Twijfels en als je het even niet ziet zitten
Zomaar nieuwsgierig... Ik vind het soms heel moeilijk met mijn asperger dochtertje van 7. Momenteel gaat het goed hoor, zij zit goed in haar vel, ik zit goed in mijn vel en dit gevoel probeer ik ook te krijgen als zij woedeaanvallen heeft, of erg lastig is voor haarzelf. Soms lukt het dan niet die emmer geduld op te brengen. Daar voel ik me dan wel eens schuldig over. En vaak raken we dan van de regen in de drup omdat het mij niet altijd lukt te kantelen. Hoe gaan jullie daar eigenlijk mee om? Misschien heeft iemand goede tips voor de 'lastige' tijden?
Groetjes, Gonzo
Woede-aanvallen
Ik probeer te bedenken dat het niet persoonlijk bedoeld is. Uiteindelijk heeft zij er meer last van dan jij. Maar ja, dat leidt soms weer tot medelijden en dan zit ik weer in de put. Niet makkelijk...
Ja, ik word dan nijdig op zoon. Ik ben ook maar een mens. Later leg ik het dan wel uit. Maar het helpt niet.
Hier
vind ik die woedeaanvallen en hysterische huilbuien het ergste. Ik kan er erg slecht tegen. Ging een tijdje goed, maar vanavond weer. Zoon mocht na het eten buiten spelen, maar moest om 8 uur in bed liggen. Ik haal hem op tijd binnen, driftbui, huilbui,hysterisch mijn man neemt het van me over (waar ik het ook niet mee eens ben, maar goed), kortom hij slaapt nog niet en zal wrs morgen weer om 6 uur wakker zijn, moe en begint het liedje weer van voren. Maandag gaan we op vakantie maar heb er eerlijk gezegd geen zin in zo. Dat gejank, ik word er af en toe gek van. Klinkt heel cru van me, maar ben nu even heel boos.
Gejank
Excusez de botte titel.. 
Maar daar kan ik ook niet tegen. Dus ik accepteer het niet meer. Ja, dan gaat hij maar aanstelleritis plegen op zijn kamer. Of bij zo'n woedeaanval, ga je dan maar buiten uitleven met je step ofzo. Niet bij mij. En dat helpt trouwens wel wat: hij ziet toch dat hij er niets mee bereikt, dus herpakt zich sneller.
maar dat was dus juist het probleem. Ik probeerde hem naar boven te krijgen (bed) en hij weigerde. Hem naar buiten sturen met een step oid, echt niet als hij naar bed moet. Doet hij het de volgende keer weer en mag hij als beloning buiten spelen. In andere gevallen zou het misschien wel werken.
Nou het was een heel drama, uiteindelijk sliep hij om 21.45. Als hij morgen om 6 uur op is......aaargh!
Dat vind ik dus moeilijk
om de woede of huilbui te negeren. Ze wordt zo boos omdat het anders loopt dan ze verwacht of omdat ik niet goed begrijp wat ze bedoelt. Mijn meisje is ook vaak angstig. Dan wordt ze paniekerig en soms zit dat in haar huilen of woede. Als ik dan die emmer geduld heb, kan ik veelal achterhalen waarom ze zo overstuur is. Maar soms heb ik het geduld niet en dat vind ik moeilijk. Want ze doet niet dwars om het dwarsige maar omdat ze angstig wordt, het niet goed begrijpt, haar houvast weg is. Soms is ze ook gewoon boos omdat ze haar zin niet krijgt en daar maak ik heel resoluut korte metten mee, maar als ik zie dat het uit angst, onzekerheid voortkomt, kan ik dat niet. Ik heb vaak veel geduld maar soms dus niet en daar kan ik me heel schuldig over voelen. Ook al weet ik dat ik ook maar mens ben en niet perfect ben. Dat is rationeel, maar mijn gevoel... Het is soms niet makkelijk met mijn meisje...
Groetjes,
Gonzo
Sharon
Dat ging bij ons ook vaak verkeerd, na het eten buiten spelen. Maar bij ons werkt het om haar iets eerder binnen te halen en nog even rustig wat tedeinken voordat we naar boven gaan. Ook als het eigenlijk te laat is doen we dat. Want dan ligt ze weliswaar iets te laat in bed maar gaat het slaapritueel wel rustig waardoor het inslapen rustig verloopt. Dan verloopt de overgang v an einde dag minder abrupt. Maar dat is bij ons meisje, misschien werkt het bij jullie niet of hebben jullie dat al geprobeerd... Maar misschien is het iets om te proberen (schrijf ik heel voorzichtig 
)
Sterkte morgen! Gelukkig is het koeler, wie weet wordt het later dan 6 uur...
Groetjes, Gonzo
Gonzo
Ken je het boek: 'het explosieve kind'? Nadat ik dat gelezen had, werd het voor mij veel makkelijker om met dit soort buien om te gaan. Juist de verdrietige buien. Omdat het nu achteraf lukt om te achterhalen wat er precies misging, waar zoon nu zo depressief van werd, kan ik in de toekomst veel beter voorkomen dat het weer gebeurd. Hierdoor heb ik minder het gevoel van in een kringetje rond te lopen en 'Nee he, daar gaahaan we weer....'
En verder lukt het mij de laatste jaren wel om weg te lopen, stil te blijven en rustig te blijven. Vooral omdat ik dan tegen mezelf zeg: 'Ojee, dit gaat nu helemaal niet goed, ik ga dit gebruiken om een manier te vinden om het in de toekomst te voorkomen.'
Ik word dan minder slachtoffer van de bui van zoon, dat voelt beter.
Maar ja, het is ook niet makkelijk hoor! Je doet je best en het is soms hemeltergend. Als het hier uit de hand loopt, probeer ik steeds maar te denken: 'Ik word zo boos/verdrietig/geirriteerd omdat het me zoveel kan schelen. En het feit dat het me zoveel kan schelen maakt dat ik een goede moeder ben! O zo! Niemand houdt zoveel van hem als ik!'
*steekt een hart onder de riem bij Gonzo*
Bij angst/paniek
Bij een bui uit angst of paniek zoek ik het 'm toch in het meeveren. Bijvoorbeeld vroeger, toen zoon hysterisch werd van de harde wind. Hoewel ik het vreemd vond, had ik toch ergens wel door dat dít niet onder aanstelleritis viel. Dus mocht zoon naar binnen. Ook als het stormde en dan door de wind naar de BSO moest lopen hield ik er rekening mee. Belde ik de leiding op. Die hebben er waarschijnlijk nooit ene bal van begrepen, zullen me wel een raar mens hebben gevonden. Maar als er angsten aan het gedrag ten grondslag liggen, kun je het kind m.i. toch het beste vanuit de veiligheid ermee leren omgaan. Dus ja, dan moet je toch heeeeeeeeeeeeel veel geduld hebben.
Lijkt op die van mij
Heb hetzelfde probleem met mijn dochter.(10)Wat bij haar goed helpt is haar hel stevig vast houden en zich los laten wurmen, hierdoor verliest ze een hoop boosheid. Wat je ook kan doen is haar een speciaal schriftje gevne. Waarschijnlijk kan ze al behoorlijk lezen en schrijven als ze Asperger heeft. Voor in het schriftje had ik 5 vragen opgeplakt.of je doet het al pratend:
waarom werd je zo boos, Wat heb je gedaan toen je boos was, waardoor is het gestopt, als je re aan terugdenkt zou je dan weer boos worden, hoe kan je voorkomen dat je volgende keer boos wordt. Misschien klinkt het wel diepzinnig maar door deze vragen krijgt ze inzicht in haar eigen gedrag. En vooral als ze het opschrijft kan ze na verloop van tijd zien dat er een patroon in zit en zelf met oplossingen komen.
Bij mijn dochter heeft het erg goed geholpen, vooral om de problemen met andere kinderen op school op sociaal gebied te verminderen.
Verder heb ik heel erg veel gehad een het boekje: Brein bedriegt, als autisme niet op autisme lijkt.Dat werkte voor mij erg verhelderend.
En af en toe mag je best boos zijn en je geduld verliezen hoor, het is reuze zwaar en je bent ook maar een mens.
Succes
Twijfel
hoi
ik ken wat je daar zegt mijn zoontje wordt ook snel onzeker angstig iets niet weten en dan wordt hij boos huilen eigenwijs
en dan moet jezelf echt veel geduld hebben want vaak als je zelf boos wordt wordt het ergeer
ik weet wat jij dan soms doormaakt
groetjes
