Wat wil ik nu? [zoon 12 anders dan anderen]
ben even zo aan het twijfelen en ik hoop wat stuen of advies te krijgen. Situatie is dat oudste zoon (12 jaar, gaat na zomer naar voortgezet onderwijs) eigenlijk altijd al 'een rare' is geweest. Hij is slim maar niet hb, is gevoelig en heel angstig voor van alles, slaapt het liefts nog bij ons in bed, is humeurig, vaak boos, en heeft neiging tot computerverslaving. Aan andere kant kant heeft hij heel veel leuke dingen, ik vind hem echt fantastisch maar ik ben misschien niet objectief.
Punt is dat ik steeds dudelijker begin te zien dat hij anders is dan andere kinderen. Hij valt op. En nu weet ik niet of ik trots moet zijn op mijn rare vogel of dat ik hem iets ontzeg door hem niet verder te laetn onderzoeken. Tot nu toe redt hij zich, maa m et veel inspanning van zn vader en mij. Sociale contacten heeft hij wel maar zeer mondjesmaat.
Ik weet het gewoon niet. Hij lijdt zelf niet onder de situatie, misschien ligt het wel aan mij. Moet ik gewoon leren omgaan met het feit dat ik zo'n apart kind heb. Maar wat als ik hem nu schade toebreng door zelf wat aan te modderen? Wanneer roep je hulp in? Moet elk kind dat afwijkt van de middenmoot meteen behandeld worden?
Komt hij in de problemen?
Dat is eigenlijk de vraag waar het om gaat. Kan je kind het in het leven redden met steeds minder ondersteuning van jullie en gelukkig worden. Huisje boompje beestje als hij later groot is, een opleiding en baan op het niveau wat hij heeft, zichzelf kunnen zijn binnen een gezin, familie en vrienden. Tsja, eigenlijk wat iedere ouder voor zijn kind wil.
Natuurlijk kun je trots zijn op je vreemde vogel, het is een prachtig kind met zijn eigen fijne eigenschappen en zijn eigen dingen waarvoor je hem wel eens achter het behang kunt plakken. Hij is duidelijk anders dan de anderen, maar belemmert hem dat in zijn ontwikkeling? Is hij zo anders dat hij op school niet goed kan functioneren? Is hij zo anders dat hij de vriendschappen die hij nodig heeft (en niet iedereen heeft veel vrienden nodig) niet kan onderhouden en met nieuwe mensen geen praatje kan aanknopen? Zou professionele begeleiding hem hier goed in kunnen bijsturen? Wat wil hij zelf? Heeft hij een realistisch beeld van zichzelf?
Ik kan je geen pasklaar antwoord geven, maar dit zijn de vragen die ik mij stel bij mijn kinderen.
Behandeling verandert hem niet
Een eventuele diagnose geeft jou handvatten hoe beter met hem om te gaan. En op termijn: diezelfde handvatten aan hem zelf. Hij kan dan leren beter/ anders om te gaan met situaties die hij heel moeilijk vindt.
Is dat nodig? Heb jij dat nodig?
Fransien
Wat een goede vraag! Het antwoord is tot nu toen duidelijk Nee, Hij komt niet in de problemen. Hij functioneert goed en is gelukkig, denk ik. Met wat hulp van ons. Ik denk dat hij zelf absoluut geen hulp wil, en dat hij zelf een vrij realistisch beeld heeft. Ik moet geloof ik even nadenken over je bericht en je vragen maar het lucht me ook nu al wel een beetje op. Zoals jij kan ik het ook benaderen.
Ik denk dat hij inderdaad genoeg heeft aan de paar contacten die hij heeft. En soms denk ik dat hij gewoon echt te jong is voor z'n leeftijd, en dat maakt het ook moeilijk om vrienden te vinden.
Dank tot nu toe, ik ga vanavond eens met man praten met jouw vragen erbij.
K. heksenvet
ja, jij legt goed de vinger op de zere plek! Maar dat is goed hoor, daar heb ik wat aan.
Ik heb het niet nodig, ik vind hem soms heel moeilijk en mag ik zeggen dat ik soms teleurgesteld ben dat hij niet wat 'normaler' of 'gemiddelder' is? Maar natuurlijk ben ik ook zo trots op hem, afijn , ik hoef mensen hier niet uit te leggen hoeveel je van een iets kwetsbaarder kind kan houden denk ik.
Ik denk dus dat ik het niet nodig heb, maar heeft hij het nodig? Dat is de zere plek. En je hebt vast gelijk, diagnoses of behandelingen veranderen misschien niets. En eigenlijk denk ik dat ik zelf wel weet hoe het moet met hem. Weet ik de handvatten wel. Maar soms ben ik bang dat hij een stoornis heeft en dat ik hem tekort doe door niets te laten onderzoeken. Ofzo. Jouw opmerking gaat ok mee naar manlief.
Dank dus.
