Wij blijven ons verbazen...

Herkenning wel

hier ook zo'n kind. Daar is naast de ADHD ook ODD vastgesteld en dat veroorzaakt hier die "knop".Hij gaat inderdaad zo om. Gisterochtend nog....uit het niks....heb hem met veel geduld, tikje humor maar vooral zo emotieloos mogelijk uit de bui kunnen halen...

Ja herkenning wel

Van een ongelooflijk lief, vrolijk, grappig en sociaal ventje ineens een draak met hoofdletters idd. Maar andersom ook, van een vreselijke draak die de meest bizarre dingen uithaalt, zo ineens weer dat lieve aanhankelijke knuffelkereltje waar je haast niet 'boos' op kunt worden.
Gelukkig! denk ik vaak. Want als hij die hele lieve, leuke en sociale kant niet had weet ik niet of ik van hem kon houden En als hij die lieve, grappige en sociale kant niet had denk ik dat hij voor nog veel en veel meer problemen aan zou lopen.
Maar hoe het kan dat die knop zomaar ineens om kan, ik weet het nog steeds niet....
Misschien ten overvloede, maar zoon hier heeft dus ook PDD Nos en ADHD

Koentje

ODD-achtig gedrag komt vaak voor bij ASS. Onze dochter heeft ook heel erg dat ODD-achtige over zich. Toch heeft ze geen ODD maar enkel Asperger. En ik ken meer kinderen met ASS waarbij aan ODD gedacht werd terwijl dat later in de diagnose niet genoemd wordt. Vaak hebben ze er een beetje van weg en hoeft dat niet meteen te betekenen dat ze ook ODD hebben.

Officieel

kunnen 2 diagnoses ook niet in Nederland....dus de officiele diagnose hier is ADHD met oppositioneel gedrag. Tja....ODD dus . Maar wat hier het beste lijkt te werken is onverschilligheid (althans, zo lijkt het voor je kind).

Voorbeeld: zoon dreigde gister het raam uit te springen (ja, dat is vrij heftig). Ga ik daar tegenin, weet ik dat zoon zijn zin krijgt. Dus enige wat ik heb gedaan, is zodra hij naar het raam liep, bij hem gaan staan. Dat zag hij ook als reactie, dus hij dacht dat hij me had. hahaha, je dacht dat ik echt ging springen....ik zei, nee hoor, maar je kan ook per ongeluk vallen, en dan kan ik je vastpakken....nou en, was zijn reactie. Ik zei, en dat vallen, dat geeft van die nare vlekken op de tegels, moeilijk te verwijderen....stilte....En toen zag hij in dat hij niet ging winnen....huilend viel hij tegen me aan, sorry, sorry, sorry....waar de bui vandaan kwam, geen idee, weet hij zelf ook niet...maar het kwam vanuit het niks....

Overigens, denk niet dat het mij niet raakt hoor, dat hij zegt te willen springen, van binnen sta ik echt doodsangsten uit dat hij het doet. Maar als ik dat laat zien, heeft hij me waar hij me hebben wil. De kunst is uiterlijk zo onbewogen mogelijk en met weinig emotie in de stem te reageren. Dat gaat me niet altijd zo makkelijk af, voordeel nu was dat het ochtend was, dat de andere 2 kinderen uit de buurt bleven....

Tja

dat emotieloos reageren is nu juist iets wat me zo slecht afgaat. Ik probeer het wel, maar hij krijgt het toch vaak weer voor elkaar. Maar ik zie wel dat het helpt als ik rustig blijf.

Die humor

Anna, zulke humor kan ik helaas niet gebruiken want dat wordt niet begrepen omdat het oorzaak-gevolg mechanisme bij dochter nog niet goed ontwikkeld is.

Wel heb je het prachtig opgelost, kan me voorstellen dat je doodsangsten uitslaat maar het is best bijzonder hoe je in een noodsituatie dit verzint of dat dit je instinct is om het zo aan te pakken en het ook de juiste manier is voor je zoon.

Schreeuw om hulp

Hoi Koentje,

Goeie vraag, waarom gaat die knop om? Wat zegt hij daar zelf over, als je het hem vraagt op een rustig moment, nadat je hem hebt laten weten dat je er graag voor hem wil zijn?
Ik krijg een beetje een verlaten gevoel, dat je die vraag moet stellen op het forum. Het antwoord is vast bij je thuis, in jou, in je kind, tussen jullie, in jullie wil om elkaar te begrijpen en lief te hebben.

Zulke extreme stemmingswisselingen 'ruiken' vaak naar een sterk gevoel van machteloosheid. En daarin zit een schreeuw om hulp en de wens door de ouders gezien of gehoord te worden.
Heb je het misschien nodig om wat meer te durven vertrouwen op je moeder-wijsheid en je intuitie?

Maar vragen stellen helpt ook: Wat heb je nodig, hoe kan ik je helpen als je draak naar buiten komt? Wat wil je graag dat ik weet? Ja, ik snap dat je het niet weet, maar als je het nu wel wist, wat zou het dan zijn?

Succes! Laura

Triggers

Heb je al eens bijgehouden in welke situaties die knop nu eigenlijk "om" gaat? Wie weet geeft een dagboekje na een tijdje meer inzicht in de triggers? Het zal ongetwijfeld iets zijn a la "spanning opbouwen", en dat het op een bepaald moment gewoon allemaal eruit komt.
De knop is hier nog maar een paar keer "om" gegaan, twee keer in totaal, en die keren kon ik er ook echt niets van bakken. Zowel niet voor wat betreft het bereiken van zoonlief, als van de oorzaak van de ommekeer.

Hier

kan zo'n uitbarsting uit het niets komen, soms kan ik achteraf nog wel terughalen waar het misging, maar deze keer dus niet, er was niet echt een aanleiding, het was ochtend, hij had alleen zijn concerta nog niet gehad, en hij was met broer en zus aan het spelen, dat draaide alleen uit op beetje klieren en uitdagen (van zijn kant) en toen we hem daarop aanspraken ging het mis. Overigens wil ik voortaan zijn medicatie meenemen naar boven, dan kan hij meteen als hij wakker wordt bij ons komen voor die medicatie, dan kunnen de prikkels ook niet al gaan opstapelen....

Ander kind

Ook ik heb hier het gevoel dat ik regelmatig met een ander kind zit. maar dan ook echt met een ander kind. Maar hier juist geen triggers. Tuurlijk, ik weet waar hij op reageert en wat goed doet/ niet zo goed werkt enz. Maar dat is het ´m nu juist, dat maakt voor het bovenste laagje wel wat uit. (veel soms) Maar nu niet voor hoe het nu écht met hem gaat.
Ik kan me enorm vergissen hoor, het kan dat ik een helehoop over het hoofd zie en signalen totaal mis. Maar ik heb écht het gevoel dat het uiteindelijk niets uitmaakt. Zoon is gewoon zo. Opeens, echt heel opeens, gaat het opeens super met hem. Lijkt hij alles aan te kunnen, kan ik alle kanten met hem op. En dan gaat het weer mis, soms plots, vaak sluipend. En dan laat hij zich hangen, is alles een probleem, uiteindelijk lijkt hij op het randje te zitten van overspannenheid, je hebt het gevoel dat er maar dìt hoeft te gebeuren of hij trekt het niet meer.
Ik heb dit gevoel altijd bij zoon gehad. Kon al toen hij heel klein was ´s ochtend heel opgelucht zien aan zijn blik: oke, wat het ook geweest is, het is weer voorbij (na weken soms) hij is weer in goede, gewone doen. En dat was dan ook zo, alles verliep dan weer soepel. Niet dat we nooit in zo´n tussenfase zitten, zo van het gaat wel redelijk maar niet geweldig, maar mij heeft het extreme verschil tussen goede en slechte fases wel altijd enorm gefascineerd. Echt een ander kind. En niet te voorspellen, voor mijn gevoel dan- Soms dacht ik hier moet hij toch last van krijgen en nee hoor. En heel vaak , dezelfde situatie als anders, en toch heel slecht. Het lijkt wel iets heel fysieks, dat gevoel krijg ik er soms bij.
In slechte periodes lijkt ook helemaal niets te helpen, niet wezenlijk iig. Uitzingen lijkt het devies. Verzachten kan wel maar daar is ook alles mee gezegd,. Zoon heeft dan zoveel nodig maar eigenlijk helpt niets. En in goede periodes het tegenovergestelde, dan lijkt hij zo weinig nodig te hebben....gaat alles vanzelf.

Anna

klein tipje, wat hier ongeveer 30% van de dagelijkse ergernissen wegneemt.
Onze dochter krijgt 20 minuten voordat ze haar bed uit moet, een bekertje water en de concerta in bed. Dan mag ze dus nog even soezen, rustig wakker worden en hoeft ze pas haar bed uit als ze echt wakker is én de Concerta begint te werken.
Het heeft echt enorm veel ergernissen en ruzies gescheeld !
Jakiro

Laura

In jouw posting staat een zin die niet prettig overkomt:

Ik krijg een beetje een verlaten gevoel, dat je die vraag moet stellen op het forum. Het antwoord is vast bij je thuis, in jou, in je kind, tussen jullie, in jullie wil om elkaar te begrijpen en lief te hebben.

Het lijkt erop dat je me in wezen te kakken zet dat ik hier om meedenken/hulp vraag. Je suggereert dat het te maken heeft met de wil om elkaar te begrijpen; dat die afwezig is blijkbaar. Ja, ik geef het toe: ik begrijp mijn kind lang niet altijd! Nee, ik doe mijn uiterste best om hem te begrijpen en dan lukt het me soms toch nog niet. Ik ben niet eenzaam, ik ben zelfs niet dom, en ik ben zelfs zo arrogant om te denken dat ik niet zozeer een begriploze moeder ben dan wel dat ik een moeilijk te volgen kind heb.

Ik ga er niet vanuit dat je het rot bedoeld maar je komt niet prettig over. Natuurlijk heb ik allang eens met mijn mannetje gepraat, wat er toch ineens in hem vaart. Op allerlei manieren. Hij kan het niet uitleggen, snapt het zelf net zo min. Is zelf ook niet het type wat daar serieus bij stil wilt staan: als de bui eenmaal over is, is het moeilijk terug te halen hij heeft er het geduld niet voor.

Er zijn heel soms wel triggers aan te wijzen. Maar wat bij Zoonlief opvalt is dat hij vaak ook heel rustig zijn eigen gang kan blijven gaan in zeer druk gezelschap, zelfs rustig kan blijven als hij agressief bejegend wordt. terwijl hij zelf ook heel boos en druk uit de hoek kan komen...

Guinevere

ja we hebben het echt wel eens een poos bijgehouden en geprobeerd uit te vogelen, maar het blijft een raadsel. Het lijkt er het meest op dat het 'iets'is wat hij nu eenmaal af en toe eruit moet gooien. Meestal lijkt er echt geen aanleiding. Want op momenten dat hij bij wijze van spreken een aanleiding heeft, dan doet hij hij het niet...