Zit jij op één lijn met je partner?

Hier

Theoretisch gezien zijn we het vaak wel met elkaar eens maar in de praktijk gaat het toch wel mis. Zoon kan hier soms heel onredelijk en woedend reageren. Hij heeft een flink temperament. Op dat moment kan hij ook hele onredelijke dingen zeggen. Man neemt dit dan uiterst serieus op en gaat er hard tegen in want hij 'moet toch weten wie de baas is.' Man kan niet iets van zich af laten glijden. Zoon reageert op woede door zelf nog bozer te worden dus dan escaleert het helemaal.
Als ik me ermee bemoei dan wordt man ook boos op.Dan krijgen wij ruzie en flipt zoon nog meer want zoon kan er ook niet goed tegen als anderen tegen elkaar schreeuwen. Hij is sowieso erg gevoelig voor de sfeer.

Ik ben het met man eens dat ADHD geen vrijbrief is om je maar flink te mogen afreageren en dat er wel degelijk consequenties horen te zijn. Het juiste moment daarvoor is echter niet tijdens een conflict maar na afloop. Ik krijg zoon veel eerder uit zo'n bui door hem meer te negeren en neutraal te blijven ipv er inhoudelijk op in te gaan. Man heeft het gevoel als hij dat doet dat zoon er dan mee wegkomt.

Ik ben best streng vind ik zelf maar door de jaren heen ben ik soepeler geworden en veer wat meer mee met de omstandigheden. Man is strenger en strakker en heeft het gevoel dat de kinderen gelijk voor galg en rad opgroeien als hij een keer even wat minder consequent is of vervelend gedrag negeert.

Het gaat dus met vallen en opstaan. Nu zoon ouder wordt gaat het wel veel beter. Zoon is veel rustiger geworden en denkt beter na over zijn eigen gedrag. Naar mate hij beter met zijn woede om kan gaan merk ik dat man er ook meer vertrouwen in krijgt en er dus minder bovenop zit. Dat laatste is ook weer goed.

Overigens als ik man vertel hoe hij met zoon om moet gaan dan wordt hij boos op mij want natuurlijk weet hij wel hoe hij met zoon om moet gaan en ik moet niet denken het beter te weten. Dat schiet dus weinig op.

Regels uit boek

In een boek dat wij hebben (oudergids adhd van Kutscher) staan er vier grondregels, waar ik in verhitte momenten veel aan heb. Positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven en niet opgeven.
Bij dat kalm blijven staat een mooi plaatje in van een overprikkeld kind, waar een ouder tegen aan staat te schreeuwen. Het is misschien simpel, maar zoiets kan ons heel erg helpen. Als je bedenkt hoe ontzettend stom en onlogisch het is, om tegen een kind dat overprikkeld is, te gaan schreeuwen, lukt het veel beter om het niet meer te doen.
Misschien helpt het, als je het zo uitlegt tegen je man, dat het niet gaat om wangedrag, maar om overprikkeling, waardoor je kind niet meer kan nadenken en dus de meest stomme dingen doet. En dat het enige wat helpt, is de prikkels wegnemen, zodat hij weer kan gaan denken?

Prikkels

Beide ouders voeden op vanuit hun eigen ervaring. Juist bij zorgenkinderen kom je die visie verschillen tegen. Om bewust op te voeden is het dus handig om naar jezelf te kijken. Als je dit ook op een leuke en effectieve manier wil doen bestaat daar begeleiding bij. (maar mag hier geen link zetten denk ik)

Mijn stelling is dat opvoeden altijd leuk kan zijn. ook de mindere of leermomenten.

Let wel: gedrag van kinderen: gedrag heeft altijd een positieve intentie. Allen begrijpen we het vaak (nog)niet.

Een lijn

En wij zitten niet altijd op een lijn. Mijn man is veel impulsiever dan ik en kan daardoor ook veel primairder reageren.
Maar hij weet hoe slecht dat voor zijn zoon is, dus als ik hem corrigeer, bindt hij eigenlijk gelijk wel weer in.
En andersom ook natuurlijk. Ook ik kan het soms niet meer stoppen. Dan ben ik net Wanda uit Fairly odd parents: 'zeur, zeur, zeur, zeur.' Dan heb ik ook iemand nodig die me laat stoppen.

Helaas niet

en het irriteert me vaak mateloos. Ik ben inmiddels van pick your battles, man niet, die battled om alles. En dan sta ik hem weer uit te foeteren, waarop hij dan weer verongelijkt reageert. Bah, ik wilde dat hij eens naar me luisterde in dat opzicht. Kinderen hebben ook door dat hij veel minder kan hebben dan ik.

Zo ook net. Zoon moest nieuwe scheenbeschermers. We hadden afgesproken om te gaan na de boterham. Toen ik uiteindelijk wilde gaan, tijd genoemd, want ja, pdd-nos, ging het toch niet helemaal lekker. En dus liep hij sikkeneurig mee. In de winkel drama, en ik wil ze niet, ik hoef ze niet enzenzenz. Gelukkig was man hier niet bij, want dit had geleid tot een enorm drama. Ik niet, ik heb gewoon gekocht, niet op ingegaan, en uiteindelijk hier thuis koelde hij af. En heeft ze gewoon gepast en vind ze toch gewoon mooit nu...Zoals gezegd, was man hier bij geweest, dan hadden er nu 3 met een kwaaie kop gezeten, ik, man en zoon....

Hier juist beter

Onze relatie is verbeterd sinds ik de tips voor zoon ook op man toepas. Dat scheelt echt enorm. Met de opvoeding bemoeit hij zich niet zo, als er ingegrepen moet worden laat hij dat aan mij over. Ook wel eens vermoeiend, maar ja.

Mijn man is juist zachter dan ik

En vooral voor ADD zoon is dat hopeloos.
Hij voelt daardoor enorm veel ruimte en onzekerheid/onduidelijkheid. Maar doordat de oorzaak (gedrag van man) en het gevolg (driftbuien/ongelukkigheid zoon) zo ver uit elkaar liggen is het erg moeilijk bij mijn man tussen de oren te krijgen.
Ik vind het vaak knap lastig. We zijn nu weer naar de opvoedondersteuner gegaan om een en ander weer wat recht te trekken, maar het blijft maar lopen.

Man opvoeden

Het voelt soms best raar om mijn man een beetje 'op te voeden' hoe hij met jongste om moet gaan. Maar ik breng de meeste tijd met hem voor, zit erbij als de logopediste komt en heb meer ervaring, mijn trukendoos is gewoon groter. Niet dat ik het altijd weet hoor, we overleggen ook veel samen, ik voel me erg gesteund. We zitten gelukkig altijd wel op 1 lijn. Ik ben heel blij dat mijn man soms wat 'strenger' doet, tilt kind gewoon hups op. Die wordt nu wat zwaarder dus ik probeer ons zoontje wat langer eerst mee te laten werken. Ik denk ook wel dat ik het niet te belerend doe, maar daar let ik wel op.

Man ook juist zachter

Waardoor er te weinig grenzen worden gesteld, wat weer voor onveiligheid zorgt. Dus mannen zijn niet automatisch de strengere van de twee.
Ik zou willen dat we op een lijn zaten, was dat maar waar....

Lastig

Herkenbaar wel wat jullie schrijven. We zitten in principe wel op 1 lijn, maar man is wel veel meer geneigd om nogal 'militair' te doen. Dat pakt bij onze kinderen niet goed uit als papa de sergeant-majoor uithangt. En ook wat Quin schrijft, dat je zelf een stap verder bent in het inlezen, ermee bezig zijn enzo, dat is hier ook zo. Soms wel heel erg vermoeiend. Maar het helpt wel dat we in principe dezelfde lijn willen vasthouden. Want ik moet eerijk toegeven dat ik als tegenreactie op die 'militaire buien' ook wel de neiging heb om te zacht te doen. Daar moet ik wel echt op letten. Het is een houvast dat we in principe hetzelfde voor ogen hebben, ook al blunderen we dan allebei wel af en toe tegen de afspraken.

Gevoelig onderwerp

Het wordt hier ook een steeds gevoeliger onderwerp. Ik kan geen enkele suggestie doen zonder dat man dit als kritiek ziet op zijn opvoedingsstijl waardoor dus tegenover elkaar blijven staan want niet de bedoeling is. Hem een boek geven werkt ook niet want hij leest het niet of hij leest het wel maar dan is hij het toch nooit eens met de auteur.

Gek genoeg hebben we bij onze andere kinderen hier veel minder last van dan bij deze zoon. Die vertonen natuurlijk minder extreem gedrag en reageren ook beter op correcties en dergelijke. De verschillen tussen ons spelen dan ook wel en ook dan hebben we wel eens conflict mar het is allemaal minder uitvergroot.

Wat het hier extra lastig maakt

dan mijn man eigenlijk ook gewoon een ADHD-er is, met wat auti-trekken. Maar dit zelf niet onderkent. Er is ook geen officiele diagnose, want dat had je in zijn tijd allemaal niet, daarbij is hij opgegroeid in een redelijk relaxte omgeving, met mensen die zich ook niet snel druk maken over iets (Noorden). Dus zit hij vaak bovenop gedrag wat hij zelf net zo goed laat zien! En daar word ik dan weer pissig om, want hij hoort het goede voorbeeld te geven. Klein voorbeeld, hij zit bij de kinderen steeds maar te waarschuwen bij met volle mond praten. Ok, dat is ook ergerlijk. Maar.....HIJ DOET DIT ZELF VERVOLGENS WEL! Waarop de kinderen dus hem weer aanspreken, hij weer verongelijkt reageert en ik niet anders kan dan de kinderen gelijk geven...

Is het des vrouws?

Is het dan wellicht des vrouws, dat we steeds ingrijpen in de opvoedstijl van de man? :-p
Ik merk aan mezelf wel dat ik steeds mijn eigen opvoedstijl bijschaaf. In den beginne had ik nog wel eens de neiging om slaafs aanwijzingen uit boekjes te willen gaan opvolgen. Terwijl ik nu achteraf denk: wat een onzinadviezen waren dat. Misschien willen wij soms teveel boekenwijsheden in de praktijk brengen?
(ik zie mezelf nog met die stickerkaarten in de weer en met van die lijsten om ervoor te zorgen dat zoon wel doorging met zich aankleden, werkt hier totaal niet. Nou ja, die stickers alleen met zindelijk worden.)

Nee,

Mijn man en ik zitten absoluut niet op 1 lijn.Bij beide kinderen niet.Mijn man en ik komen ook uit hele andwere gezinnen,ik een heel zorgzaam gezin,mijn man kende bijna geen gezinsleven.Ik ben degenen die bij dochter de grenzen stelt,aan mijn man uitleg waarom ik dat doe,wat de gevolgen zijn,als ik dat niet doe.Bij onze zoon is het helemaal lastig.zoon heeft een hee lander karakter dan mijn man,is een gevoelig jongetje en is ook snel afgeleid.Toen zoon jonger was,dacht ik ook altijd voor hem.Keek ik wat er fout kon gaan,waarschuwde hem enz.Mijn man niet,die liet hem gewoon overal tegenaan lopen en vallen.Zo waren we een keer op vakantie en in de wildwaterbaan was een hobbel.ik vertel zoon daar omheen te gaan,dat de jongens die daar op aan het klimmen waren niet slim bezig waren.Man gaat later met zoon en zoon komt uit de wildwaterbaan met diepe wond op zijn kin,naar de huisarts en hechten.Daar vertelde zoon dat hij op de bobbel was gegaan en dat hij dat van papa had geleerd.
Dan kan ik zo boos worden.Zoon is niet handig,is een kind bij wie zoiets fout gaat,ik vind dat we daar rekening mee moeten houden.Waarom dat kind leren om op die bobbel te gaan.Man wil dan toch een meer stoer jongetje.
zoon is oo ksnel afgeleid,hij zorgt voor de dieren in het weitje,dat zijn veel etensbakken en drinkbakken,het komt regelmatig voor dat zoon er 1 vergeet,terwijl hij ervan overtuigd is dat hij het wel gedaan heeft.Vorige week is mijn man erg boos geworden omdat een paar dieren geen drinken hadden,zoon erg verdrietig,de andere dag ben i kmet m'n man voor het raam gaan staan en heb hem laten kijken hoe zoon tussen het voeren en drinken bezig is met 1001 andere dingen,dat het dan normaal is dat hij iets vergeet,dat hij niet boos mag worden ,maar gewoon moet controleren,op vriendelijke toon zegt tegen zoon dat hij een bakje vergeten is.Maar dat hij er niets aan kan doen.Zo moet ik mijn man alles uitleggen en de reden ervan.De eerste jaren deed ik ook alle gesprekken alleen,had ik vaak hoofdoijn de rest van de dag,vond mijn man dat ik me te druk maakte en er een te groot probleem van maakt,tot hij een keer aanwezig moest zijn,toen werd hij steeds bleker en vond hij het erg heftig wat er allemaal gezegd werd.
Zoon is nu ruim 11 en mijn man gaat hem nu eindelijk accepteren hoe hij is.Hij gaat er meer rekening mee houden.Is het met me eens dat hij moet veranderen,dat hij onze zoon niet kan veranderen.

Des vrouws

Nou, ik ben hier degene die het initiatief neemt met de opvoedingsperikelen, omdat ik ook degene ben, die ze ziet. Mijn man heeft heel wat adhd-trekjes en die ziet pas dat het mis gaat, als hij er middenin zit. En dat is gewoon te laat.
Gelukkig ziet hij zelf ook wel in, dat dit zo is. Ik heb hem er in het verleden ook een aantal malen, niet bepaald lieflijk op gewezen. En nu is er dus een rolverdeling ontstaan, waarbij ik degene ben, die de grote lijnen bewaakt.
Soms kan ik daar wel van balen, omdat ik de verantwoording zwaar voel drukken. Maar aan de andere kant, hij heeft weer andere verantwoordelijkheden. Omdat zoon steeds ouder wordt, hij is nu 13, is het ook steeds meer mogelijk om zoon zelf de verantwoordelijkheid te laten nemen. En daar wordt het wel lichter van, voor mij.
Soms gaat het dan mis, dan nemen wij een verkeerde beslissing met z'n allen...

Lizelot

je zoon is erg gevoelig, haalt veel prikkels binnen en ... ja vergeet soms wat. Hoe hoger de druk is om het goed te doen ..des te sneller vergeet hij wat. Hier heeft hij veel complimenten bij nodig,.. hij geeft immers heel veel en wil zeker niet zijn vader teleur stellen.

ik vindt dit gedrag fantastisch om te horen/zien. dit zijn vaak kinderen die enorm kunnen groeien met aandacht. De kunst is het om heel veel van te genieten!

Voor je het weet schiet je in een patroon.

Als ik Lizelots verhaal zo lees..

Het is heel lief dat je zo zorgzaam voor je kind bent, maar schiet daar niet te ver in door! Het kan zijn dat je in een patroon schiet waar je niet meer uit komt. Dat is met mijn schoonmoeder gebeurd.

Haar jongste is ook een gezond, maar gevoelig kind.

Dus de rest van het gezin moest met kousevoetjes om haar heen lopen, als er ruzie of een rotsfeer is lag het nooit aan haar, (als gevoelig persoontje ving zij natuurlijk ons chagrijn op en daarom deed zij zo vervelend)

Mama 'accepteerde' ook al heel snel dat zelfstandig dingen doen teveel gevraagd was. Dus liep altijd achter haar aan.

En.. wie verwacht het.. deze voorspelling is nog uit gekomen ook. Als ze nu onder de douche staat of naar bed gaat roept ze minstens een of twee keer haar 'mams' die dan meteen opveert. Tweeëntwintig jaar! Moeder staat altijd voor haar op als ze een vroeg college heeft en om 6 uur op moet. Ze gaat er vroeg voor naar bed.. ook al is het gezellig, het is toch 'haar plicht, als moeder'.

Vakantie is niet eens een optie, want dochter kan niet alleen thuis zijn, dat trekt ze niet. Mijn schoonouders worden ook wat ouder, maar hun hele leven draait nog steeds om een kind..

Omdat ze zo onzelfstandig is zal ze, als ze eens alleen gelaten wordt, heus in een sloot of 3, 4 lopen. En dat bekrachtigt moeder alleen maar. Zie je wel, ze heeft me nodig!

Wij denken zelf allemaal dat het alleen maar leerzaam is, om eens op je bek te gaan. De zoon van Lizelot is niet voor het leven getekend, én hij weet nu dat onvoorzichtig gedrag pijn doet. Zo heb ik het ook geleerd!

Paps 'had eerst nog niet zoveel begrip' maar gelukkig, nu wel. (heeft zich bij de situatie neer gelegd). we hebben moeder vaak genoeg er op aangesproken, maar er verandert niks. Zij is 'de moeder van', daar lijkt haar leven om te draaien.. Voor haar is er maar 1 waarheid.

Erik

Dank je wel,voor je fijne reaktie.Ik vind onze zoon ook een geweldig kind,een kind wat het echter wel moeilijk heeft in deze harde maatschappij,waar hij soms ook niets van snapt.Jij snapt wat ik bedoel ,niet boos worden,werken aan zijn zelfvertrouwen.

Henk 82

Henk,ik begrijp je reaktie.Je hebt ook absoluut gelijk.
Het is voor mij zelfs heel herkenbaar,mijn moeder was net zo,ook voor mij,ik heb me los moeten vechten en mijn broer,een zorgenkindje,kon ook doe nwat hi jwilde,heel het gezin liep op zijn tenen,als er iets gebeurde,werd hij altijd goed gepraat door mijn moeder,nooit steunde ze mij,want hij kon er niets aandoen.
Ik laat mij zoon dus veel zelfstandig doen,misschien mag hij zelfs wel meer dan andere jongens van zijn leeftijd,juist omdat het hem helpt,voor zijn zelfvertrouwen,zijn gevoel van eigenwaarde.Als hij een drukke dag heeft gehad op school,mag hij zich even afreageren op mij,maar niet tegen zijn zus of zijn vader.
Maar er is nog een middenweg tussen overbezorgt zijn en je zoon iets te laten doen ,waarvan je van te voren al kunt weten dat hijop zijn bek gaat ,allen omdat jij vind dat hij dat ook moet doen,omdat het jongensgedrag is.Snap je wat ik bedoel?Niet iedere jongen is verplicht om in de hoogste boom te klimmen.Je bent als jongen niet verpicht om te duwen en te knokken op het schoolplein om het stoerste haantje in de klas te zijn.
Ander voorbeeld.2 moeders,2 kinderen van anderhalf jaar oud,een wandeling,kind 1 kan al goed lopen en loopt dus naast moeder,ander kind heeft nog veel steun nodig,kan binnenshuis wat stappen,omdat er dan houvast is aan bank,tafel enz,is moeder 2 dan overbezorgd omdat ze kind 2 in de buggie zet of moet ze kind laten vallen, omdat kind 1 al wel kan lopen.
Sinds mijn man geaccepteerd heeft dat zijn zoon geen spiegelbeeld van hem is en hem geen dingen laat doen die hij niet kan of die niet bij hem passen leert hij juist ook van onze zoon.Onze zoon laat hem een hele andere kant van een manier van leven zien.Dat is mooi.....mooier dan je kind op z'n bek laten gaan.

En wij

wij zitten op zich wel op een lijn.Wij maken goede afspraken en vallen elkaar niet af waar zoon bij is. Soms zit ik wel met kromme tenen, maar dat geldt ook voor manlief.
Ik erger mij eraan dat manlief vaak niet rustig genoeg reageert en daarom de zaak tot een drama brengt. Hij is soms zo kort door de bocht dat zoon geen kans krijgt iets uit te leggen of te bespreken.
Man vind mij niet consequent genoeg en ergert zich dat ik dreig maar niet snel genoeg uitvoer. Ik ben inderdaad soms echt niet consequent, dat weet ik. ik vind het gewoon lastig!
Ik vind het lastig dat zoon bij zijn vader te weinig kans krijgt om zelf een probleem op te lossen of een ruzie uit te praten. Man zit er bovenop met reageren (heeft ook meer zoiets van ik ben de baas) en zoon wordt overruled.
We hebben wel respect voor elkaar in dit opzicht. Hij vindt dat ik goeie systemen bedenk en hanteer voor bepaalde dingen. Ik zie vaak dat man door zijn consequenter zijn, toch meer respect afdwingt bij zoon. We kunnen er goed over praten met elkaar maar merken ook heel duidelijk dat het moeilijker wordt als het gedrag van zoon in een periode weer wat slechter gaat. Dat zal iedereen wqel hebben denk ik. Dat kost nu eenmaal veel spanning.