Luisteren naar je bullshitmeter: wat jouw emoties je écht proberen te vertellen
Henriette Huttmann is expert op het gebied van emoties, en weet als geen ander wat het betekent om verdwaald te raken in je eigen gevoelswereld. Ze groeide op in een gezin waar emoties liever werden weggelachen dan gevoeld, tot ze zelf vastliep en besloot te onderzoeken waarom we eigenlijk emoties hebben. Die zoektocht werd de reis van haar leven.
Vandaag de dag helpt ze als emotiecoach anderen om diezelfde taal van emoties te leren verstaan. Niet door ze te negeren of te analyseren, maar door ze te gebruiken als kompas. Ze noemt dat kompas haar interne bullshitmeter: een natuurlijke gids die feilloos aanvoelt wanneer iets niet klopt.
In dit artikel legt Henriette uit hoe die meter werkt, wat we kunnen leren van onze kinderen en waarom luisteren naar je emoties misschien wel de kortste weg is naar rust, energie en verbinding.
Emoties gebruiken als je interne bullshitmeter
Ken je dat? Dat je hoort wat iemand zegt, maar dat je onderbuik voelt dat het niet klopt met wat er écht bedoeld wordt? Dat je de intentie achter iemands woorden aanvoelt?
Bewust gebruikmaken van je bullshitmeter voorkomt een hoop gedoe. Klinkt makkelijker dan het is, toch? Probeer tijdens een ruzie maar eens níet op lelijke woorden te reageren, ook al weet je dat ze niet zo bedoeld zijn.
Door je interne bullshitmeter te gebruiken, voorkom je een hoop misverstanden. Laten we er eens wat dieper naar kijken.
De bullshitmeter van kinderen
Kinderen gebruiken hun bullshitmeter van nature — en brengen ons regelmatig in verlegenheid met hun eerlijke opmerkingen.
Picture this: het is zo’n dag waarop alles tegenzit. Aan de ene arm hangt een doodvermoeid kind:
“Mahaaam, ik wil naar de speelgoedwinkel…”
Aan je andere arm een veel te zware boodschappentas. Je loopt achter op schema en weet nu al dat je vanavond te laat komt voor je cursus.
De snauw ontsnapt je: “En nou ophouden! Mama zei NEE!”
Precies op dat moment komt de hippe schoolpleinmoeder de hoek om, op killerheels die jij nog niet eens aan zou durven naar een zitfeestje.
Beschaamd realiseer je je dat ze je gehoord heeft.
Tot overmaat van ramp niest je kind er twee grote snotpegels uit. Miss Perfect staat al klaar met een zakdoekje.
Je kwakt je boodschappentas neer en roept: “Nee nee wacht, ik héb!” Terwijl je een verfrommeld servetje uit je jaszak grist, zie je uit je ooghoek je sinaasappels over straat rollen.
Casual vraagt de schoolpleinmoeder: “Gaat ie..?” terwijl ze soepel als een yogadocent jouw sinaasappels uit de goot vist.
Schril hoor je jezelf antwoorden: “Ja top, nee hoor, helemaal prima!”
Maar dan barst je kind in tranen uit:
“Het is heulemaaaaal niet goed mamaaaa…!”
Bullshitmeter in actie
Het arme kind had het al zwaar, maar als we dan óók nog doen alsof alles goed is — terwijl hij niet eens mág jokken — slaat zijn interne bullshitmeter natuurlijk op tilt.
Kinderen kunnen hun emoties (nog) niet onderdrukken. Naarmate ze ouder worden, merken ze wel dat volwassenen die eerlijkheid vaak niet waarderen. Maar dat gevoel verdwijnt niet.
En gelukkig maar. We hebben als mens nu eenmaal met emoties te maken, dus kunnen we ze maar beter in ons voordeel gebruiken.
Want wat zou er gebeuren als we gewoon bloedeerlijk zouden zijn over wat we écht voelen?
Als we zouden luisteren naar die interne signalen?
En daar komen je kinderen weer in beeld, want zij geven ons een waardevolle les over het luisteren naar onze interne bullshitmeter.
Wat doe je met emoties?
Laten we eens naar de feiten kijken: je kind jengelt, en jij? Jij sjouwt je kapot aan de boodschappen, bent doodmoe en gestrest.
Wat heb je aan dat soort innerlijke signalen? Wat kun je met die vermoeidheid en stress?
We leven vanuit verschillende ‘lagen’ van ons mens-zijn:
- de spirituele laag,
- de fysieke laag (waar emoties voelbaar zijn),
- en de mentale laag: ons hoofd.
Voor dit artikel hou ik het even bij die laatste twee.
De laag van hoofd en hart
We kijken vanuit de mentale laag naar het leven, en via de fysieke laag ervaren we het. Er is een belangrijk verschil tussen de functies van die twee lagen, maar ze vullen elkaar aan en werken samen.
En juist daar gaat het vaak mis. Onze aandacht is namelijk bijna volledig gericht op de mentale laag: het denken. Gedachten komen en gaan in ontelbare hoeveelheden per dag. Meestal drijven ze gewoon voorbij — totdat we ze vastgrijpen en aannemen als de waarheid.
Onze maatschappij is volledig ingericht op ratio. Denken wordt hoog gewaardeerd.
Daarmee krijgen we onbewust de boodschap dat het brein belangrijker zou zijn dan emoties.
Maar let op: gedachten gaan zelden over het hier en nu. Het zijn passerende energiebolletjes over het verleden of de toekomst. Dat maakt ze per definitie geen realiteit. Wij mensen, rationeel? Over bullshit gesproken ;-)
Hier en nu
Terug naar dat moment op straat met de schoolpleinmoeder. Waar was je met je aandacht? Bij je vermoeidheid? Bij je kind? Waarschijnlijk niet.
Dikke kans dat je dacht: “Ze heeft me vast horen snauwen… wat zal ze wel niet denken?” Of over je kind: “Oh gut, als hij straks maar gaat slapen… als hij maar niet weer…”
En daar gaat je hoofd: op hol. De ene nare gedachte roept de volgende op en je stress stijgt.
Dat kan anders. Emoties helpen ons juist. Ze roepen ons terug naar de realiteit van dit moment. Het zijn signalen van binnenuit die ons de weg wijzen.
En niet alleen emoties doen dat. Ook onze kinderen zijn er meester in. Ze spiegelen vaak precies hoe wij ons voelen, in de hoop dat we weer wakker aanwezig zijn in het moment en ons bewust worden van wat we eigenlijk doen.
Dus als je kind de volgende keer uit de bocht vliegt: vertraag even. Kom terug naar het hier en nu, en voel wat er nodig is. Is het misschien tijd om even rust te nemen?
Het nu-moment
Emoties gaan altijd over het huidige moment. ‘Even rust nemen’ betekent dus niet meteen een vakantie naar de Malediven.
Pak gewoon rustig je sinaasappels aan van de schoolpleinmoeder. Misschien kun je eerlijk zeggen dat het een pittige dag is: “We gaan even tot rust komen hè, schatje? Thuis lekker onder een dekentje op de bank.”
Dikke kans dat je kind zich meteen getroost voelt en de spanning zakt. Pak dat moment samen. Als je toegeeft aan dat vermoeide gevoel, al is het maar vijf minuten, zul je merken dat je interne batterij verrassend snel weer oplaadt.
En fun fact: dat komt niet door de rust zelf, maar doordat je luistert naar de boodschap van je emoties. De energie die je eerst gebruikte om stress en vermoeidheid te onderdrukken, komt weer vrij. Daardoor laad je vanzelf op.
Als alles weer stroomt, is de kans groot dat je plannen voor de rest van de dag soepeler verlopen. En zo niet? Dan is dat ook oké, want je hebt de verbinding met jezelf én met je kind weer hersteld.
