16 maart 2007 door Joanna Sandberg
Mijn vriend en ik hebben nu drie jaar een relatie. We wonen 2½ jaar samen, we hebben een zoontje van bijna 2, en er is een tweede kind op komst in mei.
Het 6-jarige dochtertje van mijn vriend kan het maar moeilijk accepteren als ik, of onze 2-jarige zoon, aandacht krijgt van haar papa. Dat is zelfs na drie jaar nog niet veranderd.
Door negatieve dingen te doen – zoals jammeren, of lelijke dingen zeggen, of ineens boos weglopen, of dreigen dat ze niet meer wil komen – vraagt ze de aandacht onmiddellijk op. Ze doet dat bijvoorbeeld als ons zoontje even bij mijn vriend op schoot gaat zitten, of als mijn vriend mij een kusje geeft, of als hij even een tikje op mijn achterste geeft.
Ze zegt dan vaak tegen haar vader: "Je vindt mij niet lief hè? En hun wel!"
We vinden dit allemaal natuurlijk heel vervelend, ook voor haar. Mijn vriend en ik – vooral ik eigenlijk – proberen er met haar over te praten, maar het is dan net of ze het niet wil horen. Ze onderbreekt je dan continu, of loopt weg.
Ze komt een maal per week (soms meer) bij ons thuis en dan is het altijd stressen. Ik zou het heel vervelend vinden als de andere twee kinderen dit gedrag overnemen. Geef ons goede raad, alstublieft.
Toen u en uw vriend elkaar leerden kennen, was de dochter van uw vriend 3 jaar. Na een half jaar zijn jullie gaan samenwonen. Daarna werd jullie eerste kind geboren en inmiddels is er een tweede kind op komst.
Uw stiefdochter heeft in zeer korte tijd dus erg veel veranderingen mee moeten maken. Moeten, want háár keuze was het natuurlijk niet, dat haar vader bij haar moeder wegging en dat hij met u ging samenwonen om vervolgens nog meer kinderen te krijgen.
Vanuit het gezichtspunt van een kind – ze is pas 6 – is het dus heel begrijpelijk dat ze stikjaloers is op haar halfbroertje en op u. Haar halfbroertje woont wel bij haar vader, en u ook, maar zij niet.
Zij komt bij haar vader en zijn gezinnetje langs, maar haar halfbroertje heeft altijd zijn vader bij hem thuis. Mogelijk heeft u het gevoel dat ze jullie huiselijk geluk verstoort, en voelt zij zich een indringer en niet echt welkom.
Ze woont bij haar moeder en ze mist haar vader. Haar vader woont niet meer bij haar en haar moeder, en de vanzelfsprekende band die ze met hem had toen hij nog wél bij haar en haar moeder woonde, die is er niet meer. Ze is dus heel bang om de band díe ze nog heeft, te verliezen.
Ook is ze echt heel bang geworden dat haar vader haar broertje (en u) liever vindt dan haar. Gelukkig zegt ze dit nog, en worstelt ze er niet in haar eentje mee, zodat ze nog geholpen kan worden (door u en haar vader).
Ik vroeg mij af of uw man wel eens iets alleen doet met zijn dochter, als ze bij jullie is. Dat helpt namelijk enorm goed tegen de jaloezie. Kinderen – en zeker kinderen die niet elke dag hun vader zien – vinden het heerlijk, en hebben het ook nodig, om exclusieve aandacht van hun vader te krijgen.
Uw man kan bijvoorbeeld 's avonds, als u jullie zoontje naar bed brengt, iets alleen met haar doen. Zoals: voorlezen, puzzelen, tekenen, etc. Daarnaast is het goed als hij ook overdag regelmatig wat samen met haar doet, zoals boodschappen doen, of een stukje fietsen, of zwemmen (dan wel naar zwemles gaan), of de tuin opruimen, of lekker stoeien, etc.
Gaat uw man ook naar haar school en naar de ouderavonden, zodat hij weet hoe het met haar gaat? Kan hij met haar praten over school en haar vriendinnetjes? Komen er überhaupt wel eens vriendinnetjes met haar mee naar jullie huis?
Het leeftijdsverschil tussen uw stiefdochter en uw zoontje is meer dan 4 jaar. Voor kinderen is dat een groot leeftijdsverschil.
Dus: als jullie bijvoorbeeld naar een pretpark gaan, dan is het heel leuk voor haar als haar vader ook attracties (die bij haar leeftijd passen) samen met haar doet. Vervolgens kunnen jullie dan weer iets met z'n allen doen.
U vertelde dat u erover probeert te praten met haar. Dat is heel lief van u, maar eerlijk gezegd bent u niet echt de aangewezen persoon daarvoor. Dat is haar vader. Hoe komt het eigenlijk dat hij niet met haar praat?
Ze wil het niet van u horen, en loopt weg. Waarom doet ze dat? Omdat ze wil dat haar váder met haar praat!
Het viel mij op dat u niets schreef over haar moeder, noch over het contact met de moeder. Is er goed overleg tussen de vader en de moeder? Blijft de vader – als hij haar ophaalt of thuisbrengt – nog even zitten voor de gezelligheid, of geeft het altijd spanningen als de vader en de moeder samen zijn?
Door de manier waarop ik deze vragen stelde, zult u begrijpen dat het gunstig is voor een kind als er goed overleg is tussen de vader en de moeder, en als de vader even blijft zitten bij het brengen en halen. En omgekeerd: als er altijd spanningen zijn, dan kan dat – zelfs na drie jaar – nog een negatieve invloed hebben op het kind.
Tenslotte vroeg ik mij af hoe belangrijk het voor u is dat uw eigen kinderen het gedrag van uw stiefdochter misschien zullen overnemen. Daar maakte u zich immers zorgen over. Als dat inderdaad belangrijk voor u is, dan zal uw stiefdochter dat duidelijk voelen, en daaruit opmaken dat zij voor u op het tweede plan staat. Wat – op z'n zachtst gezegd – natuurlijk niet aangenaam is voor haar.
Natuurlijk zijn uw eigen kinderen nummer één voor u, maar het zou uw stiefdochter goed doen als u meer geduld heeft met haar, en haar de tijd gunt om een eigen plek in jullie gezin te vinden. (Stiefdeskundigen rekenen meestal op 4 tot 7 jaar, voor een stiefgezin als volwaardig gezin kan functioneren.)
Bij haar vader moet ze natuurlijk wél op het eerste plan staan. Ze is immers zijn eigen en oudste kind. Maar nog los daarvan: élk kind heeft het nodig om de moeite waard gevonden te worden!
