Uithuisplaatsing

De meeste mensen?

Waarom denk je dat de meeste mensen tegen uithuisplaatsing zijn?
Ik vind dat nogal kort door de bocht.
Mijn mening is dat in eerste, tweede EN derde instantie getracht moet worden kinderen en ouder(s) bij elkaar te houden, met zoveel hulp als maar mogelijk is.
Lukt dat echter niet, dan is uithuisplaatsing een prima zet.
Ik heb er helaas ervaring mee. Mijn broer overleed, schoonzus had al voor zijn overlijden veel hulp omdat we wisten dat ze het zonder hulp niet zou gaan redden met haar kinderen. Ondanks de enorme hoeveelheid hulp bleek het toch erg fout te gaan, werd duidelijk dat het nooit beter zou worden, en zijn de kinderen uit huis geplaatst.
Voor hen de minst slechte oplossing, ben wel benieuwd hoe zij er later zelf op terugkijken.

Groetjes, Minet

Waarom?

tja, die kan ik helaas niet beantwoorden. Ik heb ook heftige reacties gekregen toen zoon werd opgenomen. Hij was nog maar 5 jaar, werd 6 een paar weken toen hij daar zat. Ik wist zelf dat het ging gebeuren een maand van te voren, ik heb het geheim gehouden uit angst voor de reacties. Ik denk dat het komt omdat anderen zich werkelijk niet kunnen voorstellen hoe het thuis ging. Zoon zag er zo klein en schattig uit, dan kan niets mee aan de hand zijn. Vooral mijn moeder heeft hard veroordeeld. Hoe kon ik mijn kind zomaar weg doen.
Hoe je ermee om moet gaan? Zeker zijn van je zelf. Jij weet diep in je hard dat er absoluut geen andere optie meer is, dit is het beste manier om je dochter te helpen. En als jij daar van overtuigd ben, dan moet je sterk staan. Sluit je af voor de omgeving, soms zul je bot moeten zijn. Mensen vertellen dat je het niet wil horen, dat je er niet van gediend ben. En richt je op diegene die je wel positief kunnen steunen. Ik heb die steun hier op internet gevonden en heeft mij enorm geholpen.
En zoals Minet goed zegt, soms moet je kiezen tussen het minst slechts van 2 slechte keuzes.Een goede oplossing is er niet. Als ik nu terug kijk, dan was het een traumatische tijd voor ons beiden, maar op dat moment gewoon noodzakelijk en daar sta ik nogsteeds achter! Ik wens je heel veel sterkte.

gr. Mari

Niet op tegen

Als het de beste (tijdelijke) oplossing is voor kind en ouder(s) dan ben ik er zeker niet op tegen. Iedereen kan dingen in zijn leven meemaken waarbij je zo`n beslissing moet nemen. Lijkt me al moeilijk genoeg.
Laat staan dat buitenstaanders kunnen oordelen.

Tegen?

Hangt ervan af hoe je het bedoelt. Bedoel je vrijwillige uithuisplaatsing die je zelf regelt, en waarbij je ervan overtuigd bent dat het kind de hulp krijgt die het nodig heeft? Dan lijkt het mij in voorkomende gevallen een goede oplossing.
Als je een OTS via Jeugdzorg/Kinderbescherming bedoelt, daar ben ik tegen, omdat ik eigenlijk van niemand heb meegemaakt dat dat echt goed uitpakt. Jeugdzorg heeft gewoon de goede opvang niet, en heeft een heel ander uitgangspunt. Meestal komt een kind daar van kwaad tot erger en raak je als ouder je kind kwijt.
De mensen, tja, daar zou ik me dus ook niets van aantrekken. 'De' mensen kunnen zich vaak niets voorstellen van de situatie van een ander. Men oordeelt alleen maar.
Oh, en eigen ervaring: stiefdochter op haar 13e uit huis, op vrijwillige basis omdat het echt niet meer ging. Zij onttrok zich aan alles, we konden haar gewoon niet meer op de rit houden. Dat haar gedrag veroorzaakt werd door veel dieper liggende problemen wisten we natuurlijk wel. Helaas, helaas zijn die problemen in geen enkele opvang (want dochterlief heeft wel op 8 tot 10 plekken gezeten) adequaat behandelt. En dat is tegelijk het probleem bij uithuisplaatsen, je verliest de regie. Want ineens gaan er mensen meedenken die wel eens een heel ander beeld en een heel andere opvatting kunnen hebben. Plus dat je ook nog eens te maken hebt met wachtlijsten.
heb je zelf uithuisplaatsen voor ogen? Sterkte in ieder geval.

Mirreke

Uit jouw bericht begrijp ik dat je meer weet over de soorten uithuisplaatsing. Het kan in de vrijwillige kader waar BJZ een indicatiebesluit voor maakt en je als ouders volledig gezag behoudt. Een gezinsvoogd komt van pas als ouders niet meewerken of dat hen kind zo ontspoort is.
Als mijn dochter niet meewerkt kan ze in een behandelsetting terecht komen, en dat gaat via een gezinsvoogd (evt kinderrechter)

Overigens diegene welke tegen mij zeiden denk goed na hebben zelf ook kinderen met een beperking.

Dijota, dat hadden wij

Maar toch geen goede ervaring. Dit begon al bij de probleemdefinitie. Wij hadden door heel erg veel lezen en onder andere veel informatie van dit forum het ernstige vermoeden gekregen dat dochter een hechtingstoornis had (bodemloze kinderen). Bij Altrecht begon het al, daar werd dus absoluut niet aangenomen dat we het wel eens bij het rechte eind zouden kunnen hebben, en kregen we niet de ervaren, mannelijke onderzoeker die we wilden, maar een zeer onervaren, pas afgestudeerde, jonge, vrouwelijke onderzoekster. Dochter wond die om haar pinkje, maar kreeg en passant ook een iq van rond de 80 opgeplakt, ondanks informatie van haar psychologe die aangaf dat ze een gemiddeld iq (100/110) had. Enfin, daarmee begon alle ellende. We kwamen ondanks heftige strijd en protesten van onze kant niet meer van dat iq af. Het iq bleek ineens de oorzaak van alle ellende, het leven zou voor haar te hoog gegrepen zijn. Omdat we inmiddels in de molen zaten konden we ook niet meer terug, het kind weghalen uit haar 'behandel' (maar niet heus)plek, zou de Kinderbescherming en gedwongen plaatsing hebben betekend. Kijk hier dus ook voor uit!!! Het leek vrijwillig, maar dat was het niet meer.
Inmiddels is ze godzijdank 20, gaat het vrij goed met haar (ze doet na veel ellende een normale MBO-opleiding) maar heeft ze nog steeds geen behandeling voor haar onderliggende problemen gehad. En nu heb je nog maar recht op 10x psychotherapie of zo, binnen de gezondheidsverzekering.
Tijdens die hele periode hebben we heel veel andere kinderen leren kennen, en dat verliep allemaal niet veel beter. Godzijdank hadden wij nog normaal contact met dochter, veel kinderen met een OTS zagen hun ouders nooit! Dochterlief heeft met vrij veel lotgenoten van toen nog contact. Velen hebben een of meer kinderen (jongeren van nog geen 20 soms), vrijwel niemand doet een opleiding, de meesten zijn werkloos. Het werkt echt goed, die jeugdhulpverlening, sprak zij cynisch...
Wat je ook besluit, blijf er met je neus bovenop zitten!

Hee nikus

Ik heb zelf inmiddels het ernstige vermoeden dat veel onderzoekers bij al die centra zelf in enige mate geretardeerd zijn. In ieder geval wordt in hoge mate aan zelfoverschatting geleden. Als ik aan de onderzoeker denk die onze intake deed en die het hele 'geval' zo ontzettend verkeerd heeft ingeschat krijg ik werkelijk waar moordneigingen. Ik zou hem wel eens in mijn vingers willen krijgen. (stief)dochter die bleek later heel erg geleden heeft onder dat minder-begaafden-etiket wil als haar leven een wat duidelijker ritme heeft heel graag een iq-test doen. Die uitslag ga ik hem opsturen, of liever nog persoonlijk overhandigen. Dat heb ik mij heilig voorgenomen.
Door dat iq moest ze ook direct weg van de opvangplek waar ze zat. Er loopt namelijk een scheiding tussen opvanghuizen/inrichtingen voor Jeugdzorg en voor MEE. Ons kind heeft tussen kinderen met zware geestelijke handicaps gezeten, ze heeft op een school gezeten tussen kinderen met Down, ze heeft in crisisplek gehad tussen kinderen met een iq van 60. (niks mis met die kinderen, zo bedoel ik het niet, maar het zou je maar overkomen). Schandalig was het. En omdat ze zo'n laag iq had was er ook geen therapie voor haar, want wat ze nodig had bestond niet binnen die settingen. Ze wilde graag naar school (heeft ook nog enkele jaren geen school bezocht) maar ofwel het mocht sowieso niet ofwel ze moest elke keer weer een toelatingstest doen. Waarna iedereen weer verbaasd was dat ze die zo goed had gedaan. Zucht. Ze heeft haar dossier laten vernietigen, maar nog steeds komt dat iq-stempel telkens weer boven water. Zo raar ook, lang leve het EPD maar niet heus.

Nikus (ot)

met welke test is zoon dan getest?
Onze oudste heeft ook een erg laag iq aangemeten gekregen. Nou is hij wel 'achter'(naast zijn a.s.s.) maar niet op het niveau wat ze hem 'probeerden aan te smeren ) Gelukkig ziet onze school dat ook.
Ze hebben hem trouwens getest met de WiscIII.
(en daarvoor een keer met de sonr, daar scoorde hij zomaar 10 punten hoger)

Ishtar

Degene die de iq-test uitvoert moet ook wel kaas gegeten hebben van het soort kind dat getest wordt.
Voorbeeld hoe het bij ons ging: dochter kon heel erg goed mensen om haar pink winden, en ze was erg slecht in hiërarchische verhoudingen. Die accepteerde ze niet, ze probeerde op gelijke 'hoogte' te komen en dat deed ze door met bv. leraren of in dit geval de onderzoekster in gesprek te gaan. Bij bijvoorbeeld een vraag over een bibliotheek gaf ze geen antwoord maar ging ze in gesprek: ga jij wel eens naar de bibliotheek, enz. enz. Maar antwoord op de vragen gaf ze niet. Die onderzoekster gaf vervolgens aan dat dochter de vraag niet wist. De belachelijkste vragen wist ze zogenaamd niet, en dan zit je blijkbaar al snel op een laag iq. Deze onderzoekster had een ander soort test moeten nemen of moeten aangeven dat ze het kind niet kon testen. En dan hadden we wat anders moeten verzinnen.
OH, en mij is gezegd, een test per ongeluk goed doen kan niet, een test per ongeluk (of expres) slecht maken kan natuurlijk wel. Je zoon kan niet ineens per ongeluk 10 punten slimmer zijn.
Het was ook WISC III trouwens.

Nikus

heeft geen haast

Mirreke

het kostte ons heel wat moeite om tot de 'overeenstemming' te komen met het onderzoeksteam dat de uitslag was 'hoe hij zonder hulp in vergelijking met 'gewone' kinderen functioneerde.
De punten verschil werden geweten aan een verandering van de test. Wisc zou wat zorgvuldiger/beter berekenen.

Mirreke

Mirreke: "OH, en mij is gezegd, een test per ongeluk goed doen kan niet, een test per ongeluk (of expres) slecht maken kan natuurlijk wel. Je zoon kan niet ineens per ongeluk 10 punten slimmer zijn. "
Dat heb ik ook gehoord. Maar geldt dat ook als er sprake is van twee verschillende testen? Hier heeft zoon ook twee testen gemaakt. De eerste gaf echt een heel hoge score. Aan de hand daarvan hebben we zijn school bepaald (VWO+). Helaas ging het daar helemaal niet en na een jaar aanmodderen zijn we het onderzoekstraject maar eens ingegaan met als uiteindelijke uitkomst ASS. Omdat het tweede jaar ook niet goed ging is hij afgestroomd naar Havo. En weer was het een rampenjaar. Opnieuw onderzocht incl. intelligentietesten met als uitkomst een veel lager (gemiddeld) IQ. Welke test er de laatste keer is gebruikt weet ik nog niet (is op school via de schoolorthopedagoog gedaan en het gesprek erover moet nog plaatsvinden) maar wel weet ik dat het een andere test is dan de eerste.
ik vraag me dan af hoe dit nou kan? Waarom eerst een zo hoge uitkomst en nu, 3 jaar later een zoveel lagere uitkomst. Gezien zijn problematiek heb ik de neiging aan te nemen dat die eerste test 'toevallig' erg goed gemaakt is. Maar dat schijnt dus niet te kunnen...