Zo verdrietig
Wij zitten midden in het traject om te onderzoeken wat er 'mis' is met onze oudste zoon. Hij heeft heel veel negatieve kenmerken die toch wel heel veel lijken op ADHD. Sinds hij in groep 3 zit is dit in sterke mate naar boven gekomen. Hij doet kinderen soms pijn, zonder dit zelf in de gaten te hebben. Vriendjes die hij al heel lang kent, beginnen hem af te stoten. Een van zijn 'beste' vriendjes had hem ook niet uitgenodigd op zijn partijtje en mijn zoon heeft daar echt heel veel verdriet van. "Hij zegt dat ik niet lief ben!" Je hart breekt dan. Hij is juist super lief en gevoelig, alleen op dit moment heeft hij uitingen die hij niet onder controle heeft. Het klinkt ook stom als je moet zeggen, "sorry, mijn kind heeft jouw kind pijn gedaan, maar hij had het gewoon niet door." Toch is dit wel het geval. Kinderen snappen dat niet en dat is logisch. Ze zijn 6/7 jaar oud, dan kun je dat ook nog niet snappen. Maar nu komen ook de ouders met verhalen. "Je zoon zit mijn zoon op te stoken om stoute dingen te doen" "Mijn zoon is thuis onhandelbaar, want jouw zoon laat hem dingen doen die hij nog nooit heeft gedaan, zoals anderen slaan!" Ik weet dat mijn zoon problemen heeft en dat heb ik ook geprobeerd uit te leggen. Ik wordt hier zo verdrietig van. Maar het kan toch niet zo zijn dat haar zoon onhandelbaar wordt door mijn zoon? Juf houd mijn zoon extra goed in de gaten. Ze is volledig op de hoogte van de problemen en is druk met ons bezig om te achterhalen wat er aan de hand is. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mijn zoon de dictator kan uithangen zonder dat dit wordt opgemerkt. Ik merk al een poos dat mijn zoon steeds meer uit de groep begint te raken en ook hij merkt en voelt dat. Hij wil niet meer naar school, zegt iedere ochtend dat hij ziek is. Hij is gewoon zo ongelukkig. Een kind van 6 hoort niet zo ongelukkig te zijn. Het is juist zo'n vrolijke, leuke, vlotten en lieve jongen en nu lijkt het wel dat niet alleen de kinderen uit zijn klas, maar ook de ouders tegen hem keren en niet verder kunnen kijken dan hun neus lang is. Alsof het niet mogelijk zou zijn dat haar zoon zelf ook op het idee kwam om meisjes te plagen... Het is niet goed hoor, maar je kan toch niet altijd de schuld op een ander kind leggen. Zelfs niet bij een kind dat toch wel wat problemen heeft. Sta altijd met mijn mond vol tanden als zoiets wordt gezegd en mijn eerste reactie is dan gelijk: "Ja, er is wel wat met zijn gedrag aan de hand, en we zijn druk bezig om dit te achterhalen, zodat we hem kunnen helpen." Toch denk ik dat sommige opmerking, gewoon ook kinderdingen zijn. Kinderen van die leeftijd doen nou eenmaal niet altijd aardig tegen elkaar. Ze duwen, trekken en slaan nog vaak omdat het verbaal nog niet helemaal volgroeid is. Dat kan je dan toch niet altijd afschuiven op een ander kind? Meestal is het na een uur of een dag al weer vergeten en vergeven. Het vriendje had hem niet uitgenodigd op het parijtje, maar mijn zoon mocht wel met hem mee de school rond voor de verjaardagskaart. Toen vonden ze elkaar weer helemaal aardig.
Sorry dat het zo'm lang verhaal is geworden, maar af en toe zit ik hier gewoon mee in mijn maag en moet ik even mijn verhaal kwijt...
Scarlet
Hoi Scarlet,
Wat verdrietig zeg. Weet helemaal hoe je je voelt. Ik maak me ook zo'n zorgen om mijn dochter. Ander probleem hoor, maar je hart breekt inderdaad elke keer.
Ik hoop dat je gauw iets meer weet, zodat je hem en jezelf kan helpen, want zorgen om je kind is helemaal niet leuk.
Knuffel van mij.
Salie
Gossie
Ach jee, weat een verdriet voor je zoon. Het moet afschuwelijk zijn om door je eigen vrienden "verstoten" te worden. Je schrijft over elkaar pijn doen "Ze zijn 6/7 jaar oud, dan kun je dat ook nog niet snappen." Ik ben dat toch niet met je eens. De zesjarigen om me heen hebben het donders goed door wanneer ze een ander pijn doen en dat dat niet kan. Uit je verhaal denk ik inderdaad dat er iets met je zoon aan de hand is. Ik hoop dat jullie er snel achter komen wat het is en hoe jullie hem kunnen helpen. Sterkte!!
Ontschuldigen
Wat vreselijk rottig allemaal Scarlet. Als ik je verhaal zo lees lijkt het of de hele wereld zich tegen je zoon keert. Het is echt erg om dit te lezen. Ouders van vriendjes doen hier blijkbaar ook aan mee. Ze horen maar al te graag dat het niet aan hun kind ligt, maar aan jouw zoon. Dat gaat vaak ook wel ver he. Zo is hun kind niet meer verantwoordelijk voor hun eigen daden. Ook al zou het zo zijn dat jouw kind ze uitdaagt, ze doen het toch nog steeds zelf. Het is voor hun kinderen misschien al heel eenvoudig om onder een standje uit te komen door het noemen van zijn naam. Dat blijft in stand als je niet ingrijpt. Ook als er al een diagnose is. Ik denk dat je je nu daar op zou moeten richten. De juf kan misschien wel iets betekenen. Het negatieve imago moet weg.
Ik kan me heel goed voorstellen hoe verdrietig je je hier om voelt. Hopelijk keert alles snel de positieve richting weer in.
Sterkte!
Pippie
Ja verdrietig
Zeer zeker. Je zoon wordt nu alleen maar negatief bekeken en dat doet pijn. Hij raakt zijn vriendjes kwijt en ouders geven hem overal de schuld van. Dan wordt zijn gedrag alleen maar erger. "Ik heb het toch altijd gedaan."
De leerkracht kan hier veel aan doen.Hem een complimentje geven als hij leuk samenwerkt, een duim in de lucht als hij een lieve opmerking maakt tegen een klasgenoot. Ook jij, als moeder. Prijs hem bij iedere positieve actie. Praat `s avonds nog eens de dag door. Wat ging er niet zo goed? Wat ging er wel goed? Eindig met het positieve en geef hem een pluim.
Overleg in een gesprek met de juf hoe je deze negatieve spiraal zo snel mogelijk kunt doorbreken. Hij hoeft geen 20 vriendjes te hebben. Maar hij moet wel lekker naar school kunnen en zich ontspannen voelen. "De juf zit erboven op", dat is fijn, als het op een positieve manier is. Je zoon sturen, gesprekjes voeren en tips geven hoe zijn gedrag anders kan. De trajecten van onderzoeken duren altijd erg lang. En ze bieden vaak geen oplossing voor het gdrag van je kind. Heeft je zoon ook problemen buiten school? Op een (sport)clubje, vriendjes in de buurt enz.?
Mijn zoon heeft ook problemen in de omgang met leeftijdsgenoten. Zodra de kinderen 1 of 2 jaar ouder zijn gedraagt mijn zoon zich totaal anders. Ik zorg dus dat hij naast school wel leuke ervaringen heeft met kinderen, die ervaringen kan hij in de klas weer gebruiken. Maar "gemakkelijk" zal hij niet worden. Dat heb ik wel altijd gewild. Dat hij makkelijker in de omgang werd, zich beter aanpaste. De laatste jaren accepteer ik hem zoveel mogelijk zoals hij is. Dat geeft hem juist meer zelfvertrouwen. Want ook dat speelt vaak mee. Onzekerheid.En het zelfvertrouwen van je kind wordt met de dag lager als hij zo negatief benaderd wordt.
En de reacties van de andere ouders vind ik nogal vreemd. Het is lekker makkelijk om de verantwoording bij je eigen kind weg te halen en de schuld te geven aan een ander kind. "Mijn kind is thuis onhandelbaar door jouw kind." Wat een onzin.
He bah
Jee, wat een verdrietig verhaal zeg. Heel vervelend voor je zoontje EN voor jou, want uit ervaring weet ik wat voor slapeloze nachten dit kan opleveren. Het klinkt heel herkenbaar, jouw omschrijving was/ is ook op mijn 6-jarige van toepassing. Een hele, lieve, gevoelige tobber die ook behoorlijk ad(h?)d-gedrag vertoont: duwen en trekken om contact te leggen, heel erg het spel van anderen verstoren door er ineens middenin te springen, de grens tussen stoeien en vechten niet herkennen en helaas ook per ongeluk pijn doen. Aan het begin van dit schooljaar was het heel problematisch en begon ik echt te geloven: 'ze motte 'm gewoon niet'. Hij was er ook heel verdrietig over en maakte geregeld opmerkingen als: 'ik dnek dat ik geen vrienden meer heb op school', 'niemand vindt mij lief' en 'ik vind mijn leven niet zo leuk meer'. Dat snijdt echt door je ziel!
Ik weet niet precies hoe het komt dat het nu beter gaat. Voor een deel heeft het te maken met dat hij meer uitdaging/ werk op niveau aangeboden krijgt en daardoor minder gefrustreerd is. Anderzijds zit de juf heel erg bovenop pestgedrag (hier was zoon meer slachtoffer dan 'dader') en hebben wij veel met Zoon gepraat over hoe hij zelf dacht eea te kunnen veranderen. (Dus proberen inzicht te geven in 'wanneer loopt het mis', hoe herken je grenzen bij andere kinderen enz. Dat is overigens nog steeds wel een probleem hoor, maar het gaat iets beter). En ik weet dat de ervaringen uiteen lopen, maar wij hebben heel goede ervaringen met visoliecapsules (van EyeQ: omega3 en teunisbloemolie, zeer sterke concentratie). Ook thuis merken we aanzienlijk verschil sinds hij die dingen een maand slikte.
Ik weet niet hoe het met jouw zoon zit, maar mijn exemplaar had vooral moeite met ongestructureerde momenten. Dus bijv. die paar minuten tussen twee activiteiten in en de drukte op het schoolplein. Mssch kun je de juf vragen of zij ziet wanneer het mis loopt? Dan kun je een plan de campagne daarvoor opstellen. Ook heb ik gevraagd om een soort rustplek in de klas, waar hij even tot zichzefl kan komen als hij merkt dat het te druk wordt om hem heen en zijn hoofd overloopt. Ook hebben wij veel kindjes thuis uitgenodigd, omdat Zoon wel goed 1-op-1 kan spelen, maar veel moeite heeft met grote groepen. Zo kwamen zijn klasgenoten erachter dat hij eigenlijk helemaal niet zo vervelend is als hij op school leek. Enfin. Ook een heel verhaal dus, hoop dat je er iets mee kan. Het is hartverscheurend een klein kind zó ongelukkig te zien. Dat hoort idd helemaal niet. (Mijn zoontje heeft overigens ook nog geen diagnose, hij heeft veel AD(h)D trekken, maar we houden ook nog steeds rekening met de mogelijkheid Asperger, NLD of dyspractie).
Heel veel sterkte!
En verder...
... ik had het bericht van Wil40 nog niet gelezen, maar helemaal waar wat hij/ zij schrijft. Juf heeft zeker een taak in deze, als het goed is kan zij de boel een beetje bijsturen. En praten met hem, veel, veel praten en veel, veel pluimen geven.
En roddelende ouders met bevooroordeelde opmerkingen zijn echt heel erg vervelend. Ik zou ronduit met m'n mond vol tanden staan. Geen idee hoe je die (op een al dan niet diplomatieke manier) de mond snoert. Is niet bepaald mijn sterkst kant...
Scarlet
"Het kan toch niet zo zijn dat haar kind onhandelbaar wordt door mijn kind"
Deze zin viel me erg op in jou verhaal. Mijn zoon is ook een druk baasje en dit kwam ook sterk naar boven in gr. 3, hij zit nu in groep 5. Inmiddels weten we wat mijn zoon mankeert en ben daar heel open in naar andere ouders.
Mijn zoon wordt heel onrustig van andere onrustige kinderen en heeft er een in de klas die precies weet hoe hij mijn zoon zover kan krijgen dat hij flipt. Helaas zien zijn ouders dit niet zo. Gelukkig hebben we een super juf die dit door heeft. Maar zo zie je wel dat een kind een ander kind in zijn gedrag kan beinvloeden.
Als die moeder tegen jou zegt dat haar kind onhandelbaar is geworden door jou kind lijkt het me erg sterk dat haar kind eerst een rustig bedeest kind was. Ik vind dit dan ook een uitspraak van deze moeder die niet kan.
Ik hoop dat je snel weet wat er precies aan de hand is dan kan je daar naar handelen en kan hij op school ook de juiste zorg krijgen.
