23 augustus 2002 door Joanna Sandberg
Ik heb een vraag over mijn twee kinderen, die na mijn scheiding – zeven jaar geleden – bij hun moeder zijn blijven wonen.
De moeder woont nu samen met haar zesde vriend. De vorige relaties zijn doordrenkt geweest van ruzies, waar ook geweld aan te pas kwam. Aandacht voor hoe de kinderen dit alles hebben ervaren was er niet. De kinderen komen twee weekenden per maand bij mij en mijn huidige vrouw (waar ik al zes jaar mee getrouwd ben) en wij proberen te redden wat er te redden valt.
Kind 1. De jongste is een meisje van nu bijna 9 en heeft heel lang baby-gedrag vertoond. Dat is nu wel iets minder, maar ze loopt als een hondje achter haar moeder en mijn vrouw aan. Van mannen moet ze niets hebben. Daarnaast is ze ontzettend verlegen bij andere mensen, ook als zij deze mensen al jaren kent. Naast dit alles is ze enorm introvert. Wat ze ervaart en hoe ze dat ervaart blijft een geheim.
Kind 2. De oudste is een jongen van 10. Hij is al meerdere keren door zijn moeder naar het RIAGG gestuurd, wegens druk en onhandelbaar gedrag, en gewelddadige uitingen. Met de adviezen is nooit iets gedaan. Twee scholen hebben ook signalen afgegeven en adviezen aangedragen. Hier is ook nooit iets mee gedaan. Hij is erg extravert bij ons, vertelt wat hem bezighoudt en waar hij moeite mee heeft. We proberen dit in overleg met hem terug te koppelen naar zijn moeder, maar dat geeft geen soelaas.
Beide kinderen zijn erg loyaal naar hun moeder, maar ook naar mij, hun vader. Dat is erg verwarrend voor hen, vooral omdat de leef-situaties zoveel van elkaar verschillen.
De vraag is hoe mijn vrouw en ik de kinderen zo goed mogelijk kunnen helpen om hun gevoelens een plek te geven in hun leven, in de weekeinden dat de kinderen bij ons zijn.
U beschrijft de situatie bij uw ex-vrouw als een zeer problematische thuissituatie voor uw twee kinderen, door de vele, onstabiele en gewelddadige relaties van hun moeder, waarbij er geen aandacht is voor de manier waarop de kinderen dit ervaren. Ook vertelt u dat allerlei adviezen niet opgevolgd worden en er geen goed overleg over de kinderen mogelijk is. Daarnaast schrijft u dat het niet goed gaat met de emotionele ontwikkeling van uw zoon en uw dochter. Hoe kunt u daar het beste mee omgaan? Door uw kinderen bij u in huis te nemen.
Ik kan me voorstellen dat u zich zeer ernstige zorgen maakt over uw kinderen. Wat ik echter niet begrijp, is dat u daar nu pas werk van maakt. U bent 7 jaar geleden gescheiden, toen uw kinderen 2 en 3 jaar waren, en u bent al weer 6 jaar getrouwd met uw huidige vrouw. Ik begrijp dan ook niet – als de situatie inderdaad zo ernstig is als u beschrijft – dat u niet al veel eerder heeft ingegrepen.
Nu vraagt u om hulp voor de weekenden dat de kinderen bij u zijn. Ik denk dat wanneer u uw kinderen maar twee weekenden in de maand ziet, en uw kinderen de rest van de maand in zo'n ongezonde situatie opgroeien, u weinig kunt doen voor uw kinderen.
Ook verbaast het mij dat u niet al gezorgd heeft (of bezig bent) om de kinderen bij u te laten wonen. Hoe komt dat? Als u en uw huidige vrouw bereid zijn om uw kinderen in huis te nemen, dan moet u dat zo snel mogelijk gaan regelen.
Eerst kunt u proberen of u met uw ex-vrouw kan regelen dat uw kinderen bij u komen wonen. Wanneer dit niet in harmonie geregeld kan worden, dan kunt u contact opnemen met de Raad voor de Kinderbescherming.
Wat u kunt daarvan verwachten? Voor de Raad staat het belang van het kind voorop. De Raad doet een onderzoek en adviseert, indien nodig, de rechter. Dit advies wordt vastgelegd in een rapport. Het rapport wordt met beide ouders en soms met de kinderen besproken. De Raad zal dan adviseren over het gezag van de kinderen en de omgangsregeling. De raadsonderzoeker vraagt meestal ook om informatie aan de onderwijzer, de huisarts, de betrokken hulpverleners, etc. Deze onderzoeker overlegt regelmatig met beide ouders welke stappen er ondernomen gaan worden in het onderzoek.
Wanneer de ouders met behulp van de raadsonderzoeker nog niet tot een oplossing kunnen komen, dan is een zitting noodzakelijk. Vaak neemt de rechter het advies van de Raad over, maar hij of zij hoort ook beide ouders, en de kinderen als ze ouder zijn dan 12 jaar.
Ik hoop, in het belang van de kinderen, dat u actie gaat ondernemen. Ik wens u daarbij veel succes!
