6 juni 2003 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita ontdekt dat kinderen gewoon niet komen als ze te moe zijn.
Al bijna twee jaar wonen we hier nu. Nog steeds ben ik niet helemaal gewend aan het Spaanse ritme, maar ik begin het wel te waarderen.
Het Spaanse ritme
Om nog even het geheugen op te frissen: het middageten is hier zo ongeveer om 14.30 uur. Daarna siesta, tot 17.00 uur. De kleine kinderen slapen dan, de winkels zijn dicht en alles functioneert in een soort 'slow-mode'. Vanaf 17.00 uur begint het leven weer langzaamaan op gang te komen. Middag noemen ze dat hier, tot zo'n uur of 20.00. Dan vinden ook alle activiteiten plaats, zoals dansles, verjaardagspartijtjes, en tekenen.
Tegen de tijd dat je weer thuis bent, is het 19.30 à 20.00 uur. En om een uur of 21.00 's avonds (zomers veeeeeeel later) wordt er weer gegeten.
Door dat late eten 's avonds is het inderdaad prettiger om 's middags warm te eten. Al moet ik zeggen dat ik het niet altijd klaarspeel om wat warms op tafel te krijgen.
In mijn achterhoofd blijf ik het ook een beetje burgerlijk vinden, 's middags warm eten. Dat deden in mijn kindertijd alleen de heel ouderwetse gezinnen. De papa kwam daar dan speciaal voor thuis en kreeg uiteraard het grootste stuk vlees. Enfin, maar ook zonder deze associatie is het lastig om een echte 'comida' te organiseren.
Ik werk 's morgens (de ochtend duurt hier tot 14.00 uur) en Oscar is lang niet altijd thuis 's middags om zijn stuk vlees op te eisen. Alleen als er Spaanse vriendjes of vriendinnetje meekomen uit school, wordt er standaard warm gegeten 's middags.
Kun je niet hebben natuurlijk, dat ze in het dorp gaan kletsen over het middag-eten van de Hollandeses! Ik hoor het al: "Alleen een boterham met kaas kregen ze, schandalig!" Nee, dan wordt er snel een soepje gemaakt, een tortilla, wat kip-kroketjes en een heerlijk puddinkje toe.
Het volgend schooljaar komt er een eetzaal op school. Dat maakt het voor ons wat makkelijker. Kunnen de kids op school blijven tot de middag-activiteiten beginnen. Ik race namelijk heel wat op en neer op een dag.
We wonen zo'n 10 km van het dorp op het platteland. 's Morgens rijd ik naar boven, de berg op dus, naar het dorp om Michelle – de jongste – weg te brengen naar de guarderia en vervolgens te gaan werken. De andere twee dames gaan met de schoolbus mee.
Meestal pik ik de bende om 14.00 uur op van school en rijden we weer naar beneden om te lunchen. Als ik het niet haal, gaan ze met de bus mee terug en staan ze om 14.30 uur bij ons 'weggetje', de plek waar ons zandpad op de hoofdweg uitkomt.
Om 15.00 eten we. Michelle doet daarna een tukje. Danielle en Nienke spelen nog even buiten, of – als ze moe zijn – kijken ze een video.
Ja, ja, slecht hè. Maar nood breekt wet, heb ik bedacht. De twee oudsten krijg ik met geen mogelijkheid meer naar bed 's middags. Toch hebben ze hun rust nodig. Ze staan om 7.30 uur 's morgens op en gaan om 21.00 à 21.30 uur naar bed. En nu de dagen langer en warmer worden, wordt de bedtijd alleen maar later. Dan maar video kijken tijdens de siesta hoor!
Drie van de vijf dagen gaan we vervolgens 's middags voor 17.00 weer op pad voor het een of het ander.
Ik begin ook steeds meer te begrijpen van de Spaanse vrijblijvendheid. Niet alle kindjes komen altijd opdagen bij de dans- of tennisles. Ook verjaardagspartijtjes worden zonder afmelding gewoon overgeslagen. De kinderen zijn gewoon te moe, hebben geen zin en hóeven dan ook niet van de moeders.
Een tijdlang heb ik getracht het Hollandse plichtsgevoel erin te rammen bij mijn kinderen: "Je hebt ervoor gekozen en dan moet je ook gaan".
Inmiddels ben ik echter tot de ontdekking gekomen dat er veel te zeggen is voor die Spaanse vrijblijvendheid. Je doet het voor je lol, je gaat dus alleen als je zin hebt.
Wat een opluchting, voor de kinderen, maar ook voor mij. Ik heb namelijk ook wel eens een keer geen zin...
