Vertellen in de klas?

Hier

In groep 5 heeft zoon zelf in de kring, tussen neus en lippen verteld dat hij adhd heeft.
Later is er in de klas wat aandacht aan besteed, dat er anders met zijn gedrag om wordt gegaan, dan met hetzelfde gedrag bij andere kinderen. Dat vonden klasgenoten eerst moeilijk te begrijpen, maar toen uitgelegd werd, dat een kind dat moeite heeft met rekenen, rekenhulp heeft, en dat onze zoon moeite heeft met zijn gedrag en daarom gedraghulp krijgt, vonden ze het allemaal heel gewoon. Het was even een: 'aha, vandaar, nu begrijpen we het', momentje voor de klas. Meer is in mijn ogen ook niet nodig.
Ik zou er als ouder zeker niet bij willen zijn, want volgens mij maak je het dan veel te zwaar. Dan denkt de rest van de klas dat er iets verschrikkelijks aan de hand is.
Bij een jongen in de klas van zoon is overigens het een en ander door de juf uitgelegd, toen die jongen er niet bij was. Dat was in overleg met hem gedaan hoor. Maar dat kan ook. Dan zijn er geen starende blikken of zenuwachtige lachjes. Maar onze zoon vond dat niet nodig. Hij wilde overigens heel beslist er niet zelf verder over vertellen.
En dat voorbereiden, daar maak je het ook zo zwaar mee. Er zijn in elke klas, heel veel kinderen met eigenaardigheden, dat is niet altijd leuk, maar ze zullen het met z'n allen moeten uitvogelen. Niet te moeilijk over doen, lijkt mij.

Zoals het bij ons ging...

Hallo Gonzo e.a.,

Hoe het bij ons ging:

Wij hebben onze dochter verteld dat ze Asperger heeft (ze was toen 10), en zij was daar direct heel open over met vriendinnen. Dus ik denk dat veel kinderen het toen via-via gehoord hebben. In ieder geval diverse ouders, ik zag het in hun ogen.

We hebben onze dochter voorgesteld een spreekbeurt te houden over Asperger, aanvankelijk wilde ze dat, later niet meer. Maar ze blijft er dus open over.

Op een excursie naar een werkvorm voor mensen met een beperking vroeg iemand van dat centrum 'weten jullie wat een beperking is?'. Dochter steekt hand op en zegt dat ze dat wel weet, en dat zij Asperger heeft. Haar juf vertelde dat toen diverse andere kinderen vertelden over hun ADHD, ADD, suikerziekte of Asperger. De juf vond het prima, en is ook een juf die kinderen uitstekend kan begeleiden.

Dus het liep eigenlijk vanzelf. Maar onze dochter is nu 11, en dat is een heel verschil met 7.

Ik lees dat je dochtertje aangeeft dat ze wordt uitgelachen, of zich uitgelachen voelt.

Dat is wel een signaal om iets te doen, lijkt mij. Ik vind het wel een goed idee van je dochter, en het is echt haar wens. Dus ik zou het doen. Een beetje nonchalant: 'iedereen heeft wel iets en zij heeft Asperger' en praktisch.

En er op voorbereid zijn dat sommige kinderen het thuis zullen vertellen, en hun ouders misschien reageren. Niet dat bij ons iemand lullig gereageerd heeft, maar mensen kunnen nu eenmaal onhandig zijn.

Ik ben benieuwd wat jullie gaan doen!

groet,
Dihanne

De buitenwereld

Hoi Gonzo,

ik liep net even buiten met de hond, en herinnerde me toen weer hoeveel moeite wij hebben gehad met het 'droog' krijgen van onze dochter. In de kleutergroepen plaste ze twee keer per dag in haar broek (standaard). En tot haar achtste was ze ook een fanatiek bedplasser. Wat een gedoe! En toch, als het dan een paar jaar achter je ligt, ben je het weer bijna kwijt.

En dan de buitenwereld: ik kan niet anders zeggen dan dat die prima gereageerd heeft. De omstandigheden zijn ook optimaal, denk ik. We wonen in een soort woongemeenschap, vanwaaruit de meeste kinderen naar onze school gaan. Dus veel klasgenoten (en hun ouders) kent onze dochter al vanaf dat ze drie jaar is.

En de school heeft een goede sfeer, en je mag er zijn zoals je bent. (Helaas hebben wij net de ib'er getroffen die de uitzondering op de regel is, en twee jaar geprobeerd heeft om ons weg te krijgen (nu gaat het goed)). Maar het algemene klimaat op school is kindvriendelijk. En dat straalt ook wel uit op de kinderen en ouders, vind ik.

Ik heb nooit gemerkt dat vriendinnetjes van onze dochter negatief gereageerd hebben. Ze vinden het wel interessant geloof ik. En het zakt bij die kinderen ook zo weer weg. Onze dochter is zeer tevreden met haar vriendinnen en de hoeveelheid speelafspraken.

Ik heb er twee jaar enorm mee gezeten, met die diagnose. In die tijd hebben we het ook niet aan onze dochter verteld, aan niemand eigenlijk. Ik kon er helemaal niet mee overweg, kon alleen maar huilen, en schaamde me enorm. Toen kwam ook nog de diagnose van mijn man eroverheen (ook Asperger) en de ellende was compleet. Wat een eenzaamheid.

Met hulp van een psycholoog ben ik er toch met mensen over gaan praten, en vanaf dat moment is het gaandeweg steeds beter gegaan

Toen ik me er sterk genoeg voor voelde, heb ik het aan onze dochter verteld, toen was ze al 10. En omdat het toen alweer beter met mij ging, kon ik ook wel omgaan met de reacties. Meestal bestonden die eruit dat mensen heel nadrukkelijk vroegen hoe het met ons ging. Als ik daar zin in had, vertelde ik over de diagnose, en anders niet.

Een paar ouders kwam op het schoolplein vertellen welke diagnose hun kind had, dus dat gaf wel een gevoel van verbondenheid.

Een paar keer merkte ik dat ouders waar onze dochter speelde, opbelden als ze iets gingen doen. Bijvoorbeeld als ze met de kinderen even boodschappen gingen doen, belden ze om te vragen of dat mocht/kon met onze dochter. Voorheen deden ze het gewoon. Maar zorgvuldigheid is natuurlijk prima.

Het meest negatieve was een buurvrouw (die dacht dat ik het niet hoorde) tegen een ander horen zeggen dat ze mijn dochter zo'n 'raar' kind vond. Dat was wel pijnlijk.

Maar de reacties van de buitenwereld zijn dus eigenlijk altijd prettig of neutraal geweest.

groetjes
Dihanne

Geeft moed

Dank je wel voor je reactie! Dat geeft wat vertrouwen in de reactie van de kinderen
En ook dat het broekplassen dus echt over zal gaan. Nou, dat vertrouwen heb ik wel, dat heeft zij niet. Maar... ze is vandaag de tweede dag droog en dat is zo fijn voor haar!

Met de diagnose heb ik niet zo erg gezeten. Ik weet al sinds dat ze 2 is, dat ze anders is, dus de puzzel viel wel in elkaar. Maar dat ik me dat nooit van mijn man had gerealiseerd, daar heb ik meer tijd voor nodig... maar goed, dat proces volg jij een beetje, waar ik heel blij mee ben.

Wij hadden het dochterlief ook pas later willen vertellen. Maar begin juli hoorde ze mij vaak aan de telefoon toen ik in het kader van de wachtlijst pgb (heb ik met mijn werk veel mee van doen) een jongetje steeds in de media kreeg die daardoor niet naar school kon. Moest steeds uitleggen wat autisme was, want dat had dat jongetje. Paar dagen later, wederom in de auto namen we de week weer door: wat leuk was en wat minder leuk. Dochterlief vond het minder leuk dat ik zoveel aan de telefoon zat, wat ook extreem was die week. Toen vertelde ik haar van dat jongetje. Dat er geen geld was waardoor hij niet naar een speciale school kan. En dat nu was geregeld dat hij wel naar school kan en dat ik daar erg druk mee was. (Dit in het kader van simpel uitleggen wat voor werk ik doe dat aansluit bij haar wereld). Dochter vroeg zich af waarom hij niet gewoon naar school kan zoals zij. Ik vertelde dat hij autistisch is en alleen naar een hele speciale school kan. Dochter vroeg: wat is autistisch? Ik legde uit dat dat jongetje een druk hoofd heeft, last heeft van allerlei dingen die om hem heen gebeuren, dat hij heel precies wil weten wat er gaat gebeuren, dat hij stemmetjes in zijn hoofd heeft, dat mensen anders met hem om moeten gaan en dat dat niet kan op een gewone school. Toen zei ze: "Maar de dingen die jij zegt, dat heb ik ook". En toen werd ze heel stil. "Ben ik autistisch mam?" In een split second moest ik een keuze maken... en was dus eerlijk. En zei ja maar dat er heel veel verschillen zijn in autisme en dat zij dus minder last heeft van drukte om haar heen dan dat jongetje, zij wel rustig in de klas kan zitten, zij gewoon goed haar werkjes kan doen op school, dus dat ze maar een klein beetje autistisch is.
Even later, "Mam, ben ik ziek?". "Nee, je bent niet ziek. Jouw hoofdje werkt anders dan de hoofdjes van jouw klasgenootjes en dat hebben ze een naam gegeven." "Dus het gaat niet over?" "Nee, maar wat moet er precies over gaan? Jouw hoofdje werkt wel wat anders maar zit goed in elkaar. Zoals jij bijvoorbeeld ook met links schrijft. Er is maar een ander kindje in de klas dat ook links is, de rest is rechtshandig. Dus krijgen jullie een andere pen, andere schaar, ander potlood zodat jullie makkelijker kunnen schrijven en knippen. Zo helpt het instituut ons om de juiste potloden en scharen te vinden voor jou zodat jij weer lekker in je velletje komt te zitten. Alleen krijgen we nu geen potloden en scharen maar dingen als het plaatjesbord en kussens gooien als je boos bent." "Oooo. Maar anderen hoeven toch niet te weten dat ik autisme heb?" "Nee hoor. Dat hoeven we niet te vertellen." "Is er geen andere naam voor, want dit klinkt zo naar." "Nou, ik zeg altijd dat je prikkelgevoelig bent, klinkt dat beter?" "Ja, dat klinkt in elk geval minder akelig."

En nu is het november en wil ze openheid geven... ik vind haar zo dapper! Zo klein nog en dan toch al zo goed kunnen nadenken en bewust keuzes maken. Ze is hier een paar weken bewust mee bezig geweest en nu heeft ze dus echt een besluit genomen. Ben benieuwd hoe ze zich gaat ontwikkelen...

Wederom dank je wel Dihanne. En ik vrees dat ik je nog wel eens om raad zal vragen... Het is fijn dat je weet wat het is
Groetjes,
Gonzo

Gonzo,

Die dame van jou klinkt fantastisch, wat een kind zeg! Zoveel zelfinzicht zou je eigenlijk niet verwachten op die leeftijd en al helemaal niet bij een kind met ASS. Daar kan ze enorm veel aan hebben. Die van mij mist het volkomen.

Overigens, wat het plassen betreft: bij mij waren het juist de niet-ASSers die problemen hadden. En het is inderdaad overgegaan (op een enkel nachtelijk ongelukje na).

Mooi gonzo

Superkind heb jij!