6 september 2001 door Joanna Sandberg
Mijn zoontje (bijna 3) gaat drie weekenden in de maand naar pappa. Bij terugkomst duurt het een aantal dagen voordat hij weer rustig durft te slapen en niet 's nachts huilend wakker wordt. Verlatingsangst naar mijn nieuwe partner toe is ook enorm. Hoe ga ik hiermee om?
De situatie bij pappa is nog niet echt stabiel te noemen. Pappa woonde eerst op zichzelf, toen bij oma en nu zit hij regelmatig bij z'n nieuwe vriendin. Dit levert veel onrust op, mede door wat we in een jaar tijd hebben meegemaakt: pappa bij ons weg, mamma veel in het ziekenhuis i.v.m. zwangerschap, broertje geboren en na 4 maanden overleden, en daarop een scheiding waardoor wij moesten verhuizen.
Voor mijn kind is de huidige situatie redelijk stabiel geworden en ik heb de indruk dat hij nu pas allerlei zaken gaat verwerken. Hoe kan ik hem hier het beste in opvangen en hoe kan zijn pappa hier zijn steentje aan bijdragen?
Kleine kinderen kunnen niet in woorden uitdrukken hoe zij zich voelen, maar ze laten dat merken door hun gedrag. Gelukkig maar. Want als je geen signalen krijgt, kun je ook niets veranderen. En dat is toch wat er in dit geval zou moeten gebeuren.
Uw zoontje is veel verlaten het afgelopen jaar. Eerst ging zijn vader weg, en toen was u veel in het ziekenhuis in verband met uw zwangerschap.
Dat u in het ziekenhuis lag was noodzakelijk, maar voor hem niet te begrijpen. Hij heeft zich alleen gelaten gevoeld, in de steek gelaten, en kon dat natuurlijk niet zeggen. Ik weet niet hoe hij is opgevangen, maar ook al was dat goed verzorgd, dan nog beleefde uw kind heel grote en angstwekkende gebeurtenissen.
Daar komt nog bij dat u een kindje heeft gekregen, en dat uw baby na vier maanden is overleden. Dat is voor jullie allemaal zeer ingrijpend geweest.
U schrijft dat u gescheiden bent na het overlijden van uw baby. Ik kan me voorstellen dat zo'n groot verdriet daar mee te maken heeft.
In zo'n periode ben je ook meer bezig met je eigen verdriet dan dat je je om anderen kunt bekommeren. Dat is heel begrijpelijk. Althans, begrijpelijk voor ons, maar niet voor een kind. Daarvoor is het verwarrend en beangstigend.
Het hele vertrouwde leventje is opeens weg: papa en mama zijn niet meer samen, er is een broertje geboren maar dat ging dood, er was een verhuizing, een nieuwe partner en een nieuwe vriendin. Dat is erg veel, en erg indrukwekkend voor een kind.
Voor nu is het belangrijk dat u uw zoontje stabiliteit en veiligheid geeft. U en uw ex-man hebben ook veel te verwerken en uw huidige partner heeft het waarschijnlijk ook niet makkelijk. Dat neemt echter niet weg dat de belangen van het kind niet uit het oog verloren mogen worden.
Heel belangrijk is dat u en uw ex-man goed overleg voeren over jullie zoontje. Hij heeft nu extra aandacht, rust, en een stabiele opvoedingsomgeving nodig.
Waarschijnlijk is het dus wat te veel gevraagd van uw zoontje om drie weekenden in de maand naar zijn vader te gaan. Hij slaapt dan niet thuis, zijn week wordt onderbroken, en hij begrijpt de situatie niet. Ik zou dat liever niet doen.
Mijn advies is om met uw ex-man een aantal keren per week iets samen te doen met jullie zoontje. Zo kan uw zoontje wel zijn vader zien, zonder dat hij ook nog naar hem toe moet om te slapen en te eten.
Ik weet niet hoe jullie verhouding is, maar in het belang van jullie zoontje raad ik jullie aan om goed te kijken naar wat hij nodig heeft. Hij heeft zeker zijn vader nodig, maar die moet zich dan aanpassen aan de situatie die er nu is.
Gaat uw zoontje naar een peuterspeelzaal? Dan zou uw ex-man hem een paar keer per week kunnen ophalen, met hem lunchen (bij voorkeur bij u thuis, maar bij uw ex is niet verboden), en hem dan bij u, in zijn eigen bedje te slapen leggen (als hij nog 's middags slaapt). Ook kan uw ex-man 's middags iets met zijn zoon doen en hem voor het avondeten bij u brengen. Voor zover mogelijk moet uw ex-man dan niet meteen weggaan maar nog even blijven.
Uw zoon heeft van jullie allebei nu extra zorg nodig. Probeert u dus zo veel mogelijk, los van jullie eigen problemen, die zorg te geven. Ik adviseer u ook om hulp te vragen van familie en vrienden; bij voorkeur van de personen bij wie uw zoon zich goed en vertrouwd voelt.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en succes.
