9 februari 2007 door Joanna Sandberg
Mijn dochter van bijna 10 gaat zichzelf krabben als ik boos op haar word. Ze wordt helemaal hysterisch als ze naar de extra tennisles moet, omdat ze dan competitie kan gaan spelen. Maar dit wil ze opeens niet meer.
Ze zegt dat ze helemaal geen competitie wil spelen, omdat ze dat niet kan. Ik zeg dan dat ze daarvoor nu juist extra lessen krijgt, maar ze vertikt het en wordt dan helemaal hysterisch.
Wat kan ik hieraan doen? En dat krabben?
Ik ga u niet zo'n leuke boodschap geven, maar wel een waarmee u het probleem kunt oplossen. Ik denk dat u al weet waar ik heen wil.
De enige manier waarop u het krabben en het hysterisch gedrag van uw dochter kunt stoppen, is door echt naar haar te luisteren, in plaats van uw zin door te drijven.
Heeft u al eens rustig met uw dochter gesproken over haar ideeën over tennis? Waarom ze tennist en met wie? Of ze haar lessen leuk vindt, en wat ze van haar tennisleraar (of -leraren) vindt? Is het gezellig op de baan? Zijn er andere leuke kinderen? Enzovoorts.
Weet u eigenlijk waaróm uw dochter denkt dat ze geen competitie kan spelen? Wat maakt haar zo onzeker dat ze niet meer wil? Misschien is haar gevoel wel terecht, en kán ze helemaal niet zo goed tennissen...
Waarschijnlijk vindt ze tennissen best wel leuk, maar vindt ze competitie spelen niet leuk. Dat kan. Waarom zou ze competitie spelen? Van wie moet ze competitie spelen? Niet van haar zelf, maar van u toch?
Zo te zien legt u de lat te hoog, en zet u uw dochter te veel onder druk. Dat is niet handig, want zo verpest u haar zin in tennissen. En dat is toch niet uw bedoeling, lijkt me. Op deze manier zal ze in ieder geval nooit competitie gaan spelen.
Als ze lol heeft in spelen, en doorgaat met tennissen, dan is het altijd nog mogelijk dat ze later aan wedstrijden gaat meedoen. Ze is immers nog niet eens 10 jaar.
Waarschijnlijk heeft uw dochter al eerder aan u laten merken dat ze niet wil, maar heeft u haar niet serieus genomen. Pas door heel gek te gaan doen – dus door te krabben en hysterisch gedrag te vertonen – hoort u haar nu. Hoe komt het dat u het zo ver laat komen? Dat is echt een belangrijke vraag, die u voor uzelf moet zien te beantwoorden.
Als u daar niet uit komt (wat heel begrijpelijk is, aangezien het bepaald niet makkelijk is om je eigen doelen los te laten), dan zou ik u aanraden om in het belang van uw dochter en in het belang van uw relatie met haar, hulp te zoeken bij een gezinstherapeut. Namen en adressen vindt u op de site van de NVVP (Nederlandse Vereniging van Vrijgevestigde Psychotherapeuten).
Veel succes!
