Huis, Tuin en Keuken Huis, Tuin en Keuken

Huis, Tuin en Keuken

Geertruida

Geertruida

24-05-2012 om 13:49

Hertrouwen; meisjesnaam houden of niet?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Krin

Net als katja schuurman-romer's man: haar naam aannemen

Rosase

Rosase

30-05-2012 om 23:55

Aagje

Hier (o.a) heb ik dus moeite mee: Maar echt waar, er IS ook echt niets onpraktisch aan om je eigen naam te hebben en eventueel een andere naam te hebben dan je kinderen."

Het heeft niks te maken met iets dat wel of niet IS. Het is een gevoel, een beleving, geen vaststaand feit. En door dit zo te stellen ga je daar finaal aan voorbij.

Ik wist toen ik trouwde niet wat ik wilde en heb toen voor het gemak beide namen aangenomen. Ik heb nog een tijdje stug mijn "vadersnaam" gebruikt, maar werd er een beetje gestoord van als ik weer bij de Hema stond om foto's op te halen en echt niet meer wist of die nou onder mijn vadersnaam of onder mijn schoonvadersnaam geregistreerd stonden. Dit soort kleine ergernissen in combinatie met het gevoel dat Cobi beschrijft hebben mij overstag doen gaan.

Ik hoef dat verder niet uit te leggen en jij mag daar van vinden wat je zelf wil. Maar gevoelsmatig poneer jij jouw waarheid als DE waarheid. En dat irriteert me.

Overigens vind ik het spaanse systeem ook erg sympathiek. Daar zou ik prima mee hebben kunnen leven. Feitelijk zouden mijn kinderen dan mijn huidige naam hebben .

Aagje Helderder

Aagje Helderder

31-05-2012 om 07:25

Rosase

Wat jij zegt is ook prima om te keren: het feit dat jij het moeilijk vindt maakt niet dat t ook moeilijk is. Jij vond dus zelf een keuze maken moeilijk en toen je dat gedaan had bleef je op twee gedachte hinkelen. Ja, dat dat verwarring oplevert en het t moeilijk maakt dat snap ik. Maar dat zit 'm dus op t emotionele vlak en niet op het praktische. Volgens mij is het een feit dat er praktisch gezien niets moeilijks aan is. Daar doelde ik op, niet op hoe een ander dat dan emotioneel gezien beleeft. Daar kan ik geen uitspraak over doen.
Aagje

Limi

Limi

31-05-2012 om 07:36

Aagje

"Volgens mij is het huwelijk in wezen vooral een manier om een levensgemeenschap (zorgplicht en verantwoordelijkheid voor elkaar, aansprakelijkheid) zaken rond de kinderen (wie zijn de ouders) en erfrecht te regelen. Niets meer of minder. Zeker in wettelijk opzicht. Dat is dus vooral iets praktisch, niets ouderwets aan. Dat t in de loop van de eeuwen wel vrouwonvriendelijke trekken heeft gekregen doet aan dat wezen niets af. Daarmee vind ik een huwelijk niet iets achterhaalds en meet ik volgens mij niet met twee maten."

Voor mij meet je wel met twee maten. Met dezelfde argumenten kun je namelijk de keuze voor een achternaam verklaren. Vooral iets praktisch, niets ouderwets.

Natuurlijk kun je het ene wel doen en het andere niet, maar dat is persoonlijke voorkeur, geen uiting van moderniteit of onafhankelijkheid.

En dus...

...kiezen wat je zelf wilt binnen de wet en een laars kopen om alle vooroordelen betreffende je keus aan te lappen. Want wát je ook kiest, er zijn mensen die menen dat je daarmee een bepaald statement wilt uitdragen waar jij niet eens aan had gedacht

kaatje43

kaatje43

31-05-2012 om 18:28

Ella2007

Is dat zo, dat je je man kwetst.Heb je het al gevraagd? Ik had precies hetzelfde. Na een jaar of 10 voelde ik mijn nog steeds niet mw mansnaam. Ik heb toen besloten dat ik mijn eigen naam weer ging voeren. Man begreep het heus wel. Hij zou er ook niet aan moeten denken om anders te heten. Het grappige is wel dat iedereen voorzichtig aan je vraagt of je gaat scheiden. Ik heb er nooit spijt van gehad. Soms gebruik ik mijn mans naam omdat het dan makkelijker uitkomt.

Ik draag mijn "meisjesnaam"

want ik vind mijn eigen naam een mooie naam. Als ik beide achternamen wil voeren mansnaam-meisjesnaam wordt het een heel lange naam.
Ik meen mij overigens te herinneren dat met mijn trouwen, 22 jaar geleden, er een formulier moest worden ingevuld als ik per sé mijn eigen naam wilde houden. Dat zijn we dus door alles wat we moesten regelen vergeten en bijgevolg staat op veel "officiële" post (verzekeringen, belastingen e.d.) mijn mans naam. Bij de tandarts ben ik mevr. mansnaam en reageer ik vak niet direct als ik aan de beurt ben, maar zij de kinderen mee, dan reageer ik (gek genoeg) wel meteen, want ik hoor hun naam!
Andersom moet mijn man er rekening mee houden, dat als hij met de cavia's naar de dierenarts moet de cavia's daar mijn achternaam hebben!
Overigens werk ik in de wetenschappelijke wereld, waar publicaties op jouw naam heel belangrijk zijn. Trouw je nadat je gepubliceerd hebt en je neemt je mans naam aan, zijn je publicaties veel lastiger te traceren! Daarom ben ik op mijn werk ook gewoon mw. meisjesnaam.

Tihama

Tihama

31-05-2012 om 20:09

Kwestie van contracten.

Het huwelijk is een zakelijk contract. Dus als je bepaalde zaken wil regelen qua vermogen, erfrecht of voogdij dan zorgt een huwelijkscontract in een keer voor al die zaken.
Toen ik zwanger was, hebben we uitgebreid met de notaris bekeken of mogelijk was alles te regelen zonder te trouwen. Dat kon alleen met een voogdijregeling, twee testamenten en aanpassingen in het samenlevingscontract. En dan nog hadden we het niet zo geregeld dat het onaanvechtbaar was. De notaris was zo vriendelijk om de jurisprudentie erbij te vertellen. Zoals je weet ben ik nogal grondig als het gaat om zaken uitzoeken en regelen, dus man en ik besloten dat we dan maar gingen trouwen. Ook met huwelijkse voorwaarden voor het fijnsnijden van de zaken.

Dit was dus alleen mogelijk met een huwelijkscontract.

Veel mensen zien alleen maar de emotionele kant van het huwelijk. Heel onverstandig vind ik dat, want de werkelijke waarde van een huwelijkscontract zit hem in al die wettelijke bepalingen.

Het kiezen voor een naam heeft daarentegen geen enkele juridische status. Sterker nog: voor de wet verandert je naam niet eens.

Ik vind het wel intrigerend hoe jij volledig voorbijgaat aan de wettelijke implicaties van het huidige huwelijkscontract en het op een lijn zet met de romantische, emotionele benadering van 1 naam met je man.

Ik begrijp je redenering wel: voor jou is het kiezen voor een huwelijk een emotionele keuze en het kiezen voor de naam van je man ook. Dus wat is het verschil? Dit dus: de keuze voor het huwelijk is voor sommige mensen totaal geen emotionele keuze, maar een zakelijke. De keuze voor een naam is in de meeste gevallen een emotionele. Dus geen relatie.

Tihama

Sascha2

Sascha2

31-05-2012 om 20:21

Ach ja

Ik vind de hele benaming al raar: meisjesnaam versus man's naam. Het heet nog steeds niet jongetjesnaam
De redenering van P snap ik ook niet. Als je niet de naam van je man wil aannemen, miet je ook niet trouwen? Ik ben getrouwd met de reden die Cobi al aangeeft: alles makkelijk geregeld. Dat heeft helemaal niets te amken met de vraag of ik de naam van mijn man heb aangenomen of niet.
Verder maakt het toch helemaal niet uit of een vrouw en zo ja, waarom de vrouw de naam van man overneemt? Ieder heeft daar haar eigen gevoel en idee bij en er is geen echte waarheid. De een zal het vast heel prettig vinden omdat het erbij hoort, de ander wil haar eigen naam houden. En de volgende vindt het een uitkomst om man's naam aan te nemen, omdat haar meisjesnaam in haar ogen een ramp is. Ieder haar eigen reden en keuze lijkt me

Aagje Helderder

Aagje Helderder

31-05-2012 om 21:27

Ik kan je net als Cobi niet volgen, vooral niet als je zegt dat een huwelijk en het aannemen van mansnaam door een vrouw onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dat is dus niet meer noodzakelijk zo, niet meer voor de wet en niet in de praktijk. In de emoties van mensen blijkt het nog wel erg verbonden .
Verder is het huwelijk volgens mij in de kern een manier om zakelijke dingen te regelen rondom een leefgemeenschap van twee mensen. Tihama beschrijft het nog beter dan ikzelf. Het feit dat het instituut huwelijk ook misbruikt is om vrouwen te onderdrukken maakt het in zichzelf niet vrouwonvriendelijk of verwerpelijk.
Aagje

amk

amk

31-05-2012 om 22:27

Nou

omdat zo'n samenlevingscontract je niet helpt aan een werkvergunning in het buitenland. Was voor ons de enige reden om te trouwen. Dat het hele kinderen verhaal er ook gelijk mee geregeld was hebben we niet eens overwogen, een kinderwens was er niet.

Rosase

Rosase

31-05-2012 om 22:29

Aagje

Je snapt het punt niet: het gaat me er niet om dat je dat vindt. Dat vind ik namelijk prima hoor, ieder zijn meug.

Je bent af en toe gewoon nogal stellig. Later ontkracht je dat wel weer iets, maar met statements als Dat iets gewoon zo Is jaag je mij de gordijnen in.

Het maakt wat mij betreft alle verschil van de wereld of je zegt: volgens mij is het een feit dat het niet onpraktisch is of dat je zegt : het is niet onpraktisch. En dat is maar een voorbeeld, als ik me niet vergis heb je meerdere keren van dit soort stellige uitspraken gedaan.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

31-05-2012 om 22:57

Rosase

Jawel hoor, ik snap jouw punt best, ik vind alleen dat ik in n discussie als deze best stellige uitspraken mag doen over dingen die ik meen en vind. Dat hoort er wat mij betreft n beetje bij op een forum waar je alleen schriftelijk kunt communiceren. En volgens mij nuanceer ik mijzelf regelmatig door te zeggen dat ik me realiseer dat ik anderen niet hoef te begrijpen om hen toch te kunnen respecteren.
En verder: sorry, maar het nuanceverschil dat jij meent te lezen in die twee uitspraken wordt door mij niet bedoeld: als ik zeg dat t volgens mij n feit is dat iets niet onpraktisch is, is dat vlgs mij net zo stellig als te zeggen dat iets niet onpraktisch is.
Sorry als ik je met dit alles de gordijnen injaag.
Aagje

Rosase

Rosase

31-05-2012 om 23:29

Aagje

Ik dacht al dat je het niet zo bedoelde en ik ben wel een beetje een taalpurist. Maar voor mij zit er dus wel een flink nuanceverschil tussen die twee uitspraken. Bij de tweede ga je wat mij betreft totaal voorbij aan de beleving van een ander. Terwijl je bij de eerste aangeeft dat het jouw visie en dat je je ervan bewust van bent dat het voor iemand anders anders kan liggen.

Maar goed, ik zei: ik ben nogal kritisch op dit soort dingen, dit is langzamerhand erg OT en ik sta weer met beide benen op de grond.

Verder heb ik me bij de achternaamkeuze totaal niet beziggehouden met de historische overleveringen voor wat betreft gehuwde vrouwen. Totdat jij erover begon had ik die link zelf nog nooit gelegd. Persoonlijk heb ik daar eigenlijk ook niet zo heel erg veel mee. De jaren dat ik me eigendom voelde van wie dan ook liggen al jaren achter me. Vroeger was ik van mijn vader en moeder en nu ben ik van mezelf... En als je jouw redenatie doortrekt ben ik nu dus zowel van mijn vader als van mijn man???? Want ik draag beider achternaam.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

01-06-2012 om 00:07

Grappig rosase,

maar juist toen ik zei dat t volgens mij n feit is dat er praktisch gezien niets moeilijks aan is, maakte ik volgens mij juist een redelijk stellige opmerking, juist doordat ik t een feit noem. Daar is nl weinig relativerends aan. Heb er zelfs over zitten nadenken, hoe ik dat anders zou formuleren, terwijl ik het niet zou afzwakke. Het woord 'feit' leende zich wat mij betreft goed voor. Vat je het toch anders op. Maar goed, geneuzel achter de komma.
Verder weet ik niet of je jouw laatste opmerking serieus bedoelde, maar natuurlijk vind ik niet dat jij nu je je mans naam en je eigennaam gebruikt zowel van je man en je vader bent. Je bent van jezelf. En nee, ik ga nu niet opnieuw zeggen wat ik waarom vind wbt het aannemen van mansnaam. Het zou herhaling van zetten zijn en daar is t te laat voor (of te vroeg, t is maar hoe je t bekijkt).
Tenslotte blijft volgens mij staan dat we hier best stellig mogen discussiëren, zo lang we netjes blijven tegen elkaar.
Welterusten!
Aagje

Asa Torell

Asa Torell

01-06-2012 om 14:44

Geertruida

Ik zou het niet doen als ik jou was. En wel omdat het me net niet helemaal leuk lijkt voor je kinderen. Weliswaar heb je nu ook een andere achternaam dan zij, maar dat is wel je eigen naam en ook de naam van een deel van hun familie. En met het aannemen van de naam van je nieuwe man geef je toch een signaal af dat je meer bij hem, en zijn familie, hoort dan bij je kinderen.

Asa Torell

Asa Torell

01-06-2012 om 14:54

Naamskeuze

Ik heb er heel lang hetzelfde gevoel over gehad als Aagje, al als tiener ergerde ik me wild aan naamsveranderaarsters (inclusief mijn eigen moeder). Hoe konden ze zoiets patriarchaals ondersteunen. Het gekke is dat ik dat gevoel helemaal kwijt ben sinds er vrij te kiezen valt. Weliswaar is de praktijk nog steeds zo dat de overname van mansnaam veel gebruikelijker is dan andersom, maar toch, het instituut is zijn negatieve ongelijkwaardigheid voor mij kwijtgeraakt.
Ik ken inmiddels een aantal leeftijdsgenotes (rond 40) die van naam zijn veranderd, en dat stoort me helemaal niet terwijl hun redenen zeker niet beter zijn dan die van mijn moeder destijds (waarvan ik nu vind dat ze wel een goede reden had, haha).
Zelf ben ik wel zeer aan mijn naam gehecht. Het voelt zelfs zo zeer als mijn naam, dat ik hem meer van mij vind dan van mijn kinderen - aan wie ik mijn naam heb doorgegeven. Sterker nog, dat ik soms verbaasd kan zijn dat mijn vader en zijn familie ook zo heet .

Leuke vraag cobi

Zal ik vanavond ook eens vragen aan mijn echtgenoot.Ik denk dat als hij Kutjesvolk zou heten hij met liefde mijn naam had aangenomen.Maar goed, ik vraag het hem. In ieder geval zou zoon dan mijn achternaam hebben gekregen.
Ik ben getrouwd en gebruik in het dagelijks verkeer mijn mans-achternaam en als ik interessant wil doen gebruik ik beide achternamen. Dat doe ik allemaal maar èèn keer. Trouwen maar èèn keer en van naam veranderen zou ik nooit een 2e keer doen.Ik blijf niet aan de gang.Als ik nu voor de 1e keer zou trouwen zou ik mijn eigen naam houden. Gewoon omdat mijn naam mooier is en ik het gebruiken van je mans naam niet meer van deze tijd vindt.

Asa Torell

Asa Torell

01-06-2012 om 14:56

Dirksmama

Zelf vind ik mijn naam zoals hierboven gezegd prachtig maar 1 van mijn kinderen zegt regelmatig dat hij liever zijn vaders naam zou hebben. Ik heb dus wel eens gekeken hoe dat zou kunnen als hij groot is en volgens mij is het zo goed als onmogelijk, of ik moet uit de ouderlijke macht ontzet zijn of zoiets.

Vic

Vic

01-06-2012 om 15:06

P (o.t.)

Weet je wel dat ik steeds benieuwder wordt naar jouw geboortenaam

Aagje Helderder

Aagje Helderder

01-06-2012 om 22:49

Tja p

Jij mag van mij vinden dat ik inconsequent ben en niet had moeten trouwen, prima. Zelf vind ik t niet. Ik wil best nog n keer mijn best doen om mezelf beter uit te leggen. Anders moeten we t er maar mee doen dat ik door jou niet begrepen wordt .
Ik heb al verteld dat het huwelijk wat mij betreft vooral een zakelijke overeenkomst is, waarin de gezamenlijke levensgemeenschap het makkelijkst geregeld wordt, inclusief het erfrecht en het ouderschap. Daar is in zich niets ouderwets of vrouwonvriendelijks aan. Ik geef toe (en volgens mij heb ik dat gisteren ook al gedaan) dat het huwelijk ook wel gebruikt (misbruikt) is om vrouwen te onderdrukken. Maar dat betekent niet dat dat de oorspronkelijke bedoeling van het huwelijk is, noch dat t nu nog zo werkt. Cobi beschrijft dat heel mooi. Waren al die dingen niet veranderd, dan zou ik niet voor een huwelijk hebben gekozen, vermoed ik. Maar ze zijn wel veranderd! Daarom heb ik er geen probleem mee een huwelijk aan te gaan. Daarnaast hecht ik ook emotioneel meer waarde aan een huwelijkscontract dan aan een samenlevingscontract. Maar dat zal volgens jou wel helemaal not done zijn.
Naam van man aannemen is in mijn optiek een ouderwets gebruik dat teruggrijpt op een invulling van het huwelijk waar we als maatschappij afstand van hebben genomen, hetgeen in wet- en regelgeving rondom t huwelijk duidelijk is geworden. Daar doe ik om die reden niet aan mee. En ik snap dus niet dat vrouwen wel willen teruggrijpen op dat aspect van het huwelijk, waar ze aan de andere kant blij zijn met die modernisering ervan. Maar ik heb ook al vaak gezegd dat ik weet dat ik niet alles hoef te snappen van anderen om het toch te respecteren.
Daarnaast heb ik niet t gevoel dat het hebben van dezelfde naam als man en kinderen 'mooi' is om de verbondenheid tot uitdrukking te brengen. Dat argument zie ik hier ook verschillende keren voorbij komen. Ik herken me daar helemaal niet in, dus dat is voor mij ook al geen argument.
Aagje

Antwoord man

Nee dus. Hij wil zijn eigen achternaam houden. En hij vindt het de normaalste zaak als vrouwen in deze tijd hun eigen achternaam ook willen houden. Hij heeft mij ook bij ons trouwen zelf laten kiezen en niet aangedrongen om zijn naam te dragen. Als zijn achternaam een rare zou zijn geweest had onze zoon mijn achternaam gekregen.

Tihama

Tihama

02-06-2012 om 12:33

Het feit dat jij denkt dat je met een samenlevingscontract alles hetzelfde kunt regelen als met een huwelijkscontract geeft aan dat je je er nooit in verdiept hebt. Zelfs met het geregistreerd partnerschap ( dat in 1997 nog niet bestond) kun je een aantal zaken rondom de kinderen NIET regelen.

Ik heb me daar wel uitgebreid in verdiept en vanwege de verschillen hebben wij destijds besloten te trouwen en niet te kiezen voor een samenlevingscontract.

Dus jouw uitspraak : neem dan een samenlevingsovereenkomst slaat nergens op.

Tihama

Tirza G.

Tirza G.

02-06-2012 om 17:11

Vroeger

Het is NOOIT (ik ga ook maar even in de hoofdletters, het mag van Pelle) zo geweest dat je vroeger de naam van je man aan MOEST nemen en dat je tegenwoordig je eigen naam MAG blijven gebruiken.
In de huwelijkswetgeving is het altijd zo geweest, dat de vrouw het RECHT kreeg om de naam van haar man te gaan gebruiken. En een recht is nog altijd wat anders dan een plicht. Koninklijk huis neemt volgens mij nooit man's naam aan.
Dat de maatschappij zodanig was ingericht dat het altijd zo gebeurde, daar kan die wet niet zo veel aan doen. Dat je ontslagen werd als je trouwde als vrouw (en dus inderdaad het instituut huwelijk gebruikt werd om vrouwen klein te houden) ook niet.

Tirza

Tirza G.

Tirza G.

02-06-2012 om 17:18

Goeie genachte, ik krijg nu wel hetzelfde als Vic. Hoe heet jij in vredesnaam wat zó erg is, dat je daar een huwelijk voor over hebt om er van af te kunnen komen? Ik begrijp dat jij gepest bent met je achternaam en ik weet dat je dit ook als argument aanvoert in voornaam-draadjes (geef je kind geen naam waarmee het gepest kan worden). Ik woon in een regio waar 'Bil' een hele gewone achternaam is, nou, veel erger kan het volgens mij niet worden toch? En hier nemen dames die Van Ligthout heten doodleuk de naam 'Bil' aan na hun trouwen. Zou het zo kunnen zijn dat jouw pestervaring je stellingname enigszins kleurt?
En je bewering dat mensen hun 'rare' achternaam niet meer doorgeven: daar zou ik nou wel eens een onderbouwing van willen zien.

Tirza

Vic

Vic

02-06-2012 om 17:35

Namen

Ik heb zelf ook een rare achternaam, misschien nog wel erger dan die van P. Gepest ben ik er nooit mee, ik heb wel al héél vaak hetzelfde grapje gehoord van mensen die dan waarschijnlijk ook echt denken dat ze iets heel grappigs verzonnen hebben en dat ik dat nog nooit heb gehoord. Dan zeg ik altijd iets als 'ja leuk', en ga weer over tot de orde van de dag.

Fiorucci

Fiorucci

02-06-2012 om 18:03

Klopt vic

Ik deed het exact zo,maar werd er door vele verhuizingen wel strontziek van. Ik heb de naam van mijn man aangenomen, mijn kinderen hebben er gewoon geen last van nu. Inmiddels vind ik het wel jammer dat onze familienaam niet meer doorgegeven wordt.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

02-06-2012 om 22:35

Tirza

Nou wat betreft het aannemen van mansnaam in het koninklijk huis ligt t er volgens mij gewoon aan of vrouwelijke leden trouwen met mannen van buiten of andersom: volgens mij zijn idd Wilhelmina, Juliana en Beatrix van Oranje Nassau enz blijven heten. En ze hebben die naam ook doorgegeven aan hun kinderen. Hebben vlgs mij de namen van hun echtgenoten er achteraan geplakt, ook voor de kinderen, maar dat weet ik niet helemaal zeker. In de generatie van WA is dat anders, daar komen de vrouwen van buiten en ik durf er wel n wedje op te leggen dat die allemaal wel de naam van hun illustere echtgenoten hebben aangenomen. Mabel iig wel, tekende haar dankbetuiging met Mabel van Oranje. Hun kinderen gaan iig niet Zorrigieta (schrijf ik t zo goed?), Wisse Smit, Brinkhorst etc heten....
Aagje

Rosase

Rosase

03-06-2012 om 12:22

Ja nee zeg

Als ik met WA getrouwd zou zijn zou ik me ook zeker wel Van Oranje noemen. Daar kan mijn achternaam zeker niet tegenop....

amk

amk

03-06-2012 om 16:38

Bij wet

de achternamen worden bij wet bepaald bij het koninklijkhuis op het moment dat de toestemmingswet voor het huwelijk wordt behandeld.
Volgens mij hebben 2 van de vier van Vollenhoofjes dan ook iet met van Oranje en de anderen gewoon van Vollenhoven omdat die geen toestemming gevraagd hebben.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.