Waarom wij en hoe hou je het vol?
Helaas hebben wij een duidelijk "iets-aan-de-hand" gezin.
Drie kinderen waarvan 1 al gediagnosticeerd is met ass en adhd. Nummer 2 gaat nu een trial in met ritalin, want die heeft ook adhd (maar uit zich anders dan bij kind 1). Nummer 2 heeft het moeilijk emotioneel gezien, wat een zware wissel drukt op ons als ouders. Nummer 3 is het zonnetje in huis, maar heeft veel medische problemen, waarvoor we ziekenhuis in en uit lopen.
Af en toe zie ik het helemaal niet meer zitten en vraag ik me af waar wij het aan verdient hebben om 3 kinderen te hebben waar "iets mee is". Naast ons werk zijn we eigenlijk vooral met de kinderen bezig. Veel gesprekken met school, ambulante begeleiding van school i.v.m. rugzak aanvraag, gesprekken met begeleiders instelling kind 1, gesprekken met psycholoog kind 2, veel artsenbezoek kind 3 etc. Aanvraag PGB en dan passende hulp zoeken kost veel tijd en energie. Als dingen weer lopen komt er wel weer iets nieuws op het pad. Gaat het met het ene kind weer even een tijdje goed, dan is er wel een ander kind waar het niet goed mee gaat.Pff......soms weet ik het allemaal even niet meer. Hoe moet je dit nog jaren zo vol houden??? Ik probeer wel echt goed voor mezelf te zorgen, maar de emoties en de zorgen en het heen en weer rijden van gesprek naar gesprek blijven. Ik sta op de wachtlijst bij een psycholoog om zelf ook mijn ei kwijt te kunnen, maar ja dat is dus weer iets erbij.
Ik weet dat er hier veel ouders zijn die ook meer kinderen met problemen hebben. Hoe doen jullie dat????
Destijds
Destijds heb ik het VTO gebeld (twee jonge kinderen ASS, medisch ook eea en ik was afgedraaid en wist het niet meer). Dat heeft een tijd geduurd voor het vto kwam. Die hebben geïnventariseerd (maanden lang) en daaruit 1 instantie uitgekomen die al die zaken die jij noemt in de gaten houdt, gezamenlijk afspraak in de zoveel tijd met alle hulpverleners plant met ouders en dan met school. Verder ben ik aangemeld voor 2 dagen opvang in de week (ik werk niet dus kon eht niet betalen) om mij wat te ontlasten. Dit alles kwam aan het rollen toen ik MEE belde, voor totaal iets anders en zij uit mijn verhaal onze situatie destilleerde en in overleg met ons, ons verwees naar het VTO.
Volhouden
Hier totaal geen ervaring met de dingen zoals in jouw verhaal. Hier een gezin met èèn kind en alleen de normale zorgen bij het opgroeien en opvoeden. Soms wat moeizamere periodes maar over het algemeen loopt alles vanzelf.
Ik las jouw verhaal en het bevestigd wederom dat ik toch wel heel dankbaar mag zijn. Respect voor jou.
Om me heen zie ik natuurlijk wel gezinnen met de nodige problemen bij de kinderen. Wat ik duidelijk zie bij deze gezinnen is, dat het erg belangrijk is hoe de relatie tussen de ouders is. Je moet als ouders goed samen kunnen praten, overleggen en elkaar steunen.
Je zal je alleen voelen met je zorgen, een partner die je niet steunt, dan lijkt het me helemaal een zware opgave.
En hoe houd je het vol? Ik denk dat je gevoel zegt dat je "moet". Een oermoedergevoel wat je overeind houdt. Als je het als moeder niet meer ziet zitten,de handdoek in de ring gooit, voelt dat als falen. Als moeder zal je altijd vechten voor je kind(eren). Ik hoop voor je met de nodige steun, dit kan je niet alleen.
Teveel
Dat ik op teveel fronten tegelijk bezig moest zijn kostte bakken met energie. Ik ben nog steeds emoties aan het verwerken en het stof te laten zakken.
Wat mij hielp waren mijn ouders die afspraken van kinderen met instellingen deden, wat me niet altijd in dank afgenomen werd en niet begrepen. De werkster, zodat dat doorging. De droger, zodat ik snel iets kon fixen. Mijn familie en vrienden waar kinderen ook opgevangen konden worden. De buurvrouw waar ik heerlijk mee kon lachen om het gedoe en al die nodeloze flauwekul die je met zo'n gezin al helemaal niet kan gebruiken. De leerkrachten die wel begrip voor je kind hadden of die, zonder begrip, goede acties hadden waar een kind echt iets aan had. Ontmoetingen met ouders en hulpverleners die echt iets betekenden. De steun op mijn werk van leidinggevende en collega's. Haptotherapie. Stoicijnen lezen. Mijn praktische instelling. De trots dat ik greep op de zaak kreeg als ouder. De waardering die ik ook gekregen heb. Het succes dat het goed gaat met de kinderen en de rust die er nu in zit. De speciale band die ik met mijn kinderen heb.
Vergeet niet dat ook deze periode weer voorbij gaat. Nu mijn kinderen groter zijn en veel geleerd hebben nemen ze zelf de verantwoordelijkheid voor de uitdagingen die ze in het leven hebben en het zijn jonge pubers. Zwaar in de stress is nog maar zo kort geleden.
Hier ook
Ook 3 kids, een met een diagnose, een zonder diagnose maar met een zeer moeizaam karakter, en een zonnetje in huis, dat gelukkig geheel gezond is. Ik ben alleen maar bezig met school en werk. Gelukkig heb ik nog mijn man, een belvriendin en een afspreekvriendin (eens per 6 weken). De psychiater van mijn zoon is zeer benaderbaar en ik kan het met hem ook hebben over hoe ik erin sta. En ik doe een hobbycursus, dan ben ik er eens per week uit. Zo red ik het net, met vallen en opstaan. Maar ik ben me ervan bewust dat er maar iets niet lekker hoeft te lopen of de boel stort weer in.
Gelukkig worden ze inderdaad ouder en iets wijzer.
Toevallig
Hier precies hetzelfde, 3 kinderen: oudste ADHD, middelste ADHD en ernstig dyslexie, jongste ADHD (waarschijnlijk, horen we volgende week) en REUMA ( maar dat gaat nu al weer een half jaar goed)
Toch ervaar ik het momenteel niet als zwaar, wij hebben onze zwaarste jaren er al op zitten. De oudste twee hebben nu medicatie en goede begleiding en zitten lekker in hun vel. Jongste heeft nauwelijks last van zijn reuma, hij zit pas in groep 1 dus zijn vermoedelijke adhd zit hem nog niet zo in de weg.
Natuurlijk is het wel druk, ik werk onregelmatig maar man en ik kunnen het zo regelen dat er altijd iemand thuis is en we geen kinderopvang nodig hebben. Alle ziekenhuis bezoeken/ggzbezoeken enz.. doen we samen, zodat we ook elkaar tot steun zijn, en niet alles op mijn schouders terecht komt. Vooral met de oudste moeten we nu veel sturen en helpen plannen in zijn huiswerk. Dat word volgend jaar op het VO alleen nog maar erger, dat vind ik wel pittig. Maar verder gaat alles zijn gangetje ( ik geniet vaak van sleur, wat voor andere juist een reden tot onrust kan zijn)
We sporten allemaal ( belangrijke uitlaat klep) en we zijn veel bezig met muziek ( ook uitlaatklep)
Ik kan echt zeggen dat het momenteel goed gaat, afkloppen.
Want had je dit op een andere dag gepost had ik misschien anders gereageerd. Het is zo momentsafhankelijk....
Het komt goed, en waarom jullie?? omdat jullie het blijkbaar kunnen hebben!! ben maar trots!
groet, Polly
Gewoon
omdat het jullie kinderen zijn...
Hier 3 kinderen waar we heen en weer voor racen van therapie, naar specialist, naar ouderbegeleiding, naar ziekenhuis, naar GGD, naar psycholoog enz enz. Hoe hou je het vol? De dingen nemen zoals ze zijn, het accepteren en af en toe de boel loslaten, met de wetenschap dat er betere tijden komen. Wij gaan regelmatig er zelf even tussenuit. Doordat we beiden gescheiden ouders zijn hebben we de "luxe" dat we af en toe een weekend alleen zijn.
Erfelijk
Waarom wij? Nou, in mijn geval omdat het erfelijk is. :-p
Verder denk ik dat je het met 3 kinderen waar je achteraan moet lopen in elk geval zwaarder hebt dan ik. Dus ik kan me voorstellen dat het zwaar is. Wat mij tegenwoordig helpt zijn de ervaringen die ik in de cursus mindfulness heb opgedaan. Het loslaten van zaken, het me niet persoonlijk aantrekken van moeilijke momenten. Verder gaat het op het moment gewoon heel erg goed hier, ik doe veel energie op in rustige periodes.
...
2% van het leven word bepaald door wat je overkomt
98% door hoe je daarmee omgaat...
Die kinderen heb je gekregen, zomaar gratis en voor niks 
je zult er hoe dan ook mee verder moeten, en dat kun je ook!
Er zullen altijd mensen zijn die het nog veel moeilijker hebben, en nog meer mensen die het veel gemakkelijker (lijken) te hebben. Probeer niet teveel te spiegelen en ga je eigen weg.
Tess
