Wel of niet nog een kind na zorgintensief kind
Beste ouders,
Ik zit met een dilemma. Dat gaat over wel of niet een tweede kindje. Ik heb al een zoon van 6,5 die verstandelijk beperkt is en heel hoog sensitief. Buiten dat we altijd meer kinderen gewild hebben, maar door de zorg voor zoon het er nog niet van gekomen is, zou ik het ook voor zoon erg vinden als hij 'alleen overblijft' als wij er niet meer zijn (later).
Het lijkt wel of ik overal om me heen grote families zie, in ieder geval hebben de meeste zorgenkinderen in mijn omgeving brusjes en meerdere neefjes en nichtjes. Ik en mijn man hebben beide nauwelijks familie, dus vrijwel geen vangnet. Ik ben onderhand 40 dus de tijd gaat wel erg dringen. We zijn er wel mee bezig maar twijfelen wel of we het erbij kunnen hebben. Nog een kindje is wat ons betreft hartstikke welkom ( altijd al meer kinderen gewild) maar, misschien herkenbaar voor sommigen, we zijn met mijn zoon erg druk met hem te begeleiden. Temeer omdat hij ook wel wat gedragsproblemen heeft door frustraties (niet kunnen uiten, extreem gevoelig voor prikkels en wat autistische trekken (hij heeft niet die diagnose, alleen een aantal kenmerken). We zijn al een eind op weg met fructose-, gluten- en lactose- arm voedsel. De reden is omdat wij zeker weten dat een hoop gedragsproblemen door darmproblemen komen (prikkelbare darm). Het lijkt erop dat deze aanpak zijn vruchten afwerpt maar dit moet ook op de langere termijn blijken. Het is nu al een totaal ander kind (heel zoet en een gelukkige indruk) . We gaan ook heel erg bezig met structuur aanbrengen dmv picto's en zo consequent mogelijk proberen te zijn (vinden we soms moeilijk). Kortom, het is een hele leerschool voor ons.
Ik werk 28 uur maar dat zou wel wat minder kunnen volgend jaar. Daarnaast is mijn man ondernemer en vrijwel elke dag gestrest en volledig gesloopt. Hij is iemand die veel op zich neemt en weinig uit handen geeft.
Nu wil ik weleens weten of er andere ouders zijn geweest die tegen dit dilemma zijn aangelopen. Wel of niet nog een kind na een zorgintensief kind en zo wel, hoe ze dit hebben gemanaged. Ik weet ook wel dat er altijd oplossingen zijn en dat het wellicht goed zal komen. En zijn er ook wat oudere ouders die ervaren hebben hoe het is om één kind te hebben (zorgintensief) en die nu bijvoorbeeld in een woongroep woont ( en heel gelukkig is met vrienden 
). Of misschien zijn er wel ouders die zeggen dat ze meer kinderen hebben maar dat dat ook zeker niet wil zeggen dat ze nog eens op bezoek gaan bij hun beperkte broer of zus. Nogmaals dat zou niet de (enige) reden zijn voor nog een kindje, uiteraard niet. Maar ik vind het fijn om dit te delen, ik vind het nogal wat allemaal.
Bedankt voor het lezen en reacties zijn zeer welkom!
Wij ook een beetje
Onze jongste van de drie is blind en dat was wel een reden om geen vierde te willen, hoewel mijn man het wel graag wilde. Een blind kind dat verder zich goed ontwikkelt is veel minder zorgintensief dan jullie kind, maar ik vond de kans te groot dat de volgende ook iets had.
Daar schrijf je helemaal niks over: wat als de tweede ook gehandicapt is? En hoe zal je kind reageren op een baby?
Een moeilijke beslissing, maar helaas kunnen wij je niet adviseren. Het is echt jullie beslissing.
De beslissing maken we inderdaad zelf
Bedankt.voor je reactie! Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van anderen, hoe jullie/zij ermee om zijn gegaan. Misschien valt er nog wat te relativeren voor mij.
Mijn kind vindt babies en kleine kinderen erg leuk en hij is er heel lief voor. Hoe hij erop zou reageren als hij de aandacht moet verdelen weet ik niet maar dat weet je toch nooit. Dat een volgend kind ook gehandicapt kan zijn weten we, dat is ook spannend natuurlijk. Al is wat hij heeft niet erfelijk, zegt de klinisch geneticus.
hier
Onze oudste is gehandicapt, al zou ik hem niet zorgintensief willen noemen. Ik ken wel meerdere ouders met EMG kinderen en die hebben het krijgen van een gezond kind echt als helend ervaren. Alsof het oude wonden deels heelt en zij zouden dit nooit willen missen.
Zelf heb ik daarna een gezond tweede kind gekregen en natuurlijk heb ik me tijdens de zwangerschap zorgen gemaakt of het me weer zou overkomen. Die kans is gelukkig erg klein, tenzij het erfelijk is maar dat is bij jullie ook niet het geval.
Of jullie het willen, kan alleen jullie keuze zijn. Als je vindt dat je man te veel werkt en meer betrokken zou moeten zijn, moet je daar duidelijke afspraken over maken.
Goed om te horen
En hoe ging de jongste om met zijn broer? Heeft hij er last van gehad of zijn ze juist heel hecht. Hoe deden jullie het met uitjes en vakanties? Apart of gezamenlijk. Ik kan me namelijk voorstellen dat bijvoorbeeld een vliegreis niet makkelijk zal zijn met een emg. Ook lijkt het me niet makkelijk om de oudste te hebben moeten achterlaten om met de jongste alleen op vakantie te gaan.
Werkte je er ook bij? Hoe ging dat dan met de opvang?
Mijn man is juist heel toegewijd, zowel aan zijn werk als aan ons. Het gevaar is meer dat hij zichzelf over de kop werkt. Maar dat zal ook iets zijn waar hijzelf aan zal moeten werken.
Besef
Ik ken een gezin waarbij ze na de geboorte van een kind dat intensieve verzorging nodig heeft (zwaar verstandelijk en lichamelijke beperkt) heel bewust nog een kind kregen. Dit was het derde kind en ze wilden niet dat de handicap maakte dat ze geen 4e kregen. Al zou hij later dus ooit toch gaan beseffen dat ze om hem besloten geen kinderen te krijgen.
Geen kind voor het kind.
Als jullie samen graag nog een 2e kindje willen dan zou ik er voor gaan. Onder dezelfde "voorwaarden" als de eerste. Het kindje is welkom, gezond of niet gezond, de basis is goed, jullie kunnen het aan.
Een kindje krijgen omdat dat leuker, fijn is voor het kind dat er al is lijkt me nooit een goede reden. Neem dan een hond, is ook gezelli
De toekomst invullen qua vakantie's, opvang enz. lost zich op als de tijd daar is lijkt mij. Dat zijn praktische zaken die iedereen tegen komt tijdens de opvoeding. Sowieso zal er een behoorlijk leeftijdsverschil tussen de kinderen zijn dus de levensfases zijn verschillend.
Ook jij zelf zal richting de 50 lopen als je 2e kind nog op de basisschool zit, dat zou voor mij zeker ook meewegen. Misschien zelfs de grootste afweging. Nadenken over een 2e, naast jullie zorgenkind, zou voor mij toch anders zijn op mijn 30e als op mijn 40e. Maar misschien weegt je leeftijd voor jou juist het minste mee?
Succes met jullie beslissing. En dat iedereen grote families heeft dat zal zeker niet zo zijn, dat is jouw roze bril in je overpeinzingen. Iedereen lijkt dan zwanger en je ziet allemaal moeders met veel kroost, dat zijn echt nog steeds uitzonderingen. Het gemiddelde per vrouw is 1,7 kind.
Leeftijd
Telt ook mee ja. Maar ja ik ken er genoeg hoor, die nog een stel kinderen heeft gebaard na haar 40e. Het is meer dat het nog een beetje taboe is en vroeger kregen vrouwen ook vaak na hun 40e nog een laatste kind. Maar je hebt gelijk, ik was liever jonger geweest.
Ik vind het voor mezelf een verschil of een enig kind voor zichzelf kan zorgen of niet. Het is een schrikbeeld voor me, het 'visioen' dat hij straks in zijn eentje overblijft en nooit meer bezoek krijgt. Nogmaals, dit is niet een reden voor een tweede maar wel een punt van zorg.
En tuurlijk is het ook nooit een garantie dat een brusje later nog naar zijn of haar broer omkijkt (Dat zou ik ook nooit verlangen van hem of haar). En voor hetzelfde geld vertrekt hij of zij naar het buitenland oid.
Om over na te denken...
Dat is iets dat ik vaker zie in mijn werk, dat brussen later, als pa en ma er niet meer zijn, niet meer naar hun zorgenbroer/zus omkijken. Dat klinkt natuurlijk hard en vreemd, maar het is wel verklaarbaar hoor. Vaak is er bij de broer/zus veel frustratie, woede en het gevoel zelf nooit kind te hebben mogen zijn. Vaak hebben ze veel last ondervonden van hun zorgenbroer/zus. Omdat hun hele jeugd alle aandacht van pa en ma naar die broer/zus ging, alles altijd om de handicap draaide, er dingen niet konden vanwege broer/zus en soms zelfs omdat broer/zus zodanig probleemgedrag vertoonde (fysiek geweld bijvoorbeeld).
Het lijkt me een voordeel dat het gehandicapte kind de oudste betreft, en dat het leeftijdsverschil groot is. Dat betekent dat jullie al aardig de 'gebruiksaanwijzing' doorhebben en al flink hebben kunnen oefenen op allerlei gebieden. Een tweede kind, zeker als dat 'gewoon gezond is' zal dan meevallen qua opvoeding en verzorging. Maar hou dus altijd, altijd, altijd ook het belang van het andere kind goed in de gaten en zorg voor voldoende tijd en aandacht (alleen met dat ene kind, of dat nou met 1 ouder of met beide ouders is, dat maakt niet zoveel uit).
Verder is een grote valkuil het vaak optredende verschil van mening over de verzorging. Ik zie (te) vaak ouders die uiteindelijk uit elkaar gaan omdat de ouders het onderling niet eens zijn over hoeveel van de zorg uit te besteden. Meestal wil de moeder het kind zoveel mogelijk zelf verzorgen en is bereid zichzelf (en haar man en eventuele andere kinderen) volledig weg te cijferen ten behoeve van het gehandicapte kind. De vader wil ook graag zelf nog een leven, en ziet ook het belang van de andere kinderen. En dat botst. En leidt dus vaak tot echtscheiding. Maak daar dus van tevoren echt goede afspraken over. Leg dat liefst van tevoren vast, wat voor jullie nog wel acceptabel/te handelen is en wanneer je je kind wel uit huis plaatst bijvoorbeeld.
Dit klinkt allemaal als 'doe dus maar niet', maar zo bedoel ik het niet. Het kan zeker goed gaan, en ik gun je van harte de ervaring om redelijk onbezorgd te kunnen genieten van een kind. Maar als je de valkuilen weet kun je ze omzeilen. Succes met je keuze!
Superfijn
Dit soort reacties vind ik juist fijn!! Mensen die het van dichtbij meemaken/ mee hebben gemaakt, ouders en hulpverleners. Heel goed om over deze dingen na te denken en mee te nemen.
Zou je ook nog kunnen vertellen hoe het voor die mensen is die geen bezoek meer krijgen? Hebben ze daar last van of hebben ze genoeg aan hun medebewoners?
Ik kan me supergoed voorstellen dat brusjes zo reageren nadat ze te weinig zorg en aandacht hebben gekregen door een gehandicapte broer of zus. Dit hoor ik vaker om me heen en we weten dat we daar heel erg op moeten letten. Denk dat het nu ook meer aan het licht komt dan vroeger, het wordt nu meer gestimuleerd om erop toe te zien dat brusjes ook de aandacht krijgen die ze verdienen.
Dat ligt er natuurlijk helemaal aan
hoe verstandelijk beperkt iemand is. En waar zo iemand terecht komt, of er zinvolle dagbesteding is, of iemand een hobby of liefhebberij heeft en nog veel meer.
Ik begeleid mensen die naast verstandelijk beperkt ook nog doof of slechthorend zijn. Daarmee is contact dus sowieso, ook voor de directe familie, lastig. Ze zijn over het algemeen ook binnen de groep erg op zichzelf. Sommigen zijn wat socialer, en dan zie je dat het ook gemakkelijker is voor anderen om contact te hebben/houden. Binnen de groep, binnen de familie, maar ook daarbuiten. Sommigen spreken af en toe af met collega's van het werk. Maar er is niet algemeen iets over te zeggen.
Ik kan wel zeggen dat 'dood' een lastig begrip is voor verstandelijk beperkten. Net zoals bij (hele) kleine kinderen. Dat maakt het aan de ene kant gemakkelijker (minder verdriet), maar soms blijven de vragen komen. En dat is lastig. Maar dat is dan aan de begeleider om daar goed mee om te gaan.
Wat volgens mij ook belangrijk is, is dat je je kind ook de wijde wereld in stuurt. Ik heb 2 cliënten gehad die door hun ouders met ontzettend veel liefde thuis zijn verzorgd. Ze gingen dus niet naar school of werk. Maar ze hebben daardoor nooit gebarentaal geleerd, en zijn niet gewend zonder hun ouders te functioneren. Het is ook voor kinderen met een geestelijke beperking belangrijk te leren functioneren in de buitenwereld, los van hun ouders. Nu weet ik natuurlijk niet hoe beperkt jouw zoon is (hoef ik ook niet te weten) maar zorg voor zoveel mogelijk levenservaring en zelfredzaamheid.
Nog een voorbeeld
Goede vrienden van ons kregen een kind met verstandelijke en lichamelijke beperking (niet erfelijk) en hoewel de moeder al 40 was hebben ze er voor gekozen nog 2 kinderen te krijgen (beide gezond). 2, omdat ze de zorg van oudste niet op de schouders van één kind wilden laden.
Zoals het lijkt is oudste zeer tevreden in een parttime woongroep, dus die zorg zal hopelijk later meevallen. Het scheelt inderdaad enorm dat het kind met de beperkingen de oudste is; de kinderen weten niet beter en nemen de dingen zoals ze komen.
Al met al gaat het tot nu toe heel goed. Ik zie wel dat ze de jongste 2 veel liefde geven maar misschien wat minder tijd hebben om er bovenop te zitten. Volgens mij is dat ook niet zo heel erg. Het zijn erg leuke en lang niet altijd brave kinderen.
Bijzonder
Wat een bijzonder verhaal dank je wel! En hoe oud was de moeder/ waren de ouders toen ze de laatste kregen? Dat biedt voor mij ook weer perspectief .
Is het misschien ook zo dat kinderen in grotere gezinnen sowieso de aandacht moeten verdelen en niet zoveel krijgen als dat ze alleen waren geweest. Of had het echt te maken met de oudste.
Ik dacht ook als bennikkie
Maar dat moet je willen/kunnen en gegeven zijn natuurlijk.
Vriendin van mij heeft verstandelijke gehandicapte zus en erg zorgintensieve moeder. Dat hakt er echt in. Ze gaat wel hoor naar zus maar t is wel zwaar om veel te gaan. (Wonen ver van elkaar) Delen met een ander brusje had ze heel fijn gevonden gaf ze laatst aan.
Miepie
Moeder was eind 43 toen ze de jongste kreeg.
Natuurlijk, hoe groter het gezin hoe minder aandacht. De oudste vraagt vooral veel verzorging bij dagelijkse dingen als eten en oefeningen. De jongste twee hebben al snel geleerd dat ze soms geduld moeten hebben, dat gaat prima. De ouders zijn ook heel rustig en relaxed (geworden, heeft wel even geduurd).
