Wanneer hulp vragen bij angst?
Mijn dochter kan erg bang zijn. Bij dingen die ook moeilijk voor haar zijn zoals leren zwemmen (ze is motorisch niet zo sterk) of als ze bij vriendinnen gaat spelen. Ik laat haar dan toch gaan en meestal gaat het dan toch prima. Maar vooraf kan ze zichzelf echt tot in paniek opdraaien van angst. Refereren aan eerdere succeservaringen helpt soms (weet je nog hoe eng je het vond om.... En hoe leuk het toen was), als ze niet echt in paniek is. Verder probeer we haar wel te troosten voor de angst, zonder de oorzaak ervan te erkennen. Dus wel 'naar voor je dat je het spannend vindt', maar benadrukken dat het een veilige situatie is ( in meer kindertaal dan).
Nu zie ik dat diverse kinderpedagogen ed trainingen en begeleiding aanbieden, maar ik weet niet of dat (al) nodig is. Wanneer zouden jullie dat doen en heeft iemand er ervaring mee, of andere tips?
Loes
Angst
Bij mijn dochter is het steeds de balans zoeken tussen geduldig aanmoedigen en veiligheid bieden. Misschien is het wel het beste om er zelf eens wat over te gaan lezen. En het kan een karakter of aanleg zijn. Het is fijn dat je het aan ziet komen dan kun je er tijdig mee leren omgaan. Het kan fijn zijn om het te kunnen bespreken met een deskundig iemand maar als je op internet kijkt kun je al zien dat je die angst ook als ouders om je oren kunt krijgen.
Werken aan zelfvertrouwen kan helpen. Bij mijn dochter hielp ook paardrijden maar dan op een rustige manier bij de gehandicaptenmanege, waar overigens ook kinderen zonder een etiketje terecht kunnen. Samen werkjes doen hielp, beschikbaar zijn voor haar als moeder, de tijd nemen om haar te motiveren. Haar angst inperken door er een maximum spreektijd aan te verbinden. Haptotherapie. Sterkamp. Mijn dochter denkt dat het beter zal gaan naarmate ze ouder wordt en haar vaardigheden toenemen. En ze leert steeds beter om neutraal te reageren om veranderingen die haar vroeger een paniekaanval bezorgden. Nu kan ze vaak even stoppen en eerst nadenken en een oplossing verzinnen. En hoe vaker het haar lukt des te meer zelfvertrouwen krijgt ze.
Helaas hebben wij hier geen hulp bij gehad. Het diagnostisch traject alleen al duurde eindeloos en we werden verder zonder advies of hulp ontslagen. Dat was wel even het wiel uitvinden maar we hebben er een goede modus voor gevonden. En inderdaad niet de angst ontkennen maar er samen mee om leren gaan en dat kan toch een ouder het beste denk ik. Ik hoop dat er nog veel goede tips voor je komen.
Eigenlijk denk ik dat de hulpverlening er ook niet zo erg veel mee kan er is nog een hoop onduidelijk en dat laat ruimte voor een hoop gezweef.
Tip bij angstaanval
Wat helpt bij een angstaanval is even te denken: dit voel ik nu, ik heb een angstaanval, die gaat weer voorbij en ik krijg er niks van, ik hoef hem alleen even uit te zitten enz.
Helpt erg goed!
Anne?
heb je tips voor boeken of sites?
Ik voel er ook voor om eerst zelf iets te proberen, voor we een traject ingaan. Bij haar motorische achterstand hebben we veel hulp gehad, maar soms ook van de wal in de sloot helaas
.
Loes
Lezen
bijvoorbeeld te zien op de website van Balans:
http://www.balansdigitaal.nl/balans/zoeken/?q=angst
In de categorie Buitenbeentjes bijvoorbeeld.
Over trekjes bij volwassenen
http://www.managementboek.nl/boek/9789055943463/zo_ben_ik_nu_eenmaal-willem_van_der_does
Over ontwikkelingsproblemen bij kinderen
http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/buitenbeentjes/1001004002411748/index.html
En kijk eens naar het aanbod bij de ggz-instellingen. Daar val ik niet van achterover. De website www.stopjeangst.nl is helaas niet te downloaden, daar was ik wel benieuwd naar.
Is je kind hsp?
http://www.ookzogevoelig.nl/hsp_meerOverAngst.html
Bij sommige kinderen is angst een aanleg. En soms alleen met medicatie is dat angstige basisgevoel weg te krijgen.
Eerst doe je er alles aan om je kind te helpen genoeg zelfvertrouwen te ontwikkelen om de angst te kunnen laten zakken en er rust en vaardigheden voor in de plaats te zetten.
Het erkennen van de angst is heel belangrijk en het accepteren daarvan door jezelf en je kind. En dat manieren zoeken om daarmee om te gaan die passen bij jou en je kind.
En inderdaad uitkijken dat je bij de hulpverlening niet van de wal in de sloot komt. Pas als je weet wat je van ze wil zou ik daar zonodig werk van maken.
Bij mijn dochter had het met aanleg te maken, haar vader kan er ook wat van, en met het ontbreken van sociale vaardigheden. En aan beiden kun je werken.
Ontwikkeling
En inderdaad kan je kind een achterstand hebben in vaardigheden die de andere kinderen om haar heen al wel hebben. Gewoon omdat ieder kind haar eigen groeitempo heeft. Dat kun je uitleggen en proberen handvaten bij te geven om toch mee te kunnen komen. En de rest rustig afwachten.
Dochter verwacht zelf dat het makkelijker wordt als ze ouder wordt en inderdaad groeit ze erin. Het gaat haar steeds beter af.
