11 februari 2005 door Ietje Heybroek
Ik ben een gescheiden moeder (sinds 4 jaar) en ik heb een dochter van 13 en een zoon van 10. Zij zijn een weekend in de 14 dagen bij hun vader. Vooral met mijn dochter heb ik regelmatig grote problemen.
Sinds de scheiding heb ik een aantal kortere relaties gehad, die elkaar ook nog wel eens snel opvolgden. De betreffende vriend kwam soms helemaal niet, soms na verloop van enige tijd wel bij ons gezin over de vloer. Mijn dochter heeft daar altijd veel problemen mee gehad, is afwisselend koel of vijandig tegen de betreffende vriend.
Nu is mijn laatste relatie kort geleden verbroken in december 2004. Ik ga op dit moment weer regelmatig uit en mijn dochter is er nu erg op gespitst om mij weer te 'betrappen' op het hebben van een nieuwe vriend. Ze luistert telefoongesprekken af, snuffelt in mijn spullen, gelooft me niet als ik zeg dat ik naar de sauna ga met een vriendin, enzovoorts.
De sfeer in huis lijdt op momenten dat mijn dochter mij weer obsessief gaat controleren, er ernstig onder. Ik heb alles al geprobeerd: haar ongewenste gedrag negeren, begripvol zijn en alles ertussenin.
Ze zit zichzelf natuurlijk het meeste dwars, maar ook ik zit regelmatig met de handen in het haar: moet ik nu echt mijn persoonlijke behoeften opzij zetten om daarmee 'rust' te creëren in ons gezin? Dat is wat sommige mensen lijken te verwachten van mij.
Of moet ik voor de zoveelste keer haar verhaal aanhoren, haar overtuigen dat ik van haar houd maar vervolgens toch gewoon mijn leven leiden zoals ik het wil?
Voor alle duidelijkheid: verder ben ik gewoon een moeder die veel tijd met haar kinderen doorbrengt, huiswerk met ze maakt, enzovoorts. Ik heb dus niet het gevoel dat ik ze tekort doe.
U vraagt zich af of u rust moet creëren en uw persoonlijke behoeften opzij moet zetten, zoals uw omgeving suggereert. Ik heb echter helemaal niet de indruk dat u uw kinderen tekort doet.
Toch houdt u het gevoel dat u klem zit tussen de behoeften van uw dochter, die u min of meer wil claimen, en uw eigen behoeften. Ik kan mij dat goed voorstellen (het komt veel voor bij gescheiden moeders) en ik denk dat het wel oplosbaar is. U kunt én rust creëren én aan uw persoonlijke behoeften toekomen. Het gaat er alleen om hoe u dat doet.
Ik zie het rebelleren van kinderen altijd als een teken dat ze iets duidelijk willen maken, waarbij het niet lukt om dat op een 'normale' manier te doen. Met name bij een scheiding kan zich zoiets voordoen.
Voor een kind kan een scheiding een traumatische ervaring zijn. Ik weet niet wat het voor uw dochter heeft betekend, maar ik ga ervan uit dat zij erg verdrietig is geweest en dat misschien nog wel eens is. Uw dochter was gewend dat ze een vader en een moeder thuis had. Na de scheiding ziet ze haar vader eens in de twee weken. Ze is hem een beetje kwijt geraakt.
Uw dochter kan denken dat ze ook u kan kwijtraken, als u een nieuwe partner heeft. En als u verliefd bent, kan ze zich afvragen: heeft mijn moeder nog tijd voor mij? Houdt ze nog van mij? Ook al vertelt u haar keer op keer dat ze zich over uw liefde voor haar geen zorgen hoeft te maken, dan nog kunnen dat soort twijfels bij haar de kop op steken.
Een bijkomstig probleem is dat uw dochter in de puberteit zit. Ze is bezig met haar seksualiteit. Dus als ze haar moeder verliefd ziet, kan ook dát haar in verwarring brengen.
Door de wisselende relaties die soms bij u thuis komen en soms blijven slapen, kan dit onrust geven. Dat vergt enige aanpassing van uw kant. Voor kinderen is 'thuis' namelijk een plek waar ze zich over het algemeen veilig (moeten) voelen. Dan kunnen ze zichzelf zijn.
Het lijkt wel of ze u dáárom controleert. Door u te controleren heeft ze nog het idee dat ze de zaak in de hand heeft. Dat geeft haar nog enigszins een rustig en veilig gevoel.
Ik denk dat het prima is dat u uitgaat. Ik zou alleen wel wat voorzichtiger (terughoudender) zijn met het meenemen van relaties. Het kan voor kinderen verwarrend en bedreigend zijn.
Misschien kunt u uitgaan en relaties meenemen naar uw eigen huis in het weekend dat uw kinderen bij hun vader zijn. Mocht u een relatie hebben die langer stand houdt, dan zou u afspraken kunnen maken met uw dochter, die graag weet waar ze aan toe is. Voor haar lijkt het belangrijk te zijn dat er duidelijkheid is over de situatie.
Tot slot een voor de hand liggend maar toch belangrijk advies: bespreek het probleem met uw dochter. Vraag haar waarom ze u controleert. En vraag haar wat ze van u nodig heeft om zich veilig bij u te voelen.
Maak afspraken met elkaar, waar jullie je allemaal aan houden. Zodoende weet uw dochter waar zij aan toe is; dat kan haar rust geven en de sfeer verbeteren.
