Zoon wil niet naar school

Pfff.

Hoi Billie,
Ja, ik herken heel veel in je verhaal. Onze zoon gaat al sinds de psz met tegenzin naar school. Net als bij jou, het ene jaar iets beter dan het andere.
Wat hier helpt, is het toverwoord voor adhd-ers: waardering en beloning. Elke keer weer wat anders. Maar zoon heeft het nodig dat wij erkennen dat hij het zwaar heeft op school. En die beloningen helpen daar bij.
Dit jaar wordt hij cognitief wat meer uitgedaagd en ik moet zeggen dat dat helpt. Ook al is het geen wondermiddel. Hij heeft nu wel het gevoel dat hij iets leert op school, dus dat is weer een motief om te gaan. Tot groep 6 had hij dit gevoel absoluut niet en vond hij het allemaal tijdverspilling.
Iets anders wat helpt is dat wij erg op de hoogte blijven van wat gebeurd op school. Zoon heeft regelmatig problemen met veranderingen, regels die hij weigert te accepteren en dergelijke. Sinds wij hem helpen om al deze problemen kort te sluiten, gaat het veel beter. We gebruiken daarvoor die methode van Greene uit het explosieve kind.
En wat heeft geholpen is dat wij zoon de eigenaar van het probleem hebben gemaakt. Wij zijn er allemaal van overtuigd dat hij het gelukkigst zal worden, als hij later zoveel mogelijk zeggenschap over zijn eigen leven krijgt. Hoe hoger je opleiding, hoe groter de kans op autonomie in je werk. Daar doet zoon het nu voor.
We hebben ook afspraken met hem gemaakt over hoe wij hem stimuleren om te gaan. Heel vaak moet ik hem de deur uit coachen. Dat accepteert hij, omdat hij accepteert dat hem mijn taak als moeder is, om mijn kind zoveel mogelijk naar school te laten gaan.
En verder heeft het rugzakje geholpen. Die ambulant begeleidster geeft de leerkrachten hele duidelijke uitleg en aanwijzingen. Hierdoor is er meer respect en begrip voor onze zoon. Onze zoon kan zijn problemen en ergernissen beter oplossen. Hij hoeft nu ook niet meer naast drukke kinderen te zitten. Hij verandert nu niet meer steeds van positie in de klas. Hij heeft regelmatig gesprekken met de leerkracht waarin ze evalueren.
Maar ondanks alles is zoon regelmatig ziek thuis.
Als hij een volwassene was, en school was een baan, dan zou ik tegen zoon zeggen: 'Neem onslag, dit zijn ziekmakende arbeidsomstandigheden voor jou!' Maar kinderen zijn overgeleverd aan de willekeur van ons 'geweldige' schoolsysteem. Kinderen zijn kwetsbaar en weerloos.

Pippin

Dank je wel voor je reactie! Je hebt geen idee hoeveel goed dat doet! Mensen begrijpen me echt nooit. Kinderen gaan gewoon graag naar school. Of kinderen gaan gewoon niet graag naar school, maar moeten gewoon leren zich aan regels te houden etc. (mijn kind houdt zich overmatig aan regels op school)
Ook bij deze zoon lijkt het me essentieel dat hij zo hoog mogelijk inzet qua opleiding. (en dat durf ik sowieso nooit te zeggen, want wij hebben geen ambitieuze plannen met zoon) Op dit moment ben ik echt bang dat het misloopt.
Ook super om te lezen hoe jullie ermee omgaan. Hoewel ik zo op het eerste oog weinig overeenkomsten zie zal ik al je beschrijvingen van omgaan met je zoon eens goed overdenken en kijken of wij met iets iets kunnen. Lastig is voor ons dat we dus helemaal niet weten wat er ´mis` gaat op school, we hebben geen concreet materiaal. De dingen waar hij zo tegenaan loopt op school daar lijkt hij aardig zelf mee te dealen. (durfde bijv niet goed trap alleen op in groep 3, regelde daar een vriendinnetje voor etc) Misschien kan hij het zelf niet goed aangeven. Het enige dat hij steeds maar aan blijft geven is dat hij het zo vreselijk vindt het verplichte werk te doen. Juf heeft ook nog nooit iets concreets aangegeven. Ik pols weleens, of hij alle instructies wel goed snapt, of hij geen last heeft van drukke kinderen etc etc maar dat lijkt allemaal niet te spelen. Hij wordt geloof ik niet gepest, wel geplaagd door de meidengroep maar volgens juf verweert hij zich prima, dat geloof ik direct.
Ik weet niet of we wel in aanmerking zullen komen voor een rugzakje, volgens mij is dat lastig als er niets ´concreets` speelt. Tot dusverre scoort hij ook gewoon goed. Is op school rustig en volgzaam. Niemand die er last van heeft. Maar hij is doodongelukkig.
Ik geloof zelf ook niet dat zoon gelukkig gaat worden van uitdagen. Maar ik zelf zie het wel als een optie die eerst geprobeerd zou moeten worden. Bij doortoetsen blijkt echter dat hij maar een half jaar voorloopt. Ik kan me dat moeilijk voorstellen, maar ik geloof ook dat ze erg voorzichtig te werk gaan. Van mij mocht hij zo mee doen met stof die moeilijk voor hem is, leert hij tenminste ook nog iets.
Het liefst zou ik hem regelmatig thuishouden. Ik ben huiverig om dit ter sprake te brengen met leerkracht, denk dat ze het niet snapt. Maar ik denk wel dat we zo ook weer meer regie kunnen krijgen, zoon probeert nu vanalles uit de kast te trekken om maar thuis te mogen blijven, ik wil die leerschool voor hem niet!

Lastig he.....

ik vind persoonlijk dat heel veel reguliere scholen toch echt te weinig inzicht in onze kinderen hebben....Toen zoon op cluster 4 kwam kreeg ik eindelijk het idee dat ze snapten wat er speelde....Nu gaat hij volgend schooljaar wel weer naar regulier voortgezet, maar wel op een school waar ze toch weer ervaring hebben met kinderen met een stoornis....volgende maand ga ik praten of hij in de spec. zorgklas kan, anders gaat hij naar LWOO

Billie

Als ik jouw verhaal lees, moet ik toch ook wel heel erg denken aan een onderpresterend en daardoor gefrustreerd kind. Je geeft aan dat hij erg slim is, en dat school daar weinig mee doet. Daar haken veel kinderen door af (ook als ze geen diagnose hebben). Waarom denk je dat extra uitdaging hem niet gaat helpen?

Zit hij wel op de goede school?

Tja, het is wel een open deur, deze vraag...
Maar ik zou er toch eens serieus naar gaan kijken; past deze school wel bij hem?
Mijn zoon is bijna twee jaar met zo'n zware tegenzin naar school gegaan, maar op school zagen ze niks aan hem, hij viel niet op, rolde overal wel zo'n beetje tussendoor, was niet vervelend (want heel stil)... dus ging het volgens de juf goed met hem. Wij zagen thuis iets heel anders, onze gemoedelijke vrolijke peuter werd een bange onzekere kleuter! Ik kon het niet aanzien, en ben dus verder gaan zoeken welke mogelijkheden er nog meer zijn. Dat lijken er in eerste instantie trouwens niet zoveel, we wonen in een dorp met maar 1 school... lastig dus. Uiteindelijk toch verder gaan zoeken, en een stad verderop een goede school voor hem gevonden, ik rij er iedere dag en aardig stukje voor, maar dat heb ik er wel voor over als ik zie hoe hij verandert is. In eerste instantie niet alleen positief trouwens hij durfde zich eindelijk weer te uiten, en deed dat ook! Hij werd een stuk drukker en aanweziger, was niet meer "stil in een hoekje" te zetten zoals op de vorige school. Maar ons vrolijke manneke kwam daarmee wel weer terug!
Het is de beste stap die we voor hem gedaan hebben, dus dat even als tip: wees kritisch op je school! het mag, en er zijn vaak meer alternatieven dan je denkt. Laat hem geen jaren aanploeteren maar neem dit zeer serieus, ik zie om me heen teveel van die "ploeterkinderen" echt, ze vinden het niet allemaal leuk op school.
groetjes, Tess

P.s.

Oh ja, even over het toverwoord leuk: school hoeft natuurlijk niet altijd alleen maar leuk te zijn, sommige dingen moeten gewoon geleerd worden, of je het nou leuk vind of niet. Maar een kind moet zich wel prettig voelen op school, en ook leuke ervaringen op doen. Als het negatieve de overhand heeft is er toch iets mis.
groetjes, Tess

Reactie (lang, sorry!)

Lieve mensen, ontzettend bedankt voor jullie reacties! Helpt me echt mijn gedachten op een rijtje te krijgen en te toetsen.
Pippin, dat is dus het lastigste, dat we het niet helder krijgen, ook niet na zoveel tijd. Heb veel met hem geprobeerd te praten. Het enige dat hij blijft aangeven is het vaste werk, de vaste taal en rekenwerkjes. Daar heeft hij steeds meer moeite mee. Waarom weet ik niet, hij houdt niet zo van ´moeten` en niet zo van veel structuur etc, maar of dat alles is? Kan me bijna niet voorstellen dat het zo sterk speelt. Enerzijds geeft hij aan het saai te vinden, maar anderzijds geeft hij aan moeite te hebben met feit dat het steeds meer wordt, hij wil er zo snel mogelijk vanaf. Heb geen idee of dat met onderpresteren te maken heeft. Is ook steeds bang het niet af te krijgen, terwijl dat nog nooit gebeurd is. Over al de andere activiteiten hoor ik hem nooit klagen, was hij meestal ook enthousiast over, nu nog maar weinig enthousiasme, school is een vies woord geworden. Over zijn juf nooit een slecht woord, geloof dat het ook wel klikt, maar ze kan erg ongenuanceerd uit de hoek komen, ook naar kinderen toe. Maar hij is een voorbeeldige leerling, gedraagt zich altijd braaf (maar ís ´ie niet altijd, dus misschien breekt dat op) snapt dingen snel, presteert goed, geloof dat prestaties in de klas wel belangrijk zijn.
Ijsvogeltje, als het aan mij lag dan zouden we morgen (liever natuurlijk eerder) gaan proberen wat er gebeurt als hij meer uitdaging krijgt. Ik denk toch ook dat daar iig de meeste winst op te behalen valt, want verder zou ik nu iig niets kunnen bedenken. Maar school ziet dat niet zitten, en sinds de diagnose ass ook hv niet zo, en sinds de diagnose wil school graag ´professioneel advies`.
Wat betreft een andere school, tot nu toe zag ik dat niet echt als een optie. Nu begin ik er weleens aan te denken, er moet iig iets gebeuren. Zoon heeft tot voor kort altijd geroepen geen andere school, ik weet niet waarom want zoals gezegd was het voor mij ook niet echt een optie, toch was hij blijkbaar bang dat we daarover dachten. Het punt is dat ik, omdat ik niet weet wat er mis gaat nu, niet weet wat ik moet zoeken op een nieuwe school. En voor mijn gevoel is het nu al zo mis gelopen, dat we ons weinig miskleunen weer kunnen permiteren. Een andere school is voor mij dus vooral heel eng. Een groot pluspunt van de huidige school is de sfeer, die is heel goed. (op school dus, in de klas weet ik niet zo, heb wel wat moeite met de prestatie-gerichtheid) En er zijn veel kinderen die een beetje anders zijn, het anders-zijn van zoon valt daardoor minder op. Hij wordt niet gepest en ik denk wel dat hij daarin kwetsbaar is, omdat hij toch dat tikkie anders is maar ook omdat hij alleen kan staan. Daar ben ik dus bang voor bij andere scholen. Bovendien denk ik dat het systeem van deze school bij hem past. Hij heeft redelijk veel vrijheid en moet zelfstandig werken, daar houdt hij van. En Tess, hier ging het dus halverwege groep 2 zo´n beetje opeens steeds beter. Misschien speelde mee dat hij toen echt een vast vriendinnetje kreeg. En in groep 3 bloeide hij dus helemaal op, we wisten niet wat we zagen. Switchen lijkt me op deze leeftijd lastiger, groepen hebben zich al grotendeels gevormd etc. Het is een kind dat juist enorm veel behoefte aan contacten heeft, dat maakt het lastig en misschien speelt dat meer mee dan we weten.
Anna, we hebben nooit over speciaal onderwijs nagedacht. Voor mijn gevoel past het niet bij hem, maar misschien heb ik dat mis en weet ik er ook te weinig vanaf.

Toch eens rondkijken

en niet alleen naar speciaal onderwijs, maar ook andere reguliere scholen.....ik heb ook het gevoel dat je zoon hier niet op zijn plek is. Hij wordt niet voldoende geprikkeld op zijn eigen nivo en daardoor vindt hij alles saai en geen zin meer in het moeten. Als hij een goede juf zou hebben, die zou daar mee om kunnen gaan....Hoezo wil school alleen nog professioneel advies? Ze trekken jou dus in twijfel? Zien ze je nu als pushende ouder met een HB-kind? Dan hebben ze zich nu tegen jou en je kind gekeerd.....wegwezen daar....die houding van de juf van oudste in groep 3 is hem funest geworden.... (ja, hij is wel slim, maar hij kan niet zelfstandig aan het werk....ja duh....is slim gelijk aan zelfstandig werken ofzo?)

en dat je zoon niet wil veranderen, dat kan ik me nog voorstellen, houdt niet van veranderingen natuurlijk....maar soms kan het een verademing zijn....

Ik lees mee

Zojuist weer een huilend jongetje (ADHD, 8) in bed. School is verschrikkelijk. Het weekend is alweer over. Hij heeft niet kunnen doen wat hij had willen doen en op school is het maar werken werken werken werken werken. Hij haat het, het is verschrikkelijk. De juf zou wat variatie gaan geven. Maar de toetsen zijn pas geweest dus dat is ook niet echt optimaal.

Zoon wordt gek in de vaste structuren en regels etc. Een andere school zou een optie kunnen zijn. Ik ga dat toch eens informeren.

Ik lees dus mee, geen tips, want ik voel me nu ook even wanhopig. Ik heb even gedacht: een dagje thuis? Slechte moeder. Dat is natuurlijk absoluut niet een optie. Grrr.

Billie

Als ik post lees, herken ik er toch zoveel in. Het overdreven aan de regels vasthouden bijvoorbeeld.
Bij onze zoon is er in de loop van de jaren uitgekomen, dat hij het zo moeilijk vindt om naar school te gaan, omdat hij daar structureel zichzelf niet kan zijn. Hij probeert het weleens, maar dan krijgt hij gelijk zoveel negatieve feedback, dat hij zich afgewezen voelt en daar dan weer diepongelukkig van wordt.
Hij heeft het ook redelijk volgehouden tot groep 5. Dat is volgens mij toch wel een cruciaal jaar. Ze zijn dan niet klein meer, krijgen behoefte aan autonomie, de sociale structuren worden ingewikkelder en de leerkracht is geen onbetwiste autoriteit meer. Tenminste, dat is ook bij mijn dochters, mijn ervaring.
Toevallig sprak ik van de week nog met zoon over zijn eerste schooljaren. Hij was op school een stille jongen, die alles deed wat hem gezegd werd. Totdat er een vrije situatie was, dan was hij creatief en wild, wat door de leerkrachten gelijk onderdrukt werd.
Hij vertelde dat hij zich op school eigenlijk altijd afschuwelijk voelt. 'Je moet net doen of je iemand anders bent, anders worden ze boos op je.'
En dat is voor onze zoon de kern van het probleem. Hij is ontzettend verantwoordelijk, intitiatiefrijk, creatief, grillig en wild. Dat kan gewoon niet op een school.
Maar ik ga naar bed, morgen denk ik hier nog verder over door.

Anna

Weet je wat het is, ik geloof ook wel dat een super leerkracht veel voor zoon zou kunnen betekenen. Maar zelfs al zou ik een geweldige school voor hem vinden, dan nog garandeert me dat nog geen super leerkracht voor zoon. Ook op speciaal onderwijs niet, het enige voordeel is daar misschien dat leerkrachten daar wrs eerder voor ´speciale` kinderen kiezen en vandaaruit misschien wat meer van ze kunnen hebben. Maar wat ik me dan weer voorstel bij speciaal onderwijs is dat ze juist meer structuur bieden en minder franje etc, en juist dat beetje franje houdt mijn zoon geloof ik op de been. Alleen met carnaval op school wil hij niet naar huis aan het eind van de dag.
Ik word als ouder zeker niet serieus genomen, en sinds de diagnose helemaal niet meer. Ik geloof dat ik juist erg voorzichtig steeds was, maar het predikaat pushende moeder heb ik nu geloof ik toch wel gekregen, dus die voorzichtigheid was ook niet nodig geweest. Heb pas toen vorig jaar de signalen kwamen van zoon dat het minder liep dingen gevraagd aan school. Juf viel stijl achterover toen ik vroeg of hij niet kon compacten.
Maar ook dat, speelt volgens mij wel op veel scholen. Zeker hier in de regio. hb beleid sijpelt hier maar langsaaam binnen. Ik wil mijn zoon helemaal niet zien als hb (wat mij betreft mogen ze alle labels scippen, iig voor mijn zoon) maar het zou voor alle kinderen uit kunnen maken als scholen durven te differentieren.

Gaia

Klinkt vervelend, maar ben zo blij met je bericht! Herkenning doet veel. Tegelijkertijd gun ik het absoluut niemand, want ik weet zo goed hoe het voelt. Hele weekend hier weer prima, leuk gehad. Gisteravond weer de drama´s en vanmorgen moeilijker dan ooit. Ook hier heb ik het idee dat het vooral de vaste structuren zijn die hem tegenstaan. Maar ik neem aan dat dat bij meer klassikaal onderwijs nog veel erger is. (hier montessori)
Vorige week zei hij; ik word nooit meester mam, ik wil later nooit kinderen aandoen wat ze mij nu aandoen.

Pippin

Je bericht raakt me erg, want het is erg herkenbaar. Zoon is iid absoluut niet zichzelf op school, nooit geweest ook. Het is ook een kind dat heel graag zelf denkt, en zichzelf ontwikkelt en corrigeert etc. En dat kan iid niet op een school, daar gelden starre regels etc.
En dat van die ontwikkelingen rond groep 5 herken ik iid, je hebt gelijk denk ik. Thuis merk ik iig dat hij, hoewel hij dat altijd wel gehad heeft, nu veel meer autonomie wil. De sociale structuren daar heb ik weinig zicht op maar ik vermoedde wel dat het ingewikkelder werd. De meiden vormen nu ook meer een groep en zetten zich af tegen hem. Er lijkt een hoop te gebeuren op sociaal gebied en hij kan dat niet altijd volgen geloof ik. (heeft er last van als kinderen worden buitengesloten etc)

Hier ook zo

Het lijkt wel of je het over mijn zoon hebt! Intelligent, kan niet zelfstandig werken, ass. School ziet zijn intelligentie wel, maar vindt dat hij eerst op nivo moet presteren, onderpresteren door saaiheid (wat hij wellicht wel doet) zien ze niet zo zitten. We zijn nu bezig met een rugzakje aan te vragen.
Los daarvan ben ik ook op zoek naar een andere school, gewoon omdat de school waar hij nu op zit erg star is, niet echt creatief meedenkt. Ze willen wel, maar niet afwijkend van het "normale" pad. En ik ben ook op bezoek geweest bij het SBO (dat is dus het speciale onderwijs waar de gewone leerdoelstellingen staan, maar dan met meer ondersteuning). Ik vond het enerzijds een geweldige school vanwege de rust enzo (ik zag de leerbelemmeringen van zoon zo verdwijnen!), anderzijds is het cognitief toch wat beperkter. Het is in eerste instantie niet gericht op intelligente kinderen en dat betekent dat ze de leerstof daar niet op af stemmen maar dat ook de vraag is of er wel voldoende aansluiting is met andere leerlingen. Dat is ook wat de directeur van de school zei. Maar juist de franjes enzo (waar jij het over hebt), hebben ze daar ook. Dus ik zou me daardoor niet laten weerhouden om eens te gaan kijken. En ik zou zeker ook bij andere scholen een afspraak maken, en misschien ook bij een leonardo school? Dan kun je een goede afweging maken waar je zoon het best af is.
Succes.

De zoektocht...

Het is niet gemakkelijk in scholen land, maar er zijn wel degelijk grote verschillen! je moet alleen zelf zoeken. Een sbo kan best een optie zijn, hier in de buurt is een sbo die juist veel aandacht heeft voor hb, en speciale projecten doet.
Maar goed, sbo scholen verschillen van elkaar als dag en nacht heb ik het idee; alles valt of staat met een goed en betrokken team, en dat heeft niet iedere school. Dan kunnen er nog zulke mooie doelstellingen op papier staan, je kind zal er weinig van merken.
Structureel niet jezelf kunnen zijn is vreselijk! geen volwassene die het zou pikken, dus pik het ook niet voor je kind!
Ik sprak laatst trouwens een meester, die juist het onderwijs in gegaan was omdat hij dacht dat het beter kon (en moest), hij was zelf zwaar ongelukkig geweest op school een heel inspirerend mens, maar helaas intussen met pensioen.
groetjes, Tess

Ja billie

Ja idd leuk weekend en zondagavond tranen. Hij heeft lang niet kunnen doen wat hij wilde doen. En de ochtend...8(
Zoon past denk ik niet op sbo. Ik dacht ook aan montessori,maar ik denk dat het dus illusie is om daar een oplossing in te zien.
Zoon heeft naast adhd een kloof in iq, is niet hb. Verbaal is hij gemiddeld, 100, performaal 130. Wordt op school ook zeker niet als slim behandeld want verbaal is gemiddeld. Daar zit zijn frustratie vooral denk ik. En dan moet je in die verveling en saaiheid ook nog stil zitten
Als hij thuis komt van school wil hij wel achter Word om zijn boek te schrijven. Hij ontploft dan van de ideeen die hij de hele dag heeft moeten inhouden.

Een andere school is denk ik toch niet een oplossing. Moet je voor SBO niet een rugzak indicatie hebben? Die zouden wij niet krijgen voor zoon namelijk. Hij heeft geen naar buiten gericht gedragsprobleem. Gedrag naar binnen (misselijk, hoofdpijn, afgekloven nagels op school). En zijn schoolresultaten zijn netjes.

Ik lees nog steeds mee.

Andere school

Als ik dacht dat er een shcool zou bestaan, waar zoon het wel naar zijn zin zou hebben en wat qua reisafstand te doen zou zijn...
Maar voor ons zijn de opties beperkt. De basisscholen in ons dorp, zijn toch wel erg vergelijkbaar. Hier ben je enorm afhankelijk van degene die voor de klas staat. Ik zie niet hoe het op een andere basisschool beter zou kunnen gaan. Speciaal onderwijs, is denk ik ook geen optie. Dat zou betekenen dat zoon met een busje zou moeten. Hoe krijg ik hem ooit in een bus elke morgen? Dat gaat echt niet lukken. En dan komt hij in cluster 4, veel structuur, veel kinderen met gedragsproblemen. Ik denk niet dat het daar beter zal gaan.
SBO is hier echt bestemd voor kinderen met een beneden gemiddeld iq. Ik verwacht dat hij daar dezelfde problemen zal laten zien als op deze school. En dan moet hij ook in een busje.
En dan in aanmerking genomen dat op deze school de begeleiding nu wel goed loopt, modderen we door en door...
Gaia, voor sbo hoef je geen rugzakindicatie te hebben. Het is regulier onderwijs, maar wat meer toegespitst op kinderen die het op de gewone basisschool niet redden. De klassen zijn kleiner en er is meer begeleiding van leerkrachten.

Even een vooroordeel wegnemen

ook op een gestructureerde school kunnen er extra en leuke dingen hoor Het is geen strafkamp, het is gewoon school, maar wel duidelijk....

Anna

Dat weet ik wel hoor. Maar ik stel mij voor dat er op een cluster 4 school heel erg veel regels zijn. En zoon heeft juist zoveel moeite met regels. Hoe gaat dat bij jouw zoon op school? Wordt er bijvoorbeeld veel gestraft?
Is er veel agressie in de school, wordt er gescholden? En hoe gaan ze om met kinderen die niet mee willen doen met de les?
Ik heb inderdaad vooroordelen, dat komt doordat ik nog nooit in een speciale school ben geweest. Misschien kan jij me bijlichten? ))

Op de school van zoon

zijn er duidelijke regels waar je je aan moet houden....Er wordt naar mijn mening niet buitensporig gescholden, geschopt of gevochten, maar het zijn wel explosieve kinderen, dat is een feit. En bij onrecht (in hun ogen dan) kan het weleens escaleren....ook daarin is de school duidelijk...Ze werken met gele brieven en bij de 3e gele brief (maar dat is dus echt bij buitensporig gedrag als schoppen enzo) wordt je een dag geschorst....nu is dat niet iets waar ik achter sta, want juist voor zoon is dat lange tijd een trigger geweest juist wel....maar goed, ik dwaal af...

Ik vind niet dat er meer regels zijn dan bijvoorbeeld op de school van mijn andere kinderen. Wel is de dag duidelijker en overzichtelijker. Werken de kinderen ECHT op eigen nivo, klassikale instructie is er dan ook niet zoveel.

Tja, en hoe gaan ze om met kinderen die niet aan de les mee willen doen. Door ze iets in het vooruitzicht te stellen, zoals bijv bij zoon, dat hij op de computer mag werken, dingen zoeken op internet, of een werkstuk maken, laatst is hij met een klasgenootje bezig geweest een eigen website te maken (wel op speciale kindersites hoor).... dat soort dingen dus...

soms mag zoon in de middenbouw gaan helpen, als hij klaar is met zijn werk. Dat is zijn oude juf, heeft ie een zwak voor....en dan gaat hij daar de kinderen helpen met dingen, rekenen, of andere dingen, of werk nakijken....dat soort dingen.

Sommige kinderen mogen de concierge helpen met kopieeren (vooral om wiebelkinderen even van hun plaats te kunnen hebben).

Een van zijn juffen doet graag dingen buiten het lesprogramma om.....gewoon even ter afleiding....maar er eerst veel duidelijkheid, en daar varen deze kids gewoon wel bij....

Franje

Nuja, met franje bedoel ik ook een hoop prikkels etc. Het lijkt me toch de bedoeling dat dat minder is op zo´n school? Zoon vaart wel bij prikkels. (misschien moet ik beter naar hem luisteren, al als peuter, ik had hem meegenomen een dagje meedraaien op een bs, hij gaf bij één school gelijk aan; mam, daar wil ik heen. Maar ik had hem niet het idee gegeven dat hij zelf kon kiezen. Voor mij viel die bs af omdat ik het wat druk en chaotisch vond, juist de rust trok me bij deze montessori)
Maar ik heb totaal geen ervaring met BSO, dus weet het niet. Maar zoiets als die duidelijkheid, dat is nu net iets dat voor zoon verwarrend kan werken denk ik. Want an sich is die duidelijkheid voor hem niet zo nodig, en hij gaat zich dan druk maken. Maakt zich nu dan steeds druk om een regel als; verplichte taak MOET af. En ik weet dat juf dat ook steeds maar weer herhaalt want voor veel kinderen is dat nodig (?) maar voor hem dus niet. Dreigementen van de juf bedoeld voor andere kinderen (dan moet het werk mee naar huis) trekt hij zich aan. Een regel als elkaar niet pijn doen is voor hem niet nodig, want hij doet andere kinderen sowieso geen pijn, dat is voor hem logisch. Dus is het voor hem raar als hem toch steeds zo´n regel wordt voorgehouden.
Leonardo, helemaal niets voor mij. Zo´n enorme afzondering trekt me niet. Nu ben ik zo wanhopig dat ik heel graag zou gaan kijken, maar het is voor ons echt te ver weg, helaas.

Pippin

Mijn zoon zit op een cluster 4 school speciaal voor kinderen met ass. Het meest opvallende is dat er dus helemaal niet gepest wordt, dat hoort niet bij deze kinderen. Op dat gebied hoeven de juffen dus niet in te grijpen. Verder zijn er wel regels, meer dan op de scholen van mijn andere kids. Bijv. in de rij staan als de bel gaat, de juf een hand geven bij binnenkomst en vertrek. Het geeft overzicht en duidelijkheid. Escalaties komen voor maar niet zo hevig als dat men zou verwachten en zelden op andere kinderen gericht....
straffen gebeurt wel maar heel weinig. Mijn zoon is een tijd lang erg uit zijn doen geweest en zat veel bij de directeur, niet voor straf, wel voor zijn rust en de rust van de andere kids in de klas.
Het grote voordeel van deze school is wel dat ze heel individueel kijken. Er zitten behoorlijk wat zeer slimme aspergertjes op maar ook kinderen die op het randje van de ondergrens zitten. ieder krijgt leerstof op zijn eiegen nivo. Leeftijden in klassen verschillen soms sterk. jammer is dat er na schooltijd niet wordt afgesproken, iedereen woont ver.
En ze doen leuke dingen zat...schoolkamp vanaf groep 2, dagjes uit, sinterklaasfeest, kerstlunch etc.
groetjes Jes

Mooi

Dank zij dit forum wordt mijn beeld van cluster 4 scholen weer wat bijgeslepen.
Nu was mijn beeld niet zo ongenuanceerd dat ik dacht dat de tafels door de klassen zouden vliegen hoor.
Maar de kinderen met een cluster 4 rugzak (waaronder mijn zoon), die ik ken, hebben toch wel behoorlijke problematiek. Als ik mij dan een school voorstel met alleen maar kinderen met zo'n problematiek, (of nog erger, deze kinderen zitten immers nog op een reguliere school), dan krijg ik er toch een bepaald beeld bij. Snappen jullie?
En verder verwachtte ik weinig flexibiliteit, strenge regels, met een conditionerend karakter, omdat die groep mij anders niet in de hand te houden lijkt. Conditioneren werkt bij onze zoon alleen maar heel subtiel. Van een te streng beloningssysteem raakt hij helemaal overstuur. Het uitblijven van een beloning wordt dan een straf voor hem en voor je het weet ben je met hem in conflict over iets waar je hem eigenlijk voor wilde belonen.
Als ik jullie berichten hoor, valt dat nog wel mee, met die flexibiliteit. Gelukkig maar!

Nogevenniet

Mag ik je vragen wat dat werken op nivo dan inhoudt? Want volgens mij beweert iedere school (al dan niet regulier) dat tegenwoordig wel. Onze school staat juist, vanwege het individuele leren, voor werken op eigen nivo. Alleen vind ik dat dat in de praktijk niets voorstelt. Het betekent vooral dat je mag kiezen op welk tijdstip van de dag (of de week) je welk werk doet, en als je wil mag je best wat verder werken, maar dat is dan dus extra en alleen voor de zeer harde werkers. (en slim staat niet synoniem voor hard werken)
Van een andere school hier in de buurt hoor ik weer dat blij kind in een plusklas na een jaar toch plaats moet maken want er zijn wel meer kinderen die die kans moeten krijgen. Zo gebruik je (meer) werken op nivo als een extraatje en niet als iets dat nodig is.
Dat er leuke dingen gedaan worden geloof ik wel, maar dat was iig niet wat ik bedoelde, ik bedoelde meer een structureel ingebouwde onrust, onvoorspelbaarheid, de gewone chaos van een gewone klas, een stuk uitdaging dat mijn zoon mi zoekt. Maar ook in het werk zelf, ik neem toch aan dat het voor kinderen met ass meer stoelt op ´soberder`, meer herhaling etc. (zou toch moeten eigenlijk?)
Hier trouwens ook wel regels zoals in een rij en hand geven.

Haha pippin

Zoon hier kan helemaal niet omgaan met een beloningsysteem, voor hem is het ook gelijk een straf, maakt zich dan bij voorbaat al druk dat hij de beloning niet haalt enz.
Zoon zou meer gebaat zijn met een systeem dat veel rekening zou houden met heel gevoelige kinderen (hoewel hij dat niet op elk gebied is) maar dat bestaat volgens mij niet. (behalve dan gewoon in de klas bij die enkele leerkracht, die je overal wel zult kunnen vinden)

Billie

Toch belonen wij onze zoon best veel. Gek genoeg. Maar we doen het absoluut niet volgens Nanny achtige technieken. Niet met steentjes die weer uit een pot kunnen verdwijnen, niet met afgesproken stapjes die het steeds moeilijker maken.
Wij belonen hem eigenlijk voor alles wat hij al doet. Hij is iemand die het heel graag goed wil doen en daar krijgt hij een beloning voor. Zodat hij weet, ziet, voelt dat wij erkennen dat het hem moeite kost. Dat helpt hem om positiever over bepaalde activiteiten te denken. Zo vond hij huiswerk een verschrikking, zonde van zijn tijd. Maar hij wil wel een tien voor topo. Nu krijgt hij een beloning voor het leren en daarom doet hij het nu vol overgave.
Eigenlijk zou die tien al een beloning kunnen zijn, maar dat is te ver weg. Dan blijft hij hangen in :'Het lukt toch nooit'. En nu krijgt hij dus die beloning. Het is meer een soort drempelpremie.
Wat ook erg helpt is dat hij altijd zelf mag kiezen voor wat hij krijgt als beloning. Soms is het game-tijd, soms is het een boek, soms is het kiezen wat we die avond gaan eten, etc.. Die afwisseling doet het hem.
En we belonen veel in de vorm van positieve feed-back, complimenten en sfeer dingetjes (gezellig samen wat drinken met wat lekkers).

Hier dus niet

Ik probeer zoon wel te belonen, maar het moet bij hem dus erg subtiel. Zoon doet dingen als hij het wil, en zodra ik met beloningen aankom stagneert het. Als peuter verliep zijn zindelijk worden prima, tot ik een extra zetje wilde geven met een beloning hier en daar. Toen viel hij terug voor een paar maanden. En zo gaat het eigenlijk met alles, want zo af en toe schoot ik toch weer in de fout en wilde hem gaan ´opvoeden`, hoe voorzichtig ook. Zoon ontwikkelt zich het best als hij zichzelf kan opvoeden, of iig dat idee sterk kan hebben. Bij mij is het een kwestie van hem vertrouwen, want alles komt wel, maar op zijn manier. Hij wist ook al heel vroeg hóe hij dan opgevoed moest worden, wat goed bij hem past. Al toen hij heel klein was en ik wel eens op hem mopperde zei hij: maar ik vergeet het gewoon mama, schrijf het op een briefje en laat het me zien als ik weer doe..(wat ik niet mag) dan herinner ik het me weer. Dan dacht ik bah, moet zo´n klein hummeltje mij hier gaan opvoeden want zijn methode is veel vriendelijker dan mijn gemopper.
Het is ook een kwestie van me niet gek laten maken door mijn omgeving. De kleuterjuf mopperde dat hij zijn billen niet zelf afveegde na poepen, en daardoor ging ik met hem aan de slag. Dat is een enorm drama geworden, en het drama hield pas op toen ik minder druk legde en hij zijn eigen methode kon ontwikkelen, maakte een mooi schema etc. Waarschijnlijk was het veel eerder gepiept geweest als ik er minder mee bezig was geweest.
Voor complimenten is hij wel gevoelig, maar ze moeten wel heel gemeend zijn, passend en niet manipulatief bedoeld, dat voelt hij gelijk.
Klinkt alsof zoon alleen doet wat hij wil, maar er zijn genoeg dingen hier in huis die hij gewoon moet en niet wil, maar (soms al mopperend) dat doet hij ook wel gewoon. Zoek zelf regelmatig om hem hierin iid meer belonend tegmoet te kunnen treden maar dat lukt dus vaak niet, zeker niet als een beloning aangekondigd wordt. Maar we blijven zoekende.