14 maart 2008 door Antheny Verhoef
Hoe ga ik om met de situatie dat mijn dochter (15 jr) heeft aangegeven bij haar vader te willen wonen? Vijf jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan en tot nu toe was ze de helft van de tijd bij mij en de andere helft bij haar vader, wat erg vermoeiend voor haar was.
Ze wil nu niet meer in twee gezinnen wonen. Ik respecteer haar keuze en heb haar de ruimte gegeven om die keuze te maken. Of het een goede keuze is, zal moeten blijken. Het geeft haar in ieder geval de mogelijkheid om afstand te nemen van mij als moeder en op eigen benen te gaan staan, wat een meisje op die leeftijd moet doen en waar ze door de omstandigheden niet aan toe is gekomen.
[Reden van de scheiding verwijderd vanwege privacy-gevoelige informatie - red.]
Kunt u mij tips geven hoe ik het contact met mijn dochter vorm kan geven?
U hebt een moeilijke periode achter de rug waarbij allerlei grenzen zijn overschreden en zich pijnlijke situaties hebben voorgedaan. Hopelijk lukt het u om dit verleden te verwerken. Ik zou u adviseren om daar steun bij te zoeken, hetzij professioneel, hetzij in de privé-sfeer, en er ruim de tijd voor te nemen.
Uw dochter heeft nu gekozen om bij haar vader te gaan wonen. Het is verstandig van u dat u haar zelf de keuze hebt laten maken en niet hebt geprobeerd haar over te halen om bij u te blijven. Dat is een mooie stap naar een volwassen en respectvolle relatie met uw dochter. Compliment! Goed gedaan!
U wilt graag een goede relatie opbouwen met uw vertrekkende dochter. Zoals gezegd heeft u de eerste stap daartoe al gezet, door haar zelf de keuze te laten en haar niet onder druk te zetten om bij u te blijven.
U wilt echter wel een moederrol blijven vervullen. Dat betekent onder andere dat u moet voorkomen dat ze heen en weer gaat pendelen tussen u en haar vader als het allemaal wat anders loopt dan ze had verwacht.
Praat daarom met haar over de keuze die ze nu maakt. Wijs haar op de consequenties, en vraag haar wat ze denkt dat ervoor nodig is om de nieuwe start te laten slagen. Welke ondersteuning denkt ze nodig te hebben van u en anderen? En wat kan ze zelf doen om haar doel te bereiken? Als het goed is realiseert ze zich hierdoor dat u haar serieus neemt en dat u haar wil ondersteunen waar dat mogelijk of nodig is.
Overigens is dit natuurlijk geen garantie voor succes. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Mensen moeten fouten kunnen maken om verder te komen! Prijs haar in ieder geval als u ziet dat ze zich inzet voor haar doel.
Vraag ook hoe ze zelf graag ziet dat jullie het contact onderhouden. Laat haar meedenken over de vorm van het contact. Hierdoor maakt u haar mede-verantwoordelijk en krijgt ze het gevoel dat haar mening telt en belangrijk is.
Spreek dus onderling af waar, hoe vaak, en eventueel hoe lang jullie elkaar gaan ontmoeten.
Dat betekent overigens niet dat de manier waarop het contact gaat verlopen vooraf helemaal 'dichtgetimmerd' moet worden. Er moet wel ruimte blijven voor flexibiliteit én experiment. Met dat laatste bedoel ik dat je ook gewoon dingen kunt uitproberen, waarna je met elkaar bespreekt of dat bevalt. (En zo niet, hoe het bijgesteld moet worden).
Verder raad ik u aan om regelmatig samen dingen te gaan doen die jullie allebei leuk vinden. Zoals samen sporten, voorstellingen of tentoonstellingen bezoeken, winkelen, of andere activiteiten die jullie allebei leuk vinden.
Samen dingen doen is leuk, maar ook een goede reden voor uw dochter om het contact met u niet los te laten. Laat haar meedenken bij het organiseren van gezamenlijke activiteiten. En als het goed loopt, betrek dan ook eens uw andere kinderen erbij. De kans is groot dat uw dochter na verloop van tijd met plezier bij u komt en dat ze trots is op haar moeder.
Ik wens u veel plezier met het volwassen zien worden van uw dochter!
