20 juni 2003 door Joanna Sandberg
Mijn zoontje van nu 20 maanden is vanaf zijn geboorte al enkele malen geopereerd en in het ziekenhuis geweest voor onderzoeken. Een week geleden is hij weer voor onderzoek geweest en is men een uur lang bezig geweest om een infuus te prikken, waarbij hij erg overstuur raakte. Uiteindelijk is het onderzoek mislukt en moeten we volgende week weer.
Hij slaapt 's avonds redelijk goed in, maar wordt naar een paar uur wakker en is dan ontroostbaar. Hij wil alleen maar zijn mama, en hij wil alleen maar bij mama in bed slapen. Omdat hij zo overstuur is, is er niets wat hem kan troosten. Daarom nemen we hem dan bij ons in bed, waarna hij na een tijdje tot rust komt en dan in slaap valt.
Mijn vraag: is dit een reactie op dat onderzoek? Doen we er nu wel of niet goed aan om hem in bed te nemen? En hoe kunnen we hem eigenlijk het beste troosten?
Wat een nare ervaringen allemaal; niet alleen voor uw zoontje maar ook voor u. Hopelijk is hij zo kort als mogelijk van u gescheiden geweest tijdens de ziekenhuisopnames, en kon u veel bij hem zijn en bij hem slapen.
Ik zal u proberen uit te leggen wat er allemaal bij uw zoontje gebeurt, en wat u mogelijk zou kunnen doen.
Uw zoontje heeft vanaf heel jong al problemen met zijn gezondheid, met operaties en opnames als gevolg. Baby's, peuters en kleuters begrijpen daar niets van, en moeten het allemaal maar verdragen. Het gevoel van welbevinden wordt steeds weer door pijn en verlating (scheiding van moeder) aangetast, waardoor het kind angstig wordt.
Het kind ontwikkelt allerlei angsten: angst voor pijn, angst om gescheiden te worden van zijn moeder, en angst om alleen te zijn. Uw zoontje is inmiddels zó angstig geworden, dat hij zich zelf niet meer gerust kan stellen.
Gelukkig kan uw kind wel in slaap vallen. Dat is een heel positief ding; doordat u hem het vertrouwen geeft, en bij hem bent, lukt het hem om zich over te geven aan zijn slaap. Maar: als hij 's nachts alleen wakker wordt, en akelig gedroomd heeft, is hij weer angstig en heeft hij u nodig om hem gerust te stellen. U geeft hem veiligheid; u bént zijn veiligheid. (Ik spreek u aan omdat u de vraag stelde, maar uw man is natuurlijk ook belangrijk in het bieden van veiligheid en vertrouwen.)
Uw zoon moet veel onbegrijpelijke en pijnlijke ervaringen verwerken. Dat gebeurt onder andere in dromen. Maar bij zulke ingrijpende gebeurtenissen ontaarden dromen vaak in angstdromen. Uw zoontje voelt zich onveilig, en raakt daar natuurlijk overstuur van. Echt, het enige wat dan helpt, is om bij u te zijn.
Het is dus juist goed dat u uw zoontje bij u in bed neemt. Hij voelt zich dan geborgen en veilig, en kan dan uiteindelijk weer in slaap vallen.
Hoe kunt u uw zoontje nu voorbereiden op het onderzoek dat opnieuw moet plaatsvinden? Ik zou het eerlijk gezegd niet zo goed weten. Misschien kunnen ouders met ervaring op dat gebied u beter helpen dan ik. Ik raad u daarom aan om deze vraag voor te leggen aan ouders die hetzelfde al eens hebben meegemaakt, bijvoorbeeld via het Forum van Ouders Online.
Je probeert je kind natuurlijk voor te bereiden op de pijn, maar hoe doe je dat bij een peutertje? Misschien helpt het om plaatjes in kleuterboeken over ziekenhuizen en dokters te bekijken, maar mogelijk versterkt dit zijn angst. In ieder geval lijkt het mij goed als hij zijn knuffel meeneemt.
Tenslotte heb ik nog wel een vraag. Hoe vond u eigenlijk dat de arts met uw kind bezig was en had hij of zij ervaring met het prikken van kinderen? Heeft u vertrouwen in deze arts? U kunt namelijk ook om een andere arts vragen.
Ik wens u veel sterkte.
