch juist om zeer wezenlijke tekorten in het contact?

mopke

mopke

31-05-2009 om 19:45

Billie

Ik kan me goed voorstellen dat je de diagnose zwaar vindt en zo'n hv die zegt dat je er verder niets mee hoeft...dat zou ook helemaal niets voor mij zijn. Dan zou ik ook denken, waarom geeft men mijn kind dan een diagnose.
Je twijfels of je soms niet meer voor je zoon kunt betekenen, herken ik ook. Je wilt het goed doen voor je kind en er zijn soms momenten dat je kind wat extra steun kan gebruiken. Maar inmiddels denk ik ook dat dit met veel kinderen wel zo is - dan rolt er ook niet direct een etiket uit.
Als ik nu naar mijn zoon kijk, kan ik me niet voorstellen dat hij autisme heeft. Zo als hij het laatste jaar gefunctioneerd heeft en hoe goed het allemaal gaat (op diverse gebieden)- de kenmerken die hij op jongere leeftijd had zijn voor het overgrote deel opgelost in het groter worden. Maar heel soms twijfel ik, zoals laatst toen hij met zijn handen op zijn oren riep dat er teveel lawaai was op een grotenmensenfeest. Het was een incident, het was al een aantal jaar niet meer voorgekomen en diverse factoren hadden zijn reactie beinvloed. Maar dan twijfel ik en ben ik bang dat ik dingen ontken...
Maar goed, hopelijk maakt het uitgebreide onderzoek dat hij nu gekregen heeft een einde aan al mijn gepieker. Groetjes, Mopke

mopke

mopke

31-05-2009 om 19:56

Mar1

Misschien heb ik er over heen gelezen maar ik was benieuwd hoe oud je zoon is. Ik kan me er wel wat bij voorstellen dat jullie er voor kiezen om op dit moment geen extra onderzoeken meer te doen, ook om je zoon niet extra te belasten.
Wat ik wel vreemd vond is dat ze in zo'n rapport schrijven dat je zoon 'last heeft van zijn asperger' - alsof het zo plastisch is als een blindedarm.. zeker als het verder in het rapport niet genoemd wordt.
Hoe dachten de onderzoekers over jouw vermoedens van NLD of ADD? Hebben ze gemotiveerd waarom het dat dan niet zou zijn?
Groetjes, Mopke

Mar1

Mar1

31-05-2009 om 22:18 Topicstarter

Mopke

Onze zoon is 6 jaar, bijna 7. Eigenlijk is het altijd wel goed gegaan met hem, hij was alleen altijd erg druk en heeft zich nooit echt goed kunnen concentreren. Maar altijd vriendjes, kletst met iedereen over van alles en wat etc. Maar sinsds groep 3 ging het niet goed met hem: pas toen werd zijn concentratie natuurlijk ook een echt probleem, en had hij erg last van lawaai en de andere kinderen (handen over oren herken ik heel erg), en hij reageerde zich thuis sterk af. En hij kreeg ook niet veel aansluiting in zijn nieuwe klas. Hij gaf zelf aan dat hij dat ook niet wilde, omdat hij vond dat idereen veel te veel lawaai maakt en dat niet thuis wil hebben. Dus vandaar dat we de onderzoeken zijn ingegaan.

Tja, ik vond de redenering in het rapport ook kort door de bocht. Maar dat was hun manier van rapporteren, en daar blijft het bij wat hun betreft. Voor NLD was er een contra-indicatie (goede rekenvaardigheden en geen kloof verbaal-performaal) en ADHD was het ook niet. ADHD had ik ook niet verwacht omdat hij op school heel erg rustig is, ADD is het dan ook niet zeggen ze.
Er wordt op school wel heel veel aandacht aan hem besteed, handelingsplan, extra gesprekjes met leerkracht etc., en dat heeft enorm geholpen. Daar ben ik blij om, en thuis loopt het ook goed over het algemeen. Is begonnen met SI voor prikkelverwerking, dus we laten het er maar bij.
Jullie gaan wel voor de second opinion? Is je zoon dan gemotiveerd te houden daarvoor? Onze zoon had het wel gezien hoor, en vroeg op een gegeven moment: is er dan iets niet goed aan mij of zo? Reden om er maar mee te stoppen, leek ons.

mopke

mopke

01-06-2009 om 17:18

Mar1

Wat fijn dat school wel de nodige aandacht eraan besteed en dat dit helpt. Je zoon is nog best heel jong, ik kan me voorstellen dat met de hulp die er nu is (school en de SI) dat je voorlopig niet met hem verder gaat. En wie weet, ziet het er over een paar jaar ook heel anders uit en zijn alle 'problemen' uit groep 3 verdwenen.
Overigens vind ik het (alweer) opmerkelijk dat er gezegd wordt dat het geen ADD kan zijn omdat hij geen ADHD heeft. Maar eerlijkheidshalve gebied het mij te zeggen dat ik van ADHD ook maar erg weinig weet.
Bij ons was het de school die aan de bel trok maar vervolgens niets extra's voor hem wilde doen voordat er een rugzak was. Uiteindelijk bleek de rugzak er niet te komen en losten de 'problemen' zich op doordat er een nieuwe leerkracht kwam die wel net iets meer aandacht had voor mijn zoon. Nu in groep zes is er ook veel meer aandacht voor kinderen met een voorsprong op didactisch gebied. Hij rekende al sinds groep 3 een jaar hoger maar hij mag nu ook voor taal ander werk doen en krijgt samen met nog een paar kinderen begeleiding van een juf die bijgeschoold is op het gebied van hoogbegaafdheid. Sinds de leerkrachten echt naar mij geluisterd hebben (ik bleef elk jaar herhalen dat hij een hekel had aan school en dat hij het saai vond) gaat het met mijn zoon ook stukken beter.
Omdat hij al tien is, heb ik goed kunnen uitleggen waarom er nu weer testen zouden komen. Het is ook een positief verhaal, omdat het zo goed gaat wil ik weten of er überhaupt autisme speelt. Maar ik realiseer me ook dat dezelfde diagnose toch weer op tafel komt en dat heb ik naar mijn zoon ook weten uit te leggen (dat het goed is om dit zeker te weten, ook voor de middelbare school over een tweetal jaar).

Pippin

Pippin

02-06-2009 om 13:53

School

Ik vind het een beetje apart dat er niet aan ad(h)d gedacht wordt, omdat je zoon niet druk is op school. Dat is een vooroordeel (alle dagen heel druk). Het gaat toch niet alleen maar om de buitenkant. Ik herken dat namelijk in je verhaal. Onze zoon leek op school ook rustig, timide zelfs. En thuis brak hij dan helemaal door.
Nu hij erover kan praten, wordt duidelijk dat hij zich op school onveilig, onrustig en overprikkeld voelt. Maar omdat hij met zijn tenen wiebelt in zijn dichte schoenen, zichzelf dwingt om niet op te vallen en keihard werkt, valt dat de leerkrachten niet op.
Zijn gedachten vliegen echt alle kanten op, maar dat zie je niet aan de buitenkant.
En ook mijn zoon is bovengemiddeld intelligent en verveelt zich te pletter op school. Hij is er van overtuigd dat hij niets op school leert.
Ach, die diagnoses. Mijn zoon heeft adhd, dat klínkt net alsof dat via exacte wetenschap is vastgesteld. Maar dat is natuurlijk niet zo. Je bent compleet afhankelijk van de subjectieve oordelen van de behandelaar.
Gelukkig is het wel zo dat de dingen die een kind met adhd (of ass) nodig heeft, voor alle kinderen goed zijn. Structuur, duidelijkheid, eerlijkheid, dingen van te voren aankondigen, uitdagende lesstof, beloning, hulp bij het organiseren, ruimte om zich terug te trekken en/of af te reageren, volwassenen die positief en kalm blijven, daar is nog nooit iemand slechter van geworden. En daar heb je eerlijk gezegd ook geen diagnose voor nodig toch?
Pippin

mr1

mr1

03-06-2009 om 09:51

Helemaal mee eens

pippin, reden voor ons om verder geen onderzoeksactie te ondernemen, en verder te gaan op de weg die wel al zijn ingeslagen, thuis maar met name met school.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.