Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
even zo...

even zo...

08-08-2011 om 08:17

Zoon...

Aansluitend op bovenstaande draadje het volgende. Wij weten niet meer waar we het moeten zoeken, maar willen wel een dubbele afspraak met de HA gaan maken.

De experts hadden bij zoon wel kenmerken van autisme gezien, maar die zijn onvoldoende om binnen het ASS-spectrum te vallen. Conclusie: zoon krijgt geen hulp. Ze adviseerden ons wel om hem weer te herbeoordelen als er problemen komen op school of in de sociale sfeer.

Maar nu: die ASS kenmerken die hij dan toch heeft, steken soms behoorlijk irritant de kop op en weten gewoon niet meer hoe we daarmee om moeten gaan. Ons is wel het boek: 'Geef me de vijf' geadviseerd. Mijn man vindt dat best moeilijk omdat hij toch officieel geen autist is, maar dan wel kenmerken heeft….We hangen er een beetje tussen in zegmaar.

Ik merk nu ook dat hij ineens meer gaar 'fladderen' met zijn handen als hij 'het even niet meer weet'. Honderdduizend keer ten hem zeggen wat hij moet doen en het dan nog niet doen…ik wordt er gek van. Hij onderhandelt ook continu met ons.
Aan de ene kant denk ik: het is toch een van die kenmerken van ASS, maar een andere keer denk ik: hij is verdomde slim en weet donders goed waar hij mee bezig is.
Als hij ergens geen zin in heeft dan weet hij de boel heel goed te manipuleren zeg maar. Zelfs tijdens een IQ-test vond de tester het heel moeilijk te bepalen of hij het niet wilde of moe was of dat het iets anders was. Hij was snel afgeleid en druk (maar geen ADHD want dat hadden ze ook al uitgesloten)
Hij probeerde er volgens haar ook steeds onderuit te komen. Hij probeerde haar af te leiden door haar te wijzen op andere dingen, naar de wc moeten, honger hebben, over andere onderwerpen beginnen…etc…
Op school was het precies hetzelfde bij juf uit groep 2.
Werkjes die niet gedaan worden, of helemaal fout. Juf wordt een beetje boos en zegt dat zoon eerst zijn werkje moet doen voordat hij leuke dingen mag doen. Gevolg: zoon maakt werkje in een minuut foutloos! maar eer hij eraan begint…pffff.
Ik houd mijn hart vast in groep 3.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Primavera

Primavera

08-08-2011 om 09:13

Even zo

Was dat jouw zoon, die een hoog IQ had, maar ook een grote P/v kloof? Ik herken veel van je beschrijvingen in mijn zoon, waar ze in het begin (met 3,5 jaar) aanvankelijk ook aan autisme dachten en wij ons niet in konden vinden en wat het ook niet was. Zijn probleem was een dysfatische ontwikkeling met grote P/v kloof. Nu hij 10 is heeft hij meer trekken van ADD, maar ook niet genoeg voor een diagnose.
Gezien mijn eigen ervaringen en lezende in deze rubriek denk ik dat die 'autistische trekjes' die je bij meerdere stoornissen ziet ook buiten ASS voor een groot deel uitingen van een kind zijn als het ergens vast dreigt te lopen.
Of je zoon nou een etiket krijgt of niet, je zult toch zijn eigen gebruiksaanwijziging moeten vinden. Meewerking van school en vooral van de leerkracht is daarbij essentieel.
Groeten Primavera

even zo

even zo

08-08-2011 om 09:49

Primavera

onze zoon heeft inderdaad ook nog die kloof waarbij zijn performaal IQ hoger ligt dan zijn verbale IQ.

Maar mag ik je vragen wat precies dysfatische ontwikkeling is?

Primavera

Primavera

08-08-2011 om 10:03

Even zo

Zie het dysfasiedossier van ouders online; http://www.ouders.nl/mdysfasie1.htm en volgende
Ik weet niet of het aan de dysfatische ontwikkeling van mijn zoon ligt, want verspreid over de familie zijn er nog enkele jongens ogenschijnlijk zonder taalontwikkelingsstoornis die dit soort problemen hebben. Allemaal bovengemiddeld intelligent, geen autisme of AD(H)D, maar wel teveel problemen om het helemaal zonder hulp te kunnen redden.
Groeten Primavera

even zo

even zo

08-08-2011 om 10:13

Diagnose

wie kan dit diagnotiseren? Ik bedoel: wie kan die constateren dan? Hoe is dat bij jullie gegaan? via de HA?

Ik lees dat dysfatische ontwikkeling voorkomt bij kinderen met een duidelijk verhoogd performaal IQ tov verbalaal IQ. de andere kenmerken komen ook bekend voor. Slecht aankleden, laat kunnen fietsen etc….het kost allemaal wat meer moeite….uiteindelijk doet hij het wel…als ik erg boos wordt dan of wanneer er consequenties aan verbonden worden..geen leuk spel mogen doen, geen beloning krijgen. Dan doet hij het ineens wel!

Primavera

Primavera

08-08-2011 om 12:24

Niet boos worden

De diagnose gaat in Nederland vaak via een audiologisch centrum ook een logopedist die gespecialiseerd is in dysfasie kan helpen.
Ik weet niet of je zoon zoiets heeft, hoe ging zijn spraakontwikkeling? Een kind met dysfatische ontwikkeling heeft per definitie een hogere PIQ dan de achterblijvende VIQ. Aanpak voor problemen die te maken hebben met zo'n grote kloof zullen waarschijnlijk ook werken voor kinderen zonder dysfasie-etiket.
Eén van de grote problemen waar je bij school tegenaan loopt is dat veel leermethoden juist een beroep doen op het verbale IQ, bijv. zoals leren lezen met de hak-en-plak-methode of tafels opdreunen. Dat werkt dus niet bij deze kinderen, want dat is juist hun zwakste punt. De oplossing van school is meestal meer van deze voor het kind ongeschikte methode aanbieden of erger nog het kind laten zitten, waardoor het met taal nog meer achterkomt en nog minder oefening krijgt die het nodig zal hebben. Methodes die een beroep doen op visuele input zoals woordbeeld lezen met een plaatje ernaast en juist langere woorden, die aansluiten bij de belevingswereld van het kind ipv die korte weinig zeggende woorden werken vaak wel goed bij deze kinderen. Ook grote letters zijn funest omdat dan het woordbeeld moeilijker te zien is evenals het benoemen van letters als ah, buh, duh, tuh, enz. wat voor het kind als één grote brij hoort. Gewoon AAAA, Béé, Déé werkt veel beter. Mijn zoon heeft trouwens de letters geleerd, nadat hij heeft leren lezen.
Van wat ik gelezen heb ligt een groot deel aan een bijkomend automatiseringsprobleem. Normaal gesproken doen we een groot beroep op ons auditieve geheugen om dingen en handelingen in ons hoofd te automatiseren. Als je je gaat aankleden zeg je voor jezelf eerst pak ik dit, dan pak ik dat. Als een kind echter door een laag verbaal IQ dit minder ontwikkeld heeft werkt het niet en de gedachten drijven weg. Zo'n kind moet leren om plaatjes in zijn hoofd op te slaan van de volgorde die hij moet doen. Daarom werkt werken met picto's zoals bij ASS ook vaak goed.
Vaak boos worden of telkens met straffen (of geen belonig is eigenlijk ook een soort straf) lijkt me niet de goede weg. Je krijgt dan een soort boeman verhouding om hem over zijn moeilijke momenten te helepen wat faalangst in de hand kan werken. Beter is het om je met eindeloos veel geduld te wapenen hem te helpen herinneren als hij het weer even kwijt is wat hij ook al weer moest doen en wat het eerste moet. Bijv. zoon stokt met aankleden, herinner hem eraan eerst zijn hemd aan te doen. Voordeel van het verder intelligent zijn is dat je veel kan uitleggen en herinneren hoe eerdere obstakels toch ook door hem overwonnen zijn en dat het normaal is om moeite te hoeven doen voor iets om het te leren. Ik ben nou zover met mijn zoon dat als in het niets weg lijkt te dromen hij uit kan spreken waar het obstakel zit waarom hij niet eens aan beginnen toekomt. Vaak is dat een stom automatiseringsdingetje wat hij dan even kwijt is.
Groeten Primavera

Karmijn

Karmijn

08-08-2011 om 12:59

Positief

Even zo, ik ben het heel erg met Primavera eens, dat je heel erg op moet passen met belonen en straffen.
Ook bij onze zoon leek dat wel te helpen. (hij heeft adhd). Maar het is funest gebleken voor zijn zelfbeeld. Een beloning wordt ook een straf, als je hem niet krijgt omdat iets je niet gelukt is. Door die beloning/straf kreeg onze zoon steeds het gevoel dat het zijn eigen stomme schuld was, dat het nu weer niet lukte. Deze moeder was dan ook nog zo stom om dingen tegen hem te zeggen als: 'Is het nu nóg niet klaar, ik heb het je al honder keer gezegd, hoe vaak moet ik het je nog uitleggen.....'
Achteraf wilde ik dat ik de tijd terug kon draaien, want onze zoon heeft door deze aanpak een negatief zelfbeeld ontwikkeld en is door een verkeerde wisselwerking met een leerkracht (die ons te soft vond en er nog een schepje bovenop deed) depressief geworden. Dat wil je niet.
Ik heb veel gehad aan de adviezen uit boeken over adhd, maar wat Kutscher schrijft, kan je bij elk kind met beperkingen toepassen.
1 Kalm blijven. Als je boos wordt, geergerd of geirriteerd, verhoog je het stress niveau van het kind. Hierdoor krijgt het kind de vechten of vluchten reactie en kan hij helemaal geen optimaal gebruik meer maken van de executieve functies, die hij op dat moment zo nodig heeft.
2 Positief blijven. Aan verwijten, kritiek en negatieve input heeft niemand iets. Er gaat altijd iets wel goed. Benoem dat. Ieder kind heeft zijn unieke eigenschappen die het zo waardevol maken. Benoem die. Sluit elke dag af met het benoemen van dingen die goed zijn gegaan. Geen moeilijke gesprekken voor het slapen gaan. Geef het kind exclusieve een-op-een aandacht. Liefst elke dag, het hoeft maar een minuut of tien te zijn. Ga dan lekker spelen met het kind en laat hem bepalen wat er gebeurd. Niet praten, geen vragen stellen, alleen volgen. Mijn zoon vond dat heerlijk. Voor kinderen met een probleem, zijn vaak de meest eenvoudige dingen al een hele uitdaging om te volbrengen. Daar verdienen ze waardering voor. Onze zoon vond het op school zijn een verschrikking. Het stilzitten en de juf gehoorzamen een ramp. Later realiseerde ik me pas hoeveel moeite dat hem kostte. Maar wij gingen ervan uit dat het 'normaal' was om naar school te gaan en dat hij dus geen waardering hiervoor hoefde te hebben. Terwijl het voor hem een topprestatie was.
3 Georganiseerd blijven. Dat kan op zoveel manieren. Met picto's, met reminders (bij ons zit een briefje bij de voordeur met 'deur dicht?' erop. Anders vergeet hij om de deur achter zich dicht te trekken als hij naar school gaat. Aparte tassen voor aparte activiteiten. Alles op een vaste plek. Dingen volgens een vast ritme doen. Allemaal altijd op dezelfde plek aan tafel zitten. Veranderingen en spannende dingen van tevoren doorpraten en uitleggen. Zorgen dat gezinsleden elkaar persoonlijke ruimtes niet binnen dringen. Dat soort dingen.
4 Door blijven gaan, niet opgeven. Als iets werkt, moet je niet denken: 'Het probleem is opgelost, we gaan nu weer proberen 'gewoon' te doen.' Als iets werkt, moet je het juist blijven doen. Je kind heeft bepaalde beperkingen, bepaalde moeilijkheden met dingen. Dat gaat niet zo maar over. Je zult een lange adem moeten hebben. Dus zul je niet op moeten geven. Natuurlijk worden sommige dingen op den duur makkelijker, maar dan moet je denken in jaren, niet in weken. Je zult lang bereid moeten zijn om te helpen met zaken die voor een ander kind vanzelfsprekend zijn. Maar het niet doen, is geen optie. Ten minste bij ons niet. Het is een periode erg slecht met onze zoon gegaan en dat is iets wat ik geen enkel medemens toewens.

Misschien heb je iets aan het boek: 'Slim, maar..' Dat gaat over het aanleren van executieve functies en is niet gebonden aan een 'diagnose'. Ik weet niet of je het al weet, maar executieve functies zijn de functies in het brein zoals: tijdsbesef, planning, beginnen met iets, doorgaan met iets, stoppen met iets, scheiden van emoties en feiten, innerlijke spraak, werkgeheugen, overschakelen, vooruit kijken, terug kijken.
Veel kinderen met een 'stoornis' hebben problemen met deze functies en het is mogelijk om manieren te vinden om daar mee om te gaan. Zo train je de functies en kan het kind in de toekomst de taak misschien beter uitvoeren. Een lijstje pictogrammen voor het aankleden bijvoorbeeld, kan heel goed helpen, als je kind moeite heeft met de volgorde van de kledingstukken. Maar voor mijn zoon zou dit verloren moeite zijn. Aankleden is hier het probleem niet.
Nu ja, ik schrijf een hele lange post. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Het helpt soms als je praktisch kijkt, naar waar je kind tegen aan loopt en daar dan mee aan de gang gaat. Het grote, onoverzichtelijke 'PROBLEEM' wordt dan opgedeeld in deelprobleempjes, waar je wel winst mee kunt behalen.
Sterkte

even zo

even zo

08-08-2011 om 15:24

Dysfasie

zoon heeft inderdaad een veel hogere PIQ dan VIQ.

Taalontwikkeling: redelijk al praat hij soms als een volwassen man. Hij gebruikt ook zelfbedachte, vreemde woorden ('steukelen'). Ook als hij een verhaal verteld, dan zit er geen lijn in. Hij springt van de hak op de tak zodat niemand weet waar hij het eigenlijk over heeft.
Zinsopbouw is soms erg moeilijk te volgen bij hem. Hij draait de woorden gemakkelijk om zodat je echt moeite moet doen om te snappen wat hij nou bedoeld.

De onderzoeker vroeg hem bijv. om uit te leggen wat een schoen is.
Zoon: "dat heb je aan je voeten als je naar buiten gaat".
Onderzoeker: "Kun je er ook wat meer over vertellen?"
Zoon: "…."

Het lijkt alsof hij betekenis van woorden niet goed snapt of de vraagstelling niet goed begrijpt.

Op de vraag: "Dit is een ruimte waarin je kookt".
Zoon: "een pan".
Het moest zijn: keuken

Inderdaad zijn het benoemen van letters als Ah, Buh, Cuh, Duh…raar voor zoon. Hij zegt zelf al: AA, Béé, Céé, Déé…(eigenlijk zoals ikzelf het op de lagere school geleerd heb, maar tegenwoordig is het dan ah, buh, cuh…etc..).

Ik vind het goed om te horen dat ik bij mezelf ook te rade moet gaan als ik weer eens boos word. Ik vind het ook pijnlijk om te zien maar dat is dan weer achteraf als het leed al geschied is.

Denken jullie dat het een goed idee is om dit voor te leggen aan de HA? Hij is er eind deze week weer en we willen zo snel mogelijk een afspraak maken met hem. Ik wil zo snel mogelijk een diagnose hebben zodat we hem kunnen helpen nu hij naar groep 3 gaat. Ik zou het verschrikkelijk vinden om mijn zoon de afgrond in te zien gaan terwijl ik het al aan zag komen….snappen jullie?!.

Hij vindt voorlezen heerlijk! Ik lees hem ieder avond voor uit het boek: 'Mr. Finney en de andere kant van de wereld' . Hij vindt dat prachtig! We bespreken wat Mr. Finney doet en of zoon bepaalde dingen ook herkent bij zichzelf. Bepaalde woorden als: 'Horizon', 'Regenboog' leg ik uit. Prachtig vindt hij dat.

Inderdaad: de meest simpele AVI-boekjes vind hij vreselijk met die veels te korte zinnetjes en woordjes die op elkaar rijmen en eindeloos herhaald worden. Hij kan daar helemaal niets mee.

"Koos is boos"
"Toos is boos"
Wat is er loos?
Moos, roos..etc..en ga zo maar door. Zoon vindt dat echt niet leuk en wil die dingen dus niet lezen.

Het makkelijkste zijn boeken met plaatjes erbij. Hij kijkt eerst naar het plaatje merk ik en leest dan. Ik vroeg me al af of hij ook geen beelddenker is.

Primavera

Primavera

08-08-2011 om 17:09

Sterk visueel ingesteld

Beste Envenzo als je bezorgd bent voor school kun je beter dat hele beelddenkgedoe laten zitten. Het is namelijk geen officiele diagnose, geeft bij veel kinderen (met verschillende problemen en ontwikkelingsstoornissen) een hoop herkenning, maar je komt er met name wat schools leren betreft geen stap verder mee. Het is alleen maar tijdverlies. Concludeer liever dat je zoon gewoon sterk visueel ingesteld is en speel daar op in door hem leermethoden aan te bieden die juist een beroep op het visuele doen.
Verwacht verder niet teveel van een diagnose. Een diagnose voorkomt niet dat je kind op school kan verzuipen en in geval van dysfasie bestaat er niet zoiets als dysfasie-verklaring. Het geeft hooguit wat begrip dat je zoon echt niet een lastig opstandig kind is, maar echt vastloopt en dat op die manier uit. En dan nog zijn er een hoop mensen (leerkrachten incluis) die je voor gek verklaren en menen dat het eraan ligt omdat jij je zoon niet genoeg aanpakt en verwend hebt en zonodig een etiket voor je kind wilt zoeken.
Echt, of er nou bij jouw zoon een etiket uit komt of niet, zoals je hem beschrijft zul je gewoon meer moeten doen dan de gemiddelde ouder met schoolkinderen hoeft te doen. Op maat toegesneden preventieve hulp wordt nauwelijk tot niet gegeven, kost teveel. Om het wat cru te zeggen, je krijgt pas hulp als je kind die afgrond indondert en dan alleen totdat je kind met veel moeite net weer over de rand uit die afgrond kruipt. Om te 'bewijzen' dat je kind die hulp echt nog nodig heeft, moet hij er namelijk eerst weer indonderen nadat de hulp is stopgezet. Ook zul je nooit hulp krijgen om je kind op zijn eigen niveau te laten functioneren als dat hoger dan gemiddeld is. Hulp is erop gericht om je kind ongeveer voldoende te laten scoren, recht op meer heb je niet.
Je moet dus als ouder een hoop zelf doen. Bijv. om te voorkomen dat er bij moeilijkheden met lezen van toos/koos/boos wordt geconcludeert dat je kind achterloopt omdat hij het ofwel niet kan ofwel sociaal-emotioneel niet aan lezen toe zou zijn zorg je ervoor dat je je kind thuis leert lezen uit bijv. voorleesboeken.
Ik moest wel lachen om je voorbeelden uit de test. Jouw zoon zei tenminste nog iets bij de beschrijving van de schoen, die van mij staarde de onderzoekster alleen maar blanco aan. Gelukkig was dat een intelligente kinderpsychologe die daarop besloten heeft de test af te kappen en op een 'betere dag' van hem te doen, want, zo vertelde ze me, het bestaat niet dat hij niet weet wat een schoen is. Het kwam gewoon niet in hem op om die te beschrijven, iedereen weet toch zeker wat een schoen is? 'Wat meer' over vertellen zou voor hem ook veel te vaag zijn geweest.
Het antwoord van je zoon op "Dit is een ruimte waarin je kookt" kan ook op meerdere manieren worden uitgelegd.
1)Hij snapt het abstracte begrip ruimte niet, vertaald dat naar 'iets' waarin je kookt = pan.
2)Kan niet op het begrip keuken komen, zie bij de zin een foruis met een pan erop voor zich en zegt "pan".
3)Auditief geheugen of verwerkingsprobleem. Op het moment dat hij het einde van de zin hoort is hij het eerste deel alweer kwijt en beredeneert "waarin je kookt" -> "waarin kook je? Je kookt in een pan" en geeft dus als antwoord pan.
4) Afgeleid, vangt alleen het laatste deel van de zin of woord op; "kookt? oh dat heeft met een pan te maken".
Zinnig structureel verhaal vertellen ging hier ook niet. Ik weet nog dat hij in groep 3 eens met school naar een theatervoorstelling was geweest waar een zieke ezel in voorkwam. Hij begon te vertellen dat de ezel ziek is (zonder er bij te zeggen dat het om een uitstapje ging) vervolgens dat ze OP de bus gegaan waren, de heks vliegt, dat de ezel ia zei en ziek was dat ze zijn beginnen de voorstelling en de voorstellling ezel, ezeltje ziek heette. en vliegen en nou is het genoeg, genoeg geweest. Er was alleen een touw aan vast te knopen als je wist waar hij het over had en er zelf bijgeweest was en dat gold dus voor al zijn verhalen.
Ik zou de huisarts vragen om een verwijzing naar een auditief centrum, omdat je dysfasie vermoedt of logopedisten die erin gespecialiseerd zijn. Ik heb veel aan het boek Dysfatische ontwikkeling van Dr.Tan gehad, zie website http://www.dysphasia.org/ voor publicaties. Zij doen trouwens ook aan diagnostiek, maar het is wel in Amsterdam en wellicht is er wel iets dichterbij. 'Omgaan met een dysfatisch kind' is een ander goedkoper en minder technisch boekje wat nuttig kan zijn.
Groeten Primavera

Evanlyn

Evanlyn

09-08-2011 om 09:43

Stripboeken

Hier heeft niemand op de "normale" mnaier lezen geleerd. Eentje kreeg de truc al door via meelezen met voorleesboeken. Een ander ging eerst een tijdje normaal mee, maar weigerde vervolgens de Avi boeken en heeft in de vakantie leren lezen via een dik Penny vakantieboek. De derde deed helemaal niets op school, maar ontcijferde letter voor letter Suske en Wiske, totdat hij bij de vlotste lezers van de klas hoorde. Geen van allen heeft ooit een Avi boekje aangeraakt. Dus inderdaad, staar je niet blind op de leesstrategie van de scholen als je kind anders in elkaar zi!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.