Wat te doen, nieuw diagnosetraject?

Ik zou...

Ik zou voor een vrijgevestigd iemand gaan. Een kinderpsycholoog, of misschien een kinderpsychotherapeut?.
http://www.psychotherapie.nl/NVPInternet/ShowHome Bij het kaartje kun je een psychotherapeut zoeken. In het scherm dat je dan krijgt kun je als doelgroep kind invullen.
Onze zoon is een tijdje bij die laatste geweest. Het is een intramurale voorziening. Dus je hoeft er niets voor te betalen. Maar we waren toch niet bij een grote instelling. Ik wist niet dat dit bestond, maar het bestaat dus wel degelijk.
Die behandelaar kan dan kijken of de diagnose goed genoeg is om een behandeling uit te voeren. Zo niet, dan kun je altijd nog weer die diagnose laten herzien. Dan zit er ook meer tijd tussen en wordt het resultaat dus ook betrouwbaarder.

Kinderpsycholoog

Wij zijn ruim een jaar geleden ook 'gestart' bij een kinderpsycholoog. Een beetje tegen de stroom in, omdat tegenwoordig de standaard volgorde lijkt te zijn dat je eerst een diagnose gaat zoeken 'om te weten wat er aan de hand is'. En hoewel dat voor sommige kinderen vast de juiste volgorde is, blijf ik mij daar wat tegen verzetten
De aanleiding was trouwens net als wat jij beschrijft: veel boosheid en drift, en we wilden graag dat hij daar beter mee leerde omgaan. We hebben via internet zelf een kinderpsycholoog gezocht en daar een intake aangevraagd. Toen de huisarts even gebeld voor een verwijsbrief, was ook zo geregeld.
De kinderpsycholoog is met zoon aan de slag gegaan, vooral aan de hand van sportieve activiteiten. Judo, voetbal, darten... er was een grote speelkamer, erg leuk. Hierdoor kreeg de psycholoog een goed beeld van onze zoon en hoe zijn boosheid ontstond, en wat hij daar dan vervolgens mee deed. De eerste sessie was allemaal nog heel leuk en aardig, vanaf de tweede sessie provoceerde hij zoon ook geregeld waardoor hij dan boos werd. Samen 'analyseerden' ze dan wat er gebeurde, en hoe hij daar mee kon omgaan. Bij deze sessies zaten wij zelf overigens niet, wij hebben een aantal gesprekken met de psycholoog en een collega gehad. Heel prettig en zinvol.
Natuurlijk was de term ADHD wel eens gevallen. Voor ons - en de psycholoog - was het wel duidelijk dat zoon 'voldoende punten' zou scoren voor een diagnose. Onze insteek is steeds geweest: we hoeven pas een diagnose als we met medicatie willen starten. Toen we eenmaal op dat punt gekomen waren, is de kinderpsychiater van de naastgelegen GGZ-instelling een keer aangeschoven bij een gesprek. Hij had van te voren het dossier en nog wat extra vragenlijsten gekregen, en beaamde al in de eerste minuut dat het wel duidelijk was. En daarmee was het 'officieel'.
Ik ben nog steeds van mening dat de diagnose voor onze zoon geen enkele toegevoegde waarde heeft (behalve de medicatie dan). De diagnose heeft ons geen nieuwe inzichten of handvatten opgeleverd die we niet konden weten onder die diagnose. Het is alleen maar een bevestiging dat hij in een hokje te plaatsen is, samen met talrijke anderen, die - ondanks dat hokje - allemaal (zeer) verschillend zijn. We doen er dan ook niets mee, hebben het ook niet breed bekend gemaakt, ook niet op school.

Gonzo

Het is een tweedelijns voorziening. Ten minste dat is zo bij deze vrouw. En dat terwijl ze gewoon kantoor aan huis had.
We hebben geen rekening gezien. Ze heeft wel een diagnose aan de zorgverzekering moeten geven. Maar verder geen elektronische poespas. Echt het viel mij zo mee.
Die vrijgevestigde kinderpsycholoog beviel overigens ook prima, maar dat was wel altijd gezeur met het aantal behandelingen. Aangezien wij echter veel ouderbegeleiding kregen, (dat was bij allebei het belangrijkste van de behandeling: wij bespraken onze dilemma's en zij dachten met ons mee en coachten ons erdoor heen), declareerde hij ook veel sessies bij ons. Daardoor heb je ineens weer veel meer behandelingen te goed.
Hij zei het zo: 'Als jij bij mij komt, omdat je niet om kunt gaan bij je buurman, dan krijgt jouw buurman toch ook niet de rekening? Waarom zou je zoon dan de rekening voor sessies die jullie met mij hebben, moeten krijgen'.
Maar het is inderdaad een gezeur.
Een belangrijk argument voor ons, om voor vrijgevestigde te kiezen, was dat onze zoon een zeer slecht zelfbeeld had. Hem meeslepen naar zo'n grote instelling, waar hij met verschillende mensen te maken zou hebben, leek ons erg slecht voor zijn motivatie om mee te werken. En dat is natuurlijk uiteindelijk wel het belangrijkste. Als het kind niet gemotiveerd meer is, omdat hij het idee heeft dat het toch allemaal aan hem ligt en hij toch fout is, dan kom je niet zo ver met al je leuke plannen.
Inmiddels is de behandeling overigens al weer gestopt. Maar, we kunnen ieder moment weer bij de therapeute terecht. Ook dat is een prettige gewaarwording. Iemand om op terug te vallen.

Training

Lijkt me niet handig om weer door de molen te gaan voor je gaat werken aan het probleem van je kind.
Mijn advies zou zijn om een training te volgen bij Autisme Centraal over angst, maar ook andere onderwerpen die je ziet bij je kind. Je leert er zoveel beter mee omgaan als je meer inzicht hebt en tips.
Mogelijk dat je dochter iets heeft aan haptotherapie. Ook paardrijden kalmeert en versterkt hun balans. Mijn zoon heeft dat veel goed gedaan.
En verder heb ik thuis van alles uitgeprobeerd. Het beste werkte direct de kop indrukken en kind direct of later de gelegenheid geven te zeggen waar het over gaat. Met een beperkte tijd want is zonde van je leven. Dan hebben ze je overdag of 's avonds al gefrustreerd en dan ga je ook nog zelf je leven verpesten met een plofbui. Die kon bij mijn dochter een bepaalde periode uuuren duren.
Daar heb ik een eind aan gemaakt.
Je krijgt 5 minuten en dan ga je eruit. Anders loopt het heel snel te hoog op.
Gebruik je eigen creativiteit in jou situatie.

Emotieschriftje

Dochter had op een gegeven moment een emotieschriftje in de klas. Dat heeft haar ook geholpen meer greep op haar emoties te krijgen. Verhaaltjes en tekeningen, soms errug extreem maar gelukkig is de juf er niet over gevallen. Was een idee van de juf overigens.

Spelletjes

Een periode op de basisschool deed ik met dochter voor het slapen gaan van die orthopedagogische spelletjes. Ik heug me ook een spelletje over emoties en een spelletje met sova-training stapjes, ook spreekwoorden. Afgewisseld met memory waar ze dol op is omdat ze altijd wint met haar ijzerstere geheugen.
Ik kon ze vinden in de kinderboekwinkel op de Rozengracht in Amsterdam maar later ook bij mijn eigen boekwinkel. Of je kunt ze bestellen.
Dat verstevigde de band met mijn dochter en daardoor kon ze zich sneller heenzetten over mijn drastische actie om haar buiten te zetten.
Mijn ervaring is namelijk dat ze die woede=angst moeten leren beheersen en niet uitleven maar zo snel mogelijk zelf de kop indrukken omdat er anders helemaal in verdwijnen en dat is niet fijn.

Gonzo

"maar ook aan mijn eigen wensen tegemoetkom: mezelf niet verliezen in weer een traject"
Verstandig! Met een niet-helemaal-standaard-kind kun je wel bezig blijven met allerhande therapieën en opgeslokt worden in alles wat anders en beter zou kunnen. Wij zien ons zelf als de casemanager van ons kind, wij houden zelf de regie in handen en bepalen naar welke hulpverlener we gaan en wat we daar willen bereiken. En voorlopig bevalt dat prima.
En ja, onze zoon (en wij ook) heeft er zeker baat bij gehad. Hij was trouwens bijna 8 toen we er voor het eerst naar toe gingen. Alles bij elkaar is hij er een half jaartje geweest, gemiddeld één keer per twee weken. Het was in april/mei 2010 dat hij er voor het laatst was. De laatste twee maanden merken we echter dat hij weer veel vaker gefrustreerd en boos is. Dosering van de medicatie is nu iets omhoog gegaan, dat scheelt een klein beetje. Maar we zien nu wel dat hij wel een 'opfrisser' of vervolg nodig heeft, we zijn er nog (lang) niet.

Fijn gonzo

Dat je dochter zelf met een ' expert' aan de slag wil. Hopelijk vind je iemand in die praktijk die deskundig is. Helemaal fijn als ze met iemand anders wil werken zodat je niet steeds zelf aan de beurt bent.
Mijn kinderen wilden dat niet maar mischien wil ze ook wel boeken of strips lezen van kinderen met autisme of over kinderen met autisme.
Zoon heeft alleen indertijd materiaal opgezocht voor een spreekbeurt die hij op school gehouden heeft in groep 7 oa. met een vriendje de Wikipedia gelezen waarna ze beiden tot de conclusie kwamen dat hij toch wel een ' klassiek' geval is.
Ik ben benieuwd of een kinderpsycholoog wat kan betekenen voor je dochter. De meeste ervaringen zijn vaak met jongens.

Iets gevonden!

Een kleine instelling die hangt aan zo'n grote ggz-instelling, maar waar ze puur naar het kind krijgen, met of zonder diagnose en waar ze geen diagnose traject overdoen, hoera! Denk ik dan... Staan op de wachtlijst, 5 weekjes...
Hier kunnen ook kinderen terecht die het moeilijk hebben met zichzelf. En... ze hebben een training: anders omgaan met je wode voor kinderen tussen 8 en 12 jaar. En dochterlief wordt binnenkort 8, dus wie weet...
Blij dat we iets hebben gevonden wat we 'klein' kunnen houden.
Dank jullie wel voor het meedenken!
Groetjes,
Gonzo

Gefeliciteerd gonzo!

Een beetje bijdehante ouder zoekt zelf zijn weg in het oerwoud blijkbaar. Dat instellingen zelf de weg niet wijzen of drempels opwerpen is een vervelende constatering maar wel de realiteit.
Hopelijk komt je dochter wel in aanmerking en is daar geen al te grote wachtlijst voor die training Anders omgaan met je woede.