Zorgenkindje [autisme en rouw]

Kaatje

je weet dat ik ook heel veel met zoon heb meegemaakt, en dat veel gangbare therapieen juist tegengesteld werkten. Toen kwam op school dit voorbij http://home.hetnet.nl/~marian-piet/index.htm een oud-leerkracht van de school die verder zocht. Zoon heeft hier heel veel aan gehad en kan dingen veel beter verwoorden, is sterker in zijn schoenen komen te staan. Juist met onze kinderen kan zij goede resultaten boeken. Nu is deze praktijk misschie te ver voor jou, maar misschien kan zij iemand in jouw buurt aanraden....

P.s.

wat wel weer grappig is, ik zocht even snel de site en kwam daar via een link bij MEE Groningen.....

Ik kan het toch even niet laten

Toen ik 13 was, overleed mijn moeder, heel erg plotseling. Ze was gezond en viel gewoon dood, w.s. een beroerte. Tja, dat viel dus niet mee, natuurlijk. Toch heb ik er geloof ik, behalve een diep besef dat het leven zomaar afgelopen kan zijn, geen bijzondere narigheid aan overgehouden. Behalve de normale dingen die je in zo'n geval kan verwachten. Wat vind ik normaal? Nou, bijvoorbeeld dat ik me bedacht dat ik mijn zoon wél 14 zag worden, toen hij 14 werd. Is dat erg? Ik vind van niet, het is gewoon zo.
Nu ben ik, toegegeven, geen autist geloof ik. Maar als er iets is dat ik destijds gewaardeerd heb, is dat men mij met rust liet. Er werd niet aan mij getrokken. Er werd geen therapie gezocht. Er werd geen hulpverlening ingeschakeld. Er werd niet geïnterpreteerd. Natuurlijk gedroeg ik me anders dan daarvoor. Dat werd opgevat als iets dat je nou eenmaal kon verwachten, niemand maakte zich daar bijzonder druk over. Daar denk ik nog steeds dankbaar aan terug. Het gaf me ruimte om zelf op adem te komen. Gelukkig zat niemand ongevraagd aan mijn open wond. Dat gaf mij tijd om een litteken te kweken in mijn eigen tempo.
Ik wil best geloven dat je voor iemand met autismeproblemen iets moet regelen in zo'n geval, echt. Maar dit moest me toch even van het hart.

Tijdelijk niet

Ja, ik geloof heel goed dat het zo kan werken. Sterker nog, ik geloof beslist dat het zo werkt. Ik volg in elk geval het tempo van mijn kinderen. Ander gedrag is inderdaad niet iets om je druk over te maken, alles is immers anders geworden. Maar 'anders' kan ook problematisch worden, en dan wordt het een ander verhaal. Ofwel: er is gewone rouw en gecompliceerde rouw. Ik denk trouwens dat ik veel meer een plek zoek voor mezelf, om met een specialist te praten over rouw en autisme, dan dat ik mijn kind naar therapie wil brengen.

Tuurlijk nikus

Nikus: "Je spreekt over gecompliceerde rouw en ik vraag me af of dat bij je zoon wel speelt.

Jaren lang ben ik wanhopig op zoek geweest naar een teken van rouw bij mijn man en zoon.

Ik heb het niet gevonden,"
Hoezo vraag jij dat af? Omdat het bij jullie zo gaat, zou het bij ons niet anders zijn? Ik heb het over zeer forse problemen, gerelateerd aan rouw. En het maakt mij machteloos dat ik niet in staat ben dat ten goede te keren.
Rustig laten betijen is een allang gepasseerd station.

Mijn boodschap

wordt begrepen, zie ik. Overleggen kan nooit kwaad, lijkt me. Verwacht in ieder geval dat het kind mogelijk compleet veranderd lijkt. Dat is in ieder geval wat er bij mij gebeurde. Dat gold vooral voor school, waar ik van het meest verlegen, stilste kind in de klas veranderde in Iemand Met een Hele Grote Bek. Is nooit meer overgegaan, trouwens . Vooral school is een plek om te balen, in dit soort situaties. Je pikt minder ongein van buiten, in welke vorm dan ook. Soort verlaagde frustratietolerantie, herinner ik me. Geen wonder dat hij thuis wil blijven.

Nikus

Dat ben ik niet met je eens. Volgens mij worden de antwoorden en 'handreikingen' heel goed gelezen door Kaatje. En voor het overige heeft ze gelijk: wat weten wij ervan? Ik ken haar kinderen niet, dus je kan niet meer doen dan een beetje meedenken. Maar het staat iedereen vrij om te doen met suggesties wat men wil lijkt me. Het zou wat moois worden als al die amateuradviezen hier maar verplicht geslikt zouden moeten worden. Het is geen wonderolie. Was het dat maar, trouwens.

Tijdelijk niet heeft gelijk

Ik lees zeker goed. Maar het advies 'rustig laten betijen' heb ik nu meer dan een jaar gedaan. Het is evident geworden dat we er nu niet meer 'vanzelf' komen, integendeel, de problemen worden fors. Ivm privacy zoon ga ik daar niet teveel op in, niet meer dan ik in mijn eerste berichtje deed.
Ik vroeg hier niet om antwoorden, zie mijn eerste berichtje, maar het leek lekker even te kunnen delen. Natuurlijk zijn tips welkom, dat altijd, het helpt weer verder te denken over 'hoe nu verder'.

Haha nikus

Nog eens ff alles gelezen en het is gewoon wat 'tijdelijk niet' schrijft: "Soort verlaagde frustratietolerantie". Die geldt voor mij, maar zeker voor jou, sterker nog: jij wint!

Amateur adviezen

Hoor eens even Nikus, ik ben geen professionele behandelaar van autisme, depressie of whatever. Dus ik acht mij zelf een amateur, ook al ben ik een ervaringsdeskundige op het gebied van minderjarig-zijn-en-een-overleden-ouder-hebben. En jij bent ook geen professional en wel een ervaringsdeskundige. Helaas is Kaatje zelf ook al een ervaringsdeskundige . Alles wat ik wou, was Kaatje even in mijn kinderbrein van destijds laten rondneuzen. Voor als er iets bruikbaars in zat. Pretenties waren er verder niet en ik denk dat die er ook niet moeten zijn.
En ik snap niet dat jij aan Kaatje vraagt om haar toon te matigen, nadat jij zelf bent begonnen met haar op de vingers te tikken en voor te schrijven hoe ze erover dient te denken. Ook al ben ik ook al geen professionele balspeler, hier zeg ik toch: Wie kaatst....

Rouw

Wat ik nog wel weet is dat na het eerste jaar van normaal "verlies" er pas echt een periode van rouwen begon. Een intens gevoel van gemis, heimwee, echt pijn.
"Het heeft nu lang genoeg geduurt, kom nu maar terug, al is het maar voor even, even praten, even een knuffel."
Ik was zo verbaasd. Iedereen om mij heen had weer een leven. Alles ging gewoon door. Er werd gewerkt, gegeten en geslapen. Gelachen, gepraat over het weer. Zagen al die mensen mijn verdriet niet?
"Ach, het is nu al weer zo lang geleden hè? En ja, het leven gaat door."
Integendeel, bij mij begon het grote gemis toen pas. Na lange tijd.
Rouwen is een enorme depressie, waar je soms maar moeilijk uitkomt. Aan de buitenkant gaat je leven door, maar van binnen voel je je echt ziek. En naarmate de tijd verstrijkt vind je eigenlijk zelf ook dat je er minder mee bezig moet zijn. Dat hoort zo, "de tijd heelt alle wonden". Helaas, niet alle. Sommige wonden zijn gewoon levenslang. Krijgen hoogstens een plekje, niet meer zo op de voorgrond. Althans, voor de buitenwereld.

Rouw

Lieve Kaatje,
Uit ervaring weet ik dat als je verdriet benoemt, dat mensen dan met adviezen komen in plaats van te luisteren.
Terwijl je soms alleen maar eventjes gehoord wil worden. Het is goedbedoeld, mensen voelen zich toch machteloos bij het aanzien van je verdriet en willen een oplossing bedenken. Ook ervaringsdeskundigen onder elkaar neigen hier wel eens toe.
Tijd heelt ook niet alle wonden, de randen worden minder scherp maar ik weet dat je - in mijn geval - zeven jaar na dato nog momenten hebt waarop je heel verdrietig kunt zijn. En dan is een echt luisterend oor heel waardevol.
Veel sterkte voor jou en je zoon,
Mopke

Kaatje

Ik weet wat voor intens verdriet het kan doen bij jou als je kind niet reageert hoe het zou "moeten" en als je met de beste wil van de wereld niet in z'n koppie kan kijken en dus ook niet weet wat er in hem om gaat en of hij uberhaupt wel verdriet heeft of dat dat een te hoog gegrepen emotie is, of een onbegrepen emotie of wat dan ook.
Sterkte en je doet toch wel het juiste, daar ben ik van overtuigd !
Jakiro