Tweede zoon ook?

Mijn oudste zoon heeft ADHD, leerstoornis met de kenmerken van NLD en een angststoornis. Dit is uiteraard heel erg intensief en op dit moment gaat het met hem redelijk tot goed. Sociaal loopt hij een beetje achter op zijn leeftijdsgenoten, maar hij zit nu lekker in zijn vel.

Mijn tweede zoon is echt het tegenovergestelde van zijn grote broer. Hij maakt heel makkelijk contact met anderen en ook vriendjes in overvloed. Hij is pittig, maar weet wel wanneer hij moet stoppen en dat lukt hem ook. Het is gewoon echt een verschil van dag en nacht.

Mijn probleem: De juf op school (groep 1) geeft aan dat ze bij de jongste ook denkt dat hij getest moet worden. In het begin heeft hij wat moeilijkheden gehad. Was aggressief en onberekenbaar. Gaf kinderen wel eens een duw of een schop. Nu is dat aardig bij getrokken. Hij was in het begin nog verbaal erg zwak, was ook laat begonnen met praten vanwegen oorproblemen. Met buitenspelen was het eerst ook een drama, maar nu gaat dat helemaal goed. Ik heb zo mijn twijfels erover. Had het idee dat er op school een beetje te goed op mijn zoon werd gelet. Er is een nieuwe juf gekomen na de voorjaarsvakantie en mijn zoon kreeg een tweede kans voor een eerste indruk. Al die tijd heb ik niets gehoord, dus ik dacht dat het allemaal in orde was. Nu moet ik woensdag op gesprek komen en ben bang dat ze me weer gaan adviseren om te testen.

Ik twijfel gewoon zo erg. Hij lijkt in niets op zijn broer, behalve dat hij ontzettend gevoelig is. Ben zelf van mening dat het wellicht gewoon een pittig karakter is. Hij kan zo lang zitten met een puzzel of met loco, heeft geen rare tikken, stopt niet alles in zijn mond, wiebelt niet, maakt geen gekke geluiden, kan ophouden als ik dat wil, heeft plezier in school, maakt vriendjes, voelt zich meteen overal thuis, onderneemt dingen, nou noem maar op. Zoveel dingen die mijn ADHD-er absoluut niet in zich heeft.

Waar ik bang voor ben is dat ik niet objectief genoeg naar mijn jongste kan kijken. Vergelijk ik hem te veel met zijn broer en kan ik daarom zijn 'problemen' niet inzien? Wil hem liever niet onnodig laten testen. Heb eigenlijk helemaal geen zin om nog eens die hele molen door te gaan, al die gesprekken, al die lijsten, terwijl ik echt het idee heb dat hij 'normaal' is (wat dat dan ook mag zijn) Hij is pas 5 en zit vol leven en vreugde en is soms gewoon over enthousiast.

Toch wil ik niet net als bij mijn oudste er te lang mee wachten. Daar kwamen de problemen pas echt goed naar boven toen hij naar groep 3 ging. Hij heeft toen een verschrikkelijke tijd gehad en dat hadden we hem kunnen besparen. Terugkijkend waren er veel signalen die duidelijk aanwezig waren. (Dit had dezelfde juf trouwens totaal niet in de gaten gehad, op het wiebelen na, waar hij een wiebelkussen voor heeft)

Wat zouden jullie doen bij een tweede diagnose? Bij twijfel juist wel doen of juist niet doen en het nog even aankijken?