9 mei 2008 door Justine Pardoen

11. Moederdag 2008

Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.

In deze aflevering vertelt Justine hoe ze dit jaar moederdag gaat vieren. En wat dat voor gedachten oproept.

Al een aantal jaren ontvlucht ik mijn gezin als het moederdag is. Toen een journaliste mij belde over moederdag en ik haar dit vertelde, werd ik gedwongen om na te denken waaróm ik dat eigenlijk doe. Het is om mezelf een cadeautje te geven, legde ik uit. Maar tegelijkertijd besefte ik dat de werkelijke reden nog anders is.

Waarom is het een cadeautje voor mij als ik een dag het gezin kan ontvluchten? Omdat ik soms snak naar een moment dat ik op een prettige manier met mezelf word geconfronteerd. Ik heb namelijk perfectionistische trekken, ook in mijn moederschap.

Ik vraag me bijvoorbeeld dingen af als: "Kan een meisje straks met goed fatsoen met mijn zoon haar eerste seksuele ervaring opdoen?" Of: "Is het prettig voor haar vriendjes en vriendinnetjes dat mijn dochter zulke prominente leiderschapskwaliteiten heeft?"

Ook hoor ik mezelf soms praten als mijn oma. Dat mijn kinderen elke dag een schone onderbroek aan moeten trekken omdat je nu eenmaal altijd toonbaar moet zijn voor het ambulance-personeel als ze je na een ongeluk van straat moeten plukken. Of ik hoor mezelf praten als mijn moeder, die me altijd voorhield dat ik op elk moment bij de koningin op bezoek moest kunnen, en dan moest weten hoe ik me moest gedragen.

Ben ik gek? Ik heb nog nooit in mijn onderbroek op straat gelegen, en de koningin... nou ja. Nee, gek ben ik niet. Ik ben moeder. En ik blijf net zo lang schaven aan het gedrag van mijn kinderen tot ik ze met gerust hart kan laten gaan.

Naarmate ze groter worden, die kinderen, wordt het steeds duidelijker dat het wel goed komt met ons nageslacht. Ik zie veel basisschoolkinderen en tieners, en ik ben er alleen maar hoopvoller van geworden. Het zijn leuke kinderen. Of ik nou in een vmbo-klas kom om les te geven over internet, of kijk naar onze eigen kinderen of hun vriendjes en vriendinnetjes. Het zijn allemaal spannende, eigenzinnige nieuwe mensen, met ambitie en creativiteit, die het net zo fijn vinden als wij om gezien te worden en iets voor anderen te betekenen.

Ik doe het helemaal zo gek nog niet. En niet alleen omdat ze elke dag een schone onderbroek dragen, of omdat ze weten hoe je met mes en vork moet eten. Ook omdat ik af en toe kan loslaten. Je kunt nog zo perfectionistisch zijn, maar je kunt lang niet alles zelf bepalen of beïnvloeden. Kinderen zijn nu eenmaal wie ze zijn, en aan sommige dingen valt niet te schaven. En dat is maar goed ook.

Ik heb vertrouwen. In onze kinderen, maar ook in mezelf. En daarom hoef ik niet per se het gezin te ontvluchten dit jaar. Ik ga wel even een dagje de stad uit, maar ze mogen gewoon mee!