Wat doen jullie met een boos en verdrietig kind (m diagnose)
Mijn "naam" heb ik gekozen omdat dat is wat mijn zoon van 10 uitstraalt. NU EVEN NIET!!! Hij is zo boos en zo verdrietig tegelijkertijd. Geboren met een lichamelijke beperking strijdt hij al zijn hele leven tegen het gewone leven met ons als medestrijders. Strijd in die zin dat hij normaal wil kunnen zijn en normale dingen wil kunnen doen. Zijn handicaps zijn niet duidelijk zichtbaar dus hij wordt vaak verkeerd begrepen of overschat. Tegelijk wordt hij door sommigen die weten wat hij heeft onderschat.
En hij wordt zich nu bewust van zijn beperkingen, zijn "anders zijn". En is zo moe van het continue uit moeten leggen wat hij heeft en iedereen die zich altijd maar met hem bemoeit. Hij is het zat en weet tegelijk dat er weinig aan te veranderen valt. Hij heeft wat hij heeft en heeft de nodige therapie om hem verder te helpen.
Dit is hoe hij nu op mij overkomt. Hij zegt ook letterlijk: Ik ben het zat!
Ongetwijfeld is dit een fase waar we doorheen moeten en ongetwijfeld zijn hier mensen die het herkennen. Ik post niet zo vaak hier, maar ik zit nu wel een beetje omhoog. Hoe kan ik mijn boze verdrietige zoon het beste helpen? Praten vind ie moeilijk (logisch hij is pas 10) Dus:
Wat zouden jullie doen / hebben jullie gedaan?
Lotgenoten?
Zou hij misschien iets kunnen hebben aan lotgenoten contact?
Dat is waar ik het eerste aan denk.
Ja, lotgenoten
Dat was ook mijn gedachte: zorg dat hij zich niet zo alleen voelt met wat hij heeft.
Misschien is er wel een kinderforum voor zijn aandoening, of uitstapjes via een patientenvereniging? Of probeer hier een lotgenoot te vinden?
Kinderen
Kinderen verwerken ' dat wat ze kunnen verwerken' . Een kind wat jong een ouder verliest zal op haar vierde dat verwerken wat een vierjarige kan verwerken maar op haar zestiende (twaalf jaar later) komt er weer een stukje verwerking bij. Ik ben geen held om dit uit te leggen, ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Ik denk dat je kind ook rouwt, om de dingen die hij niet kan. Misschien moet je het dus ook laten gebeuren.
Ik ben een tijdje flink beperkt/gehandicapt geweest en het was onduidelijk wat de prognose was. Op een gegeven moment was ik het zo zat om een ' lopende aandoening' te zijn. Ik snap dus enigszins het gevoel van je zoon. Ik heb toen voor me besloten, ik ben ik en ik ben niet meer die 'lopende aandoening'. Dingen die ik niet meer kon, jammer dan. Ik ging het niet meer uitleggen. Ik heb toen ook de knop omgezet, ik bepaalde wat ik wilde en daarna hoe ik dat aan ging pakken. Ik stelde een - eigenlijk - bizar doel en gin toen uitzoeken hoe ik dat kon realiseren. Die ervaring heeft mij enorm geholpen: ik dacht weer in mogelijkheden. Maar dat is zeker voor een tienjarige niet makkelijk.
Goed dat jullie hulp hebben ingeschakeld, dat heeft mij erg geholpen. Al was dat hulptraject heel erg zwaar en had ik vaak het gevoel dat het me meer afbrak dan dat het me wat opleverde. Achteraf weet ik waarvoor die gevoelens (getriggerd door psycholoog) heel goed zijn geweest. Wat ik er maar mee wil zeggen; misschien hoort het ook bij een proces om er straks weer sterker uit te komen.
Heel veel kracht, wijsheid en steun voor je zoon.
Hier ook definitief
Dochter groeit hoogstens nog een paar centimeter, max 145 cm. Ondanks dat je het eigenlijk wel weet (moedergevoel) doet het toch pijn om het duidelijk te horen. Daarnaast nog een aantal andere problemen. Het maakt het niet gemakkelijker.....
Moeilijk
Oef, moeilijk. Dat zou hier over 5 jaar ook kunnen gaan spelen. Mijn zoon van 5 heeft een hemiplegie.
Ik dacht ook gelijk aan lotgenotencontact. Ik weet niet wat de handicap van je zoon is, maar de Bosk organiseert wel lotgenotenweekenden. Kent hij überhaupt andere kinderen met een vergelijkbare aandoening? Ik denk dat het belangrijk is te ervaren dat hij niet alleen is. Via Revalidatiecentra worden ook weleens middagen georganiseerd om jongeren met elkaar in contact te brengen. Succes!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Dank en reactie
Dank voor jullie reacties. Tsja, lotgenotencontact... wil hij niet. Heb eht voorzichtig geprobeerd. Hij is juist blij dat ie op een gewone school zit en hij voelt zich niet echt hel anders. Iedereen heeft wel wat zegt hij dan nu vandaag weer. Hij kent wel kinderen die ook iets hebben, er lopen genoeg ADHD-ers op school en dat is 1 van de dingen die hij ook heeft. Verder zittene r ook wel wat kinderen op school die iets lichamelijks hebben. Net als hij is moeilijk, want hij heeft he in zo'n lichte mate dat we op zijn BOSK dag er echt buiten vallen. Zijn 1 keer geweest, kort... Kwamen al snel erachter dat we daar dus weer te licht voor waren 
Er waren echt mensen die ons aankeken (en zelfs vroegen) wat we er deden omdat zoon loopt zonder hulpmiddelen en er niets aan hem te zien is. Ik ebn eerlijk egzegd nog weinig tegen gekomen die "hetzelfde" hebben... dus dat is lastig en met Bosk kom ik helaas niet veel verder.
Inmiddels hier thuis met goed resultaat wat veranderingen doorgevoerd. OA een duidelijke structuur van regels. Dat hadden we al maar we hebben het nu ook zichtbaar gemaakt. En dan vooral (in navolging van een project op school) met belonen van goed/ positief gedrag. En dat werpt al aardig wat vruchten af.
Daarnaast een interne verandering mbt zijn slaapkamer waardoor hij een stuk lekkerder in zijn vel zit momenteel.
