Zorgenkindje van 2 jaar - hoe nu verder

Titel

Je kunt als hulpzoekende ouder het beste oppassen met wat je zegt. Altijd op je woorden letten. Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden.
Het is heel onverstandig om je eigen frustraties en verdriet een rol te laten spelen in het hulpproces van je kind. Je kunt daar het beste een eigen hulpverlener voor zoeken.
Als je kind geholpen wordt door een vrijgevestigd iemand, dan is die hulpverlener misschien wel in staat om je met dat eigen stuk ook te helpen. Maar als je kind geholpen wordt door een instelling, zou ik voor jezelf een eigen hulpverlener zoeken.

Dat is heel tegennatuurlijk. Je kinderen zijn deel van je gezin. Je voelt je ermee verbonden. Hun verdriet is jouw verdriet. Hun geluk is jouw geluk. Hun hulpvraag is jouw hulpvraag. Maar in veel hulpverlening is voor die verbondenheid, dat oergevoel geen plaats, geen begrip.

Onze ervaringen

Ik wil mijn kind niet met het jouwe vergelijken, en kan ook zeker niet zo vanaf een forum zien hoe erg het met jouw kind gesteld is, maar er zijn wel een paar punten die lijken op onze ervaringen en die je misschien een beetje kunnen geruststellen.

Ons kind wilde tot een jaar of drie nooit alleen slapen. Je zou kunnen zeggen dat hij een moeilijke (in)slaper was, maar eigenlijk was het simpel: hij wilde in het grote bed bij papa en/of mama slapen, of, toen hij baby was, bij mama op schoot. Toen we dat eenmaal hadden geaccepteerd, waren de slaapproblemen eigenlijk over. Je kunt je dan afvragen: was hij een moeilijke slaper, een moelijke baby/peuter, of hadden zijn ouders moeite met te accepteren wat hij wilde / wat goed voor hem was?

Heel lang wilde hij 's nachts nog een keer borstvoeding. Dat was geen probleem toen hij bij ons in bed sliep, wel toen hij nog niet bij ons in bed sliep (steeds weer er uit moeten...).

Het slapen is vanzelf "goed:" gekomen: op een gegeven moment hadden we het gevoel dat hij er aan toe was, ik ben een paar uur met hem op stap gegaan, papa heeft zijn kamer mooi gemaakt en er een volwassen logeermatras in gelegd. Kind was helemaal blij verrast met de mooie kamer en is vanaf dat moment in zijn eigen bed gaan (door)slapen. Het punt bleek ook dat hij per se niet in een peuterbed (of wieg) wilde slapen, maar wel op een volwassen maat matras. Door de matras op de grond te leggen hoefden wij niet bang te zijn dat hij uit bed viel, en konden we er bij het inslapen makkelijk bij gaan liggen. Later heeft hij een hoogslaper (volwassen maat) gekregen, een groot feest, en daarin kunnen we niet goed bij hem gaat liggen (ik doe het soms nog wel), dus zo is dat ook afgewend.

Borstvoeding ben ik blijven geven, vanaf twee jaar alleen nog maar op kinds verzoek, meestal voor het inslapen; toen hij vier was wilde hij niet meer en vond ik het ook niet meer prettig, en is het vanzelf gestopt.

Zindelijk worden ging ook helemaal niet, maar ik had gelezen dat je daar vooral niet een punt van moet maken. Moeilijk, want op een gegeven moment werd ik toch wel zenuwachtig ("hij moet straks naar school!"). Toen hij ruim 3,5 was, werd hij van de ene op de andere dag zindelijk, dag en nacht. Hij gaf het zelf aan, wilde geen luier meer om (had wel op het kdv met de andere kinderen mee gedaan, maar heel lang leidde dat tot niets).

Meisjes zijn trouwens meestal veel eerder zindelijk dan jongens.

Toen hij 9 maanden was, begon hij op het kdv, en dat ging verschrikkelijk, Het wennen heeft maanden geduurd. In het begin wilde hij niet eten, niet drinken en niet slapen. Gelukkig waren de leidsters heel begripvol en hoopvol, en had ik de eerste maanden de tijd en flexibiliteit met werk om vroeg op te halen etc. Het is toen langzaamaan beter gegaan, slapen bleef het moeilijkst, en uiteindelijk ging het heel goed en heeft hij een heel goede tijd op het kdv gehad.

Wat ook hielp is dat wij als ouders de zorg heel erg verdeelden en het niet allemaal op mij neer kwam.

De kraamverzorgster had ooit gezegd "hij neemt wat hem toekomt". Het is een temperamentvol kind die altijd goed heeft laten merken dat hij koestering en nabijheid wilde van zijn ouders. Het beste bleek om hier zoveel mogelijk aan toe te geven. Ik heb spijt van alle (halfhartige) pogingen om hem alleen te laten inslapen, etc.

Avondjes weg met zijn tweeën hebben we ook nauwelijks gedaan, want hij wilde niet gaan slapen met opa en oma bijv. Later wel met een lief kordaat nichtje, maar toen was hij al ouder.

Onze zoon heeft ook een ziekenhuisverleden (veel te vroeg geboren) en ik heb wel eens gedacht: hij wil het gemis aan contact met zijn ouders inhalen en dat is zijn goed recht!

Ook heeft hij een gehoorprobleem (eenzijdig doof, andere oor vaak tijdelijk gehoorverlies). Toch loopt hij met taalontwikkeling vooruit.

Hij maakt goed contact, ook met vreemden, praat veel, maar laat ook duidelijk merken als hij zich wil afzonderen of alleen wil spelen. Het beste is om dit te respecteren. Op de creche zagen ze dit heel duidelijk: dat hij vaak buiten de groep apart ging zitten, en dat respecteerden ze. Tegelijkertijd merkten ze ook dat hij verbaal heel goed was en heel goed dingen al kon vertellen.

Slecht kunnen horen kan heel vermoeiend zijn, vooral in een drukke omgeving, daar kan dit mee te maken hebben.

Ons kind was en is een temperamentvol en tegelijkertijd vrolijk, zalig, lief en wijs kind. Ik heb hem nooit zo problematisch omschreven als jij met jouw kind doet, maar ook wel eens me afgevraagd wat er nou toch aan de hand was. Hij is nu ruim 5,5 jaar, en het gaat geweldig.

Hij had al vanaf jonge baby enorme krijsbuien, niet vaak, maar wel heel heftig, dan was het niet even mogelijk om contact te leggen. Nog steeds kan hij opeens (om iets kleins) ontzettend boos en verdrietig worden, kan het helemaal teveel worden, en dan geeft hij aan alleen te willen zijn. Als we daar gehoor aan geven, is de bui het snelst weer over. Het zal wel een soort overprikkeling zijn waarbij hij even geen contact wil, als baby ook al niet.

Ik weet niet of je hieraan wat hebt. Er zijn wel gelijkenissen, maar tegelijkertijd is jouw kind ook weer heel anders. Wat ik er van geleerd heb is dit: het is goed om zoveel mogelijk met de behoeften en wensen van het (heel jonge) kind mee te gaan, en zoveel mogelijk tegemoet te komen in de verlangens naar koestering en borstvoeding. Dit wordt vanzelf minder, je hoeft niet te gaan afbouwen of zoiets. De zelfstandigheid komt vanzelf, als het kind er aan toe is (en je moet natuurlijk niet die zelfstandigheid gaan tegenhouden, dat spreekt voor zich). Hoe meer we tegemoet kwamen aan de verlangens van het (heel jonge) kind, hoe beter hij met andere mensen kon omgaan. Voor jezelf is het natuurlijk wel zaak om wel de balans in de gaten te houden tussen de verlangens en behoeften van het kind en je eigen behoeften en verlangens. Het helpt enorm om de zorg te verdelen. En werken hielp mij om daarna weer fijner aandacht aan het kind te kunnen geven.

Contact met andere mensen ging de eerste paar jaar vrijwel altijd met ons in de buurt (behalve het kdv), omdat wij hem heel veel naar allerlei dingen menamen: vrienden, feestjes, uit eten, kindertheater, dat soort dingen. Dat deden wij omdat we dat leuk vonden, maar zo is hij vanzelf aan contact met andere mensen gaan wennen.

Vanaf het begin af aan hebben wij heel veel tegen/met hem gepraat. De eerste jaren sprak ik altijd wat harder en duidelijker tegen hem dan ik anders misschien had gedaan, omdat ik wist dat hij niet goed hoorde. Wat ook helpt is: altijd aankijken bij het praten; eerst aandacht trekken, als je de aandacht hebt, dan pas gaan praten, als je het kind aankijkt. We zijn ook al heel jong met voorlezen begonnen. Ook hierin was ons kind al snel sturend: hij wilde heel lang (en nog steeds) niets liever dan voorgelezen worden, en wij kwamen daar zoveel mogelijk in tegemoet.

De eerste maanden was niet duidelijk of hij helemaal doof was of gedeeltelijk. Ik vond het toen heel moeilijk om spontaan met de baby te praten. Maar ik wist wel dat het heel belangrijk was om veel te praten. Ik heb toen de gewoonte aangenomen om alles te beschrijven wat ik met hem deed. Zo van "en dan ga ik nu je luier verschonen, kijk, ik pak een nieuwe luier, ik ga je benen omhoog tillen," etc.

Onze zoon krijgt regelmatig een gehoortest bij het audiologisch centrum. Op de peuterleeftijd is dit trouwens heel lastig, vanaf een jaar of drie gaat het meten weer wat beter. Ook heeft hij een taalontwikkelingstest en algemene non-verbale ontwikkelingstest gehad bij het audiologisch centrum, toen hij 3,5 jaar was. Dit is standaard.

Wat ik in jouw verhaal lees is: je kind heeft moeilijke tijden achter de rug, heeft al jong nare dingen ondergaan, gescheiden van zijn ouders, en geeft aan heel veel behoefte aan contact, koestering, knuffelen te hebben. Geef daar zoveel mogelijk aan toe! Ik denk dat dat het gezondst is. Laat hem bij jullie in bed slapen. Ga zo lang door met de borstvoeding als je kind wil. Maak je geen zorgen over de zindelijkheid, dat komt vanzelf wel, waarschijnlijk. Verdeel de zorg zoveel mogelijk tussen de twee ouders, dan is het makkelijker vol te houden en kun je meer aandacht geven. En hou voor jezelf de balans in de gaten.

Wel zou ik echt werk maken van het probleem met de taalontwikkeling. Wordt zijn gehoor nog steeds af en toe getest bij een audiologisch centrum? Bespreek daar zeker ook je zorgen over zijn taalontwikkeling, Vraag of hij een taalontwikkelingstest en algemene non-verbale ontwikkelingtest kan krijgen. Ik denk dat het het beste is om eerst deze tests te doen voordat er gekeken wordt naar eventueel autisme e.d.

Je zegt dat hij ruim een jaar niets heeft gehoord en dat hij wat in te halen heeft; hebben jullie begeleiding bij zijn taalontwikkeling?

Het is ontzettend belangrijk dat de taalverwerving zo jong mogelijk ontwikkeld en gestimuleerd wordt. Als dit te laat ontwikkelt, is dit later moeilijk of niet in te halen. Een taalontwikkelingstest meet hoe het met de taalontwikkeling gaat en of er reden tot zorgen is. Een algemene ontwikkelingstest is een soort non-verbale IQ-test die meet hoe het met de ontwikkeling/intelligentie is onafhankelijk van eventuele gehoor- of taalproblemen. Komt daaruit dat de ontwikkeling laag is, dan kan daar verder naar gekeken worden, het is dan aannemelijk dat eventuele taalproblemen daarmee samenhangen. Is de ontwikkeling echter normaal of hoog, dan zijn de taalproblemen waarschijnlijk gerelateerd aan de gehoorproblemen, en dat vergt dan weer een andere aanpak.

Als het kind zich beter verbaal kan uitdrukken, kan hij ook beter kenbaar maken wat hij wil, wat hij nodig heeft, en wat er in hem omgaat. Dat maakt het makkelijker om voor hem te zorgen. En het scheelt heel veel krijsbuien! Ook kun je dan met kind gaan overleggen, dingen uitleggen, etc., en ook dat scheelt een hoop gekrijs, boosheid en conflict. Ook wordt het contact met vreemde mensen dan makkelijker.

En ik zou je een hart onder de riem willen steken: hou vol, het is zwaar, maar het wordt waarschijnlijk steeds makkelijker.

Oren

Pyke, er is alleen maar het vermoeden van autisme. En omdat dit veel voorkomt is dit het eerste waar ze aan denken. Tweejarigen met bepaalde stofwisselingsziekten, epilepsie, verstandelijk gehandicapten en kinderen met gehoorproblemen en autisme vertonen hetzelfde gedrag. Mijn kind was ooit ook bestempeld met 'het vermoeden van autisme' en er werd gezegd dat het niets aan zijn verstand mankeerde. Later bleek hij wel een verstandelijke beperking en epilepsie te hebben. Met twee is het heel moeilijk te zien.
Reden wel om die oren van je kind goed in de gaten te blijven houden! Dat kan het beste bij het audiologisch centrum.

Gehoor

Ook ik denk dat het gehoor het eerste is waar je goed naar moet laten kijken. Van mijn slechthorende zoon werd ook vaak gedacht (niet door mij) dat hij autistisch of "dom" was. Eindeloos heb ik moeten uitleggen dat je geen adequaat antwoord kunt geven als je de vraag niet kunt verstaan. Mijn zoon was als tweejarige ook heel eenkennig, heel rustig, speelde het liefst alleen in zijn eigen wereldje ("altijd met hetzelfde speelgoed", meldden ze zorgelijk op het kinderdagverblijf) en kwam alleen thuis meer los en was hij heel vrolijk. Daar was het rustig en veilig, mij kon hij verstaan. De grote buitenwereld met al die geluiden die hij maar moeilijk kon plaatsen overweldigde hem en dan trok hij zich terug. Het intens genieten van knuffelen had (heeft) hij ook, later hoorde ik dat veel slechthorende kinderen dat hebben omdat het een vervangende manier van contact maken is, veel makkelijker dan dat lastige luisteren. 's Nachts een lampje aanlaten hielp, omdat hij anders zowel niets hoorde als niets zag, en daar kon hij ook erg van in paniek raken.
Natuurlijk kan er meer zijn dan zijn gehoor, maar ik herken wel veel van wat je schrijft en ik zou er zeker goed naar laten kijken. Bij mijn zoon werd pas toen hij drie was ontdekt dat hij veel slechthorender was dan iedereen eerst dacht. Sinds zoon hoortoestellen heeft gaat het overigens heel erg goed.
Veel sterkte, ik hoop dat jullie kunnen vinden wat het is en dat jullie zoon dan de juiste hulp krijgt!

Beroepsgeheim van de bascule

http://www.debascule.com/fileadmin/editors/pdf/Privacyreglement_de_Bascule.pdf

"Hulpverleners met een beroepsgeheim kunnen inlichtingen verstrekken aan Bureau Jeugdzorg (i.c. AMK) wanneer dit noodzakelijk kan worden geacht om kindermishandeling tebeëindigen of een redelijk vermoeden van kindermishandeling te onderzoeken. Dit criterium is minder strikt dan de criteria van het conflict van plichten."

http://www.debascule.com/fileadmin/editors/pdf/Actueel/Prevalentie.pdf

"prevalentie kindermishandeling is een factor 10 hoger dan wat bij instanties wordt gemeld USA/Canada/UK (Lancet 2009"

Hijgerige opmerking bij de instructie kindermishandeling aan medewerkers van De Bascule.

Kindermishandeling is alles wat beweegt volgens de signaleringslijst: http://www.nji.nl/nji/dossierDownloads/signalenkm0tot4.pdf

Kom je met een hulpvraag naar deze instelling dan heb je in feite al voldaan aan een aantal van de criteria van de signaleringslijst. Het is vervolgens een kwestie van de \'klik\' die je al dan niet hebt met een hulpverlener of die gaat helpen of gaat melden.