1 januari 2000 door Ward van Alphen
Sinds onze zoon van 5 naar school gaat, hebben wij te maken met het verschijnsel "vriendje mee naar huis". Wij stimuleren dit en vinden het gezellig voor onze zoon, die vrij verlegen en onzeker is.
Inmiddels hebben wij al een hele reeks branieschoppertjes en rouwdouwertjes over de vloer gehad. Wij moeten onze "plaats" als ouders hierin echter nog vinden.
Ga je de kinderen op hun lip zitten en je bemoeien met alles wat ze doen en zeggen (brutale monden, vieze woorden)? Of laat je het ze zelf uitzoeken en hou je je afzijdig? (Na de eerste keer dat ik mij zo opstelde, trof ik een gemolesteerde slaapkamer van zoonlief aan!)
Kun je je eigen normen in verband met omgaan met spullen (voorzichtig zijn), beleefdheid en gedrag opleggen aan andermans kinderen in jouw huis? Wij willen niet de boeman uithangen (en onze zoon met de gevolgen van een "boze" vader of moeder opschepen) maar voortdurend op je tong bijten of de andere kant uitkijken omdat het om het kind van een ander gaat, lijkt ons ook niet goed.
Dit lijkt mij een vraag die je ook heel goed aan andere ouders zou kunnen stellen, op het Forum van Ouders Online bij voorbeeld. Het gaat om een opvoedkundige kwestie, maar natuurlijk ook om normen en waarden, en wat je ten opzichte van anderen moet/kan doen met je eigen normen en waarden.
Mijn mening is dat kinderen er behoefte aan hebben duidelijk te weten welke grenzen er in hun omgeving gehanteerd worden. Zeker kinderen die een ondernemende natuur hebben, gaan gewoon door als niemand hun zegt waar het op moet houden. Voor je het weet komen ze dan terecht in situaties die ze niet kunnen hanteren.
Ik denk dat je "vreemde" kinderen in je huis tekort doet als je ze niet helpt met het aanvoelen waar de grenzen liggen. Je kan jezelf dan als "boos" gaan zien, dat bent u waarschijnlijk ook wel, maar voor een deel komt dat omdat u het te ver laat komen, uw gezonde verstand opzij zet, en op een gegeven moment ook boos op uzelf bent. Denk ik, tenminste...
Niemand is hetzelfde, moet je dan van anderen verwachten dat ze zich zo gedragen als jij dat wilt? Zo gaat dat meestal niet meer in onze "moderne, tolerante" samenleving. Maar anderen mogen niet zomaar over uw grenzen heen gaan. U moet zelf bepalen waar die grens ligt, en hoe zeer en op welke manier u dit naar buiten toe duidelijk maakt. Dan zal er onvermijdelijk ook een soort selectieproces optreden, afhankelijk van of "de buitenwereld" kan leven met uw grenzen.
Maar daar kunt u niet zoveel aan doen, je kan niet iedereen tevreden stellen. Behalve natuurlijk dat je dit alles ook doet in alle redelijkheid, en met respect voor de ander -- maar dat zit wel goed in uw geval.
En je kan een en ander ook zien als een opvoedkundig probleem: een bepaald kind kan moeilijk omgaan met grenzen, moet dat nog leren, en u neemt daarom contact op met de ouders van het kind. Dat kan zover gaan dat je zegt dat "dit niet meer kan" of zoiets, maar vaak hoeft dat in het begin niet. Als je iets deelt met een andere ouder, zul je meestal begrip tegenkomen, en kan je samen zoeken naar een oplossing.
Het is goed als kinderen zelf ontdekken hoe ze met gedrag van andere kinderen om moeten gaan, als ze vanuit het contact met anderen weerbaarder worden. Teveel bescherming is niet goed. Maar je kan je kind wel helpen met leren zijn eigen grenzen aan te geven, en soms moet je je kind ook wel beschermen. Als je merkt dat je kind een bepaalde situatie niet - of nog niet - aan kan, of als de ontwikkeling in gevaar komt, dan moet je ingrijpen.
Ik denk dat het juist in een tolerante en respectvolle maatschappij als de onze noodzakelijk is dat mensen zich meer bewust worden van waar hun eigen grenzen liggen en dat ook tegenover anderen duidelijk maken. Dat is ook een manier van het goede voorbeeld geven aan je kinderen.
Als je met dit soort dingen aan de slag gaat, zul je zien dat je er na verloop van tijd minder angstig onder bent, en krachtiger en helderder zult overkomen op anderen. Alle kans dat "vreemde kinderen" u niet als een boeman zien, maar dit juist prettig vinden. Ook al omdat uzelf weer prettiger met hen kunt omgaan als u duidelijk hebt gemaakt wat kan en niet kan.
Volgens mij zit u wel op het goede spoor, en is het ook niet erg als u hier een poosje mee moet worstelen. Maar ik hoop voor u dat u iets minder aan uzelf gaat twijfelen, want dat is nergens voor nodig. Succes ermee.
