6 februari 2004 door Joanna Sandberg
Ik ben een gescheiden moeder, sinds bijna een jaar. Mijn dochter is nu 8 jaar, en blijft bij haar vader wonen. We hebben haar laten kiezen. Ik vond dat ik niet z'n egoïstische moeder moest zijn door te zeggen dat ik RECHT heb op mijn dochter. Ze heeft altijd een goede band gehad met haar vader en die wil ik niet verstoren.
Dit doet erg veel pijn maar ik laat dit niet merken aan mijn dochter.
De omgangsregeling houdt in dat mijn dochter in het weekend bij mij slaapt. Ik moet haar echter vaak 's nachts terugbrengen, huilend en met veel pijn in haar buik.
Wat moet ik doen? Ik wil niets kapot maken door onmacht en verdriet.
Ze vraagt ook waarom ik ben weggegaan. Het enige wat ik dan kan zeggen, is dat haar vader en ik niet meer van elkaar houden. Maar wel van haar.
U schrijft dat u "geen egoïstische moeder" wil zijn en dat u uw dochter heeft laten kiezen bij wie ze woont. Zij heeft dus voor haar vader gekozen, en niet voor u. Dat doet pijn, hoe rationeel je ook met dit besluit omgaat.
U probeert het zo goed mogelijk te doen, maar misschien probeert u het wel iets té goed te doen. Ik zal uitleggen wat ik daarmee bedoel.
Het is heel knap van u dat u uw dochter niet wil laten merken hoe verdrietig u bent, maar waarschijnlijk voelt ze uw verdriet toch wel aan. En u mág natuurlijk ook voelen wat u voelt, ook waar uw dochter bij is.
Het is inderdaad wel zaak dat u uw problemen niet tot haar probleem maakt (u zei daarover dat u niets kapot wilde maken). Ook moet u natuurlijk oog hebben voor het feit dat ook zij moeite heeft met functioneren na de scheiding (ze kan nog niet goed alleen bij u slapen). Dat alles neemt echter niet weg dat het voor een kind wel heel vreemd zou zijn als haar moeder niet verdrietig zou zijn door de scheiding, en haar kind niet zou missen.
U moet uw dochter vaak 's nachts terugbrengen bij haar vader, omdat ze huilt en buikpijn heeft. Ze vindt het blijkbaar (nog) moeilijk om zonder hem bij u te slapen. Dit lijkt me heel naar voor u, maar ook voor uw dochter en uw ex-man.
Waarschijnlijk is uw dochter zelf ook verdrietig en wat angstig geworden. Haar vertrouwde leventje van voor de scheiding, samen met haar vader en haar moeder, is – tegen haar wens – totaal veranderd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij verdrietig en angstig is. Het feit dat uw dochter 's nachts opeens terug wil naar haar vader, is dus pijnlijk maar wel heel begrijpelijk.
Tip: extra aandacht, regelmaat en structuur helpen een kind om te wennen aan het leven na de scheiding.
Verder moet u er rekening mee houden dat de scheiding nog heel vers is, voor jullie alle drie, en dat de verwerking daarvan gewoon tijd kost.
Voor een kind is het meestal moeilijk om te snappen waarom zijn of haar ouders uit elkaar zijn gegaan. Alleen als de ouders veel en heftig ruzie maakten, en als het gezinsleven daaronder leed, dan kunnen ze zich er misschien iets bij voorstellen.
U schrijft dat u de scheiding voor uw dochter verklaart met "papa en mama houden niet meer van elkaar". Dat is moeilijk voor haar om te begrijpen. Het zal vragen bij haar kunnen oproepen als: hoe kan het dat ze opeens niet meer van elkaar houden, want ze pasten toch bij elkaar? Of: er kan dus van alles gebeuren zonder dat ik het merk, etc.
Los daarvan is het in ieder geval goed dat u zegt dat jullie wel van jullie dochter houden.
Ik zou u aanraden om samen met uw ex-man met uw dochter te gaan praten over de scheiding. Onzekerheid en angst kun je namelijk voor een groot deel wegnemen door open over de scheiding en de gevolgen daarvan te praten.
Vaak zijn kinderen boos op hun ouders, of op één van hen. In het laatste geval zijn ze meestal boos op degene die weg is gegaan. Geef uw dochter de ruimte om boos te zijn, maar leg haar wel uit dat het jullie gezamenlijke besluit was om uit elkaar te gaan. Probeer te achterhalen met welke vragen ze zit, en waar ze onzeker van is geworden. Probeer ook om met haar na te gaan hoe jullie en zij zelf ervoor kunnen zorgen dat haar verblijf bij u wél goed gaat.
Mogelijk moet haar verblijf bij u stapsgewijs worden opgebouwd. Bijvoorbeeld dat ze vaker bij u komt, dus ook door de week, maar dat ze de eerste tijd (nog) niet bij u slaapt.
Een andere mogelijkheid is dat als uw dochter 's nachts huilt en buikpijn heeft, u haar niet naar haar vader brengt, maar even met hem laat telefoneren.
Nóch een andere mogelijkheid is dat uw ex-man even langskomt om haar samen met u te troosten. Hij kan dan bijvoorbeeld even een stukje voorlezen, weer weggaan, en u het verhaaltje laten afmaken.
Vaak hebben kinderen zelf ook goede ideeën over wat hen zou kunnen helpen. Soms durven ze echter niet te zeggen wat ze echt willen, omdat ze bang zijn om (één van) hun ouders te kwetsen.
Ik wens u sterkte!
