Zit ik in de ontkenning? (negeer ik beperking?)
Mijn dochter (11) is sociaal angstig, extreem. Ze praat niet bij anderen (selectief mutisme) en ontwijkt contacten.
Sinds een tijd zit zij op paardrijden. Dat doet ze omdat het haar plezier oplevert. Maar nu is ons laten weten dat het onveilig zou zijn om haar les te geven. De instructeur kan geen contact maken. En hij voelt dat hij de aandacht niet kan geven die zij zou moeten hebben (?). Nu is gesteld dat het tot nu toe wel gaat (ze laat gewoon goede vorderingen zien), maar dat ze haar beter in een les met minder kinderen zouden zien. Dat betekent dat ze daar weg moet.
Het is niet de eerste keer dat iets haar niet lukt. Ofwel... eigenlijk gaat het paardrijden haar goed af, maar ziet de club het niet zitten. Het is al eerder geweest met clubjes waar ze het lastig vonden. Het niet praten krijgt zo een heel grote betekenis, een stempel op alles.
Eigenlijk had ik dat nooit verwacht. Zelf zegt dochter dat het toch alleen vertellen is wat ze moet doen, waar ze op moet letten. Het maakt haar verdrietig. Mij ook wel. Mijn man geeft aan dat we misschien eens moeten overwegen of dit soort activiteiten ook echt wel realistisch zijn. Maar ja, moeten we haar dan ook echt gaan thuis houden?
Nu vraag ik mij af of ik heel erg bezig ben om het niet te willen accepteren dat zij met een beperking is. Dat ze dit soort dingen niet kan. Het is zo tegenstrijdig want ik zie wel dat ze het kan. Maar het zwijgen zit in de weg. Nu zou ze dan in een les kunnen met kinderen met een beperking. Gaat dit in alles zo. Moet ik haar dan uit al het gewone weg halen. Dat voelt ook weer niet okee. En juist in de sport en vrijetijdsclubjes heeft zij zo'n plezier. Ook al komt het op anderen misschien niet zo over als ze in haar schulp kruipt.
Als ik dit zo vertel, wat vinden anderen dan? Ben ik aan het ontkennen?
En herkent iemand het, dan kinderen eigenlijk niet geaccepteerd worden om dit soort dingen? Er zullen nog heel veel situaties komen. Hoe gaat ze het dan al redden als ze nog niet eens in een paardijdles kan.
Paardrijles
Ik zou toch niet te ver denken met je dochter. Wie weet hoe het over een paar jaar met haar gaat.
Maar gedoe met omstanders zonder begrip zou ik wel uit de weg gaan, tenzij je kans ziet om ze 'om te turnen'.
Dochter zit bij een manege voor gehandicapten - http://www.verenigingfpg.nl/lid03.php#toon - en heeft het heel erg naar haar zin. Ze verzorgt paarden, helpt met de rijles van andere kinderen, met en zonder handicap en rijdt dan ook nog zelf. Is ook met de gemengde groep op vakantie geweest. Heel goed voor haar zelfvertrouwen geweest die manege.
Triest
vind ik het dat je dochter niet geaccepteerd wordt om die reden. Niet praten zou absoluut geen beperking hoeven vormen bij de paardrijles en zeker niet in de omgang met paarden in het algemeen.
Niet luisteren en/of niet reageren kan wel een probleem zijn in een grotere groep. Maar zelfs dat hoeft geen belemmering te vormen mits er 1 op 1 begeleiding is voor je dochter.
Wat betreft het niet praten: eerlijk gezegd denk ik dat het voor de paarden misschien wel een verademing kan zijn, een stil kind. Al dat gekakel en gegil de hele dag is ook niet alles. Paarden praten trouwens zelden terug.
Maar even serieus: het lijkt me ook vreemd dat er in groepsverband verwacht wordt van de kinderen dat ze terug praten tijdens de les. Dat zou juist behoorlijk afleiden, lijkt me.
Verbaal zijn is echt niet noodzakelijk en zelfs best discutabel. Je kan alles naar je paard overbrengen met lichamelijke hulpen.
Wellicht zit het de instructeur eerder dwars dat er door je dochter niet veel gesocialiseerd wordt buiten, rondom het lesgebeuren.
Misschien heeft dit meer te maken met onbekendheid en daardoor ongemakkelijkheid van de instructeur hiermee.
Het niet praten van je dochter kan naar mijn idee juist met paardrijden een verrijking zijn in plaats van een beperking en zorgen voor rust en betere concentratie. Maar misschien heeft de instructeur wel wat meer uitleg nodig..
Herken
Volgens mij herken ik bij jou, waar ik zelf ook zo'n tijd mee gelopen heb. Jij kijkt naar je dochter en zegt, dit is passend. Is het passend op dit moment en ook voor (wat) later en waarom niet. Heeft de instructeur het idee dat ze niet hoort wat hij zegt, als zij hem niet aankijkt ? Is dat simpel te verhelpen door bijv af te spreken dat als hij iets uitlegt, hij toestaat dat zij hem niet aankijkt en daarna vraagt of zij gehoord heeft wat hij vertelde ? Eventueel kan zij kort navertellen wat hij net zei.
De instructeur zegt dat het niet passend is. Voor wie niet? voor hem niet of voor je dochter niet. Helpt het als de instructeur wat handvatten krijgt (en begrip)? Onze school praat de hele tijd over mijn zoon maar dan in termen als de juf vindt dit en dat.. maw niet mijn zoon blijkt maatgevend te zijn maar de juf. Zo hoort dat niet. Als jij denkt dat jouw kind mee kan, eventueel met een aanpassing hier of daar richting instructeur.. en die kan dat en ziet dat zitten, prima. Misschien zegt hij eigenlijk wel: ik weet niet hoe het moet of kan en vat dat samen in iets dat wat over jouw dochter zegt.
Mijn zoon zit op de naschoolse. Op een gegeven moment kreeg ik een belletje met de vraag: wij merken dat jouw zoon het niet zo naar zijn zin heeft, wat kunnen wij doen om het hem meer naar de zin te maken. Zo professioneel heb ik het nog nooit mee gemaakt. Ik heb toen aan zijn fysio gevraagd om hen in het kort wat te vertellen zodat mijn zoon wat beter ondersteund werd. Resultaat: een gelukkiger kind, blije leidsters, goede relatie onderling.. Als dat niet zo was gegaan, had ik hem er beter af kunnen halen want hij was er ongelukkig geweest. Ik wou dat meer instellingen een fractie van de instelling van deze naschoolse had.
Maw, kijk naar je kind: is het veilig, voelt het zich er veilig, wat heeft zij en de instructeur nodig, is dat (te) veel of niet zo veel.
Gaia
Is er misschien een andere manege, of een les gegeven door een andere instructeur? Als ze nou de boel afbrak kon ik die instructeur nog volgen, maar een rustig meisje dat gewoon doet wat haar gezegd wordt...hoe kan dat gevaarlijk zijn?
Idd lijkt enige voorlichting richting instructeur wel nodig. Dus inclusief "ze zal bijvoorbeeld echt nooit...doen", als er iets specifieks is waar hij bang voor is.
Je wordt zo moe van al die kortzichtige mensen! Zo ging het bij ons op school ook. Eerst moest zoon kleuterverlengen, daarna zou het speciaal onderwijs zo goed voor hem zijn. Tegen beide heb ik met succes gevochten, omdat niemand me uit kon leggen waarom mijn zoon baat zou hebben bij die maatregelen. In feite zeiden ze gewoon: help, dit kennen we niet, eng, ga weg. Nou, mooi niet dus!
Omstanders
Het moeilijke van omstanders is vaak dat ze tijd nodig hebben om je kind beter te begrijpen. Jij kent als moeder je kind door en door. De instructeur niet, is een leek op dit gebied. Helaas hebben sommige volwassenen ook geen zin om enige moeite te doen om je kind te begrijpen.
Daar zou ik naar kijken. Is de rijinstructeur met meer uitleg en tips bereid om door te gaan met de lessen? Eventueel zou je zelf enkele keren aanwezig kunnen zijn om te kijken wààr precies de problemen zitten.
Of is het voor je dochter beter haar daar weg te halen en paardrijles te krijgen in kleine groepen, met een instructeur met meer ervaring en kennis wat betreft je kind?
Er zijn ook veel kinderen die bijvoorbeeld zwemles krijgen in kleine groepjes en met een andere werkwijze. Ik zou haar zeker niet thuis houden. Ik zou kijken hoe ze op de beste wijze met de juiste begeleiding van haar sport kan blijven genieten.
Ook een paardenmeisje
Mijn dochter is 9, en rijd al twee jaar met veel plezier. Ze heeft pdd-nos, wij hebben de problemen nooit ontkend 
neem dat met een knipoog... we hebben een diagnose, ik vind echter mijn dochter geen "probleemgeval". Ze is ook snel teruggetrokken, angstig, maakt moeilijk contact.
Het contact met de paarden is voor haar zo'n voltreffer geweest! We zijn met opzet naar een manege gegaan die ook groepjes hebben voor kinderen met een beperking. Maar omdat ze lichamelijk niets mankeert wilden ze haar eerst, in de prive les, "gewoon" zien rijden. Ze pikte het redelijk vlot op, en je zag haar zelfvertrouwen groeien. Later is ze doorgegroeid naar een gewoon groepje, dat ging net wat snel, en ze zit nu in een groepje met iets jongere kinderen. De paarden op de manege kent ze allemaal bij naam, met de kinderen heeft ze soms wat meer moeite maar omdat het contact in deze lessen altijd via het paard gaat is het voor haar gemakkelijker; ze durft zelf hulp te vragen op stal, en ze praat met andere kinderen over de paarden, ik ben beretrots!
Ik ben bang dat jullie een verkeerde instructeur hebben getroffen, er zijn echt mensen die het geduld wel op kunnen brengen, maar als de klik er niet is dan word het contact met je dochter steeds moeilijker. m.a.w. zoek een andere manege! het kan, en het kan je kind zoveel plezier en zelfvertrouwen geven.
Mijn dochter heeft ook een tijd in dat "speciale" hoekje gezeten, en ik kan niet ontkennen dat we daar een hoop hebben geleerd hoor, maar zelf vind ik (met de kennis die ik nu heb) dat een kind zoveel mogelijk in het "normale" moet blijven, zo ziet ze gezonde voorbeelden en gaat zich daarop richten.
groetjes, Tess
Zoeken
Ik ben heel blij met jullie reacties. Het zijn er diverse en ieder met een eigen ervaring en idee.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me zo verdrietig voel vandaag en zo machteloos. Ik laat de traantjes maar even de vrije loop.
Het klopt dat de rij-instructeur voor haar nieuw is. Ik heb mijn punt na gesprek, op zijn advies, bij een coordinator daar neergelegd om naar een ander tijdstip te gaan. Nu blijkt dat die instructeur een belangrijke positie heeft daar. Ik denk dat mijn dochter dus weinig kans maakt want het zou gezichtsverlies zijn als een andere instructeur er wel mee om kan gaan (maar dat is mijn visie). Een half jaar dat ze daar les kreeg leek het geen probleem te zijn. Nu dus wel.
Inmiddels ben ik wel aan het informeren bij een aangepaste manege. Dit wekt bij mij wat weerstand omdat ik vooral op beeld verstandelijk gehandicapten zie. Maar ik wil er toch wel open voor staan. Tegelijk informeer ik bij een reguliere manege om de situatie eens voor te leggen.
Zelf ben ik ook een voorstander van liefst in het normale. Ik begrijp ook dat het lastig kan zijn. Mijn dochter zegt zelf: "maar hij hoeft alleen te zeggen wat ik moet doen en dan doe ik het". Met paarden vind ze het heerlijk. Zij hoeven niet te praten, te horen en ze hebben geen oordeel. Ik heb haar eerst zien groeien in zelfvertrouwen. Bij deze man heeft ze weer veel verloren in 4 lessen.
Weer oppakken, verder.
Gaia
*stevige knuffel voor je*
Pff, wat is het toch zwaar om steeds weer te blijven proberen, en maar door blijven gaan en maar niet opgeven. Ik ben het soms ook zoooo zat, veel sterkte.
Je vindt wel weer een andere plek waar jouw dochter van paardrijden kan genieten, vast!
Ik had het er vanmorgen toevallig nog met mijn man over. Sommige sport en hobby begeleiders kunnen hun rol/sport/hobby zo overdreven overschatten. Alsof ieder kind potentieel gouden medaille materiaal moet zijn en dat het anders de moeite niet is.
Mijn dochter, (die van ballet geniet, maar zeker niet een groot talent is) had vorig jaar zo'n balletleraar. Iedereen die niet goed genoeg was voor de balletacacemie, was eigenlijk zonde van zijn kostbare tijd. Die man leek niet te begrijpen dat je ook kan genieten van een sport/hobby, zonder overdreven ambitie, gewoon, omdat je ervan geniet. Gewoon omdat je zen bent en leeft in het moment. Gelukkig heeft ze nu weer een lieve lerares, die het wel begrepen heeft. De persoon is zo belangrijk. Er is vast voor jouw dochter zo'n manege te vinden, waar ze lekker zen mag zijn. Het klinkt zo goed, hoe je beschrijft dat ze geniet van het met de paarden zijn, zonder woorden. Mooi.
Jaaa, paarden praten niet...
Is voor ons meiske ook zo geweldig. Ze vind kinderen al snel druk "mama ze kwebbelen de hele tijd!" ze snapt een sociaal praatje niet, en bij een paard is dat niet nodig
Maar wat is het probleem van de instructeur als ze wel gewoon zegt wat hij doet?
groetjes, Tess
Ahum
als ze doet wat hij zegt bedoel ik natuurlijk )
Knuffel en doet wat hij zegt
hihi Tess, moeilijk he, praten? ha ha.
Waar het mis is gegaan weet ik eigenlijk nauwelijks hoor. Wat mij wel opviel is dat deze man zelf nogal graag een babbel doet. Ook tijdens het rijden vraagt hij wat waar hij dan een antwoord op verwacht. Maar ik denk eerder dat het gevoelsmatig is. Al vanaf het begin, iets van irritatie (onbeschoft om geen antwoord te geven?).
Bij de volgende manege ga ik toch meer uitgebreid info geven. Het stomme is dat mensen vaak juist reageren met: 'o, geen probleem, gaat lukken'.
Kobalt, bedankt voor je knuffel, ik neem 'm graag ha.
Wat jij over ballet vertelt, hebben we met dochter ook meegemaakt. Met kleuterdans wel. Dochter genoot van het 'tuttelen', roze jurkje etc. Toen viel me op dat haar juf wel wat streng was (kijkles). In de laatste les kreeg ze een rapportje mee waarop stond: 'misschien wat te hoog gegrepen'. (kleuterdans, 4 jarigen???). Ik heb haar van de les gehaald omdat dochter het al niet meer zo leuk vond, zo ged is dat niet. Ik snap nu hoe het idee bestaat dat ouders te veel eisen van hun kind. Ik had te hoog gegrepen? Dit verwacht je gewoon niet van een danslesje. Sport kan ook voor de lol zijn, hoeft niet altijd voor de hoge prestaties. Dat is op school al zo aanwezig. Jammer he.
Manege met groepen met een beperking
Oudste doet vrijwilligerswerk op een manege waar ook groepen mensen met een beperking rijden. Er zijn verschillende groepen, van verstandelijk gehandicapten tot lich. gehandicapten en ook autitische kinderen en gewone kinderen die erg angstig zijn etc.etc.
Het enige speciale aan die groepen is dat het kleinere groepen zijn qua aantal en dat ze bewust worden samen gesteld zodat er een groep is die sámen wat leuks heeft en iedereen aandacht genoeg krijgt. Sommige groepen bestaan maar uit 2 berijders en 2 begeleiding, maar anderen zijn groter met minder begeleiding.
Daar rijden ook vaak zat hele gewonen kinderen in mee die om een of andere reden wat extra aandacht nodig hebben.
Voor even of voor langer.
Dat maakt niet uit.
Zo'n manege zou je kunnen zoeken.
groeten albana
Albana en update
Bedankt voor deze informatie. Dat geeft al een beeld van de mogelijkheden. Ik ben wel al aan het informeren, maar heb nog geen reactie gekregen.
Wel reactie van een reguliere manege. Een heel lieve dame belde gelijk terug na mijn verzoek om meer info en uitleg over de situatie. Ik heb een afspraak staan om haar te informeren en zij zoekt graag samen naar wat mogelijk is.
Heel fijn.
Zeker fijn, gaia
Iemand die interesse toont en open staat voor kinderen die soms een wat andere benadering nodig hebben, dat is zeker fijn!
