Uit huis

Hoi allemaal,

Onze zoon, bijna 14, heeft klassiek autisme, is verstandelijk gehandicapt en zit momenteel in een observatiecentrum. in totaal is hij nu 9 maanden uit huis. Thuis was hij erg agressief; gooien, slaan, schoppen etc. we waren zelfs bang voor hem, en vooral ik zat onder de blauwe plekken. in het centrum gaat het goed met hem, hij heeft daar veel structuur, dat kunnen wij hem op die manier thuis niet bieden. Tijdens een paar nachten thuis merkten we dat hij weer gefrustreerd raakte, boos werd en dus duidelijk niet goed in zijn velletje zat. We deden alles om dingen voor hem zo goed mogelijk te doen, maar (mede omdat we nog een ander, niet autistisch kind hebben) toch ging het helemaal niet lekker met hem. we zijn, na lang twijfelen en hopen, van mening dat het voor hem (en uiteindelijk voor ons allemaal) helaas beter is om niet meer thuis te wonen, daar zijn we nu mee bezig. Hij is zo goed in een zeer gestructureerde omgeving dat het voor hem echt het allerbeste is, maar jemig..wat doet het pijn als ouder zijnde!! Misschien komt hij nog wel een tijdje thuis (wachtlijsten), maar het tijdstip dat hij echt ergens anders gaat wonen komt steeds dichterbij. wie heeft hier ervaring mee, en hoe gingen jullie hiermee om? Ik heb behoefte aan ervaringen van anderen in een soortgelijke situatie! Je hebt toch ergens het gevoel dat je faalt, al is dat verstandelijk gezien natuurlijk helemaal niet zo!
Alvast bedankt!
Astrid