5 oktober 2000 door Sanderijn van der Doef
Mijn eerste zoontje (nu bijna 3 jaar) is aan z'n piemeltje geopereerd door een kinder-uroloog. De operatie hield onder andere in: een besnijdenis, het verplaatsen van allerlei velletjes, en verwijding van de plasbuis.
Het plassen gaat nu goed, alleen z'n piemeltje is echt erg klein (ook volgens de kinderarts). Ook is het een beetje een 'verboden' gebied voor ons: bij het verschonen mogen we het niet aanraken, ook zelf doet hij dit niet.
Mijn tweede zoon (nu bijna 4 maanden) is normaal ter wereld gekomen, maar gezien de gebeurtenissen rond zijn broer moeten we daar misschien ook actie voor ondernemen.
Vraag 1: moeten we ook onze tweede zoon laten besnijden, om onze eerste zoon niet het gevoel te geven apart te zijn? In principe zijn wij geen tegenstander van besnijdenis -- mijn man is ook besneden -- alleen het idee dat we er nu vrijwillig voor zouden kiezen en het feit dat onze tweede zoon dan ook onder narcose moet, schrikt ons af.
Vraag 2: hoe moeten we met onze eerste zoon omgaan voor wat betreft z'n piemeltje? We zijn bang dat hij later bijvoorbeeld schaamte-problemen zal krijgen met douchen en dergelijke. Is een penisvergroting een oplossing?
Kinderen rond de 2 jaar (en bijna 3, zoals in uw geval) zijn zeer gevoelig voor verwondingen en andere zaken die hun lichaam betreffen. Ze hebben dan net ontdekt dat hun lichaam iets is wat aan hen vast zit, en dat helemaal bij hun hoort.
Als een kind op die leeftijd een operatie moet ondergaan, is dat een hele nare gebeurtenis. Sommige kinderen kunnen daar nog heel lang veel last van ondervinden.
Gezien zijn leeftijd en zijn ervaring denk ik dat uw zoontje dus alles wat met zijn piemeltje te maken heeft als verboden terrein heeft bestempeld. Voorlopig zit er niets anders op dan dat te accepteren en niets te forceren. Om te voorkomen dat het piemeltje de rest van zijn leven verboden terrein blijft, kunt u er wel met hem over praten.
Verzwijg dat deel van zijn lichaam niet en geef het tijdens het verschonen, in bad doen, afdrogen, etc., positieve aandacht (zonder het lichaamsdeel aan te raken).
Zeg gerust dat zijn piemeltje er mooi uitziet, en dat u trots bent op een kind met zo'n prachtig piemeltje, of iets dergelijks. Laat hem duidelijk merken dat u het mooi vindt, dan zal hij langzaam maar zeker ook weer zijn zelfvertrouwen rondom dat lichaamsdeel terugkrijgen.
Een penisvergroting is volgens mij (nog) niet aan de orde. Veel jongetjes hebben tot hun tiende -- of zelfs nog langer -- een minuscuul piemeltje.
In principe hoeft dat ook tot de puberteit beslist niet tot emotionele problemen te leiden. In de puberteit gaat het geslachtsdeel van een jongen vanzelf groeien. Dan pas kunt u (samen) bepalen of zijn piemel wel of niet aan de kleine kant is. De kans is groot dat hij op die leeftijd de normale lengte heeft.
Een besnijdenis voor uw jongste zoontje, alleen omwille van het meeleven met zijn oudste broer, zou ik niet adviseren.
Een besnijdenis uit geloofsovertuiging is een andere zaak, maar als die aanleiding (of een duidelijke medische reden) er niet is, dan is een besnijdenis met de bijbehorende narcose en pijnlijke nasleep een veel te ingrijpende gebeurtenis voor een kind.
Dat uw beide zoontjes twee verschillende piemeltjes hebben, kan juist ook een goede aanleiding zijn om hierover met ze te praten.
Sterkte en succes!
