Vaste expert/peut/loog voor lange termijn?

Guinevere

Wij hebben op het MKD het advies gekregen (ven de psychiater daar) om ons kind bij de GGZ aan te melden voor levensloopbegeleiding. Dat houdt in dat hij daar in de kaartenbak zit, dat er af en toe een update gevraagd wordt en dat er op het moment dat het echt nodig is (stel je voor dattie als puber ontspoort ofzoiets) ook gelijk ruimte is voor hem, geen wachtlijsten, en geen intakegedoe omdat ze dan weten wie hij is en wat er aan de hand is. En dat schakel je dan pas in op het moment dat het ook echt nodig is. Ik ben wel blij met deze mogelijkheid!

Is dat wat je bedoelt of graag wil?

Casemanager die actief is

Ik bedoel eigenlijk een actieve levensloop-casemanager. Dus niet dat ie bij iemand in een bakje zit, maar een persoon die hem actief volgt en indien nodig kan bijsturen/ingrijpen. Iemand die hem dus ook echt goed kent en ook kennis heeft van allerlei soorten behandelingen. En die je ook kunt meenemen naar lastige gesprekken op school etc.
Dat wat jouw zoon heeft (Hassezoon) klinkt op zich wel praktisch, maar dan heb je nog geen vaste persoon toch?

Guinevere

Hier heeft zoon een pgber die van origine uit het IPG traject komt. Hij is voor zichzelf begonnen en gaat zoon langdurig begeleiden.

Verder hebben wij bij het ATN altijd de zelfde psycholoog.

Wij wel

Maar volgens mij wist je dat al, Guinevere. Onze zoon is bij een therapeute, die hem goed kent en die ons ook begeleidt. Het is voor ons een grote steun om ons verhaal aan iemand te kunnen vertellen die weet waar ze het over heeft. En zoon voelt zich gezien en gehoord. Dat is heel belangrijk voor hem.
Ik heb het gevoel (maar weet het niet zeker, misschien is het een vooroordeel) dat dit in grote instellingen heel verknipt gebeurd. Groepstraining hier, oudercursus daar. Dat is een van de redenen dat wij niet voor een instelling hebben gekozen. Want man, ik en mijn zoon zijn alledrie absoluut niet geschikt voor groepen. Mijn man ergert zich binnen vijf minuten dood. Mijn zoon geeft alleen maar sociaal geaccepteerde, ontwijkende antwoorden en laat niets van zijn eigen gevoelsleven zien, en ergert zich binnen vijf minuten dood.. En ik trek me alle verhalen van iedereen zo aan, dat ik daar vervolgens wakker van ga liggen. Niet geschikt dus.
Ik weet overigens niet hoe lang wij bij deze therapeute blijven. Want bij een eenspersoonspraktijk ben je natuurlijk wel afhankelijk. Maar dan zoeken we wel weer iets anders.
Onze kinderarts geeft overigens elke keer als wij bij hem zijn, aan hoe belangrijk hij het vindt dat zoon ook nog bij een therapeut onder behandeling is. Hij vindt zijn behandeling alleen niet voldoende.

Wij ook

Dochter en zoon lopen bij een therapeute. Bij haar voelen ze zich heerlijk. Nu en dan hebben we met haar een gesprek en zij hoort dan onze kant weer eens aan. Zij vertelt haar inzichten en dan stelt ze weer bij. Gaat dan weer lekker aan de slag met de kinderen. Best fijn. Nu nog zo'n beetje elke week. Ik denk dat we dat straks zo om de week of zelfs een keer in de maand gaan doen. Lekker vasthouden.

Dochter heeft daarbij een coach op school. Sinds kort. Het is echt fijn om haar te spreken (toevallig vandaag nog). Ik merk meteen dat zij mijn dochter al meer kent dan 'hulpverleners aan de zijlijn'. Het is ook leuk om te horen hoe ze geniet van het werken met je kind. Je deelt plots op een fijne manier de zorg maar ook de leuke dingen (mijn dochter laat thuis alleen zien hoe leuk ze is, dus extra fijn).

Pedagogen hebben we ook gezien. maar ik werd moe van uitleggen hoe het zat en dan met 'niets' naar huis te gaan.

Gaia

'ik werd moe van uitleggen hoe het zat en dan met \'niets\' naar huis te gaan.'
Heel herkenbaar. Van die gesprekken die je alleen maar energie kosten en niets opleveren. Brrrrrrr.

Welke specialisatie?

Mag ik vragen welke specialisatie jullie langdurige therapeuten dan hebben? Ik ben echt een beetje zoekende, een psycholoog gaat weer te veel op de psyche in, een fysiotherapeut weer te veel op het fysieke en een pedagoog weer te veel op het opvoedstuk. Dus bij wat voor een therapeut zit je nou het beste voor die langduriger begeleiding?
Vanavond hebben we trouwens het 1e gesprek met de orthopedagoog gehad. Ik heb het idee dat zij ons nu precies kan bieden waar we op dit moment naar op zoek zijn. Maar de problematiek speelt zich momenteel bij ons vooral op school af, en daar is zij nu net in gespecialiseerd: leerproblemen onderzoeken en de zere plekken helpen aanpakken. Hoewel ik nu wel het idee heb gekregen dat een aantal gedragsproblemen dezelfde oorzaak hebben als de leerproblemen.
Bedankt zover, goed te zien dat er veel mensen zijn die een goede ondersteuner hebben.

Enne...pedagoog?

En nu ben ik nóg nieuwsgieriger: wat deden jullie dan bij de pedagoog? Liever gezegd: wat was je verwachting van een pedagoog? En waarom werd die niet waar gemaakt?

Guinevere

De therapeute van zoon is klinisch psycholoog en kinder-en jeugdtherapeute. Het is een ervaren persoon, die zeker oog heeft voor alle aspecten, ook op onderwijskundig gebied. Maar zoon heeft vooral stemmingsproblemen op school, het leren gaat eigenlijk prima. Onze zorg ligt dus ook echt in de 'psyche'. En omdat hij zich zo af kan sluiten, is het moeilijk hem te helpen. Het laatste jaar wordt zoon steeds opener en ik sta elke keer weer versteld van de sombere manier waarop hij dingen beschouwd. Net weer zo'n gesprekje gehad met hem, over dingen die twee jaar geleden gebeurd zijn, daar blijkt hij nu nog mee te zitten . Brrrr. Ik moet de laatste tijd steeds denken aan dat gedicht: 'Het is altijd erger dan je denkt, zelfs als je denkt: 'Het zal wel erger zijn dan ik denk' dan is het nog erger dan je denkt.
Bij een pedagoog zijn wij nooit geweest hoor. Maar dat lege gevoel dat Gaia beschrijft, dat ken ik wel heel goed. Zo kwamen we uit gesprekken met leerkrachten, schoolhoofd, ambulant begeleider en dergelijke terug. En dat zijn heel wat gesprekken geweest in de afgelopen jaren.
Ik denk dat het niet eens zo belangrijk is wat de discipline van de behandelaar is (alhoewel, een vrachtwagenchauffeur lijkt me minder geschikt ). Volgens mij is het belangrijkste dat het iemand is met veel kennis, (meer dan jij uit zelfhulpboeken op kan doen) iemand die goed met je kind kan communiceren en geen 'verkeerde' dingen tegen hem zegt, iemand die jullie kunnen vertrouwen en waar jullie je veilig bij voelen.

(nog) niet

Hier niet, of nog niet in ieder geval. Na fysio en logopedie zijn we sinds kort bij een kinderpsycholoog. Op dit moment is hij de juiste therapeut voor onze zoon, maar geen idee of dat ook voor de langere termijn zo is. Vooral omdat we natuurlijk niet weten wat de toekomst gaat brengen en tegen welke problemen hij gaat aanlopen (of juist niet).
Prettig is dat deze kinderpsycholoog ook psychomotorisch therapeut is, weet dus ook alles van sensorische integratieproblemen, en de relatie tussen het lijf en het hoofd. Behandeling (blijf het een raar woord vinden) is met name aan de hand van sport en spel, en dat past goed bij zoon en zijn problematiek.
Verder prijzen wij ons erg gelukkig met mijn zus die orthopedagoog is (en nog een ontzettend goede ook). Zij kent onze zoon door en door, en kan goed meedenken over de juiste aanpak, benodigde hulp etc. Dus eigenlijk is zij wel een beetje onze lange-termijn-steun-en-toeverlaat.

Ortho..

Hallo,
Ik bedoelde ook een orthopedagoog. Bij het schrijven van mijn berichtje was ik wat moe (en gemakzuchtig ha).

De therapeut geeft integratieve kindertherapie. Zij werkt een paar keer met het kind (spelen, praten, schrijven, tekenen alles wat ze willen) en na een paar keer praat ze met ons. Dan wisselen we onze inzichten. Zij kan verder met onze kinderen en wij hebben ook weer nieuwe inzichten. Voornamelijk in waar onze kinderen behoefte aan hebben en wat ze dus zal helpen. Het zijn dan niet echt opvoedadviezen (ach er zit natuurlijk ook wat van dat bij hoor), maar vooral ook omgangsinzichten.

O ja, voor onze dochter heeft ze dus ook contact met de coach van school. Een heel mooie afstemming.

Ik geloof er ook in dat gedrags- en leerproblemen veel met elkaar te maken hebben. Pak je het ene aan, dan verandert er vast ook wat in het andere.

Goed dat je een goed gevoel hebt bij de orthopedagoog.

En toch he

En toch vind ik wel een beetje dat iedereen zelf het wiel moet uitvinden. Als je geluk hebt en assertief bent, dan kom je uit bij een goede begeleider die je kind goed kent en die je door de jaren heen kan steunen. En als je pech hebt modder je maar wat aan tussen de ene therapeut en de andere. Ik kan me voorstellen dat er zo heel wat kinderen in een "grijs" gebied terecht komen. Zonde en heel erg jammer.
Een orthopedagoog in de familie lijkt mij trouwens ook wel wat, helemaal handig!

Mee eens guinevere

Ik ben het met je eens Guinevere. Ik vind ons zelf bewuste en verstandige ouders, en we hebben gelukkig een goed stel hersens en zijn assertief. En inderdaad onze 'privé-orthopedagoog' en daarnaast natuurlijk Ouders Online achter de hand. Daardoor kunnen we het voorlopig nog goed overzien, houden de touwtjes stevig in handen en vinden onze eigen weg wel.
Maar dat geluk hebben heel veel ouders natuurlijk niet. Maar hoe je dit zou kunnen oplossen? Ik weet het eigenlijk niet.

Ben het zooo met je eens!

Wij zijn hier nog zoekende, en heb het gevoel dat we de afgelopen jaren aardig *gefaald* hebben op dit gebied. Maar he, Ijsvogeltje, volgens mij zijn wij ook bewuste, verstandige ouders met hersenen enz. Misschien niet assertief genoeg (en soms denk ik weer te, op de een of andere manier komen we steeds maar weer in conflict met hv) en toch *lukt* het dan niet.
Heb ook wat moeite met het riedeltje *vertrouwd, veilig gevoel* etc. Want tsja, dat is natuurlijk precies wat we willen (en met ons wel meer ouders) maar dan nog...hoe vind je ze? Ben het theoretisch wel eens hoor, ook dat de discipline in principe niet uitmaakt, maar dat maakt het juist ingewikkelder, je kunt niet bij elke peut in je woonplaats, of uitgebreider, eens gaan babbelen om te kijken hoe het klikt.
Maar ben erg, erg blij met dit draadje. Want ondertussen begon ik toch te denken dat ik wat afwijkende behoeften had. Het is toch gemneengoed om naar een ggz instelling te gaan en de gewone procedures te doorlopen. Dat vindt bijna iedereen in mijn omgeving (zowel mensen uit zorg als daarbuiten) evident.

Geluk

Ach Billie, je hebt gelijk. Het is bij ons ook een kwestie van geluk hebben. Maar dat geldt natuurlijk met alle dingen die je voor je kinderen moet regelen. Als je een basisschool kiest, moet je maar afwachten of het is wat je dacht. Daar hadden/hebben wij dan weer heel veel pech mee, met de basisschool.
Ik haal toch wel veel informatie van het schoolplein.
Ik maak wel gebruik van een aantal ouders die ik ken, die ook zorgenkinderen hebben, waar ik dan aan vraag wat hun ervaringen zijn, of zij iemand weten. Maar het blijft een gok, vind ik. Daarnaast heeft onze huisarts ook wel vaak ideeen waar we iets aan hebben.
Ik weet wel wat ik in ieder geval niet wil. Onze zoon is nogal slim, dus het moet in ieder geval iemand zijn die hem de baas is. Hij heeft ooit een cursus bij een grote instelling gevolgd, omdat het maar tijdelijk was hebben we het laten zitten, maar die net afgestudeerde jonge psychologe die hem begeleidde, kon echt niet tot onze zoon doordringen. We merkten dat hij bleef hangen in de sociaal wenselijke antwoorden. Zo iemand zou dus niet geschikt zijn voor een langdurige behandeling. Daarnaast was onze zoon heel eenkennig, dus vanaf het begin vonden wij dat hij niet met veel verschillende mensen te maken zou moeten hebben. 'Getest' worden door een multidiscipinair team zou bij hem een grote aversie voor hulpverleners veroorzaakt hebben, waardoor hij niet meer te behandelen zou zijn. Dat wilden we in ieder geval voorkomen.
Het lijkt me moeilijk voor je, als iedereen in je omgeving vindt dat je als een brave burger je kind bij een instelling moet aanbieden en kritiekloos moet volgen wat men je daar aanraadt. Ik heb er bewondering voor dat je de regie in eigen handen houdt en tegen deze heersende mening in gaat. Jij bent verantwoordelijk, dus jij hebt het volste recht (en de plicht) om je eigen keuzes te maken voor je kind. Wij gebruiken heel vaak als criterium: 'Kunnen wij, als hij later volwassen is, uitleggen aan onze zoon waarom we dit zo hebben gedaan?'

Regie

Billie, inderdaad, assertief zijn en een goed stel hersenen is niet altijd genoeg. Je komt met een zorgenkind gewoon in een wereld terecht waarbinnen je de weg niet weet. En alleen dat al maakt het zó lastig om zelf de regie te houden en zo nodig tegenstand te bieden. Dan is het prettig om je gedachten te ordenen door hier op OOL te lezen en mee te praten. En ja, een zus die orthopedagoog is, helpt ontzettend mee. Ik merk dat wij daardoor sterk genoeg in onze schoenen staan om onze eigen koers te volgen. En niet de standaardroute te doen: naar een GGZ instelling stappen, op de wachtlijst staan, een testtraject, een diagnose etc.
Je moet echt proberen om zo snel mogelijk deskundig te worden, zodat je een serieuze gesprekspartner bent van allerhande peuten, goedbedoelende leerkrachten etc.

Zoektocht

Wij zijn ook goed een jaar bezig geweest in het zoeken naar de goede aanpak en de goede hulpverlening. Hopelijk zijn we daar nu.

De reguliere instellingen, dat was het beginpunt. Maar die gaan zo uit van de boekjes. Zonder je kind gezien te hebben weten ze al wat nodig is. Het klopte daar gewoon niet. Daarna nog wat hulpverlening gehad die niet helemaal onze kinderen zagen. En trouwens ook niet naar ons, ouders, luisterden.

Het is inderdaad heel onduidelijk waar je welke hulpverlening vindt.

Ouders Online helpt ook

Ja, Ouders Online helpt zeker om beter beslagen ten ijs te komen. Ik denk niet dat ik zonder de adviezen en informatie hier zover was gekomen met onze zoon.
Wat ik erg jammer vind is dat op school de deskundigheid ook ver te zoeken is. Ze roepen maar van alles, er zit geen lijn in. Verder dan een verwijzing naar de schoolpsych komen ze niet. En met die dame heb ik geen goede ervaringen. Ze kan alleen met termen smijten maar concrete adviezen voor de leerkracht, die heeft ze niet. Ja, behalve dan "zittenblijven", meesterlijk!.

School

Oh ja, Guinevere, dat is zoooo'n tegenvaller.
Op school weten ze zo bitter weinig van stoornissen. Ik realiseer me dat nu al een jaar of twee, maar ik kan het nog steeds niet begrijpen.
Statistisch gezien zitten er toch ongeveer in elke klas een adhd-er, in elke twee klassen een hoogbegaafd kind en in elke twee klassen een ass-er?
Hoe kan het dan dat leerkrachten zo dom zijn, dat ze zich niet over deze onderwerpen willen inlezen? Onbegrijpelijk vind ik dat! Nog steeds.
*ademt in en ademt uit* pffffff

Leerkracht

Van de leerkracht verwacht ik vooral algemene bereidwilligheid. En dan toegespitst op het kind in kwestie. Onze leerkracht loopt er tegen aan dat geen 2 van die zorgenkinderen dezelfde aanpak nodig hebben. Gelukkig is ze erg bereidwillig, maar het ontbreekt haar aan specifieke tips om zoon aan te pakken.
Van de IB-er had ik in elk geval wel specifieke kennis verwacht om ons door te verwijzen naar een goede begeleider. Vorig jaar heb ik bv. bot gevangen op mijn verzoek om een leerstijlentest voor zoon, dat was allemaal niet mogelijk. En nu loop ik bij een orthopedagoog binnen, en bijna het eerste dat ze voorstelt is een.... leerstijlentest. Die IB-er had ons dus in elk geval naar zo'n orthopedagoog kunnen doorverwijzen. Dan hadden we vorig jaar al verder kunnen werken aan de specifieke leerproblematiek van onze zoon, in plaats van nog een jaar modderen (blijkt achteraf). Je kunt de tafels er wel proberen in te stampen maar als er iets mis is in een aspect van de gegevensverwerking, dan heeft dat weinig effect.

Hier

Ik kwam eerst met zoonlief toen hij vijf was bij een eerstelijns-kinderpsycholoog vanwege het vermoeden van een hechtingsstoornis en hoogbegaafdheid die doorverwees naar een orthopedagoog bij 't Kabouterhuis in Amsterdam. Daar hebben ze zoonlief verder getest (hb) en we hebben daar een jaar lang ambulante thuisbegeleiding gekregen. De orthopedagoge heeft regelmatig contact gehad met school omtrent de begeleiding op school. Daarna is zoonlief doorverwezen naar een kinderpsychiater om te laten testen op ADHD en sinds september vorig jaar hebben we twee-wekelijks begeleiding aldaar (Kinder- en Jeugdpsychiatrisch Centrum De Bascule, AMC Amsterdam). Zoonlief (bijna 9) heeft gesprek/speltherapie bij de kindertherapeut en ik heb dan in dat uur een gesprek met de maatschappelijk werkster. Werkt prima zo. Er is regelmatig contact met school en de neuzen staan allemaal dezelfde kant uit. Het gaat hartstikke goed nu thuis en op school maar we blijven de vinger aan de pols houden.

School

Pippin: "Op school weten ze zo bitter weinig van stoornissen"
Zoals de meesten hier wel weten, was ook ik deze mening toegedaan. Echter, onze zoon heeft dit schooljaar een net afgestudeerde juf. Zijn klas is haar eerste eigen klas. Daarvoor had ze wat vervangingen gedaan. Ik weet niet of het daar aan ligt (misschien besteden ze tegenwoordig wel meer aandacht op de pabo aan hoe om te gaan met kinderen met adhd, dyslexie, hb, autisme etc) of dat het interesse van haar is of dat het een buitengewoon goede juf is maar ik hoor van alle ouders van zorgenkinderen dat ze (eindelijk) eens niet aan een leerkracht de stoornis hoefden uit te leggen en hoe het beste te handelen maar dat zij er al van alles van wist en er ook al met de kinderen mee bezig waszonder dat er over gesproken is. Feit is dat ik nog nooit zo weinig er boven op heb hoeven te zitten als dit schooljaar en dat het ook al in geen jaren zo lekker loopt op school met zoon. Ik weet niet wat het is en zij zelf ook niet. Ze geeft zoon alle eer (dat is heel lief van haar) maar ik ben geneigd haar ook erg veel eer te geven. En het is erg leuk om eens positieve mailtjes over zoon te krijgen. Hijzelf loopt te glunderen en gaat weer met plezier naar school. Zij erkent ook zijn intelligentie en dat motiveert zoon enorm.
En ze heeft ook nog eens oog voor de "gewone" leerling zonder voorsprong, achterstand, zorgplan etc. Dochter loopt ook met haar weg en zij heeft dochter ook goed in de gaten en kent haar ook echt.
Kortom, het kan snel veranderen met die kennis over zorgenkinderen. De ib'er op school mag wel uitkijken

Schoolplein

Misschien is het iets van de regio hier, maar ook ´op het schoolplein`(oid) kom ik niet verder. Iedereen gaat standaard naar een ggz instelling. (net als wij iei) of ze starten daar iig, en moet wel zeggen dat de meeste ouders die ik ken met zorgenkinderen al minder lang rondlopen in het circuit, en me bijv dan vertellen over hun start bij een instelling, en ze zijn dan nog allemaal vol goede hoop en met bakken verwachtingen, lastig vind ik vaak om aan te horen, heb de neiging ze snel wijs te willen maken maar ook in een instelling zullen vast goede hv´rs werken, je moet ze net treffen.
Ik heb uiteindelijk maar 1 tip kunnen krijgen, van een psycholoog, goede ervaringen van anderen, maar zij geeft bijv al geen kind-begeleiding (en ze woont niet bepaald naast de deur) dus wrs zullen we uiteindelijk weer naar iemand anders op zoek moeten, hoop dat zij me tips kan geven. (want ik zou het écht niet weten, waar ik moest beginnen, veel mensen die ik ken zweren weer bij helemaal alternatief, en dan bedoel ik helers etc, en dat is mijn ding nu ook weer niet)
Maar iid, hoewel ik het helemaal gehad heb met de instelling waar we waren, voelt het toch een beetje eng nu we het contact verbroken hebben, omdat het echt de gewone gang van zaken hier is. Of de psycholoog ook de juiste persoon voor ons is, blijft ook maar afwachten. En toch steek je alweer bij voorbaat energie in het nieuwe contact, al is het maar omdat de wachtlijsten zo lang zijn. Ik weet niet of ik dat eindeloos zo zou kunnen uit blijven proberen, steeds maar iemand anders, dat werkt ook niet.
Wat school betreft, ook daarin was ik vrij naief, wilde dat ik toen wist wat ik nu wist, dan had ik de leerkrachten anders benaderd, mijn verwachtingen waren te hoog.

Overleden..

Hoi,
Niet alles gelezen, alleen Guinevere's start vraag. Wij hadden een fantastische chirurg neurologie die ons vanaf ontslag uit het ziekenhuis regelmatig volgde, 1x per jaar controle. Het was niet veel, maar het gaf gewoon een veilig gevoel omdat hij alles wist, overal van op de hoogte was, en vooral omdat hij er vanaf het begin bij was geweest. Helaas is deze geweldige man vorige zomer overleden door een tragisch ongeval op het water. Sindsdien is het alles steeds opnieuw uitleggen veel zwaarder aan gaan voelen.

Billie

Afgelopen zaterdag was Brigitte kaandorp op tv. http://www.uitzendinggemist.nl/index.php/aflevering?aflID=10513305&md5=9b8467907ac69dbf253047b66fd9725d
Op een gegeven moment (vanaf 1:08) heeft zij het ook over verwachtingen en dat het eigenlijk nooit zo gaat zoals je had gedacht/gewild. Het lijkt uit ons leven gegrepen en mijn zoon vond dat een geweldig stukje. Daar moest ik opeens aan denken toen ik jouw post las.
Het zal wel streekgebonden zijn, van die ene instelling bij jullie. Wij wonen tussen twee grote steden in en er is hier nogal wat aanbod aan ggz-instellingen, kinderziekenhuizen met een psychiatrische afdeling en vrijgevestigden. Er zijn wel wachtlijsten, dat dan weer wel. Ik geloof dat sommige ggz-instellingen wel wachtlijsten van een jaar hebben.
Enne, ik kan me voorstellen dat het eng is om uit die instelling te stappen. Maar anderzijds, jij bent zelf inmiddels allang deskundig op het gebied van je eigen kind. Zij zijn misschien deskundiger voor alle zorgenkinderen, maar voor jóuw kind, ben jíj veel deskundiger. Zeker deskundiger dan die griet die onze zoon toen die cursus heeft gegeven, dat kan haast niet anders .

Pippin (ot)

Leuk was dat he. Ook met de kinderen gekeken. "mama, heeft die vrouw ADHD?" ha ha.
En vanochtend zong zoon: "ik heb een heel zwaar leven" met zo'n hang/kraakstemmetje. hihi.

Haha nog meer o.t.

Dat is lollig ja! Hier ook zo iets. Broertje (2,75 jr) was nogal druk op de bank aan het stuiteren en aan het bleren. Zegt onze 7-jarige ADHD-er: "Jee, mama, het lijkt wel of ie ADHD heeft!".