Voel me een overbezorgde moeder

Ja natuurlijk!

Natuurlijk ben je bezorgd en ben je er veel mee bezig! dat is helemaal niet vreemd. Ik ben zelf ook bezig met de aanvraag voor een rugzakje voor de jongste (6 jaar, en autistisch, hij zit op een vrije school) en daar komt nogal wat bij kijken.
Als je denkt dat je de school hiermee teveel "tot last" bent zou je eens kunnen overleggen met stichting MEE, zij kunnen je helpen met de aanvraag, maar je kunt ook eens onbeschaamd van je af klagen vragen en kletsen!
Mijn oudste zit in het speciaal onderwijs, en zelfs daar ben ik veel met school bezig om te overleggen wat voor haar wel of niet werkt. Maar in het regulier onderwijs is vaak ook minder kennis over autisme (en pdd-nos dus ook), en het is ook een stukje jou taak om de school op de hoogte te brengen hoe ze het beste met jou kind om kunnen gaan, het is tenslotte geen gemiddelde leerling zoals ze er al velen gehad hebben, hij vraagt een speciale aanpak! vandaar ook het rugzakje.
Een handelingsplan is zowiezo nodig, anders komt er geen rugzakje. En er zal nog heel wat werk om de hoek komen kijken in de vorm van handelingsplannen, vragenlijsten, verslagen, extra gesprekken enz.
Ik weet dat Montessori een groot beroep doet op het "zelf doen en zelf plennen" van een kind, dat zou voor mijn kinderen echt een probleem zijn. Die hebben veel duidelijkheid en sturing nodig (nu doe je dit werkje en daarna doe je dat). Ik zou me dan ook afvragen of de schoolmethode wel bij jou kind past, als dat niet zo is wordt het al erg moeilijk voor hem, zelfs met rugzakje. Ik weet waar ik over praat, wij zijn om die reden al van school gewisseld, de eerste school kon manneke gewoon niet de voorwaarden bieden die hij nodig heeft om tot leren te komen. (rust structuur vaste regels)
Ik wens je veel succes, en voel je niet te snel overbezorgd, je bent een terecht bezorgde moeder!
groetjes Tess

Hou maar op!

Ik heb al zo vaak dit schoojaar op school gezeten voor allerhande gesprekken!
Natuurlijk houdt het je bezig! Het gaat om het welbevinden van je kind, en daar moet je ook gewoon voor gaan! Dan vinden ze maar wat ze vinden, als je zoon het maar goed heeft op school!
Volgens mij moet je met juf en IB-er samen eens om de tafel gaan zitten, en je partner ( als je die hebt) er ook bij. Dan kan je eens alles doorspreken wat er aan afspraken is gemaakt en wat daarvan wel en niet is uitgevoerd, en waarom dan niet.
succes!

Niks overbezorgd, juist goed

Hoezo overbezorgd? Jíj als ouder bent degene die je kind door de moeilijke schoolperiode heen moet coachen. Het is het belang van jou en je kind. Niet van de IB-er, leerkracht, hulpverlener of wie dan ook, voor hen is en blijft het toch "werk". Voor de komende jaren ben jijzelf de casemanager van je kind. Dat sommige mensen dat als lastig of bemoeizuchtig zullen ervaren is hun probleem, niet het jouwe.
Voor mezelf heb ik ook al besloten de luis in de pels van de IB-er te worden. Die van ons is namelijk ook niet zo'n makkelijke tante (hoe zij ooit IB-er heeft mogen worden is me een raadsel trouwens). Er zal geen plan over onze zoon opgesteld worden zonder dat ik er bovenop heb gezeten en me ermee heb bemoeid. IK ben namelijk degene die vanuit het diepst van mijn ziel op zal komen voor de belangen van mijn zoon. En IK ben de expert op het gebied van mijn eigen kind. De IB-er vind ons trouwens al 2 jaar lastige ouders, pech voor haar. Ik zal nog jarenlang zo lastig als ik kan zijn om het onderste uit de kan te halen voor mijn kind. Want alles wat erin zit, moet eruit gehaald worden!
Gelukkig is de klasseleerkracht van mijn zoon iemand die heel veel inlevingsvermogen heeft in de kinderen en los van de problematiek (adhd) veel leuke en sterke dingen in onze zoon ziet.

Lena

Kan het zijn dat de laatste opmerking van juf misschien helemaal niet naar bedoeld was?
Het komt op mij over als een lieve begrijpende opmerking.
Is het een idee om dit eerst eens rustig na te vragen bij juf?

Herkenbaar

Ik zie in jouw verhaal iets terug wat ik bij mezelf herken. Jij haalt een uitspraak van de IB-er aan en refereert aan een toon. En uit die toon trek je conclusies. Haar uitspraak is namelijk puur feitelijk: het houdt je inderdaad bezig. Eigenlijk, zo denk ik in ieder geval vaak achteraf , zou je in zo'n situatie moeten vragen: goh, heb je er moeite mee dat ik er zo intensief mee bezig ben? Als zij inderdaad moeite heeft met jouw opstelling, kun je kijken of je het samen op zo'n manier kan doen dat allebei de partijen zich er prettig bij voelen.
Kortom, jij doet niks verkeerds, jij doet gewoon wat je doet. Zij doet ook niks verkeerds, zij doet ook gewoon wat ze doet. En samen kun je kijken of je op een plezierige manier met elkaar kunt werken aan een optimaal resultaat voor je zoon.
En ja, ik vind het ook heel lastig in de praktijk. Groet, Jo Hanna

Hier ook een reactie van de

ib-er. " mevrouw, als alle moeders zoveel met hun kind bezig zijn als U, zou ik wel erg veel werk hebben".
Dochter bleek achteraf dus wel een leerachterstand te hebben van 1 jaar. Ze is dus na veel zeuren getest.
School had niets gemerkt, kind deed alles goed .
Zeuren helpt, alleen je moet wel een olifantenhuid kweken want hulpverleners zijn niet allemaal even zo sociaal handig.

Gemaild

Hoi,
Bedankt voor jullie reacties,e cht heel fijn! Ik heb de ib'er gemaild (omdat we beiden in de OR zaten mailden we wel vaker) en gezegd dat ik er een raar gevoel aan over had gehouden, en dat het me inderdaad bezighoud en dat ik het weleens verwarrend vind allemaal. Kreeg een goede mail terug dat ze het vervelend vond dat ik het zo had opgevat, en dat zij hte soms ook lastig vinden wat precies met mijn kind 'aan te vangen' en dat ze betrokken ouders heel erg op prijs stelt! Kortom... Maar ik weet achteraf wel hoe het komt, het is een vrouw die af en toe wat afwezig overkomt, en daardoor leek ze in dit geval ongeinteresseerd. Bren wel blij dat ik even gemaild heb. Wat betreft Montessori, dat is voor hem ook moeilijk, dat zelfsturende. Hij krijgt ook al wel meer sturing dan andere kinderen. Ik zou op zich oko wel willen dat hij naar wat gestructureerder onderwijs zou gaan, maar de sfeer en het team vind ik hier heel leuk, en het op eigen niveau werken gaat heel makkelijk. En dat is met een zoon die in groep 4 zit maar rekenwerk doet van groep 6 en taallesjes van groep 7 wel handig! Ik ben dan toch bang dat dat op een andere school lastiger wordt. Dat maakt het ook wel lastig allemaal, hij is emotioneel en qua werkhouding vaak erg jong en qua leerwerk 'oud', daardoor is hij aanvankelijk ook wat lager ingeschat qua niveau. Dat gaat nu gelukkig beter. Maar ik blijf het lastig vinden om te bepalen waar je grens ligt op school, waar mag je je wel mee bemoeien en waar niet. Ik ben wel blij met ons heen en weer schriftje, daar schrijf ik dingen die ik me bedenk in, dat scheelt een hoop gepraat bij de deur van de klas. Fijn om te lezen dat hier allemaal van die doorzetters zijn, goed zo moeders !!Groetjes, Lena

Moeilijke combinatie

Moelijk is het als een kind wel qua leren vooruit is maar sociaal niet. Ik herken dat in mijn meiske (7) ze leert goed en heel gemakkelijk. Doordat ze in het speciaal onderwijs zit is ze op haar slofjes altijd de beste van de klas. Ik twijfel heel vaak of dat wel goed is, en je wilt wel eruit halen wat erin zit (dat zal bij jou zoon echt beter gebeuren).
Maar sociaal gezien is ze echt een kleuter, ze kan situaties niet inschatten, en heeft snel "last" van andere kinderen. Als er gepraat wordt in de klas lukt er al niet veel meer, en dan hebben we het nog niet eens over een schoolplein waar kinderen door elkaar lopen rennen en praten...
Goed dat je gemaild hebt en het uitgepraat is. Ook grote mensen zonder autisme schatten situaties wel eens verkeerd in
groetjes Tess

Herkenbaar!

helaas is het heel herkenbaar, t had mijn verhaal kunnen zijn..Onze dochter zit ook op regulier onderwijs, en zij komt niet in aanmerking voor rugzakje maar heeft wel zo haar zorgen. Ik voel me vaak bemoeierig, overbezorgd en wat al niet meer. Ze zeggen het 1 maar doen het ander. Dit onderzoek nodig, dat onderzoek nodig, maar niets met de uitslag doen...enz. Kennelijk is het nodig dat ik er zo bovenop zit en zal ik doorgaan totdat ik zie dat mijn kind tot haar recht komt en t onderwijs krijgt wat ze verdient. Als ik het niet doe, wie anders?! Vooral doorgaan dus?!Maar vermoeiend en verdrietig is het soms wel, maar voor mn kind kan ik alles.

Ook herkenning

Wij blijven maar uitleggen aan de leerkrachten. Ze lijken het gewoon niet te willen snappen. Doodmoe word ik ervan. Maar het is precies zoals rugby zegt, als wij het niet doen, wie moet het dan doen?
De leerkrachten verwachten dat zoon zelf aan kan geven wat er dwars zit bij hem. Nu, dat kan hij misschien over vier jaar of zo, maar nu is dat echt nog onmogelijk voor hem. Dus dan leggen wij het maar weer uit.
Meestal doen we dit via de mail. Dan kun je tenminste heeeel goed nadenken voor je iets schrijft. Een op een gesprekken ga ik in ieder geval niet meer aan op school. Het kost mij teveel geestelijke veerkracht. Ik sta dan de hele tijd mijn ergernis te verbijten. En die veerkracht heb ik thuis zo nodig, om voor mijn zoon te zorgen.
Pippin