
Charrie
26-01-2010 om 08:04
Wat doen jullie met jezelf als je kind lijdt?
Gisteren was mijn zoon ziek thuis. Enkele maanden geleden heeft hij de diagnose ADD gekregen en na de aanvankelijke opluchting is hij nu in een grote dip terecht gekomen. Er valt nogal wat te verwerken :jarenlang horen "je kunt het wel, maar je doet het niet", en: het is iets dat waarschijnlijk nooit overgaat, hij kan zichzèlf ook niet meer wijs maken dat hij gewoon effe beter zijn best moet doen en dan net is als iedereen.
We praten. We zoeken geschikte hulp. We komen er wel.
Maar: als ik niet uitkijk zak ik mee in zijn dip. Een dag met hem samen thuis, hij down, zuchten, er geen gat in zien, hoe kan ik me nog wèl lekker voelen? Hoe doen jullie dat? Hoe ga je door met je werk, hoe zorg je dat je er kunt zijn voor je zorgenkind, je andere kind, en vooral jezelf, zodat het allemaal draagbaar blijft? Hij heeft er niets aan als ik me ook depri ga voelen, maar hoe doe je dat?

Guinevere
26-01-2010 om 10:15
Ik weet het niet
Hoe oud is je zoon eigenlijk? En zat hij voorheen wel goed in zijn vel?
Ik heb af en toe geen idee hoe we het doen. Het gaat vanzelf zeg maar. Nou moet ik wel zeggen dat ik niet zo snel neerslachtige neigingen heb. En zoon van 7 weet drommels goed wat hij heeft. Dat maakt hem ook niet neerslachtig, het zit niet in de aard van het beestje. Wij kijken meestal vooruit, niet achteruit. We kijken liever naar mogelijkheden en niet naar onmogelijkheden.
Het lijkt me belangrijk dat je zoon zijn zelfvertrouwen terugwint, het lijkt erop dat daar een aanslag op is gepleegd. Ik neem aan dat jullie een kinderpsycholoog voor hem hebben? Die moet er raad mee weten! Leg ook je eigen problemen aan hem/haar voor zou ik zeggen.

T&T
26-01-2010 om 10:48
Aah...
Charrie ik leef met je mee. Het is nogal wat om nu bevestigd te zien dat hij echt anders is, en zelfs met goed je best doen wordt je nooit zoals de rest...
Maar goed, de vraag is of hij dat wil? Hij hoeft ook niet te worden zoals de rest, hij is gewoon zichzelf, MET ADD! als jullie dat leren accepteren gaan er echt weer deuren open.
Daar gaat nogal wat tijd overheen hoor! Ik weet van mijn kinderen al jaren dat ze autistisch zijn, en nooit zullen worden als al die andere kinderen die zonder moeite dingen doen die hier heel veel moeite kosten.
Ik zit al 5 jaar in die "molen" en pas sinds het laatste jaar begin ik steeds meer lak te krijgen aan al die anderen, en echt te genieten van mijn kinderen die (op hun niveau) hardstikke goed vooruit gaan en geweldige dingen doen.
Ik heb natuurlijk ook geweldige kinderen dat heb ik altijd gevonden, als zo'n psych je dan gaat vertellen dat ze toch wel duidelijk afwijken van de norm gaan in eerste instantie je haren recht overeind staan; wat zeg je nou! het klinkt ook alsof jou kind niet goed is. (wordt door onwetende knurften ook wel eens echt zo gezegd: dat kindje is niet helemaal goed... grrr)
Maar anders is niet per definitie minder goed! het is gewoon... anders.
En he, je staat nog aan het begin van alles. Er is hulp onderweg! Met het benoemen van zijn ADD en het leren omgaan daarmee kan het eigenlijk alleen maar beter worden. Hij hoeft nu niet meer te doen alsof hij net als die anderen is, hij mag gewoon zichzelf zijn, ook dat moet je leren.
Suc6 ermee,
groetjes, Tess

Pippin
26-01-2010 om 10:56
Charrie
Nu, ik herken je verhaal heel erg goed.
Wij hebben ook een neerslachtige zoon. En ik moet ontzettend mijn best doen om niet mee te glijden in een depressie. Ik word af en toe helemaal dol ervan. Als het met zoon goed gaat, gaat het met mij goed, en andersom ook. Heel erg slecht voor mijn gezondheid vind ik dat.
Ik heb er dan ook hulp voor gezocht in de vorm van oudergesprekken bij de behandelaar van zoon. En ik probeer reeel te blijven. Maar dat is soms wel moeilijk. Gelukkig ben ik getrouwd met een ontzettende optimist. Hij heeft letterlijke en figuurlijk wat meer afstand.
Verder is het natuurlijk: zorgen dat je dingen voor jezelf hebt, je eigen grenzen bewaken, etc.
En niet mee gaan met de negatieve gedachtenpatronen van zoon. Daar kan ik zelf ook wat van, negatieve gedachtenpatronen ontwikkelen. Het helpt als er dan iemand constateert wat ik aan het doen ben. Ik kan er dan ook vaak weer mee stoppen. Dat proberen we zoon nu ook te leren. Maar het is een kwestie van het juiste zeggen, op het juiste moment. Niet altijd haalbaar.
Verder zijn er bij onze zoon een aantal dingen in het verleden niet goed gegaan. Daar heeft hij nog steeds last van. We proberen hem te helpen om dat te verwerken en af te sluiten. Maar dat is ook best lastig. En het gaat met kleine stapjes tegelijk.

Nausicaa
26-01-2010 om 17:16
Het gaat vanzelf
Ook ik heb een ADD-zoon; inmiddels 18. Mensen vragen mij weleens of het niet zwaar is om met zo'n kind te leven. Ik antwoord dan steevast dat ik niet anders weet; sinds zijn geboorte is het een kind dat meer aandacht vraagt en krijgt. De diagnose ADD is een jaar of drie geleden gesteld, maar kwam voor mij absoluut niet als verrassing.
Verder sta ik stevig in mijn schoenen, ben positief en zit niet zo snel in de put. Laat me ook niet meeslepen in de negatieve gedachten van mijn zoon. Ik werk 36 uur in de week en ben daarnaast fulltime moeder; 's avonds ben ik er voor de kinderen. Om ervoor te zorgen dat mijn dochter niet de dupe wordt van haar ADD-broer, doe ik regelmatig leuke dingen met haar.

Charrie
26-01-2010 om 17:29
Pippin
Herkenbaar: dat je stemming afhankelijk is van hoe het met je kinderen gaat. Ik geloof niet dat ik hier echt vanaf zal komen, zolang ze nog afhankelijk van mij zijn. Nu ze ouder zijn (mijn zoon is 14 en dochter 11) wordt het wel minder, kan ik hun verdriet wel meer bij hen laten. En daardoor er juist meer voor hen zijn. Door zelf zo van slag te raken ervan, hoe goed ik het ook wil verbergen, krijgen zij de boodschap: ik verberg mijn gevoelens maar, want mama wordt er down van.
Ik heb zelf gesprekken met een psycholoog die ouderbegeleiding geeft. Voor mijn zoon zoek ik nog hulp. In het centrum waar hij de diagnose heeft gekregen hebben we wel gesprekken, maar die zijn meer gericht op medicijnen en praktische hulp, cursus plannen en organiseren. Hun houding is: je zal dat toch moeten leren dus waarom niet nu! Dat is nog een stap te vroeg. Wat hij zelf aangeeft is behoefte aan iemand die luistert, erkenning geeft, met hem stilstaat bij hoe het voor hem is en is geweest, voordat ze van tjakka gaan. Iemand die weet wat ADD is, bij voorkeur iemand die het zelf heeft. Als jullie nog iemand weten?
Ik wil zorgvuldig iemand uitkiezen, ga er eerst zelf mee praten en veel vragen stellen.
Vandaag gaat het wat beter met hem. Op zich komen we zelf ook wel ver, door er veel over te praten en informatie te zoeken. Dat hij zich rot voelt is natuurlijk logisch, het is nogal wat...
Fijn dat er herkenning is.

Charrie
26-01-2010 om 17:37
T&t
Ik denk ook dat we het de tijd moeten geven.
Over jezelf mogen zijn, 14 is wat dat betreft een moeilijk leeftijd, hij zou het liefst net als alle anderen zijn, niet opvallen. Dat gaat niet meer. Wat dat betreft dwingt de ADD hem om zichzelf als uitgangspunt te nemen en zichzelf niet meer te vergelijken met anderen. Dat is een groot voordeel, dat hij vermoed ik wel gaat zien. Nu nog ff niet.
Wat erg dat ze dat zeggen: dat kindje is niet helemaal goed...

Charrie
26-01-2010 om 17:42
Nausica
Hoe laat jij je niet meeslepen, doe je dat door dingen te denken?
Bij mijn zoon was het ook geen verrassing voor me. In die zin is het sinds de diagnose niet zwaarder. Het is wel fijn om te weten wat er scheelt.

Annet
26-01-2010 om 22:53
Therapie
Wij hebben goede ervaringen met deze praktijk:
http://www.kinesio.nu/index.php?option=com_content&task=view&id=16&Itemid=30
Voor mij is dit op het randje van alternatieve therapieën, eigenlijk leek het net over het randje.
Maar toen we geweest waren, waren we toch positief. Eén behandeling heeft veel los gemaakt bij mijn zoon. Ik heb het zelf zien gebeuren.
Het valt onder natuurgeneeskunde. Onze verzekering heeft een groot deel van de behandeling vergoed.