Wanneer testen

Laten testen.

Met het oog op het eventueel aanvragen van een rugzakje en extra begeleiding op school is het misschien beter om je zoon te laten testen.

Wat hij zelf opschiet met een diagnose? Weinig, denk ik.

Wat je er als ouders mee opschiet? Je kan je verdiepen in ADHD en als gevolg daarvan rekening houden met een eventuele speciale aanpak die je zoon nodig heeft.

Herkenbaar

Nikki,
Wij zaten met precies dezelfde vraag, en ik vind je dilemma heel herkenbaar. Je kunt niet voorspellen of een diagnose voor meer hulpvaardigheid vanuit de omgeving gaat zorgen. Op dit forum lees je geregeld dat een diagnose voor veel begrip en duidelijkheid heeft gezorgd, maar je leest helaas ook andere verhalen.
Zelf geef ik zo nu en dan cursussen aan vrijwilligers van een grote jeugdvereniging, ondermeer over het omgaan met probleemgedrag van kinderen. Ik word steeds weer onaangenaam verrast door enorme (negatieve) vooroordelen die er zijn over kinderen met een stoornis. Na de cursus hebben we een deel kunnen wegnemen, maar het blijft moeizaam (dit geldt gelukkig niet voor alle vrijwilligers hoor).
Wij hebben er voor gekozen om voorlopig niet te gaan testen. Maar wél om met hem naar een kinderpsycholoog. Want hij zit zichzelf en zijn omgeving geregeld vreselijk in de weg, en daar zal hij toch mee moeten leren omgaan. Daar kunnen kinderpsychologen mee helpen. En daar heb je geen diagnose voor nodig.
Het valt mij op dat je schrijft "Medicatie zou ik sowieso niet overwegen." Is dat omdat je vindt dat je zoon voldoende kan functioneren of heb je een andere reden om dit bij voorbaat niet te willen overwegen?

Lastig

lastig, he? Bij ons was de belangrijkste reden om te testen dat we onze zoon steeds maar kleiner en kleiner zagen worden en dat hij bijna geen zelfvertrouwen meer had en dat ook zijn grappen grollen er nog nauwelijks waren. Er moest wat gebeuren. Ook wij dachten niet dat zoon adhd zou hebben, omdat hij zich ook wel kon concentreren op dingen die hij interessant vindt. Maar dat blijkt erbij te horen.
Wat heeft het ons opgeleverd? Geen pgb, rugzak of tog, in ieder geval. Wel heeft het ons geleerd op een andere manier om te gaan met zoon. Positieve benadering is bijvoorbeeld heel erg belangrijk. Ook op school wordt zoon anders begeleid. Wij hebben allerlei manieren gezocht om zoon te helpen maar uiteindelijk zijn we toch overgegaan op medicatie. En dat heeft hem veel steun gegeven. Maar van het proces van het nemen van die beslissing ben ik bijna overspannen geweest.

Nikki

Ik zou zelf pas het testtraject ingaan als je zoon zelf last heeft van zijn gedrag. Als zijn functioneren thuis en op school in de knel komen, als je het idee hebt dat er niet uitkomt wat er in zit.
Dankzij een diagnose heb je toegang tot specifieke hulp en regelingen die er zijn voor die diagnose. Kan ADHD zijn maar natuurlijk ook iets anders. Hoe ze op jouw school gaan reageren weet ik natuurlijk niet. In het geval van onze ADHD-zoon wordt wel extra rekening met hem gehouden. Je kunt dat toch navragen op school, hoe ze omgaan met kinderen die ADHD blijken te hebben? Je kunt ook vragen of ze hun gebruikelijke aanpak bij ADHD willen toepassen (zonder diagnose), als ze dat al niet doen.
Onze zoon is blij dat hij weet wat er anders is aan hem. Stiekum is ie er wel eens trots op.
Indertijd kon ik zelf ook beslist niet geloven dat MIJN leuke kind ADHD zou kunnen hebben. Ben je gek, hij heeft gewoon meer energie dan de rest! Achteraf bleek hij een zeer zuivere vorm van ADHD te hebben. Klopte helemaal niet met het beeld dat ik van ADHD had, want dat waren toch lastige, slecht luisterende kinderen? (not). Dus ik zou me inderdaad eerst proberen te verdiepen in de materie. Kijk ook eens op balansdigitaal.nl , daar staat veel informatie.
Mocht je een traject ingaan, dan hoef je de resultaten daarvan alleen maar te delen met mensen aan wie jullie het zelf willen vertellen. Medicatie zou ik trouwens niet bij voorbaat uitsluiten. Dankzij medicatie het ik mijn zoon zien veranderen van een jongetje dat erg met zichzelf in de knoop zat tot een vrij open jongetje dat plezier heeft in het leven.
Ik ben benieuwd wat je gaat doen.

Moeilijke keuze

Ik vind het heel fijn om te lezen dat er meer ouders lang over na hebben gedacht voordat ze hun kind lieten testen. Op de school van mijn zoon laten ze het overkomen alsof testen niks bijzonders is en het alleen maar raar is dat ik daar over twijfel.

Zelf heb ik niet veel problemen met mijn zoon. Natuurlijk valt het mij op dat hij druk is in vergelijking met mijn andere kinderen en in vergelijking met kinderen uit de klas en de buurt. Dat hij druk is en zich moeilijk kan concentreren zorgt thuis niet voor problemen.

Thuis hebben wij weinig problemen met zoon. Ik weet hoe hij het beste functioneert. Thuis zorgen we voor veel structuur (ook op vrije dagen) en rust met daarnaast alle mogelijkheid om zijn energie kwijt te kunnen. Bijvoorbeeld hij is heel vlug afgeleid dus ik zorg er voor dat er niet te veel speelgoed tegelijk beneden is zodat hij niet alles om zich heen heeft. Ook hebben we geleerd dat we niet de televisie aan moeten hebben staan als achtergrond omdat dit voor te veel prikkels zorgt. Met dit soort kleine trucs lukt het om de dagen thuis harmonieus te laten verlopen. Hierdoor is hij ook rustiger en kan zich makkelijker concentreren.

Als we een dagje ergens heen gaan dan bespreek ik van te voren met zoon wat we precies gaan doen zodat hij houvast heeft.

Het enige wat wel eens voor problemen zorgt is grote ongestructureerde bijeenkomsten zoals (familie) feesten. Dan kan hij soms helemaal doordraaien van de drukte. Dan merk je dan de drukte van buiten ook overslaat naar zijn hoofdje. Vaak helpt het om hem regelmatig even uit de situatie te halen. Dus bijvoorbeeld even apart te gaan zitten samen met hem of even samen een ommetje maken buiten. Dan is hij weer rustiger en kan hij de rest van de avond weer aan.

Ik vind hem thuis niet moeilijk verder. Wel druk maar ook heel bereid om te luisteren.

Ik heb ook niet het idee dat mijn zoon verder ongelukkig is. Hij heeft veel vriendjes, maakt weinig ruzie en kan prima samen spelen. Hij speelt veel op straat, voetballen met vriendjes en rollerskaten en van alles. Dan kan hij goed zijn energie kwijt.

Op sport activiteiten verschilt het. Zwemles was redelijk rampzalig en hij heeft ook geen diploma's hoewel hij wel goed kan zwemmen. Nu zit hij op basketbal en dat gaat wel heel goed.

Hij speelt ook vaak bij vriendjes thuis en hoewel andere moeders ook wel aangeven dat hij soms druk is vinden ze hem niet vervelend. Ze nodigen hem in elk geval regelmatig uit. Hij maakt er ook geen puinhoop van en luistert ook wel goed.

Het probleem ligt hem dus echt op school. Hij is heel vlug afgeleid. Als een kind aan de andere kant van de klas hoest of een blaadje verschuift draait hij zich gelijk om en is afgeleid. Hij hangt ook graag de clown uit. Ik heb het idee dat hij zich op school minder goed in de hand heeft. Hij is erg impulsief en reageert heel erg op de andere kinderen.

De school is weinig bereid tot meewerken. Ik heb wel eens aan een andere school gedacht maar ik zie hier in de buurt niet een school die echt een goed alternatief zou zijn. Ik zou en school willen die vrij saai is, zeer klassikaal en gestructureerd maar wel met veel pauze en buiten spelen zodat hij al zijn energie kwijt kan. Die school heb je hier in de buurt niet. De school is op zich ook wel goedwillend maar ze bijten zich erg in de adhd vast. Zij hebben zelf in feit de diagnose al gesteld....

De reden dat ik geen medicatie overweeg zelfs al zou hij adhd hebben is dat het probleem meer bij de school ligt voor mij dan bij zoon. Thuis functioneert zoon goed zonder medicatie. Ik vind medicijnen als ritalin echt iets waar je alleen voor kiest als je geen andere keuze hebt. Pas als ik het gevoel zou hebben dat zoon zelf ongelukkig zou zijn dan zou ik daarvoor willen kiezen. Niet omdat de buitenwereld een probleem heeft.

Met een diagnose hoop ik dat de school wel bereid is om mee te denken. Of dat als hij geen adhd blijkt te hebben wat natuurlijk ook kan dat de school in elk geval van dat valse spoor afkomt. Dat is dus mijn ideaal beeld.

Door school is zoon soms wel gefrustreerd. Hij merkt natuurlijk ook dat het daar niet altijd fijn loopt en dat er vaak conflicten met de juf zijn. Hij krijgt vaker straf dan klasgenootjes en dat merkt hij ook. Hij heeft vaak wel goede voornemens maar op school is hij die weer vergeten.

Hij vind het niet leuk dat hij op school vaak als stout wordt gezien.

Wij als ouders wilden graag dat hij op school vaker apart kan zitten en dat hij zijn werk anders aangeboden krijgt. Namelijk steeds korte, kleine opdrachten.

De school heeft verder niet echt een officieel beleid van hoe om te gaan met adhd kinderen of zo. Ze zijn redelijk amateuristisch. Ouders van een klasgenoot van zoon hebben hun kind (met pdd-nos) van school gehaald omdat ze vonden dat school er niet goed mee omging.

Testen

Jouw zoon klinkt precies als mijn zoontje van 8. Ik heb hem vorig jaar laten testen en hij heeft dus idd ADHD, wat we al vermoedden. Wij zijn heel blij met de diagnose, hoe raar dat ook klinkt. Het verklaart namelijk bepaald gedrag en vooral zoonlief is er blij mee. Hij is niet bewust vervelend, druk of slecht geconcentreerd, hij kan er dus niets aan doen. Met de diagnose sta je ook veel sterker naar school toe en kunnen bepaalde aanpassingen gedaan worden, ook zonder pgb, rugzakje etc. (welke wij niet hebben). Voor ons heel belangrijk want mijn zoontje kan goed leren (is ook hoogbegaafd) en zonder de extra aandacht en aanpassingen zou zijn ADHD hem belemmeren om goed te kunnen leren. Hij gaat nu als een speer op school (montessori) en krijgt steeds meer zelfvertrouwen. Hij krijgt wel Ritalin en hij vindt het zo fijn dat de ergste onrust uit zijn kop is. Je kan ook wel wat bereiken met structuur, visuele aanwijzingen, taakplanners, briefjes etc. maar niet genoeg. Je moet ook denken straks aan de middelbare school en het functioneren in deze drukke, onrustige maatschappij. Voor ons is het hebben van zo'n "etiketje" geen straf, maar een zegen. Het maakt alles veel makkelijker en begrijpelijker. Vooral voor zoonlief zelf. We maken er geen geheim van dat hij ADHD heeft en het is dus ook geen probleem. Het scheelt wellicht dat mijn zus van 47 zich vorig jaar heeft laten testen en zij blijkt ADD te hebben en mbv medicatie is ze haar tweede leven begonnen; haar hele leven werd ze uitgefoeterd omdat ze "lui" zou zijn en dromerig en omdat ze niks kon afmaken, geen baan kon behouden en geen relatie kon behouden etc. Ze verzucht nu vaak dat het zo jammer is dat mijn ouders haar niet eerder hebben laten testen. Het had haar veel frustratie gescheeld. Kortom, ik vind persoonlijk dat als je vermoedt dat je kind ADHD oid heeft, je je kind zeker moet laten testen. Hoe en wat daarna kan je altijd nog zien. Medicatie of niet, therapie of niet. Maar je staat wel sterker met een diagnose, zeker naar school toe. En vooral je kind kan er veel baat bij hebben.

Wel doen

Ik kom nog maar net in deze rubriek kijken en dat heeft alles te maken met dat mijn 18 jarige dochter nu ook getest gaat worden op ADD. Wij zijn niet thuis in die 'materie' en hebben dit nooit bedacht bij haar. Ik heb me wel eens afgevraagd óf er iets met haar zou kunnen zijn, maar wat?
Zelf zegt ze erover dat het voor haar een opluchting is als de test aanwijst dat ze inderdaad 'iets' heeft waardoor er een aantal dingen te verklaren zijn en misschien bijgestuurd kunnen worden door medicijnen. We hebben het erover gehad en ze is heel beslist in dat ze het wil weten.

Nikki

belemmert het zijn ontwikkeling? Zijn leren? Als het antwoord ja is, dan zou ik een test overwegen. Of je wel of geen medicatie gaat geven, dat is aan jezelf, maar ook daar de vraag, wordt hij belemmert in zijn ontwikkeling en wordt zijn leren er door beinvloed (negatief), dan is medicatie, in ieder geval tijdens schooluren, wellicht een optie....de keuze blijft aan jullie zelf.

Vandaag

met zoon het traject ingegaan, intake bij de ggz geweest.
De keuze om te laten testen viel toen de school aangaf dat hij zelf last begon te krijgen van zichzelf...
dat klinkt raar maar tot die tijd waren wij als ouders de enige die "last" hadden van zijn gedrag. Maar nu hij er zelf last van kreeg en op bepaalde punten vast begon te lopen zijn we toch maar naar de ggz gestapt.
Over 3 weken hebben ze al een behandelplan voor ons, een diagnose nog lange niet. Als die er MOET komen gaat dat wel langer duren, maar gelukkig hoeven we daar niet op te wachten en zullen we over 3 weken al wel meer weten, waar we aan toe zijn, hoe we hem beter kunnen helpen, of hij zelf meer hulp kan krijgen enz enz.
Ik ben heel blij dat we deze stap genomen hebben, hadden we eigenlijk eerder meoten doen.
greot, polly

Diagnose

Nikki,
Ik heb toch nog even verder zitten denken waarom ik (op dit moment) niet zo sta te springen om een diagnose. Ik denk dat bij mij ook meespeelt dat ik wat sceptisch sta tegenover het testen zelf. De meeste psychiaters gaan ongetwijfeld niet over één nacht ijs (zijn natuurlijk medisch specialisten, dus daar mag je ook deskundigheid van verwachten). Daar staat tegenover dat ik ook verhalen hoor/lees van kinderen waar een diagnose wel héél erg snel wordt gesteld. Ouders vullen een vragenlijst in, psychiater kijkt een half uurtje naar een kind, en men gaat de deur uit met een diagnose. Hopelijk zijn dit uitzonderingen, maar ze maken wij wel wat huiverig voor een onjuist stempel.

Indianenverhalen

ik kan me dat zo slecht voorstellen hier in Nederland, als ik alleen al kijk hoe lang de wachtlijsten zijn, hoeveel intakes, pre-intakes en telefoongesprekken voor de pre-pre-intake ik nu al gehad heb voor zoon 2. Hoe lang ik met zoon 1 heb rondgeleurd....ik zie die verhalen echt als uitzonderingen hoor...

Diagnose

Nou, voor een goede diagnose is wel wat meer nodig. Bij ons hield dat in dat een orthopedagoog een ochtend mijn zoontje in de klas observeerde, dat zowel de juf als ik uitgebreide vragenlijsten moesten invullen en dat de psychiater een aantal "sessies" met zowel mij als zoonlief had. Toen was de psychiater nog niet 100% overtuigd dat mijn zoontje AHDH zou hebben maar besloten we toen toch maar een Ritalin trial te doen. Nav die trial en nog een heleboel vragenlijsten en observaties verder werd toen wel de diagnose ADHD (gecombineerde subtype) vastgesteld. Het was wat lastiger omdat mijn zoontje ook hoogbegaafd en hoogsensitief is en er nog meer zaken spelen zoals een vroegere hechtingsstoornis met acting out gedrag. Het kan best zijn dat in sommige gevallen een diagnose vrij makkelijk en snel te stellen is maar in de meeste gevallen gaat men niet over een nacht ijs.

Interessant

Heel interessant om jullie reacties te lezen. Ik neig na het lezen van sommige reacties toch wel naar testen.
Echter ik wil dit geheel buiten het medeweten van de school om doen. Uit Elisa's laatste reactie begrijp ik dat de school ook intensief bij de diagnose betrokken was?
Dat wil ik dus niet. Als ik hem laat testen wil ik dat privé doen. Ik wil de resultaten wel met de school bespreken maar alleen op mijn eigen initiatief.
Is het mogelijk om een test geheel zonder de school te regelen?

Ik begrijp overigens wel dat een eventuele diagnose nooit 100% precies is in veel opzichten. Uiteindelijk is er geen bloedtest die met 100% zekerheid kan vaststellen of je adhd hebt. Dat besef ik wel heel goed.

Ik denk niet dat een diagnose ons als ouders zou helpen. Wij ervaren in de opvoeding weinig problemen. Dat is ook wel een reden dat ik ook twijfel of hij adhd heeft. Hij vertoont wel adhd achtig gedrag.

Wat ik al eerder schreef is dat ik merk dat als we ergens zijn waar het heel druk is, veel prikkels zijn en weinig structuur is dat het dan wel eens misgaat. Op zulke momenten heb ik wel het idee dat hij ADHD zou kunnen hebben. Hij is dan heel druk en ongeremd en reageert ook niet meer op correcties. Het is alsof de drukte van buiten dan bij hem naar binnen slaat en hij zichzelf helemaal niet meer in de hand heeft. Hij wil dan misschien wel rustig zijn maar kan het gewoon niet. Het enige wat helpt is hem dan uit de situatie te halen.

Ik heb het idee dat zich dat in het klein op school ook voordoet. Op school is het soms ook druk en weinig gestructureerd dus dat speelt vast mee.

Ik ben overigens niet per definitie tegen het geven van medicijnen. Ik ben geen homeopathie aanhanger of zo. Alleen mijn zoon is niet ongelukkig of zo en ik heb niet het idee dat hij belemmert wordt ergens door.
Daarnaast vind ik het ook geen fijn idee om medicijnen te gebruiken waardoor zoon zich anders zal gedragen dan hij werkelijk is. Want of hij nu adhd heeft of niet dit is hij gewoon met alles er op en er aan.

Als hij echt ongelukkig zou zijn dan zou ik het wel overwegen maar niet alleen omdat de school niet met hem om kan gaan.

Anna

Mijn zoon leert wel goed op school. Hij is vrij intelligent en leergierig maar vaak vind hij het concentreren in de klas en dan vooral langdurig achter elkaar werken. Daarom doe ik soms thuis wat extra werk met hem. Dat gaat heel goed maar dat is dan ook in een rustige 1 op 1 situatie. Dan kan zich goed concentreren en werkt hij ook prima. Op school is het soms lastiger maar dat hangt van het moment af. Als alle kinderen rustig werken is het geen punt maar in een schoolklas is het natuurlijk niet altijd stil.

Nikki

Je moet, als je er niet echt achter staat, je niet in een testtraject laten leiden. Zo simpel is het. Ik zie slechts wat je hier neerzet, ken je zoon niet, maar je geeft niet echt problemen aan. Niet thuis en niet op school. Wat zou dan voor jou en je zoon de meerwaarde van het "etiket" zijn?

Testen zonder school gaat denk ik moeilijk worden, een goede kinderpsych vraagt wel lijsten in te vullen en ook door de leerkracht van je zoon. Ook die observatie is belangrijk in het traject.

Als je zoon met kleine aanpassingen op school (koptelefoon als hij zich moet concentreren) het gewoon lekker doet zonder diagnose, laat hem dan lekker gaan )

Anna

De vraag naar testen komt ook meer vanuit de school uit dan vanuit ons. Zelf had ik ook nooit aan adhd gedacht maar de school heeft het hier nu al meerdere jaren over en niet alleen een leerkracht maar meerdere leraren. Dus vanuit de school is er wel een signaal.
Van ons uit veel minder. Ik zie wel dat hij druk is maar niet elk druk kind heeft adhd natuurlijk. Als ik lijstjes op internet bekijk voldoet hij wel aan een aantal kenmerken maar hoeveel zegt dat?
Ik wil echter wel de vraag vanuit de school serieus nemen. Ik zou het testen liever zonder hun doen maar begrijp ook wel waarom een psychiater graag zou willen dat de school erbij betrokken is. Dat maakt wel dat ik het nog eens extra ga heroverwegen. Testen zonder school lijkt me prettiger omdat we het dan meer zelf in de hand hebben.

Nikki

"Testen zonder school lijkt me prettiger omdat we het dan meer zelf in de hand hebben."

Volgens mij haal je twee dingen door elkaar. Je kunt heel goed zelf een traject ingaan en dus zelf de regie houden. Maar een psychiater zal - om een volledig beeld te krijgen - wel informatie van/over school willen hebben. Dat kan bijvoorbeeld door op school te observeren of door de leerkracht vragenlijsten in te laten vullen. Daarmee geef je de regie niet uit handen. Voor een goede diagnose kun je niet alleen kijken naar hoe het thuis gaat. Een thuissituatie is nu eenmaal niet vergelijkbaar met een schoolsituatie.
Ik ben trouwens wel erg benieuwd wat de school met een eventuele diagnose zou willen. Heb je dat al eens met ze besproken? Wat verandert er voor de school als ze weten dat jouw zoon inderdaad ADHD zou hebben? Waarom is het voor hen zo belangrijk om het 'officieel' te weten?